Τα επιθετικά παιδιά χρειάζονται ειδικές παρεμβάσεις με επίκεντρο τους γονείς, υποστηρίζει η κλινική παιδοψυχολόγος Emily Robertson

Τουλάχιστον 1 στις 20 οικογένειες παλεύει με ένα επιθετικό παιδί. Αυτά τα παιδιά και οι οικογένειές τους χρειάζονται και θα πρέπει να τους προσφέρονται θεραπείες βασισμένες σε στοιχεία. Όταν αυτές οι οικογένειες λαμβάνουν αναποτελεσματικές θεραπείες –ή καθόλου θεραπεία– οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές.

Σε μια διαβόητη περίπτωση πριν από μια δεκαετία, ένα 11χρονο αγόρι με ιστορικό σοβαρής επιθετικότητας και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς έμεινε μόνο στο σπίτι με τον μικρό αδερφό του. Πιστεύεται ότι ο 11χρονος έσπρωξε τον αδερφό του πάνω σε ένα ράφι. Το σίγουρο είναι ότι το μικρό παιδί πέθανε. Θα μπορούσε να είχε αποτραπεί αυτή η τραγωδία; Ίσως. Ο 11χρονος είχε επιδείξει μια μακρά ιστορία σοβαρών προβλημάτων συμπεριφοράς στο σπίτι και στο σχολείο. Το Τμήμα Παιδιών και Οικογενειών της Φλόριντα (DCF) είχε εμπλακεί στην υπόθεσή του. Υπήρχαν πολλές ευκαιρίες για αυτή την οικογένεια να λάβει παρεμβάσεις υποστηριζόμενες από έρευνα για να μειώσει την επιθετικότητα και την ανυπομονησία της. Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη.

Η Emily L. Robertson είναι αδειούχος κλινικός ψυχολόγος με εξειδίκευση στη θεραπεία παιδιών με σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς. Τα τελευταία 12 χρόνια της κλινικής και ερευνητικής της σταδιοδρομίας διαμορφώθηκαν από αυτή την περίπτωση: Πώς πρέπει να αντιδρούν τα σχολεία, οι ιατροί και οι κοινωνικοί λειτουργοί σε νέους σαν αυτό το αγόρι; Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τα αποτελέσματα για αυτά τα παιδιά, τις οικογένειές τους και την κοινωνία;

Έχουν διεξαχθεί δεκαετίες έρευνας σε παιδιά και εφήβους με διαταραχές διαταραχής συμπεριφοράς όπως η διαταραχή διαγωγής και η εναντιωματική προκλητική διαταραχή. Τα παιδιά με αυτές τις διαταραχές παρουσιάζουν παρορμητικές, καταστροφικές, θυμωμένες, προκλητικές και μερικές φορές επιθετικές συμπεριφορές. Αυτές οι συμπεριφορικές προκλήσεις μπορεί να γίνουν τόσο σοβαρές που προκαλούν δυσλειτουργική δυναμική της οικογένειας, με αποτέλεσμα στεναχωρημένους, εξαντλημένους φροντιστές που δεν είναι σίγουροι για το τι να κάνουν.

Το υποσύνολο των παιδιών με διαταραχές διαταρακτικής συμπεριφοράς με τον υψηλότερο κίνδυνο δείχνει μια βαθιά έλλειψη ενσυναίσθησης και τύψεων για τη συμπεριφορά τους, που ονομάζονται ανυπόφορα-μη συναισθηματικά χαρακτηριστικά (CU) ή «Περιορισμένα Προκοινωνικά Συναισθήματα». Τα παιδιά με χαρακτηριστικά CU κατηγορούν τους άλλους για τα λάθη τους, δεν δείχνουν τα κατάλληλα συναισθήματα σε καταστάσεις που προκαλούν οδύνη, δείχνουν πιο σοβαρή βία και επιθετικότητα και δεν καταβάλλουν προσπάθεια σε σημαντικές εργασίες όπως το σχολείο. Τα περισσότερα παιδιά με διαταραχές διαταρακτικής συμπεριφοράς δεν έχουν χαρακτηριστικά CU, αλλά αυτά που έχουν είναι πιο επιθετικά και τείνουν να έχουν χειρότερα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, ιδιαίτερα αν δεν λάβουν θεραπεία. Τα παιδιά με αυτά τα χαρακτηριστικά μερικές φορές διαπράττουν σοβαρές πράξεις βίας, όπως να πληγώνουν ζώα, να χτυπούν βίαια τα αδέρφια τους, ή να βιαιοπραγούν σε συμμαθητές τους στο σχολείο. Οι γονείς με τους οποίους έχει δουλέψει η Emily L. Robertson, των οποίων τα παιδιά έχουν χαρακτηριστικά CU, συνήθως περιγράφουν τα παιδιά τους ως ψυχρά, άψυχα και, ότι όχι μόνο δεν ενοχλούνται από την τιμωρία αλλά το διασκεδάζουν.

