«Όχι, δεν πηγαίνει κάτι στραβά με εμένα, που θέλω μόνο ένα παιδί»

Όταν ήρθε η στιγμή να πάρω μια απόφαση περί τεκνοποίησης, το ερώτημα δεν ήταν πόσα παιδιά θα έκανα, αλλά αν θα αποκτούσα παιδιά γενικώς. Στη δική μου παιδική ηλικία, έβλεπα τους άντρες της οικογένειας να δίνουν τόσο λίγα και να περιμένουν τόσο πολλά από τις γυναίκες, που για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα οι περισσότεροι ενήλικες με παιδιά έδειχναν να βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Η όλη υπόθεση μου φαινόταν υπερεκτιμημένη.

Αφού τελείωσα το λύκειο, η ζωή μου πήρε μια απρόβλεπτη και απόλυτα συμβατική στροφή. Γνώρισα έναν άντρα, ερωτευτήκαμε και αρχίσαμε να συγκατοικούμε. Τον παντρεύτηκα στα είκοσι ένα χρόνια μου και σύντομα αποφάσισα ότι ναι, θα γινόμουν συμβατική. Με ένα παιδί, όμως. Συνέλαβα αμέσως και το κοριτσάκι μου γεννήθηκε το 2011. Ήμουν είκοσι τεσσάρων ετών.

Όλα ήταν τελεία. Την αγαπούσα περισσότερο από όσο είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να αγαπήσω οτιδήποτε. Κάθε κλισέ περί μητρότητας έγινε για μένα πραγματικότητα. Ήμουν ενθουσιασμένη. Ο σύζυγός μου ήταν το αντίθετο οποιουδήποτε άντρα είχα συναντήσει μεγαλώνοντας. Άλλαζε πάνες, μαγείρευε περιστασιακά και ήταν γενικά ένας εξαιρετικός πατέρας. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Τι περισσότερο θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει;

Πολλά, όπως αποδεικνύεται.

Δεν το είχα συνειδητοποιήσει, αλλά υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι από τη στιγμή που ανοίγεις την πόρτα στην τεκνοποίησης, η προσπάθειά σου να την κλείσεις στη συνέχεια προκαλεί την έντονη αντίσταση των φίλων, των συγγενών και, το πιο εκπληκτικό, ανθρώπων εντελώς ξένων.

Το πρώτο σχόλιο ήρθε από μια ηλικιωμένη κυρία που πουλούσε χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια σε ένα κατάστημα, όταν η κόρη μου ήταν μόλις έξι μηνών.

«Πότε σκέφτεστε να κάνετε ένα αδερφάκι για τη μικρούλα», ρώτησε, λες και με ρωτούσε αν βρήκα να παρκάρω το αυτοκίνητό μου.

Η ερώτησή της με έπιασε εξ απίνης. Μα δεν είχα αποκτήσει ήδη παιδί; Η σκέψη να ξαναπεράσω μια εγκυμοσύνη και έναν τοκετό τόσο σύντομα ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό. Ακόμα απολάμβανα πλήρως αυτό το μικρό τέλειο ανθρωπάκι που είχαμε δημιουργήσει με το σύζυγό μου.

Ψέλλισα λοιπόν την απάντηση «Α, ξέρετε, δεν το έχουμε σκεφτεί ακόμα. Ίσως παραμείνουμε στο ένα παιδί».

Η απάντησή της ήταν άμεση και κοφτή: «Μα δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Της έριξα ένα ελαφρώς επιτιμητικό βλέμμα και συνέχισα τα ψώνια μου. Εκ των υστέρων, το όλο γεγονός ήταν μάλλον κωμικό. Το θράσος μιας άγνωστης κυρίας σε ένα κατάστημα με στολίδια, η οποία προσπάθησε να μου πει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω με τα γεννητικά μου όργανα, ήταν αρκετά γελοίο, αλλά μου έμεινε στο μυαλό και άρχισα να αμφισβητώ την ευτυχία μου.

Μήπως θα έπρεπε να σκεφτώ να κάνω και ένα δεύτερο παιδί; Μήπως κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα, που ήθελα μόνο ένα παιδί; Μήπως το γεγονός ότι θα ήταν μοναχοπαίδι θα επηρέαζε αρνητικά την κόρη μου μεγαλώνοντας;

Διάφορα ερωτήματα άρχισαν να με βασανίζουν, και ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι ότι ίσως η οικογένειά μου να μην ήταν ολοκληρωμένη – ότι χρειαζόμασταν ένα ακόμα μωρό για να παρουσιάζουμε μια πιο αποδεκτή εικόνα της ευτυχίας.

Περισσότερα σχόλια άρχισαν να καταφθάνουν, όλο και συχνότερα καθώς η κόρη μου μεγάλωνε. Τα βλέμματα κατανόησης και τα όχι-και-τόσο-διακριτικά υπονοούμενα («Δεν ανησυχείς μήπως το ηλιακό χάσμα είναι υπερβολικά μεγάλο;») έγιναν ρουτίνα σε εκείνη τη φάση της ζωής μας. Ο σύζυγός μου έγινε εξπέρ στο να τα αποκρούει, υπενθυμίζοντας στους επίδοξους προσηλυτιστές ότι καθώς τα παιδιά δεν είναι πατατάκια, ναι, μπορείς να έχεις μόνο ένα.

Δημιούργησα μια κοινότητα μαμάδων μέσα από την οποία άρχισα να οργανώνω συναντήσεις για παιχνίδι με οικογένειες που είχαν μωρά στην ίδια ηλικία με το δικό μου. Ήταν τέλειο που επιτέλους απέκτησα μερικούς καινούριους φίλους και είδα την κόρη μου να αλληλεπιδρά με άλλα παιδιά.

