Πότε με το καλό το δεύτερο;
Για την ερώτηση με την οποία έρχεται αντιμέτωπη άπειρες φορές κάθε νέα μαμά γράφει με χιούμορ στο ιστολόγιο Coffee + Crumbs η Elena Krause.
Ο κόσμος περιμένει να περάσουν γύρω στις 64 ώρες μετά τον τοκετό για να θίξει το ζήτημα. Περιμένει ευγενικά, μέχρι να υποχωρήσει αρκετά η δράση της επισκληρίδιου και της αδρεναλίνης ώστε να είσαι σε θέση να συνειδητοποιήσεις πόσο εξαντλημένη είσαι και πόσο πονάς. Σου δίνουν μια μικροσκοπική περίοδο χάριτος ώστε να μπορέσεις να παρατηρήσεις τη χαλαρωμένη κοιλιά σου και τους ακόμα πρησμένους αστραγάλους σου και όλα εκείνα τα μεγαλειώδη πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις αφού αφήσει το σώμα σου ο μικροσκοπικός πρώην ένοικός του.
Και μετά το ρωτούν, είτε επειδή το θεωρούν προφανές είτε, ίσως, γιατί πιστεύουν ότι έτσι γίνονται διασκεδαστικοί:
«Σκοπεύετε να κάνετε και άλλα παιδιά; Πόσα; Πότε;».
Αν είστε κάπως όπως εγώ, χαμογελάτε για να μην ξεσπάσετε σε κλάματα και μόνο σε αυτή τη σκέψη και αναστενάζοντας, λέτε: «Δεν θα το ξανακάνω, ευχαριστώ πολύ».
Αλλά οι άλλοι συνεχίζουν να φέρνουν το θέμα στην επιφάνεια, που ενώ ξεκίνησε κάπως σαν αστείο, έχει πάψει να έχει πλάκα. Να ρωτούν και να υποθέτουν και να υπονοούν και να χαριτολογούν. Το παιδί σου είναι ήδη έξι μηνών! Υπάρχει κανένα αδερφάκι στα σκαριά; Το παιδί σου έγινε ενός έτους! Πόσο να περιμένουμε για τα επόμενα καλά νέα; Το παιδί σου είναι τόσο χαριτωμένο! Πρέπει να κάνεις κι άλλα!
Δείχνεις κουρασμένη. Δείχνεις ζαλισμένη. Φταίει η έλλειψη ύπνου, κάποια ίωση…;
Υποθέτω ότι έτσι είμαστε προγραμματισμένοι. Αν κάποιος είναι αδέσμευτος, τον πιέζουμε να βγει ραντεβού. Αν βγαίνει ραντεβού, να παντρευτεί. Αν είναι παντρεμένος, να κάνει παιδί. Αν κάνει παιδί, να κάνει δεύτερο παιδί. Και μετά, υποθέτω, ότι τον πιέζουμε να κάνει και άλλα παιδιά μέχρι που είναι πλέον σαφές σε όλους ότι έχει κλείσει πλέον αυτό το κεφάλαιο στο ζωή του και ότι μπορούμε να μιλήσουμε μαζί του για πολιτική ή οτιδήποτε άλλο θέλουμε.
Το ξέρω ότι δεν κάνουν αυτές τις ερωτήσεις με σκοπό να γίνουν αδιάκριτοι ή επικριτικοί. Αλλά δεν μπορώ να μη νιώσω ένα ίχνος ενοχής για τον τρόπο με τον οποίο αντιδρώ, όπως κι αν αντιδράσω, ανάλογα με τη διάθεση της ημέρας και το συνομιλητή μου. Νιώθω σαν να πρέπει να απολογηθώ που η ιδανική οικογένεια για μένα δεν έχει το ίδιο μέγεθος με τη δική τους ιδανική οικογένεια. Ανησυχώ για το τι μπορεί να σκεφτούν αν απαντήσω ότι θέλω μόλις δύο παιδιά, γνωρίζοντας ότι εκείνοι περιμένουν τρίδυμα.
Έχουν περάσει δεκαπέντε μήνες από τότε που απέκτησα το πρώτο μου παιδί. Θεωρητικά, είναι η ιδανική στιγμή, ξέρετε για τι, για να μείνω ξανά έγκυος, σύμφωνα με σχεδόν όλους, καθώς η μελλοντική εγκυμοσύνη μου έχει γίνει δημοφιλές θέμα συζήτηση (ξέρετε, η ιδανική διαφορά ηλικίας των δύο χρόνων). Πλέον οι αντιδράσεις μου είναι πολύ λιγότερο δραματικές από την πρώτη εβδομάδα μετά τον τοκετό μου, και δεν γίνομαι έξω φρενών με όποιον θίγει το θέμα γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι, αλλά μέσα στο κεφάλι μου παίζει η φράση: «Και άλλα παιδιά; Θέλετε να κάνω και άλλα παιδιά;».