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτά τα παιδιά και για το πώς οι θεραπευτικές παρεμβάσεις μπορούν να βελτιώσουν τα συμπτώματά τους και τη λειτουργία των οικογενειών τους. Εκατοντάδες τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές δείχνουν τώρα ότι ένας συγκεκριμένος τύπος θεραπείας τείνει να λειτουργεί καλύτερα: η εκπαίδευση διαχείρισης γονέων, που μερικές φορές ονομάζεται Εκπαίδευση γονέων για τη συμπεριφορά.

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι εκπαιδευτικών προγραμμάτων διαχείρισης γονέων, όπως το Parenting Toolkit, Strongest Families και Parent-Child Interaction Therapy (PCIT). Όλα τα εκπαιδευτικά προγράμματα διαχείρισης γονέων περιλαμβάνουν έναν πάροχο ψυχικής υγείας που διδάσκει στους γονείς συγκεκριμένες στρατηγικές που πρέπει να χρησιμοποιούν με το παιδί τους. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι μόνο και μόνο επειδή η θεραπεία επικεντρώνεται στη διδασκαλία νέων στρατηγικών στους γονείς δεν σημαίνει ότι ο γονέας προκάλεσε προβλήματα συμπεριφοράς στο παιδί του. Τα παιδιά γεννιούνται με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, μερικές από τις οποίες αυξάνουν την πιθανότητα να αναπτύξουν προβλήματα συμπεριφοράς. Μερικοί γονείς χρησιμοποιούν στρατηγικές στις οποίες τα παιδιά με αυτές τις ιδιοσυγκρασίες δεν ανταποκρίνονται καλά και οι οποίες μπορεί ακόμη και ακούσια να επιδεινώσουν την επιθετικότητα, την περιφρόνηση ή την καταστροφική συμπεριφορά τους.

Στις θεραπείες εκπαίδευσης διαχείρισης γονέων, ένας θεραπευτής διδάσκει στον γονέα πώς να είναι ο θεραπευτής στο σπίτι. Αυτή είναι μακράν η πιο αποτελεσματική προσέγγιση λόγω του πόσο χρόνο περνούν μαζί ο γονέας και το παιδί. Με εξάσκηση και συνέπεια, οι γονείς μπορούν να διδάξουν στο παιδί τους πώς να ρυθμίζει τα μεγάλα συναισθήματα, να ηρεμεί πιο γρήγορα, να δέχεται να ακούει τα «όχι» ή να θέτει όρια στη συμπεριφορά του, να μοιράζεται και να παίζει σωστά με τους άλλους. Αυτή η θεραπεία απαιτεί περισσότερη προσπάθεια από την πλευρά του γονέα.

Πρέπει να μάθουν τις στρατηγικές σε εβδομαδιαίες συνεδρίες θεραπείας και στη συνέχεια να τις εφαρμόσουν και να τις εξασκήσουν μεταξύ των συνεδριών με το παιδί τους. Μερικές φορές οι γονείς εύχονται το παιδί τους να αντιμετωπίζεται μόνο ένας προς έναν από έναν θεραπευτή. Δυστυχώς, αυτός ο τύπος θεραπείας μπορεί να μη μειώσει τα προβλήματα συμπεριφοράς όπως η επιθετικότητα, οι εκρήξεις και η αντιθετική συμπεριφορά, ειδικά σε μικρότερα παιδιά. Δεκαετίες έρευνας καθιστούν σαφές ότι οι θεραπείες με επίκεντρο τους γονείς που διδάσκουν στρατηγικές είναι αυτό που λειτουργεί.

