«Τίποτα δεν μου προκαλεί περισσότερο άγχος από ένα ακατάστατο σπίτι»
Η Αμερικανίδα μητέρα τριών παιδιών και μπλόγκερ Katie Bingham-Smith νιώθει να πνίγεται από τα πράγματα που συχνά απλώνονται σε κάθε γωνιά του σπιτιού.
Ανέκαθεν ήμουν λίγο υστερική με την τάξη. Ως παιδί, μοιραζόμουν το δωμάτιό μου με μια από τις αδερφές μου που δεν ήταν τόσο σχολαστική όσο εγώ με το να στρώνει το κρεβάτι της και να διατηρεί τα πράγματά της τακτοποιημένα. Θυμάμαι, μικρό κορίτσι, να μπαίνω στο δωμάτιό μας και να νιώθω την ανάσα μου να κόβεται, την καρδιά μου να ανεβάζει παλμούς και μια ακαταμάχητη επιθυμία να καθαρίσω όσο γίνεται πιο γρήγορα. Κάποιες φορές με κυρίευε ένα ανεξήγητο κύμα οργής καθώς έβλεπα τον ακατάστατο χώρο που μοιραζόμουν μαζί της.
Όπως πολλοί άλλοι, έχω άγχος. Αλλά ενώ είναι διαχειρίσιμο, η ακαταστασία μπορεί να το κάνει ανεξέλεγκτο μέσα σε δύο δευτερόλεπτα.
Έχω επίσης τρία παιδιά που θέλουν να απολαμβάνουν την παιδική ηλικία τους, πράγμα που σημαίνει ότι το άγχος μου που πυροδοτείται από την ακαταστασία είναι πρόβλημα. Απολαμβάνουν να τρώνε σνακ, να λερώνονται και να παλεύουν στο σπίτι. Θέλω να απολαύσουν κάθε στιγμή της παιδικής ηλικίας τους και να έχουν την ελευθερία να είναι παιδιά, αλλά θα ήταν ψέματα να πω ότι είμαι καλή στο να χαλαρώνω και να τους αφήνω να πετούν τα παιχνίδια τους στο πάτωμα και να τα αφήνουν εκεί για μέρες, ή να φέρνουν σπίτι ένα σωρό σαβούρες από το σπίτι ενός φίλου τους. Ας πούμε ότι τους υπενθυμίζω διαρκώς να τακτοποιούν. Όσο πιο ευγενικά μπορώ να το ψελλίσω.
Τα σακουλάκια που είναι γεμάτα μπιχλιμπίδια και άλλα παιχνίδια με κάνουν να σφίγγω τα δόντια. Η απλή θέα ενός ανακατεμένου συρταριού εκτοξεύει το άγχος μου. Και αν μπω στο σπίτι μετά από μια πολυάσχολη ημέρα και νιώθω να με καταπίνει μια στοίβα «σαβούρας» που δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν, φρικάρω.
Όταν κάποιος περάσει από το σπίτι και μου αφήσει απροειδοποίητα μια τσάντα γεμάτη μεταχειρισμένα ρούχα, σφίγγω τόσο δυνατά τις γροθιές μου, που τις πληγώνω. Αν, ενώ προσπαθώ να βγάλω μια δύσκολη δουλειά, κατεβώ τις σκάλες για να βρω το απόλυτο χάος ενώ τα παιδιά μου παίζουν με τα κινητά τους ή χαζεύουν στην τηλεόραση, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Στοίβες από χαρτιά, ξέχειλα κουτιά παιχνιδιών και οποιοδήποτε είδος ακαταστασίας με κάνουν κουρέλι από το άγχος.
Ο κόσμος χρησιμοποιεί διάφορους μηχανισμούς αντιμετώπισης του άγχους. Ο δικός μου είναι να μη βλέπω ακαταστασία. Προσπαθώ σκληρά να χωνέψω το γεγονός ότι στο σπίτι μου ζουν ακόμα 4 άνθρωποι και μερικά κατοικίδια ζώα και πως είναι αναπόφευκτο να συσσωρεύονται πράγματα. Τα παιδιά σημαίνουν παιχνίδια, αθλητικός εξοπλισμός, ετερόκλητες συλλογές από πετραδάκια και πούπουλα. Κάποιες φορές αυτά τα εσωτερικά memos έχουν αποτέλεσμα, οπότε καταφέρνω να απενεργοποιήσω τον εγκέφαλό μου που είναι έτοιμος να πάρει φωτιά και να συνεχίσω τη μέρα μου. Άλλες φορές όμως δεν λειτουργούν.
