Όταν η κουβέντα ενός αγνώστου γίνεται το στήριγμά σου στις πιο ζόρικες μέρες της μητρότητας
Με ένα νήπιο και ένα μωρό λίγων μηνών, η Αμερικανίδα αρθρογράφος ένιωθε πως ήταν στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης. Μέχρι που το σχόλιο που έκανε κάποιος άγνωστος στην παραλία άλλαξε τα πάντα, όπως αποκαλύπτει στο συγκινητικό κείμενό της.
Αφού είχαμε περάσει κάποιες ώρες στην παραλία, ο καιρός ξαφνικά άλλαξε και αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας. Τότε εγώ, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα σε παιχνίδια και κουβαλώντας στα χέρια μου βρεγμένες πετσέτες, άρχισα να προσπαθώ να πείσω το 2,5 χρονών παιδί μου να αφήσουμε τον ατελείωτο παιδότοπο της αμμουδιάς, ενώ ο άντρας μου κουβαλούσε πτυσσόμενες καρέκλες και το 4 μηνών μωρό μας που έκλαιγε. Τότε, πρόσεξα έναν ηλικιωμένο άντρα να μας κοιτάει και να ψιθυρίζει γλυκά στη γυναίκα του: «Αυτά ήταν χρόνια, έτσι δεν είναι;».
Όλα άλλαξαν μέσα μου. Όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο, η φωνή μου έσπασε καθώς έλεγα στο σύζυγό μου τι είχα ακούσει. Μπορεί να μην έκλαιγα με αληθινά δάκρυα, αλλά είχα συγκινηθεί. Αυτά είναι χρόνια. Αυτά που ζούμε. Τώρα.
Το σχόλιο με ταρακούνησε ως μητέρα, δεδομένου μάλιστα ότι ήρθε σε μια εποχή που είχα περάσει τις πρώτες οκτώ εβδομάδες ζωής του μικρότερου γιου μου αναρωτώμενη πώς στο καλό μπορεί κάποιος να έχει πάνω από ένα παιδί και να διατηρεί την ψυχική υγεία του. Μου είχε πάρει αρκετό καιρό να μπω σε ένα ρυθμό. Αρκετά πρωινά είχα πιέσει τον εαυτό μου να σηκωθεί από το κρεβάτι και να φροντίσει ένα μωρό που κλαίει και ακόμα περισσότερα απογεύματα είχα αναρωτηθεί αν ήταν υπερβολικά νωρίς για να πιω ένα ποτήρι κρασί.
Οι μέρες είναι ατελείωτες όταν πρέπει να συνδυάσεις τα ξεσπάσματα ενός 2χρονου με το πρόγραμμα και τη ρουτίνα ύπνου του. Και όταν νιώθεις ότι έχεις την ευθύνη να θρέψεις ολόκληρη την οικογένεια και ταυτόχρονα να κρατήσεις ζωντανή μια σχέση, είναι εύκολο να καταρρεύσεις.
Τα ψώνια στο μανάβικο και η προετοιμασία του φαγητού και το ατελείωτο μάζεμα παιχνιδιών από το πάτωμα… Ο συντριπτικός όγκος όλων αυτών των μικρών πραγμάτων αποστραγγίζει την ομορφιά από ένα μεγάλο πράγμα. Είναι εύκολο να ξεχάσεις πόσο μαγική είναι μια περίοδος όταν είσαι χαμένος στην καθημερινότητά σου. Όμως το σχόλιο εκείνου του άντρα μού θύμισε ότι οι μέρες που τα παιδιά μας είναι μικρά είναι οι μέρες που θα νοσταλγούμε όταν τα παιδιά μας θα τηλεφωνούν μόνο για να μας ζητήσουν περισσότερα χρήματα αντί να γκρινιάζουν για περισσότερα τυρογαριδάκια.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν μετά τη βόλτα μας στην παραλία έκανα μια συνειδητή προσπάθεια να ξαναπαίξω το ίδιο σχόλιο και την ίδια σκηνή στο μυαλό μου. Κολλούσαμε από το αντιηλιακό, τα μαλλιά μας ήταν μπλεγμένα από τον αέρα, τα χέρια μας ξεχείλιζαν από πράγματα, σέρναμε δύο μικρά παιδιά στην άμμο και εκείνος ο άντρας, αντί να δει μια εικόνα χάους, είδε μια όμορφη ανάμνηση από τη δική του οικογένεια στο παρελθόν.
Τα μικροατυχήματα της εκπαίδευσης ενός νηπίου στην τουαλέτα, οι ατελείωτες απαιτήσεις για μια λιχουδιά και τα ξεσπάσματα που ακολουθούν, ο ασταμάτητος αγώνας να βάλω τον γιο μου στο κάθισμα του αυτοκινήτου, όλα αυτά όταν συνδυάζονται με το πρώτο χαμόγελο ενός μωρού, τα ξεκαρδιστικά σχόλια που μόνο ένα νήπιο μπορεί να κάνει και τις αγκαλιές που έρχονται από το πουθενά και που σε κάνουν να θέλεις να παγώσεις το χρόνο, δημιουργούν εκπληκτικές εμπειρίες που θα κουβαλάς μαζί σου για μια ζωή.
Η πρόκληση είναι, βέβαια, να το θυμηθείς αυτό την επόμενη φορά που το νήπιό σου θα πετάξει ένα πλαστικό παιχνίδι στο κεφάλι του μωρού, μετά από μια μέρα αϋπνίας και για τα δύο παιδιά σου και αφού έχεις μόλις συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει φαγητό για βραδινό. Αυτά κι αν είναι χρόνια!
