Στράτος Νταλαμάγκος: «Είναι μαγικό ότι το θέατρο μπορεί να φτιάχνει χώρους που δεν υπάρχουν αλλού»

Μετά τη μεγάλη επιτυχία και τα sold-out που σημείωσε για 2 συνεχόμενες χρονιές, η Παιδική Σκηνή του «Από Μηχανής» Θεάτρου παρουσιάζει για 3η χρονιά την παράσταση που αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους «Ο αόρατος Τονίνο» βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Τζάνι Ροντάρι και σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Είχαμε τη χαρά να βρεθούμε με τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον Τονίνο, Στράτο Νταλαμάγκο, και κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες του childit.gr.

Ο Τζάνι Ροντάρι έγραφε με χιούμορ αλλά και βαθιά τρυφερότητα για την ψυχή των παιδιών. Τι σας γοητεύει περισσότερο στη γραφή του;

Με γοητεύει ο τρόπος που ανοίγει χαραμάδες φαντασίας χωρίς να απομακρύνεται από την πραγματική, συχνά εύθραυστη εμπειρία ενός παιδιού. Η γραφή του έχει κάτι απλό και ταυτόχρονα σοφό· μιλάει για μεγάλα πράγματα — φόβους, μοναξιά, επιθυμίες — με έναν τρόπο που δεν τα βαραίνει αλλά τα φωτίζει. Αυτό το μείγμα παιχνιδιού και υπαρξιακής διαύγειας είναι που με συγκινεί.

Ποια στιγμή ή σκηνή της παράστασης σας αγγίζει προσωπικά κάθε φορά που τη ζείτε στη σκηνή;

Η στιγμή που ο Τονίνο, μέσα από «απουσία» του, συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται τους άλλους για να υπάρχει. Είναι μια στιγμή ήσυχη μέσα στη φασαρία και για μένα έχει βάρος. Με αγγίζει γιατί μου θυμίζει πως ακόμη κι όταν προσπαθούμε να κρυφτούμε, κάπου μέσα μας περιμένουμε να μας δουν.

Ο Τονίνο θέλει να γίνει αόρατος στη σχολική του τάξη. Τι γίνεται τελικά; Εσείς έχετε την εμπειρία του να θέλετε να είστε αόρατος;

Γίνεται αόρατος — αλλά όχι όπως το φαντάζεται. Η αορατότητα που εύχεται του επιστρέφει μια αίσθηση μοναξιάς που τον ξαφνιάζει. Δεν είναι παιχνίδι, είναι μάθημα. Και μέσα από αυτό μαθαίνει ότι το να θέλεις να μην σε βλέπουν κρύβει συχνά μια πιο βαθιά ανάγκη: να σε δουν με τον σωστό τρόπο.

Και ναι, φυσικά το έχω νιώσει κι εγώ. Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να εξαφανιστώ, μην με προσέξει κανείς. Αυτό συνήθως καταλαβαίνω ότι σημαίνει πως κάτι μέσα σου παλεύει να βρει χώρο.

Πώς αντιδρούν τα παιδιά στο τέλος της παράστασης; Υπάρχει κάποιο σχόλιο ή βλέμμα που θυμάστε έντονα;

Μου έχει μείνει μια στιγμή λίγο αστεία και κάπως τρυφερή. Μετά από μια παράσταση, είχα αλλάξει και έβγαινα από το θέατρο για να ανέβω στη μηχανή μου. Ένα παιδί με είδε, με κοίταξε σκεφτικό και μου είπε με απογοήτευση: «Άρα ήταν ψέματα ε;». Αυτή η στιγμή, όσο μικρή κι αν ήταν, μου θύμισε πόσο σοβαρά παίρνουν τα παιδιά ό,τι ζουν. Η φαντασία τους δεν είναι διαφυγή, είναι τρόπος κατανόησης. Και το βλέμμα του, αυτό το μείγμα απορίας, απογοήτευσης αλλά και ανακούφισης, ήταν ίσως η πιο απλή απόδειξη ότι κάτι είχε ταξιδέψει μέσα του και μπορώ να πω ότι με έκανε χαρούμενο.

Πιστεύετε στο παιδικό θέατρο; Πιστεύετε ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν καλύτεροι ενήλικες βλέποντας θέατρο από μικρή ηλικία;

Πιστεύω στο παιδικό θέατρο στο βαθμό που δεν το αντιμετωπίζουμε ως «μικρό» θέατρο. Τα παιδιά έχουν αντίληψη πιο άμεση και ακριβή από όσο νομίζουμε. Αν τους δοθεί χώρος να φανταστούν, να συγκινηθούν, να ακούσουν και να ακουστούν, αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει. Όχι με την έννοια της «βελτίωσης», αλλά με την έννοια της ευαισθητοποίησης. Το θέατρο, όταν δεν τους υποτιμά, ανοίγει έναν δρόμο για να καταλάβουν τον κόσμο — και ίσως και τον εαυτό τους.

Πώς και πότε πήρατε την απόφαση να γίνετε ηθοποιός και τι σας τράβηξε στο παιδικό θέατρο;

Δε νομίζω ότι υπήρξε μια συγκεκριμένη «στιγμή», ήταν περισσότερο μια κίνηση, στα πλαίσια μιας προσωπικής αναζήτησης.

Το παιδικό θέατρο έχει κάτι απελευθερωτικό. Ήθελα να κάνω παιδικό θέατρο, το σκεφτόμουν αρκετά αυτά τα δύο χρόνια που έχω βγει από την σχολή, πιστεύω πως αλήθεια μπορεί να σε πάει παρακάτω σαν ηθοποιό γιατί ακόμα και αν δεν φαίνεται είναι αρκετά απαιτητικό.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας παιδικό βιβλίο — και ποιον ήρωα θα θέλατε να γνωρίσετε από κοντά;

O Μικρός Πρίγκιπας. Όχι για την τρυφερότητα μόνο, αλλά για τον τρόπο που μιλάει για την ευθύνη που έχουμε απέναντι σε όσα αγαπάμε. Αν μπορούσα να γνωρίσω έναν ήρωα, ίσως και να ήταν αυτός. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια μου φαίνεται καλύτερη ιδέα να γνωρίσω κάποιον σουπερ ήρωα.

Ποια ήταν η πρώτη θεατρική παράσταση που είδατε και θυμάστε τι συναισθήματα σας προκάλεσε;

Θυμάμαι μια παράσταση χωρίς να μπορώ να ανακαλέσω τον τίτλο — αλλά θυμάμαι το αίσθημα. Ένα μείγμα θαυμασμού και απορίας. Είναι μαγικό ότι το θέατρο μπορεί να φτιάχνει χώρους που δεν υπάρχουν αλλού. Αυτή η πρώτη εμπειρία, όσο θολή κι αν είναι στη μνήμη μου, άφησε ένα ίχνος που με ακολουθεί ακόμη.