Σε ποια ηλικία σταματάμε να ανησυχούμε για το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου;
Όσο περνούν οι μήνες, τόσο περισσότερο μειώνεται ο φόβος μας για αυτό το τρομακτικό σενάριο που απασχολεί όλους τους νέους γονείς.
Είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι νέες μαμάδες ξυπνάμε ξανά και ξανά μέσα στη νύχτα για να ελέγξουμε αν το μωρό μας συνεχίζει να αναπνέει: το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου, ένα εφιαλτικό σενάριο που γίνεται ακόμα πιο τρομακτικό από το μυστήριο που εξακολουθεί να το περιβάλλει μέχρι σήμερα.
«Το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου (Sudden Infant Death Syndrome, SIDS) είναι ένας διαφορετικός τρόπος να πούμε “δεν ξέρουμε τι συνέβη”», σχολιάζει η Αμερικανίδα Amber Kroeker, ειδικός σε θέματα ασφάλειας του παιδιού και συνεργάτιδα του Νοσοκομείου Παίδων Randall στο Πόρτλαντ των ΗΠΑ.
«Πριν από τριάντα χρόνια, όταν ένα μωρό πέθαινε ξαφνικά, ο θάνατός του αποδιδόταν στο SIDS. Σήμερα, χάρη στην έρευνα, μπορούμε να διαγνώσουμε ένα πρόβλημα που είχε παραμείνει αδιάγνωστο στη γέννα, σχετιζόμενο με την καρδιά ή με άλλα εγγενή μεταβολικά ζητήματα, προβαίνοντας έτσι σε μια μεταθανάτια διάγνωση».
Το γεγονός ότι οι θάνατοι από SIDS έχουν μειωθεί κατά το ήμισυ από το 1990 δεν κάνει το συγκεκριμένο σύνδρομο λιγότερο τρομακτικό. Τα καλά νέα είναι ότι με κάθε μέρα που περνάει, το μωρό μας γίνεται πιο ανθεκτικό και λιγότερο ευάλωτο σε μια τέτοια απειλή.
«Μετά τους πρώτους έξι μήνες είναι εξαιρετικά σπάνιο ένα μωρό να πεθάνει από SIDS. Τότε, οι θάνατοι στον ύπνο σχετίζονται με άλλα αίτια, όπως είναι δυστυχήματα ασφυξίας στο κρεβάτι», προσθέτει η Kroeker.
Όπως εξηγεί η παραπάνω ειδικός, τα μωρά άνω των έξι μηνών αρχίζουν να μπουσουλούν, να γυρίζουν και να σηκώνονται όρθια, βάζοντας τον εαυτό τους σε άλλους κινδύνους: κινδυνεύουν, για παράδειγμα, να πέσουν από το κρεβάτι, να παγιδευτούν ανάμεσα στα κάγκελα ή να τυλίξουν κατά λάθος κάποια κουβέρτα γύρω από το λαιμό τους.
Ευτυχώς στις μεγαλύτερες ηλικίες μπορούμε να προλάβουμε τέτοιες τραγωδίες παίρνοντας τα μέτρα μας. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστά, για παράδειγμα, να μην τοποθετούμε στη βρεφική κούνια κουβέρτες, μαξιλάρια και λούτρινα ζωάκια και βέβαια να τοποθετήσουμε την κούνια μακριά από καλώδια, πρίζες και οποιαδήποτε άλλα αντικείμενα θα μπορούσαν να προκαλέσουν ηλεκτροπληξία ή στραγγαλισμό. Και φυσικά το στρώμα πρέπει να εφαρμόζει τέλεια στο κρεβάτι, ώστε να μην υπάρχουν κενά στα οποία ένα μωρό θα μπορούσε να πέσει και να πάθει ασφυξία.
«Παρατηρήστε προσεκτικά το βρεφικό δωμάτιο», συμβουλεύει η Kroeker. «Αν ένα μωρό μπορεί να βάλει τον εαυτό του σε κάποιον μπελά, θα το κάνει».
Είναι γεγονός ότι καθώς μεγαλώνει ένα μωρό και εξελίσσεται σε δραστήριο νήπιο, βρίσκει διαρκώς νέους τρόπους να μπαίνει σε περιπέτειες. Όπως όμως μας καθησυχάζει η παραπάνω ειδικός, οι μεγαλύτερες απειλές (SIDS και ασφυξία) απομακρύνονται με την πάροδο των μηνών και ο χρόνος γίνεται σύμμαχος των γονιών.
«Μην αφήνετε το φόβο να σας αναγκάζει να ζείτε σε μια φυλακή. Τέτοιοι κίνδυνοι είναι πάρα, πάρα πολύ μικροί», καταλήγει η Kroeker.
