Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια άνοιξη… μέσα από τα μάτια των παιδιών

Απολαύστε 7 υπέροχα παραμύθια παιδιών του Δημοτικού που έχουν για καθηγητή δημιουργικής γραφής τον Φώτη Δούσο. Αυτή η Άνοιξη έγινε μόλις πολύ πιο φωτεινή και χαρούμενη.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Άνοιξη

Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Άνοιξη, ένα κορίτσι που διάβαζε όλο βιβλία με πολλή φαντασία που την ταξίδευαν σε πολλά όμορφα μέρη και σε άλλους πλανήτες.

Η Άνοιξη λάτρευε τα βιβλία γιατί μάθαινε πολλά πράγματα και της άρεσε να ακούει τις ιστορίες που της έλεγε ο πατέρας της ο Χειμώνας, για τα χιόνια, τους χιονάνθρωπους και τα αναμμένα τζάκια.

Κάποτε οι γονείς της Άνοιξης έπρεπε να φύγουν λόγω δουλειάς για δύο μέρες και η Άνοιξη έμεινε μόνη στο σπίτι. Τότε βρήκε ένα βιβλίο που ο πατέρας της το είχε κρυμμένο σε ένα μπαούλο και αναρωτήθηκε γιατί δεν της είχε μιλήσει ποτέ για αυτό. Αποφάσισε να το διαβάσει. Ήταν από τον μεγάλο Δανό Παραμυθά Χανς Κρίστριαν Άντερσεν. Φάνηκε παράξενο στην Άνοιξη γιατί δεν είχε ξαναδιαβάσει βιβλίο από αυτόν τον συγγραφέα! Το βιβλίο λεγόταν «η Βασίλισσα του Χιονιού» και μιλούσε για ένα μαγικό καθρέφτη και μία βασίλισσα που μισούσε τη χαρά και την αγάπη και όποιος μιλούσε γι’ αυτήν άσχημα του πάγωνε την καρδιά και τον έκανε δούλο της. Έτσι έκανε και με τον Κάι ένα νεαρό αγόρι. Η Γκέρτα ήταν ένα κορίτσι που ήταν φίλη με τον Κάι που κατάφερε να λύσει τα μάγια της βασίλισσας του χιονιού με την αγάπη και την αφοσίωσή της στον Κάι και να τον κάνει πάλι καλό άνθρωπο! Στην τελευταία σελίδα του βιβλίου είχε ένα βελάκι που έδειχνε σε ένα φάκελο που ήταν κρυμμένος μέσα στο κάλυμμα του βιβλίου. Η Άνοιξη το άνοιξε με περιέργεια και είδε ότι υπήρχε ένα σημείωμα που έγραφε «αφιερωμένο στην κόρη μας την Άνοιξη για να φωτίζει πάντα τις καρδιές μας με ΑΓΑΠΗ Καρλ και Γκέρτα». Τότε κατάλαβε ότι ο πατέρας της ο Χειμώνας ήταν ο Κάι, η μαμά της η Γκέρτα και χάρηκε τόσο πολύ που ο ερχομός της είναι τόσο σημαντικός για τους ανθρώπους!

