«Χαλαρώστε, είναι απόλυτα φυσιολογικό το παιδί σας να αυνανίζεται»
Κανένας γονιός δεν ονειρεύεται τη στιγμή που θα πιάσει το «για πάντα μωρό» του να αυτοϊκανοποιείται. Αν όμως συμβεί αυτό, η Αμερικανίδα αρθρογράφος Rita Templeton εξηγεί πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα.
Αργά ή γρήγορα, αν δεν έχει συμβεί ήδη, θα πιάσετε το παιδί σας να πασπατεύεται «εκεί κάτω». Spoiler alert: Θα είναι μια αμήχανη στιγμή.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε τον αυνανισμό (των άλλων, φυσικά, όχι το δικό μας) σαν ένα είδος αηδιαστικής, επαίσχυντης πράξης στην οποία δεν θα θέλαμε σε καμία περίπτωση να συμμετέχουν τα παιδιά μας – δεδομένου μάλιστα ότι είναι, απλά, παιδιά.
Αλλά αυνανισμός σημαίνει να αγγίζεις τα γεννητικά σου όργανα για να πάρεις ικανοποίηση, και τα παιδιά επιδιώκουν να κάνουν οτιδήποτε τους δίνει χαρά. Αν προσθέσουμε σε αυτό και το γεγονός ότι αγνοούν ακόμα τις κοινωνικές νόρμες και τα ταμπού, καταλαβαίνουμε γιατί είναι πρόθυμα να εξερευνήσουν το συναρπαστικό κόσμο των γεννητικών οργάνων ευκαιρίας δοθείσης. Όπως όταν κάθονται στον καναπέ. Ή είναι με κόσμο.
Σύμφωνοι, καλό είναι να αποθαρρύνουμε τα παιδιά μας από το να το κάνουν δημόσιο θέαμα. Διδάσκοντάς τους όμως ότι είναι κάτι που μπορούν να κάνουν όταν είναι μόνα τους, όχι που δεν μπορούν να κάνουν καθόλου. Ας το σκεφτούμε ως εξής: αν τα παιδιά μας σκαλίζουν το ρουθούνι τους, δεν τους λέμε ότι απαγορεύεται να καθαρίζουν τη μύτη τους, γιατί μια μπουκωμένη μύτη δεν είναι για κανέναν ευχάριστη. Απλώς τους προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις, για παράδειγμα να χρησιμοποιήσουν ένα χαρτομάντιλο αντί για τα δάχτυλά τους. Τους δείχνουμε τον κατάλληλο, πιο αποδεκτό κοινωνικά τρόπο να κάνουν κάτι που από μόνο του δεν είναι κακό ή αηδιαστικό.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον αυνανισμό γιατί όσο άβολα κι αν μας κάνει να νιώθουμε, δεν είναι κάτι κακό. Ούτε ακόμα και για ένα παιδί. Επαναλάβετέ το μετά από εμένα, δυνατά: ΟΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΟΡΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ. Είναι ένα βασικό, ενστικτώδες κομμάτι του εαυτού μας. Αν δεν αισθανόμασταν την ερωτική επιθυμία, οι άνθρωποι θα είχαμε εκλείψει – είναι ένα κυριολεκτικά ζωτικό μέρος της επιβίωσής μας, ένα βαθιά ενσωματωμένο χαρακτηριστικό που εκτείνεται σε όλες τις φυλές και τις κουλτούρες και τις κοινωνικοοικονομικές τάξεις. Και όπως κάθε τι φυσικό, αρχίζει να αναπτύσσεται στην παιδική ηλικία.
Ας χαλαρώσουμε λίγο και ας προσπαθήσουμε να το δούμε αντικειμενικά. Κανένας δεν σας λέει να πείτε στο παιδί σας: «Δεν πας λίγο να αυνανιστείς; Να, πάρε και αυτό το πορνο-περιοδικό μαζί σου». Απαλλάσσοντας τον αυνανισμό από το στίγμα της ντροπής δεν πρόκειται να μετατρέψουμε τα παιδιά μας σε σάτυρους που θα προσπαθούν να καβαλήσουν όποιον συναντούν στο πέρασμά τους.
