Όχι, δεν είμαι έτοιμη να δω τον έφηβο γιο μου να ξυρίζεται για πρώτη φορά

Είναι ένα συνηθισμένο πρωινό Τρίτης και στέκομαι στο μπάνιο, κοιτάζοντας τον καθρέφτη, παρακολουθώντας τον χρόνο να γλιστράει σιωπηλά πάνω μας. Ο γιος μου, το μικρό μου αγόρι που κάποτε επέμενε να κοιμάται με το αγαπημένο του λούτρινο ζωάκι και αρνούνταν να φάει οτιδήποτε δεν είχε σχήμα δεινόσαυρου, τώρα στην εφηβεία μεγαλώνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Και σήμερα, καθώς βλέπω αυτό το μικροσκοπικό, χνουδωτό σημείο στο πηγούνι του, η πραγματικότητα με χτυπάει: πρόκειται να ξυριστεί για πρώτη φορά. Ειλικρινά; Δεν είμαι έτοιμη.

Τα γλυκά στιγμιότυπα της παιδικής ηλικίας

Η γονεϊκότητα είναι λίγο σαν να κρατάς μια χούφτα άμμο – όμορφη αλλά γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά σου πιο γρήγορα από ό,τι νομίζεις. Τη μια στιγμή, κυνηγάς το παιδί σου στο πάρκο, γελώντας και δακρύζοντας πάνω από γδαρμένα γόνατα, και την επόμενη, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μικροσκοπικά γένια και ένα αγόρι που ξαφνικά έχει σοβαρές απόψεις για το αγαπημένο του συγκρότημα ή τα τελευταία «must-have» αθλητικά παπούτσια. Ο χρόνος δεν κυλάει έτσι απλά — κυλάει γρήγορα και μέσα στην ορμή του, αφήνει πίσω του μικρές αναμνήσεις που συνεχίζουν να κάνουν την καρδιά να χτυπάει γρήγορα.

Η πρώτη φορά: μια μικρή μεγάλη υπόθεση

Όταν το παιδί σας κάνει αυτά τα πρώτα διστακτικά βήματα, αυτά τα μικροσκοπικά χέρια που σφίγγουν το δάχτυλό σας, μοιάζει με αιωνιότητα. Αλλά η αλήθεια; Ήταν μια στιγμή. Και τώρα, να ‘μαστε εδώ, προετοιμαζόμενοι για το πρώτο ξύρισμα. Είναι ένα από αυτά τα τυπικά «πρώτα» που μοιάζουν μνημειώδη — κάτι περισσότερο από ένα ορόσημο περιποίησης. Είναι ένα σύμβολο αλλαγής, του περάσματος από την παιδική ηλικία σε κάτι πιο… εφηβικό, πιο περίπλοκο, πιο ενήλικο.

Αλλά ειλικρινά; Δεν θεωρούσα ότι θα με χτυπούσε τόσο δυνατά. Κάπως, πάντα πίστευα ότι θα ήμουν έτοιμη για αυτές τις μεγάλες στιγμές. Γενέθλια, αποφοιτήσεις, πρώτα ραντεβού. Αλλά αυτό; Αυτό μοιάζει διαφορετικό — ωμό, σχεδόν λίγο άδικο.

Η ειρωνεία της μητρότητας: να αγαπάς την αλλαγή, να φοβάσαι τον αποχαιρετισμό

Η μητρότητα είναι κάτι περίεργο. Είμαστε προγραμματισμένες να φροντίζουμε, να προστατεύουμε, να επιβραδύνουμε τον χρόνο έστω και λίγο ακόμα. Κι όμως, όσο περισσότερο αγαπάμε τα παιδιά μας με πάθος, τόσο πιο βαθιά συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος δεν σταματά. Δεν περιμένει να συνηθίσουμε ή να πάρουμε μια ανάσα. Προχωράει.