Μ. Κ., Αντίπαρος, Γ τάξη

Μια φορά κι έναν καιρό, μια άνοιξη

Μια φορά κι έναν καιρό, μια άνοιξη, οι Κύπριοι επιτέλους κατέλαβαν το υπόλοιπο νησί. Ήταν μεγάλη μάχη αλλά τα κατάφεραν. Επίσης ο κορωνοϊός εξαλείφθηκε δια μαγείας. Θαύμα Κυρίου. Επιτέλους λυτρωθήκαμε από αυτήν την πανδημία που μας είχε καταστρέψει. Τέρμα οι μάσκες, τέρμα οι αποστάσεις, τέρμα τα μέτρα ασφαλείας. Τέρμα τα πάντα. Μία άνοιξη η Παλαιστίνη έγινε ανεξάρτητη από το Ισραήλ. Μια άνοιξη ένας σεισμός ήρθε. Καταστροφικός. Προκάλεσε τσουνάμια τεράστια. Ανυπολόγιστα ισχυρά κύματα χτύπησαν τις ακτές της Αγγλίας. Δισεκατομμύρια ευρώ περιουσίας καταστράφηκαν. Αλλά πολύ λίγοι πέθαναν. Η βασίλισσα επιβίωσε αλλά ο πρίγκιπας όχι. Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλο πένθος στο Η.Β. Όμως η Ελλάδα κατάφερε να πληρώσει τα δάνειά της στην Ευρώπη. Το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο ενώθηκαν σε ένα κράτος. Οι Ουκρανοί κατάφεραν να αντισταθούν στους Ρώσους, με την βοήθεια του ΝΑΤΟ. Και γι’ αυτό, η Ουκρανία μπήκε στο ΝΑΤΟ. Μια φορά και έναν καιρό, ήταν η άνοιξη όπου η Ελλάδα Πήρε τα χαμένα της εδάφη από το 1922. Ήταν η άνοιξη όπου η Αμερική συμφιλιώθηκε με τη Ρωσία. Ήταν η άνοιξη όπου η Αγγλία πήρε όλα τα χαμένα εδάφη της ειρηνικά. Ήταν η άνοιξη όπου ο κόσμος ενώθηκε. Ήταν η άνοιξη όπου όλοι ζήσαν χαρούμενα.

Μ. και Θ. Αλαχούζος, Στ Τάξη

Η χαρούμενη πια άνοιξη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η άνοιξη που οι άνθρωποι την είχαν λες και ήταν η μαμά τους. Μετά από πολλούς αιώνες όταν ερχόταν ξανά η άνοιξη την πατούσαν, την απέφευγαν και δεν τους άρεσε αυτή η εποχή γιατί όλες οι αλλεργίες ξεκινούσαν.

Κάποια παιδιά με τους γονείς τους την αγαπούσαν την άνοιξη και γι’ αυτό μία μέρα πήγαν να την υπερασπιστούν. Είχαν μαζευτεί περίπου 10.000 άτομα από όλο τον κόσμο. Η άνοιξη μόλις άκουσε τον λόγο για τον οποίο ήταν εκεί έδωσε στον καθένα τους από ένα λουλούδι. Με αυτή την ευγενική χειρονομία της άνοιξης οι άνθρωποι την ευχαρίστησαν και μπήκαν στο θέμα που ήταν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν την άνοιξη. Η άνοιξη είχε μία ωραία ιδέα να πετάξει τα πιο όμορφα λουλούδια που υπήρχαν την τελευταία μέρα της. Έτσι και έγινε!!!!!!!

Έφτασε η μέρα αυτή και η άνοιξη ήταν έτοιμη με όλα τα λουλούδια της. Ξεκίνησε λοιπόν και όλοι οι άνθρωποι της γης εξεπλάγησαν από το θέαμα!!!!!!!

-Από εδώ και πέρα η άνοιξη θα είναι η μάνα μας, είπαν με ενθουσιασμό τα παιδιά.

-Ναιιιιιιιιιιιιιιι, φώναξαν όλοι οι κάτοικοι της γης και η άνοιξη ήταν πια πολύ μα πάρα πολύ ευχαριστημένη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δ. Δ. Γ. (Δ΄τάξη)

Η αδικημένη άνοιξη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια άνοιξη. Ήταν πολύ λυπημένη επειδή κάθε χρόνο ο χειμώνας αρνούνταν να αποσυρθεί. Έτσι τα δύο τέταρτα του χρόνου επικρατούσε χειμώνας. Οι άνθρωποι ήταν όλοι τους πολύ σαστισμένοι και τρομαγμένοι.

