Τι συναισθηματική κληρονομιά θα αφήσουμε στα παιδιά μας;
Φροντίζοντας να αφήσουμε πίσω μας ένα ζωντανό κομμάτι του εαυτού μας παντοτινά δικό τους
Ως γονείς συχνά περνάει από το μυαλό η σκέψη του τι θα αφήσουμε πίσω μας στα παιδιά όταν… φύγουμε. Πρωτίστως η έγνοια μας είναι να τους έχουμε εξασφαλίσει ή προσφέρει κάποια οικονομικά οφέλη ή κάποια περιουσιακά στοιχεία. Προσπαθούμε να προβλέψουμε το μέλλον και να έχουμε φροντίσει για τις σπουδές τους, την επαγγελματική τους αποκατάσταση, ίσως τη στέγη τους. Όμως εκτός από οικονομικές απολαβές και περιουσιακά στοιχεία, κινητά και ακίνητα, τι άλλο φροντίζουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας; Πόσο μας απασχολεί η πνευματική ή η συναισθηματική κληρονομιά που θα τους κληροδοτήσουμε;
Ως πνευματική κληρονομιά θα μπορούσα να αναφέρομαι στα βιβλία, τους δίσκους, τους πίνακες, τα έργα τέχνης που διαθέτει κανείς ακόμα και αν δεν είναι ο ίδιος δημιουργός ή κάποιου είδους καλλιτέχνης. Αλλά κυρίως αυτό που με απασχολεί είναι πιο προσωπικής φύσεως αντικείμενα ή αποκτήματα, τα οποία έχουν συναισθηματική αξία για τον καθένα μας. Αυτά τα μικρά που πολλές φορές περνάνε απαρατήρητα από τους άλλους, αλλά για εμάς τους ίδιους είναι πολύτιμα και εξαιρετικά σημαντικά. Πόσα απ’ αυτά μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας στην καθημερινότητά μας. Τις μικρές εμμονές μας. Τα αγαπημένα χόμπι μας. Τις συνήθειες χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Τις συλλογές της νιότης μας και όχι μόνο. Τις μαγειρικές συνταγές μας. Τα ημερολόγιά μας.
Εστιάζοντας στο παιδί, οι γονείς μερικές φορές γίνονται αόρατοι. Για τα παιδιά συνήθως είναι απλώς οι γονείς τους. Ένα μεγάλο μέρος της ζωής των γονιών τους παραμένει ενίοτε άγνωστο ή και σκοτεινό. Πόσο αφήνουμε τα παιδιά μας να μας μάθουν σε βάθος. Αυτό που ήμασταν πριν γίνουμε γονείς. Πόσα γνωρίζουν τα παιδιά μας για τη δική μας παιδική ηλικία. Για το γενεαλογικό τους δέντρο. Για τις ρίζες τους. Για αυτό που λέμε «από πού κρατάει η σκούφια τους».
Όμως εδώ μπαίνει άλλη μία παράμετρος. Πνευματική και συναισθηματική κληρονομιά και το κοινό κεφάλαιο που γράφετε/αι μαζί από τη στιγμή της γέννησής τους. Πόσα από τα «πρώτα» σημαντικά τους έχουμε την «πολυτέλεια» να κρατήσουμε ζωντανά; Τις πρώτες τους ζωγραφιές, το πιο αγαπημένο τους παιχνίδι, την πρώτη τους πιπίλα, το αντικείμενο με το οποίο είχαν «κόλλημα» όταν ήταν μωρά… ενθύμια από τα σχολικά τους χρόνια, ενθύμια από ταξίδια και οικογενειακές γιορτές…
Κι ύστερα έρχεται το τελικό ερώτημα: τι ντοκουμέντα, τι «αποδείξεις» τις ύπαρξής μας και της κοινής μας διαδρομής τους αφήνουμε φεύγοντας. Με την τεχνολογία του σήμερα μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία να τους φτιάξουμε και να τους διαθέσουμε ένα προσωπικό αρχείο. Με βίντεο, με ηχογραφήσεις, με γράμματα, με άλμπουμ φωτογραφιών (σε ηλεκτρονική, ψηφιακή μορφή αλλά και σε χαρτί, σε βιβλίο), μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανό ένα κομμάτι του εαυτού μας – ένα κομμάτι στο οποίο τα παιδιά θα μπορούν να «επιστρέφουν» όποτε μας έχουν ανάγκη και με αυτό τον τρόπο θα μπορούμε να επιστρέφουμε και εμείς.
Ας το σκεφτούμε λίγο. Όπως προνοούμε και νοιαζόμαστε για τόσα άλλα, να φροντίσουμε να φτιάξουμε μια τράπεζα αναμνήσεων και ένα θησαυροφυλάκιο με ό,τι μας είναι σημαντικό, ως καθαρά δικό μας κομμάτι, αλλά και με ό,τι θεωρούμε πολύτιμο από το κοινό ταξίδι μας με τα παιδιά. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πνευματική, συναισθηματική, πολιτιστική κληρονομιά και για κάθε παιδί, όταν αυτή προσφέρεται με σεβασμό, με φροντίδα, με αγάπη, γίνεται ένα ασύγκριτης αξίας δώρο. Μια ανεκτίμητη προσφορά μνήμης, χορηγία για τη δική τους μνήμη.