Υπάρχει ειρωνεία σε αυτό, πραγματικά. Κάθε ορόσημο που έχω γιορτάσει με τον γιο μου με κάνει περήφανη, αλλά αφήνει επίσης κι ένα τσίμπημα στην καρδιά. Γιατί το καθένα τον ωθεί πιο κοντά στην ανεξαρτησία – μακριά από τις μέρες που ήμουν ολόκληρος ο κόσμος του. Τώρα, τον παρακολουθώ να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, πιθανώς εξασκώντας το πρώτο του ξύρισμα, και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ: Σύντομα, θα είναι εκεί έξω, θα χαράξει τον δικό του δρόμο, θα ζήσει τις δικές του ιστορίες. Και το μικρό αγόρι που κάποτε γνώριζα ήδη γλιστράει στη μνήμη.

Η ανείπωτη πρόκληση του να αφήνεις τα πράγματα να φύγουν

Βαθιά μέσα μου, ξέρω ότι πρέπει να τον αφήσω. Είναι μέρος της μητρότητας – σαν να μαθαίνω να αναπνέω ξανά κρατώντας τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Αλλά αυτό δεν το κάνει ευκολότερο. Θέλω να τον τυλίξω σε μια φούσκα, να τον κρατήσω για πάντα το μικρό μου αγόρι, ακόμα και όταν κρατάει ξυράφι για πρώτη φορά.

Υπάρχει και μια ήσυχη θλίψη εκεί. Γιατί με κάθε ορόσημο, συνειδητοποιώ λίγο περισσότερο ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν όχι μόνο σε ύψος αλλά και στην καρδιά και την ψυχή. Κάθε «πρώτη φορά» κουβαλάει γλυκόπικρα μηνύματα: Είμαι περήφανη, κι όμως θρηνώ έστω και λίγο την απώλεια της παιδικής αθωότητας.

Οι μικρές στιγμές που τα κάνουν όλα να αξίζουν τον κόπο

Παρ’ όλα αυτά, μέσα στην καταιγίδα των συναισθημάτων, υπάρχει χιούμορ – ω, πώς αγαπά η μητρότητα την ειρωνεία. Τον φαντάζομαι στο μπάνιο, να φτιάχνει αφρώδη κρέμα ξυρίσματος, να προσπαθεί να μην τραυματιστεί, να δείχνει τόσο σοβαρός για αυτό το «μεγάλο» βήμα. Και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω, ακόμα και μέσα από τα δάκρυα. ​​Γιατί αυτές οι μικρές στιγμές, οι ακατάστατες, οι ατελείς, είναι που πραγματικά ορίζουν τη γονεϊκότητα.

Στο τέλος, συνειδητοποιώ ότι το να είσαι μαμά σημαίνει να εξισορροπείς τον πόνο του να αφήνεις τα πράγματα να φεύγουν με τη χαρά του να βλέπεις την ανάπτυξη. Ναι, δεν είμαι έτοιμη να δω τον έφηβο γιο μου να ξυρίζεται. Αλλά ξέρω επίσης ότι έχω περάσει αυτά τα πολύτιμα χρόνια δίνοντάς του όλα όσα έχω – αγάπη, καθοδήγηση και τις ιστορίες που κάποια μέρα θα πει στα παιδιά του.

Μια προσωπική στιγμή καρδιάς με τον γονέα

Προς όλους τους γονείς εκεί έξω που νιώθουν το ίδιο –αυτούς που φοβούνται την επόμενη «πρώτη» και λατρεύουν τις φευγαλέες μέρες– να ξέρετε το εξής: τα συναισθήματά σας είναι έγκυρα. Είναι εντάξει να θρηνείτε την παιδική ηλικία στην οποία αποχαιρετάτε. Είναι εντάξει να νιώθετε χαρμολύπη – και κάτι μεταξύ κλαυσίγελου. Γιατί μέσα σε αυτά τα συναισθήματα, υπάρχει μια αλήθεια: έχετε κάνει το καλύτερο που μπορούσατε και αυτές οι μικρές στιγμές, όσο φευγαλέες κι αν ήταν, είναι για πάντα χαραγμένες στην καρδιά σας.

Έτσι, ενώ μπορεί να μην είμαι έτοιμη να δω τον έφηβο γιο μου να ξυρίζεται ακόμα, θα αγκαλιάσω αυτό το κεφάλαιο με όλο το ακατέργαστο συναίσθημα που φέρνει. Γιατί στο τέλος, κάθε «πρώτη» είναι μια απόδειξη της όμορφης, ακατάστατης, πολύτιμης διαδρομής που ονομάζεται μητρότητα.