Όταν έφτανε 30 Νοεμβρίου και ερχόταν η σειρά του χειμώνα, εκείνος έμπαινε με πολλή προθυμία στη θέση του, έτοιμος να κάνει τους ανθρώπους να κρυώνουν. Όμως τώρα η άνοιξη ήταν αποφασισμένη. Ό,τι και αν γινόταν, θα έπαιρνε τη θέση της.

Έτσι, έφτασε η 28η Φεβρουαρίου και η άνοιξη ήταν έτοιμη για μάχη.

– Ούτε να το σκέφτεσαι, της είπε ειρωνικά ο χειμώνας.

– Όχι χειμώνα! Μην είσαι εγωιστής! Οι άνθρωποι δε σε αγαπούν πια! Το βλέπεις!

– Δε με νοιάζει! Και να το ξέρεις! Ούτε εσένα θέλουν οι άνθρωποι! Φέρνεις κάμπιες, μέλισσες και αλλεργίες!

– Κοίτα λίγο κάτω, του είπε η άνοιξη.

– Μα δε βλέπω τίποτα τόσο ψηλά που είμαστε! διαμαρτυρήθηκε ο χειμώνας. Οπότε κατέβηκε λίγο χαμηλότερα.

Είδε ανθρώπους να φωνάζουν:

– Άνοιξη, άνοιξη! Κάτω ο χειμώνας!

Μερικοί άνθρωποι είχαν χιονίστρες στα χέρια και φώναζαν:

– Κάτω ο χειμώνας! Θέλουμε την άνοιξη!

– Συγγνώμη! είπε τότε ο χειμώνας στην άνοιξη. Ήμουν εγωιστής και ήθελα τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από μένα.

– Σε συγχωρώ, αφού κατάλαβες το λάθος σου, του είπε η άνοιξη.

Έτσι την επόμενη μέρα η άνοιξη ήταν στη θέση της φωτίζοντας και ζεσταίνοντας τους πάντες. Όλοι τους ήταν χαρούμενοι και ευχαριστημένοι. Ή μάλλον… οι περισσότεροι… Μέσα στις ζητωκραυγές ακούστηκαν μερικά «Αψού!»

Λ. Α. (Ε΄τάξη)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία άνοιξη

«Τι κρίμα!», είπε ο μικρός γατούλης Νίο. «Δεν έχει καλό καιρό και κάνει κρύο! Δεν έχει ήλιο και δε μπορώ να λιαστώ! Μακάρι να ερχόταν πιο γρήγορα η άνοιξη! Αχ».

Περνούσε ο καιρός και έκανε πολύ κρύο.

Ο Νίο έμενε κλεισμένος στο σπίτι, για να μην αρπάξει κανένα κρυολόγημα. «Μακάρι να ‘ρχόταν η άνοιξη!» νιαούριζε δυσαρεστημένος.

«Η άνοιξη θα έρθει, μην ανησυχείς» του έλεγαν οι γονείς του. Μα εκείνος δεν άντεχε άλλο, ήθελε να βγει έξω, να χωθεί μέσα στα χόρτα και να παίξει.

Ένα πρωί, όταν ξύπνησε, ένα φωτεινό πράγμα τον τύφλωσε. Ήταν ο ήλιος! «Επιτέλους ήρθε η άνοιξη!», φώναξε ενθουσιασμένος κι έτρεξε έξω να παίξει.

Βρήκε τους φίλους του να τον περιμένουν.

Μια φίλη του, η Μιμή, είχε μια πληγή στο δεξί της μπροστινό πόδι. «Μην ανησυχείς», της είπε ο Νίο. «Ήρθε η άνοιξη»!»

Μ. Σ. Μ. (Δ΄τάξη)

Η ιστορία της Άνοιξης

Ο κύριος Χειμώνας και ο κύριος Καλοκαίρης ήταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι.

Μία μέρα αποφάσισαν ότι ήθελαν άλλο ένα άτομο στη ζωή τους.

Χωρίς άλλη σκέψη πήγαν στο κοντινότερο ορφανοτροφείο. Εκεί είδαν το πιο όμορφο κοριτσάκι του κόσμου, τη μικρούλα Άνοιξη.