Δυστυχώς, αυτές οι θεραπείες δεν είναι αυτό που παίρνουν πολλές οικογένειες. Ένας λόγος είναι ότι πάρα πολλοί γονείς λαμβάνουν πλέον συμβουλές για την ψυχική υγεία από διαδικτυακούς παράγοντες επιρροής για γονείς με άτομα που δεν έχουν εκπαίδευση. Αλλά ακόμη και πολλοί πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης δεν παραπέμπουν πελάτες που θα μπορούσαν να ωφεληθούν σε εκπαίδευση διαχείρισης γονέων. Δυστυχώς, ορισμένοι πάροχοι δεν γνωρίζουν καν ότι αυτό το είδος θεραπείας βοηθά τα παιδιά με διαταραχές διαταρακτικής συμπεριφοράς. Ως αποτέλεσμα, μερικές φορές προτείνουν θεραπείες που είναι άχρηστες ή εντελώς επιβλαβείς. Ενώ οι επαγγελματίες υγείας φέρουν κάποια ευθύνη για να συμβαδίζουν με την έρευνα για τις θεραπείες που βασίζονται σε στοιχεία, αυτό το ζήτημα αντανακλά επίσης ελαττώματα στην εκπαίδευση των παρόχων ψυχικής υγείας και ιατρικής. Από την εμπειρία της Emily Robertson, τα προγράμματα κατάρτισης, συμπεριλαμβανομένων πολλών προγραμμάτων κλινικής παιδοψυχολογίας, επικεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό στη θεραπεία διαταραχών όπως το άγχος και η κατάθλιψη. Δίνεται λίγη έμφαση στη θεραπεία της επιθετικότητας, παρόλο που οι προκλήσεις συμπεριφοράς όπως η επιθετικότητα και η ανυπακοή είναι οι πιο συνηθισμένοι λόγοι για τους οποίους τα παιδιά παραπέμπονται σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας στη Βόρεια Αμερική. Δυστυχώς, αυτή η έλλειψη λεπτής εκπαίδευσης και γνώσης έχει ως αποτέλεσμα οι οικογένειες να οδηγούνται σε μακριούς, άκαρπους και χρονοβόρους δρόμους αναποτελεσματικών θεραπειών, διαβεβαιώσεις ότι «θα βγουν από αυτό» και άλλες μη χρήσιμες προσεγγίσεις για τη βελτίωση της συμπεριφοράς του παιδιού τους. Στο τέλος, αυτοί οι γονείς μένουν με λιγοστούς οικονομικούς πόρους, ενέργεια και ελπίδα

Δείτε Επίσης

Πώς η θετική ενίσχυση ενθαρρύνει την καλή συμπεριφορά στα παιδιά

Εάν ένα παιδί χτυπά, κλωτσάει, δαγκώνει ή έχει εκρήξεις όταν οι ενήλικες προσπαθούν να βάλουν όρια στη συμπεριφορά του, οι γονείς δεν θα πρέπει να διστάσουν να ζητήσουν εκπαίδευση διαχείρισης γονέων από έναν εξειδικευμένο κλινικό ιατρό. Η έγκαιρη, τεκμηριωμένη παρέμβαση μπορεί να σώσει τις οικογένειες από τεράστιο πόνο και άγχος. Και όταν οι γονείς αποκτούν γνώση για το πώς να διδάξουν στο παιδί τους να ρυθμίζει μεγάλα συναισθήματα, να αποδέχεται όρια στη συμπεριφορά του και να αναπτύσσει κατάλληλες κοινωνικές συμπεριφορές, τόσο αυτοί όσο και το παιδί τους είναι πιο πιθανό να αισθάνονται ενδυναμωμένοι και ότι αναπτύσσονται.

Η Emily Robertson, Ph.D., είναι αδειούχος Κλινική Ψυχολόγος και Ιδρυτική Διευθύντρια του Κέντρου Παιδικής Συμπεριφοράς.

Πηγή