Το πρώτο μου παιδί μόλις που άρχισε (ας πούμε) να κοιμάται σε όλη τη διάρκεια της νύχτας (εξακολουθεί να ξυπνάει μία φορά, αλλά αυτό απέχει πολύ από το γεγονός ότι μέχρι πριν από λίγους μήνες ξυπνούσε κάθε 45 λεπτά). Πρόσφατα έμαθε τι σημαίνει νηπιακό ξέσπασμα με όλο το πακέτο, το κοπάνημα στο πάτωμα και τα ουρλιαχτά. Θέλει να τρώει μόνος του, με αποτέλεσμα το μισό φαγητό να καταλήγει στους τοίχους και στα ρούχα του και στα ρούχα μου και σε ολόκληρη τη γειτονιά. Καθημερινά πρέπει να παίρνει έναν υπνάκο στις 11 το πρωί και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δυσκολεύτηκα να φτάσω σε σημείο να αποκοιμιέται χωρίς να τον έχω αγκαλιά. Απολαμβάνει τις αγκαλιές και είναι αληθινά αστείος, κάνοντάς με να γελάω όπως κανένας άλλος.
Έχουμε ώρα ύπνου και ώρα φαγητού και ώρα διαβάσματος και ραντεβού για παιχνίδι με άλλα παιδιά. Ξέρω ποια φαγητά του αρέσουν και έχει αρχίσει να μαθαίνει τι εννοώ όταν του λέω «όχι». Μαθαίνουμε να επικοινωνούμε! Είναι μα τεράστια επανάσταση. Πλέον μπορούμε να ετοιμαστούμε για να βγούμε από το σπίτι μέσα σε λιγότερα από δέκα λεπτά και κάποιες φορές καταφέρνουμε να φτάσουμε κάπου εγκαίρως. Νιώθω ότι μου πήρε πολύ περισσότερο χρόνο από όσο πήρε σε οποιονδήποτε από τους φίλους μου, αλλά είμαστε πλέον «εκεί» (με το «εκεί» να σημαίνει ότι πλέον νιώθω μια επαρκής αν και όχι τέλεια μαμά) και είναι εκπληκτικό.
Είναι αληθινά όμορφο και αληθινά δύσκολο, και δεν μπορώ να φανταστώ να το ξαναπεράσω αυτή τη στιγμή. Και αν μείνω έγκυος σε δίδυμα; Ή τρίδυμα; Χρειάζομαι ένα διάλειμμα τριών χρόνων προτού μπορέσω έστω και να σκεφτώ αυτά τα ενδεχόμενα.
Οι φίλοι μου που έκαναν παιδί περίπου την ίδια περίοδο με εμένα βρίσκονται ήδη στο δεύτερο γύρο (ή στον τρίτο ή στον τέταρτο, σε κάποιες περιπτώσεις) και έχουν γκαζώσει. Πράγμα που με μπερδεύει: μήπως είμαι απλά χειρότερη στο ρόλο της μητέρας από οποιαδήποτε γύρω μου; Πολύ περισσότερο εγωίστρια και τεμπέλα; Τα παιδιά μιας φίλης μου θα έχουν διαφορά έντεκα μηνών. Είναι ενθουσιασμένη. Εγώ αγχώνομαι στα βάθη της ψυχής μου για λογαριασμό της.
Αλλά πώς θα γίνει ακριβώς; Θα ξυπνήσω ένα πρωί, πλημμυρισμένη από την άμεση ανάγκη αν κάνω δεύτερο παιδί; Ή μήπως μια μέρα θα συνειδητοποιήσω ψύχραιμη ότι ήρθε η στιγμή για το δεύτερο, ακόμα και αν δεν νιώθω ακόμα προετοιμασμένη ή αρκετά ξεκούραστη; Μήπως θα είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο; Ή μήπως θα ξυπνήσω μια μέρα και θα συνειδητοποιήσω ότι έχω μοναχοπαίδι, τώρα και για πάντα; Και αν συμβεί αυτό, θα είναι τόσο τραγικό;
Προς το παρόν έχω μοναχοπαίδι και νιώθω ότι δεν πρέπει να αισθάνομαι ενοχές γι’ αυτό. Μόλις που έχω αρχίσει να γνωρίζομαι με το παιδί μου, να τα βρίσκουμε μεταξύ μας. Καθημερινά μαθαίνω νέα πράγματα στο γιο μου και στον εαυτό μου. Χτίζουμε μια ρουτίνα που έχει αποτέλεσμα και για τους δυο μας, και αυτό μου αρέσει.
Προς το παρόν απολαμβάνω τη ζωή μου όπως ακριβώς είναι. Αύριο, βλέπουμε.
