Έφηβος: Είναι φυσιολογική η αλλαγή στη διάθεση του παιδιού μου;

Η περίοδος της εφηβείας φημίζεται για τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της, τις οποίες συνήθως τα παιδιά αντιμετωπίζουν χωρίς εξωτερική βοήθεια. Σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο, αυτές οι μεταπτώσεις μπορεί να κρύβουν μια παθολογική κατάσταση που χρήζει παρέμβασης ειδικού.

Τι γίνεται λοιπόν αν παρόλο που, για παράδειγμα, έκλεισε το σχολείο για διακοπές η διάθεση του παιδιού σας δεν δείχνει να βελτιώνεται; Πώς ξεχωρίζουν, γενικά, οι φυσιολογικές συναισθηματικές διακυμάνσεις από τις ψυχικές διαταραχές;

Η Βρετανίδα κλινική ψυχολόγος Linda Blair σας ενθαρρύνει να εμπιστευτείτε το ένστικτό σας όταν παρατηρείτε μια «αφύσικη» αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού σας γιατί κανένας άλλος δεν το γνωρίζει καλύτερα από εσάς.

Υπάρχουν κάποια σημάδια που καλό θα ήταν να σας οδηγήσουν στο ιατρείο του ειδικού ψυχικής υγείας, όπως επιδείνωση στη διάθεση και/ή τη συμπεριφορά του παιδιού η οποία επιμένει. Μήπως παρατηρείτε μια αξιοσημείωτη επιδείνωση στη συναισθηματική κατάσταση, την κοινωνικότητα ή τις ακαδημαϊκές επιδόσεις του παιδιού, χωρίς δηλαδή προηγούμενο; Μήπως αυτή συνεχίζεται για δύο εβδομάδες ή και περισσότερο;

Συγκεκριμένα, παρατηρήστε μήπως το παιδί:
– Απομονώνεται κοινωνικά, ιδιαίτερα από την οικογένεια και τους κοντινούς φίλους του.
-Χάνει το ενδιαφέρον του για τα πάντα και ιδιαίτερα για δραστηριότητες που απολάμβανε προηγουμένως.
-Δείχνει υπερβολικά κουρασμένο και νωθρό χωρίς να το δικαιολογούν οι συνθήκες (παρόλο, για παράδειγμα, που τα σχολεία έχουν κλείσει).
-Αρχίζει να αποφεύγει συστηματικά να σας κοιτάξει στα μάτια, κάτι που δεν έκανε μέχρι τώρα.
-Αλλάζει συνήθειες στον ύπνο και το φαγητό (για παράδειγμα, δείχνει να μην έχει όρεξη ή δυσκολεύεται να αποκοιμηθεί το βράδυ).

Τι να κάνετε, τότε;
-Προσπαθήστε να κερδίσετε την εμπιστοσύνη του και πείτε του, σε μια κατάλληλη στιγμή, ότι ανησυχείτε γι’ αυτό. Προσθέστε πως είστε πρόθυμοι να κάνετε ό,τι χρειάζεται για να το βοηθήσετε.
-Αν αρνηθεί, ενημερώστε το ότι θα απευθυνθείτε σε ειδικό – σε καμία περίπτωση μην του αποκρύψετε τις προθέσεις σας.
-Αν το παιδί σάς ανοιχτεί, ακούστε το με μεγάλη προσοχή. Προσπαθήστε να μην το κατακρίνετε ή το κατηγορήσετε και συμβουλέψτε το μόνο αν σας το ζητήσει.
-Προσφερθείτε, επίσης, να το πάτε στον παιδίατρο ή τον οικογενειακό γιατρό σας, ξεκαθαρίζοντάς του ότι δεν θα είστε μαζί του μέσα στο ιατρείο παρά μόνο αν το θελήσει και το ίδιο. Με αυτό τον τρόπο θα του δείξετε ότι το εμπιστεύεστε και θα βοηθήσετε και εκείνο να εμπιστευτεί εσάς και, κυρίως, τον ίδιο του τον εαυτό.
-Επιδοκιμάστε το, τέλος, με ειλικρίνεια και γενναιοδωρία για οποιαδήποτε θετική αλλαγή στη συμπεριφορά του παρατηρήσετε, όσο μικρή κι αν είναι αυτή.