Οι τρεις τους δέθηκαν με τη μία.

Έτσι πέρναγαν τα χρόνια και η τότε μικρούλα Άνοιξη τώρα έγινε μία δεκαεξάχρονη κοπέλα.

Όταν ήρθε η μέρα των γενεθλίων της οι μπαμπάδες της, της έκαναν ένα ξεχωριστό δώρο λέγοντάς της αυτά τα λόγια: Σου κάνουμε δώρο τη δύναμη να ανθίζεις τα λουλούδια, να φέρνεις στον κόσμο νέους οργανισμούς και να γλυκαίνεις τις καρδιές των ανθρώπων.

Είσαι ένα πολύ ξεχωριστό πλάσμα και τώρα ανήκεις στην οικογένεια των εποχών. Η Άνοιξη ευχαρίστησε τους γονείς της και πήγε να κοιμηθεί.

Μετά πέρασαν κι άλλα χρόνια, ώσπου η Άνοιξη έγινε είκοσι ετών και συνάντησε τον Φθινώπορο. Οι δύο τους ερωτεύτηκαν κατευθείαν κι έκαναν και δύο παιδάκια τη Βροχούλα και τον Αεράκη. Η Άνοιξη τα αγαπούσε πολύ, κάθε μέρα, πήγαιναν όλοι μαζί να συναντήσουν τους παππούδες των παιδιών, δηλαδή τον Χειμώνα και τον Καλοκαίρι. Όλα κυλούσαν όμορφα κι αρμονικά.

Στο σπίτι η Άνοιξη έραβε ρούχα για την οικογένεια με τα λουλούδια της και μαγείρευε με τα βοτάνια της. Ο Φθινώπορος σκούπιζε και έπλενε, τα παιδιά έπαιζαν κι όλοι ήταν χαρούμενοι.

Έτσι, θα ήταν η ζωή της Άνοιξης αν ήταν άνθρωπος.

Α. Β. (Στ΄τάξη)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η άνοιξη….

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια άνοιξη, μια άνοιξη διαφορετική από τις άλλες. Αντί για ζέστη, έκανε παγετώνα, αντί για λαμπερό ουρανό, ο ουρανός της ήταν πιο μουντός και από του Λονδίνου.

Μια μητέρα με τον γιο της είναι καθισμένοι σε ένα ξύλινο παλιό παγκάκι. «Μαμά, γιατί δεν έχει καλό καιρό; Πάλι δεν θα παίξω με τους φίλους μου», «Δεν ξέρω τι έχει γίνει…. Με λίγη υπομονή όλα θα φτιάξουν», απάντησε αυτή. Εκνευρισμένο το αγόρι πετάει την μπάλα του στον αέρα και την ξαναπιάνει. Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε…σκοτείνιασε όμως πιο πολύ στα μάτια του και στην ψυχή του. Μήπως αυτή η άνοιξη συνδέεται με την ψυχολογία κάθε ανθρώπου; Σκεφτόταν το αγόρι. «Μπορεί, αυτό θα είναι.. δεν υπάρχει άλλη εξήγηση».

Ο ήλιος σιγά σιγά έδυε, ποιος ήλιος δηλαδή… αυτός που ήταν περικυκλωμένος από σύννεφα. Κονταρομαχούσε για να βγει έστω και μια μικρή ηλιαχτίδα… έστω και την τελευταία στιγμή …

Έτσι αισθάνθηκε και το αγόρι.. ότι βαθιά μέσα του υπάρχει χρώμα, υπάρχει Φως, υπάρχει αγάπη… ότι θέλει να τα κάνει να ανθίσουν.

Τακ τακ.. η μπάλα ρυθμικά χτυπά στο έδαφος. Σαν να χτυπά μια πόρτα, η Άνοιξη θα είναι…έλα, Άνοιξη! να ανθίσουν όλα!

Χ. Π. (Στ’ τάξη)

Τα σκίτσα είναι της Αrianna Orsho