Γιατί μόλις χαλαρώνω λίγο, η σαβούρα και η ακαταστασία πολλαπλασιάζονται. Η οικογένειά μου αρχίζει να σκέφτεται, για δες, η μαμά δεν νοιάζεται, οπότε κι εγώ δεν χρειάζεται να μαζέψω τις βρόμικες κάλτσες μου, να τακτοποιήσω τα ρούχα μου ή να βάλω τα πιάτα στο νεροχύτη. Και αφού δεν νοιάζεται η μαμά, μπορώ επίσης να αδειάσω τα περιεχόμενα του συρταριού μου και να τα απλώσω στο πάτωμα.
Και τότε, το ποτήρι ξεχειλίζει. Μπορεί να τα χάσω σε χρόνο ρεκόρ. Να αγχωθώ τόσο, που μου έχει τύχει να γεμίσω και να πετάξω μια σακούλα με συσκευασίες γλυκών που δεν έχουν ανοιχτεί, αγαπημένα παιχνίδια που τα παιδιά μου δεν τακτοποιούν ποτέ, και χειροτεχνίες.
Δεν με επηρεάζει μόνο ψυχικά αλλά και σωματικά. Καθώς δυσκολεύομαι να σκεφτώ καθαρά, δεν μπορώ να ολοκληρώσω τίποτα. Κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου. Νιώθω άβολα. Οι μύες μου είναι σφιγμένοι. Τα μάτια μου δεν μπορούν να εστιάσουν σε τίποτα άλλο εκτός από τη σαβούρα γύρω μου. Κάποιες φορές παγώνω, ενώ άλλες αρχίζω να καθαρίζω μανιωδώς.
Δεν φταίει μόνο το ότι το χάος με φορτώνει με περισσότερη δουλειά. Με ταράζει βαθιά το γεγονός ότι έχουμε ξοδέψει πολύτιμα χρήματα σε κάτι που τα παιδιά μου πέταξαν στο πάτωμα και άφησαν να πεθάνει εκεί, ή που δεν χρησιμοποίησαν καθόλου. Τι σπατάλη.
Κάποιες φορές μετά τις διακοπές ή μετά από ένα πάρτι γενεθλίων τα παιδιά μου βρίσκονται με τόση σαβούρα, που ακόμα και εκείνα πελαγώνουν. Οι στοίβες από πράγματα και η ακαταστασία μάς επηρεάζουν όλους, και δεν νιώθουμε καλύτερα παρά μόνο αφού έχουμε βγάλει το μισό περιεχόμενο του σπιτιού μας στα σκουπίδια.
Όλοι έχουμε το ευαίσθητο σημείο μας. Το δικό μου είναι η σαβούρα στο σπίτι. Συχνά οι άλλοι με ρωτούν πού είναι τα πράγματά μας και πώς καταφέρνω να διατηρώ τα πάντα τόσο καθαρά. Δεν το κάνω για να εντυπωσιάσω. Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να διατηρώ το σπίτι τακτοποιημένο γιατί είναι απαραίτητο για την ψυχική υγεία μου. Είμαι πιο παραγωγική και ικανή να βγάλω τη μέρα όταν αισθάνομαι, ξυπνώντας, ότι όλα είναι στη θέση τους και πως μπορούμε να κάνουμε μια καινούρια αρχή.
Το ξέρω ότι το χάος θα ξαναδημιουργηθεί, αλλά δεν με νοιάζει. Προτιμώ να δημιουργηθεί σε ένα τακτοποιημένο σπίτι παρά πάνω σε μια στρώση σαβούρας που προϋπάρχει. Βγάζω σπυράκια και μόνο που το σκέφτομαι, και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου.
Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα και να περνούν καλά. Αλλά κάποιος μπορεί να βγει εύκολα εκτός ελέγχου και να μισήσει τον εαυτό του όταν πρέπει να αντιμετωπίσει το στρες που προκαλεί ένα ακατάστατο σπίτι. Δεν αξίζει. Όλα όσα χρειαζόμαστε είναι αγάπη, κατανόηση, συμπόνοια, ζεστασιά, φαγητό και νερό.
Δεν χρειαζόμαστε έναν τόνο πράγματα γύρω μας. Ιδιαίτερα όταν αυτά τα πράγματα είναι σε βάρος της ψυχικής ισορροπίας μας.