Αναπόφευκτα, καθώς τα συνομήλικά της άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, φουσκωμένες κοιλίτσες έκαναν ξανά την εμφάνισή τους. Ήμουν χαρούμενη για τις φίλες μου, αλλά και πραγματικά τρομοκρατημένη – η εγκυμοσύνη μου ήταν από μόνη της εξαντλητική και δεν θα μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν αν είχα και ένα νήπιο να φροντίζω. Αυτό που ήξερα σίγουρα ήταν πως δεν ήμουν έτοιμη ακόμα να ακολουθήσω τις καρπερές φίλες μου στο συγκεκριμένο μονοπάτι. Η προοπτική ακόμα οκτώ μηνών μόνιμης ναυτίας, εμετού και αιμορραγίας από τη μύτη (είχα υπερέμεση της κύησης) δεν μου γεννούσε αισθήματα νοσταλγίας.

Έλεγα λοιπόν στις φίλες μου: «Ίσως στο μέλλον, βλέπουμε».

Από τότε έχουν περάσει μερικά χρόνια ακόμα, σε τρεις μήνες η κόρη μας γίνεται πέντε και εξακολουθώ να αντιμετωπίζω τη σκέψη του να μεγαλώσω ένα μοναχοπαίδι.

Είμαι εγωίστρια; Κάνω κάτι λάθος; Δείχνουν να αντιμετωπίζουν με ηρεμία την κατάσταση, αν και με μια αγριάδα στο βλέμμα και μια ευσυγκινησία που εκφράζεται κάθε φορά που κλαίνε σε μια τηλεοπτική διαφήμιση, αλλά κατά τα άλλα επιβιώνουν.

See Also

Το λέει και η επιστήμη: το να στολίζετε νωρίς για τα Χριστούγεννα μπορεί να σας κάνει πιο ευτυχισμένους

Με το ένα χέρι τους βγάζω το καπέλο, με το άλλο δηλώνω ότι παραιτούμαι. «Δεν είναι αυτά για μένα!» ουρλιάζει η λογική μου, αλλά κάθε τόσο αναρωτιέμαι: γιατί όχι για μένα; Προφανώς δεν είναι τόσο τρομερό όσο φαίνεται. Αν ήταν, γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να αποκτήσουν περισσότερα από ένα παιδιά;

Δεν θα πω ψέματα – έχω συνηθίσει τα διαλείμματα των δυόμιση ωρών που απολαμβάνω ενώ το τετράχρονό μου είναι στο νηπιαγωγείο. Πηγαίνω για τρέξιμο, βγάζω βόλτα το σκύλο και πίνω απίστευτα υπερτιμημένους λάτε ολομόναχη. Δεν ντρέπομαι που απολαμβάνω αυτόν το χρόνο για τον εαυτό μου.

Απεχθάνομαι τις ημέρες που νιώθω υπερβολικά εξαντλημένες για να είμαι «εκεί» ή τις φορές που αφήνω την αγανάκτηση να παρεισφρήσει στη φωνή μου και να επηρεάσει τη σχέση μου με την κόρη μου.
Όπως συμβαίνει με όλους τους γονείς, είτε έχουν ένα, είτε δύο, είτε δέκα παιδιά, κάποιες μέρες μας είναι δύσκολες. Και εκείνες τις μέρες σκέφτομαι τα χειρότερα του να έχεις ένα δεύτερο παιδί.

Είναι εκείνες τις (ευτυχώς λίγες) φορές, όταν δάκρυα απελπισίας αρχίζουν να μαζεύονται στα μάτια μου, ή που τα ιδιαίτερα γνώριμα συναισθήματα γονεϊκής ανεπάρκειας αρχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια, που αναρωτιέμαι: «Θα μπορούσα τώρα να τα βγάλω πέρα με ένα μωρό; Θα μπορούσα να βγάζω τον καλύτερο εαυτό μου σε δύο μικρά παιδιά;».

Η αλήθεια είναι, πιθανότατα όχι. Γιατί κανένας δεν μπορεί να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του πάντα. Είμαστε άνθρωποι και όλοι κάνουμε λάθη. Ανεβάζουμε τον τόνο της φωνής μας, λέμε λέξεις που μετανιώνουμε πάνω στο θυμό μας και κλαίμε για τους λάθος λόγους – σε όλες τις οικογένειες.

Όταν κοιτάω την κόρη μου, δεν τη σκέφτομαι σαν «μοναχοπαίδι». Είναι το παιδί μου. Το παιδί μας. Είναι απολύτως τέλεια και εμείς είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Δεν είναι τρόπος του λέγειν: το εισόδημα του συζύγου μου μου επιτρέπει να κάθομαι στο σπίτι, η κόρη μου πηγαίνει σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο και συζητάμε ακόμα και ένα ταξίδι στην Ντίσνεϊλαντ για το προσεχές μέλλον. Πολλά (αν όχι όλα) από αυτά τα πράγματα θα άλλαζαν αποφασίζαμε να κάνουμε ένα δεύτερο παιδί.

Θα άξιζε τις θυσίες;

Η ενοχλητική αλήθεια είναι, ποτέ δεν ξέρεις. Αμφιβάλλω αν θα υπήρχαν πολλοί γονείς που θα παραδέχονταν ανοιχτά ότι μετάνιωσαν που έκαναν δεύτερο (ή τρίτο) παιδί.

Ένα είναι σίγουρο: η απόφασή μου δεν είναι οριστική.