Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου εκτός από εξαιρετικός παραμυθάς είναι κι ένας υπέροχος μπαμπάς

Τι σημαίνει για σένα πατρότητα;

Πατρότητα είναι αυτό το «και τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο, ενώ κι αυτοί ψάχνουν το δρόμο» που λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος και είναι ό,τι πιο αληθινό και ακριβές έχει γραφτεί για το «άθλημα» του να είσαι γονιός γενικότερα.

Ποια είναι η πιο όμορφη στιγμή που έχεις ζήσει ως μπαμπάς;

Είναι άπειρες. Από τις πρώτες στιγμές και των δυο μου γιων τότε που χωρούσαν να κοιμηθούν μπρούμυτα πάνω στην παλάμη μου, ως τις ιστορικές τελετές παραλαβής-παράδοσης των playmobil του μπαμπά, τις ζωγραφιές, τις χειροτεχνίες, τις κηπουρικές μας, τα αστεία μας, τα ταξίδια μας, τις πρώτες λέξεις. Δεν ξεχνώ καμμιά. Και με το μεγάλο μου γιο που φοβόμουν ότι μεγαλώνοντας πια, οι στιγμές αυτές οι συγκινητικές θα αρχίσουν να λιγοστεύουν, περνώ τις προάλλες από το γραφείο του και βρίσκω να μου έχει βουτήξει από τη βιβλιοθήκη Μπόρχες, Αργύρη Χιόνη και Νίκο Χουλιαρά! Όχι λοιπόν, οι υπέροχες συγκινητικές στιγμές δεν λιγοστεύουν μεγαλώνοντας!

Ποια είναι η πιο τρομαχτική στιγμή που έχεις ζήσει ως μπαμπάς;

Η πιο φρικτή στιγμή ως μπαμπάς είναι το ’15 στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Παίζαμε με τους Προσκόπους και τα άπειρα προσφυγόπουλα παιχνίδια με κάτι μπαλόνια στην προκυμαία. Ένας μπαμπάς ήρθε και μας ζήτησε ένα μπαλόνι φουσκωμένο και το πήρε κι έφυγε. Μετά από καμιά ώρα τον είδαμε σε ένα παγκάκι, το είχε βάλει μαξιλάρι να κοιμηθεί το παιδί του. Εκεί είναι που αν είσαι άνθρωπος ντρέπεσαι. Αν είσαι και μπαμπάς-άνθρωπος τότε διαλύεσαι. Τα χάνεις. Και το χειρότερο είναι ότι μάθαμε σιγά σιγά από τότε να ζούμε με την πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων στο φόντο. Δεν την φέρνουμε πια στο προσκήνιο. Ενώ είναι εδώ εξίσου φρικαλέα, ούτε πάλιωσε ούτε λύθηκε.

Υπάρχει πατρικό ένστικτο;

Σίγουρα υπάρχει ένα τεράστιο, αγαπησιάρικο, μοναδικό δέσιμο. Μπαμπάδες και γιοι, είναι φορές που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το μέγεθός του και μας βγαίνει μια αμηχανία, μια αδεξιότητα. Αλλά και αυτό έχει μια δύναμη και μια ομορφιά μοναδική. Το έχει εκφράσει με ακρίβεια ο Δεληβοριάς στο τραγούδι «Φώτης». Τώρα για το αν είναι ένστικτο, αυτά είναι επιστημονικά ζητήματα, ρωτήστε καλύτερα τους ειδικούς. Θέλω να πιστεύω πως είναι. Και πως μαζί με το ένστικτο «με νοιάζει το παιδί μου», συνυπάρχει και το ένστικτο «με νοιάζουν όλα τα παιδιά του κόσμου γιατί είναι και το παιδί μου ένα από αυτά». Το «μπαμπάς» οφείλει να έχει κάτι οικουμενικό. Και μιλώντας για ένστικτα… υπάρχει και η άλλη ανάγνωση του πατρικού ενστίκτου: η «εμπιστέψου το ένστικτό σου» ανάγνωση. Το εμπιστεύομαι και προσπαθώ με τα παιδιά μου να είμαι ο εαυτός μου. Εμπιστεύομαι όμως εξίσου τα βιβλία, την επιστήμη, τις σημερινές ανακαλύψεις και απόψεις των παιδαγωγών. Οι ενστικτώδεις αντιδράσεις μας δεν είναι πάντα οι σωστές.

Τι έχεις κρατήσει ως «δώρο» από τον μπαμπά σου και τι θα ήθελες να του πεις αν διαβάσει τη συνέντευξη;

Τα δώρα που μου κληροδότησε ο μπαμπάς μου είναι η βαθιά, ψαγμένη αγάπη του για τη θάλασσα και τη ναυτοσύνη, το χιούμορ, η μανία να μοιράζεται με γλαφυρές αφηγήσεις τα πάντα και το πείσμα με το οποίο υπερασπίζεται τις αρχές του. Αυτό που θέλω να του πω αν διαβάσει αυτή τη συνέντευξη είναι ότι τον αγαπώ πολύ και με τα χρόνια τον καταλαβαίνω όλο και περισσότερο, ότι του οφείλω πολλά και ότι αν περάσει από το Πασαλιμάνι να μου πάρει 4 μέτρα σκότα κόκκινη από αυτή που λέω τα παραμύθια με τους κόμπους, γιατί την προηγούμενη την ξέχασα σε ένα βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη.

See Also

Συστήνοντας την Emily Dickinson στα παιδιά

Μια ευχή για όλους τους μπαμπάδες του κόσμου:

Λέει πάλι ο Διονύσης: «πάει καιρός που οι δικοί σας σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας και είσαι εσύ που πρέπει τώρα να απλώσεις της γιορτής τα δώρα». Εύχομαι σε όλους τους μπαμπάδες (και τις μαμάδες και όλους όσοι αγαπούν άνευ όρων τα παιδιά όποιος κι αν είναι ο ρόλος που παίζουν στη ζωή τους) να έχουν τη δύναμη και τα μέσα «να απλώνουν της γιορτής τα δώρα». Και για όσο έχουν τη δύναμη, να συντρέχουν κι όσους δυσκολεύονται.

Περισσότερες πληροφορίες για τον Αντώνη Παπαθεοδούλου και το συγγραφικό του έργο θα βρείτε εδώ