Αντιθέτως, τους περνάμε το μήνυμα ότι το σώμα τους είναι μια υπέροχη δημιουργία που μπορεί να τους εξυπηρετήσει από πολλές απόψεις, μεταξύ άλλων προσφέροντάς τους ερωτική ευχαρίστηση. Τους δείχνουμε ότι δεν πρέπει να ντρέπονται, πως αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Τους διδάσκουμε πολύτιμα μαθήματα για τις ιδιωτικές μας στιγμές και για το γεγονός ότι το σώμα μας μας ανήκει, πράγμα που θα αποδειχθεί σημαντικό αν (Θεός φυλάξοι!) κάποιος επιχειρήσει ποτέ να τα παρενοχλήσει σεξουαλικά.
Τα αφήνουμε να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους μέσα στα όρια ενός ασφαλούς περιβάλλοντος, στο στάδιο της φυσιολογικής ανάπτυξής της, αντί να καταπιέζουμε τη φυσική περιέργειά τους, γεγονός που μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, στη μορφή του επικίνδυνου πειραματισμού, στην περίοδο της εφηβείας που ξεχειλίζει από ορμόνες.
Μήπως θα προτιμούσα να μη θίξω καθόλου το ζήτημα; Φυσικά και θα το προτιμούσα. Κανένας δεν απολαμβάνει να συζητάει με τα γλυκά, αξιαγάπητα, αθώα μωρά του για οποιοδήποτε σεξουαλικό θέμα. Όλοι μας θα προτιμούσαμε να πιστεύουμε αφελώς ότι τα παιδιά μας είναι, και θα παραμείνουν, εντελώς ασεξουαλικά όντα που ποτέ δεν αγγίζουν τα γεννητικά τους όργανα ή τα γεννητικά όργανα κάποιου άλλου. Αλλά όπως ξέρουμε, αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Σπρώχνοντας λοιπόν κάτι κάτω από το χαλί για να αποφύγουμε αυτή τη συζήτηση ή λέγοντάς τους ότι είναι κάτι ντροπιαστικό και λάθος και απαγορευμένο, δεν λύνουμε κανένα πρόβλημα, αλλά δημιουργούμε προβλήματα.
Ντροπιάζοντας τα παιδιά μας για μια φυσιολογική συμπεριφορά δεν τα ωφελούμε με κανέναν τρόπο. Σύμφωνοι, με αυτό τον τρόπο γλιτώνουμε από αμήχανες συζητήσεις, αλλά ποιον πρέπει να βάλουμε ως προτεραιότητα: αυτά ή εμάς; Νομίζω πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου όταν λέω ότι θα κάνω τα πάντα για να διασφαλίσω ότι τα παιδιά μου θα είναι ευτυχισμένα σε κάθε τομέα της ζωής τους, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσω κάτι –εν προκειμένω, την επιθυμία μου να αποφεύγω τις αμήχανες στιγμές– για το δικό τους όφελος.
Όταν πεινάμε, θέλουμε να φάμε. Όταν έχουμε φαγούρα, θέλουμε να ξυστούμε. Καταλαβαίνετε πού το πάω, έτσι; Όλα αυτά τα πράγματα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε φυσιολογικές σωματικές ανάγκες, τις οποίες έχουν ακόμα και τα παιδιά. Μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά μέσα στα όρια του κοινωνικά αποδεκτού. Δεν καθόμαστε στα γόνατα και κάνουμε τις ανάγκες μας όπου θέλουμε – κάποιος μας έχει διδάξει (το ελπίζω, τουλάχιστον) να περιμένουμε μέχρι να πάμε στην τουαλέτα. Το ίδιο ισχύει και για τον αυνανισμό. Διδάσκοντας στα παιδιά μας ότι δεν χρειάζεται να ντρέπονται γι’ αυτό και καθοδηγώντας τα για το πού και πότε μπορούν να το κάνουν, απαλλάσσουμε την πράξη από το στίγμα και τα ενθαρρύνουμε να αναπτύξουν μια υγιή σεξουαλικότητα.
Γιατί αν δεν το κάνουμε, μπορεί να καταφέρουμε να αποφύγουμε τώρα τις συνέπειες, αλλά θα τις υποστούμε αργότερα.
