Η οικογενειακή φωτογραφία που δεν πρέπει να διστάσετε να τραβήξετε

Όταν ήμουν στην εφηβεία, απολάμβανα να ξεφυλλίζω τα οικογενειακά άλμπουμ.

Η μητέρα μου είχε ένα ολόκληρο ράφι αφιερωμένο σε αυτά τα άλμπουμ, με τις τυπωμένες φωτογραφίες στις πλαστικές θήκες.

Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες ήταν να βγάζω τις φωτογραφίες, να τις απλώνω στο χαλί του σαλονιού και να ζητάω από τη μητέρα μου να μου αφηγείται τις ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες.

Αν υπήρχε κάποια φωτογραφία πριν από τη γέννησή μου, μου μιλούσε για το γεγονός και για τα πρόσωπα που απεικονίζονταν. Άλλες φορές, η φωτογραφία θα της θύμιζε κάτι από εκείνη την περίοδο της ζωής της και μπορεί να μου έλεγε μια ιστορία που δεν είχε καν σχέση με την εικόνα.

Αλλά το καλύτερό μου ήταν να μαθαίνω ιστορίες για εμένα.

Έβλεπα μια φωτογραφία μου ως νηπίου και μετά η μητέρα μού έλεγε πόσο απολάμβανε τις περιπέτειές μας όταν πηγαίναμε στη βιβλιοθήκη. Έβρισκα μια άλλη από τις πρώτες τάξεις του σχολείου και μού εξηγούσε πώς εκείνο το σημάδι στο πρόσωπό μου ήταν συνέπεια της επιμονής μου να κυκλοφορώ στο σπίτι με σκέιτ, ώστε να καταλήξω να πέσω από τις σκάλες.

Δεν είχε σημασία αν η εικόνα ήταν θολή ή αν κάποιος δεν κοιτούσε το φακό, αν ήταν αχτένιστος ή δεν είχε συνδυάσει τέλεια τα ρούχα του.

Βασικά, οι φωτογραφίες με τις καλύτερες ιστορίες ήταν οι πιο χαοτικές.

Ήταν αυτές που γίνονταν η αφετηρία για μια ιστορία. Κι εμένα με συνάρπαζε και με ενέπνεε η τεράστια δύναμη που κρυβόταν στις μικροσκοπικές κορνίζες τους.

Η αγάπη που για τη φωτογραφία τελικά εξελίχθηκε σε καριέρα όπου σήμερα έχω την τιμή να βοηθάω άλλες οικογένειες να δημιουργούν εικόνες που γίνονται αφετηρίες για ιστορίες.

Αλλά δεν άργησα πολύ να παρατηρήσω ότι ενώ όλες οι οικογένειες που έχω πελάτες θέλουν να βγάλουν φωτογραφίες για το δικό τους αρχείο, κάποιες φορές νιώθουν να πιέζονται ότι όλα πρέπει να είναι τέλεια.

Γιατί σε έναν κόσμο όπου αναζητάμε στο κινητό μας την τέλεια φωτογραφία για να την ποστάρουμε στα social media ή να τη στείλουμε σε μια φίλη, η τελειότητα έχει γίνει εξίσου σημαντική με την καταγραφή των στιγμών μας.

Πλέον δεν βγάζουμε φωτογραφίες το μωρό μας μόνο για να του τις δείχνουμε μια μέρα που θα έχει μεγαλώσει, αλλά και για να τις ανεβάσουμε στα social media και να τις μοιραστούμε με στενούς φίλους, συγγενείς και απλούς γνωστούς.

Τις περνάμε από το πιο κολακευτικό φίλτρο, όχι μόνο για να τις κρεμάσουμε στον τοίχο του σπιτιού μας αλλά και για τις ανεβάσουμε στο Ίντερνετ.

Αυτές χρησιμοποιούμε για να σκιαγραφήσουμε την εκδοχή του εαυτού μας που θέλουμε να μοιραστούμε με τον κόσμο… που συνήθως είναι η πιο κολακευτική εκδοχή.

Έτσι, πάντα υπάρχει, έστω και υποσυνείδητα, η πίεση να βγάλουμε την «τέλεια» φωτογραφία.

Και το καταλαβαίνω.

Γιατί έχω βρεθεί και μπροστά στο φακό με τη δική μου οικογένεια κι έχω αισθανθεί κι εγώ αυτή την ανάγκη για τελειότητα.

Όταν ο τότε δίχρονος γιος μου αρνείτο να κοιτάξει το φακό σε όλη τη διάρκεια της φωτογράφισης γιατί είχε ενθουσιαστεί να πετάει πέτρες στη λίμνη δίπλα στην οποία φωτογραφιζόμασταν, άρχισε να με πιάνει απελπισία ότι ποτέ δεν θα βγάζαμε την «τέλεια» φωτογραφία.

Το μόνο που έβλεπα ήταν το τι δεν μπορούσαμε να πετύχουμε, αντί να βλέπουμε τι πετυχαίναμε, που ήταν μια σειρά φωτογραφιών η οποία κατέγραφε την περίοδο που το μικρό μας αγόρι έχτιζε την προσωπικότητά του. Που έκανε πράγματα με το δικό του τρόπο. Που ήταν ένας μικρός αντάρτης. Που είχε μόλις ανακαλύψει το πάθος του για τα σπορ… και που το να πετάει πέτρες στη λίμνη ήταν μια προέκταση της αγάπης του για το μπέιζμπολ.

See Also

Γιορτάστε την 28η Οκτωβρίου σε κάποιο μουσείο ή αρχαιολογικό χώρο – με ελεύθερη είσοδο

Με τρία παιδιά κάτω των τεσσάρων ετών, τότε, ποτέ ως οικογένειας δεν μπορούσαμε να σταθούμε ακίνητοι ή να τακτοποιήσουμε πράγματα, οπότε γιατί προσπαθούσα να παρουσιάσω μια διαφορετική εικόνα;

Αλλά εκείνος που μας είχε φωτογραφίσει συνέχισε να τραβάει φωτογραφίες, έτσι όταν ο γιος μου, μετά από δέκα χρόνια, θα τις απλώσει στο πάτωμα και θα με ρωτήσει γι’ αυτές, θα του μιλήσω για τα πράγματα που έκανε όταν ήταν μικρός και για την καθημερινότητα της οικογένειάς μας, όπως ακριβώς έκανε και η μαμά μου.

Γι’ αυτό είναι οι φωτογραφίες.

Όχι πάντα για να έχουν την τελειότητα του Pinterest.

Είναι για εμάς, που είμαστε γεμάτοι τελειότητα και ατέλειες.

Γιατί, μια μέρα, οι δυναμικές στα social media θα αλλάξουν. Θα πάψουν να υπάρχουν σχόλια και like. Τα φίλτρα δεν θα έχουν πια αξία. Τα Instagram feeds θα ξεθωριάσουν.

Αυτό που θα απομείνει θα είναι εκείνες οι ατελείς εικόνες. Αυτές θα βγάζουμε από τα ράφια όταν τα παιδιά θα επιστρέφουν στο σπίτι από το κολλέγιο για να περάσουν τις γιορτές.

Αυτές οι φωτογραφίες θα είναι οι αφορμές για τις δικές μας ιστορίες.

Και δεν θέλω να αφηγούνται οποιαδήποτε ιστορία δεν είναι αληθινά δική μας.