Νίκος Γιαννόπουλος & Κριστίν Μενάρ: ζωή σαν παραμύθι!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Νίκος κι η Κριστίν…πότε και πώς άρχισε το κοινό παραμύθι σας;

Νίκος: Το κοινό μας παραμύθι ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, 18 για την ακρίβεια. Ήμασταν συμμαθητές! Δύο παιδιά που αγαπούσαν πολύ τη ζωγραφική, αντιπαθούσαν τη γυμναστική και το έσκαγαν μαζί από το σχολείο για να γράφουν και να ζωγραφίζουν παρέα! Κάπως έτσι γεννήθηκε και «το τέρας της βροχής».

Κριστίν: «Το τέρας της βροχής» το σκαρώσαμε ένα μεσημέρι που έβρεχε, είχαμε μόλις σχολάσει και επιστρέφαμε σπίτια μας. Είχαμε τότε ένα παιχνίδι που παίζαμε οι δύο μας, ο ένας ξεκινούσε μια ιστορία, όσο πιο παράξενη γινόταν, και προκαλούσε τον άλλο να τη συνεχίσει! Έτσι δημιουργήθηκε η βάση της ιστορίας που με τα χρόνια εξελίχθηκε μέχρι να γίνει βιβλίο!

Πώς είναι να υπάρχουν δύο καλλιτέχνες που υπηρετούν -μάλιστα την ίδια τέχνη- στο ίδιο σπίτι;

Κριστίν: Είναι τέλειο! Το να μπορείς να μοιραστείς τα συναισθήματα, τα όνειρα, τις αγωνίες της δουλειάς σου με τον δικό σου άνθρωπο και να μπορεί να σε καταλάβει, αφού και αυτός βιώνει ή έχει βιώσει τις ίδιες ακριβως καταστάσεις. Χώρια οι ατελείωτες συζητήσεις πάνω στο θέμα που αγαπάμε και οι δύο τόσο πολύ! Επίσης είναι ένα πολύ μεγάλο ατού να ξεκινάς την εικονογράφηση έχοντας κάποιον σαν τον Νίκο στο πλάι σου, πραγματικός οδοστρωτήρας!

Νίκος: Υπάρχει συχνά κόντρα ανάμεσα μας! Δουλεύουμε στον ίδιο χώρο, με τους ίδιους συνεργάτες, απευθυνόμενοι στο ίδιο κοινό. Θέλουμε το καλύτερο για την καριέρα και τη τέχνη μας. Αυτό που μας κρατάει πάντα ενωμένους όμως είναι ότι θέλουμε και το καλύτερο ο ένας για τον άλλο. Υπηρετούμε πιστά ο ένας τα όνειρα του άλλου. Αυτά τα όνειρα που μοιραστήκαμε από μικρά παιδιά.

Πώς είναι να μεγαλώνετε παιδιά ενώ είστε τόσο νέοι γονείς κι ενώ παραμένετε παιδιά οι ίδιοι (στην ψυχή έστω);

Νίκος: Είναι σούπερ! Δεν νιώθεις ακριβώς σαν γονιός, αλλά σαν ένα ακόμα παιδί ανάμεσα στα παιδιά σου! Δεν θα πω ψέματα, δεν είμαι ο γονιός που αφιερώνει τις πολλές δημιουργικές ώρες στα παιδιά του. Με τα παιδιά κάνω σαν παιδί. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Παίζουμε συνεχώς βιντεοπαιχνίδια, κάνουμε ζημιές, φάρσες, ανακατεύουμε τα δωμάτια δεν μπορείς να φανταστείς τι σκαρώνουμε. Μου αρέσει αυτό. Νιώθω να επικοινωνώ μαζί τους με αυτό τον τρόπο, δεν θέλω να μοιάζω σοβαρός ή κάτι. Δοκίμασα να το φορέσω αυτό «το κοστούμι» όταν ξεκινούσα τη δουλειά μου αλλά δεν μου ταίριαξε αυτή η συμπεριφορά. Είμαι παιδί με τα παιδιά.

Κριστίν: Δεν ξέρω αν παραμένω παιδί, σίγουρα απολαμβάνω τα παιχνίδια που παίζουμε όλοι παρέα και ακόμα περισσότερο τις φάρσες που κάνουμε στον Νίκο, που τρομάζει πραγματικά εύκολα, αλλά πάντα έρχεται για μένα αυτή η στιγμή που πρέπει να υπενθυμίσω και στους τρεις οτι η ώρα έχει περάσει, τα παιδιά πρέπει να διαβάσουν για να κοιμηθούν νωρίς, ο Νίκος πρέπει επιτέλους να πετάξει τα σκουπίδια και κάπως έτσι γίνομαι η γκρινιάρα του σπιτιού.

Πώς πήρατε την απόφαση να αλλάξετε τόπο κατοικίας. Μιλήστε μας για τις πρόσφατες αλλαγές στη ζωή σας;

Νίκος: Οι επαγγελματικές μας υποχρεώσεις ήταν τόσες πολλές που δεν μπορούσαμε να φροντίσουμε τα παιδιά μας όπως θέλαμε…Το πρόγραμμα της δουλειάς μας πλέον περιλαμβάνει πολλά ταξίδια, ραντεβού και συναντήσεις, χώρια από τις εικονογραφήσεις και τη συγγραφή. Χρειαζόμασταν βοήθεια, και νιώθω πολύ τυχερός που οι γονείς μου ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Κριστίν: Για τον λόγο αυτό μετακομίσαμε πρόσφατα. Είμαστε σε μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο της ζωής μας! Με την μετακόμιση καταφέραμε να περνάμε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά χωρίς ωστόσο να αφήνουμε τη δουλειά πίσω. Είμαστε πολύ τυχεροί που οι γονείς του Νίκου είναι πλάι μας, και αυτό έχει επηρεάσει με πολύ καλό τρόπο και τα παιδιά!

Μιλήστε μας για τη δική σας «αραβική άνοιξη» – όσα επιτρέπεται προς το παρόν να μας πείτε;

Νίκος: Η συνεργασία μας με δύο πολύ μεγάλους άραβες εκδότες ήταν και για εμάς μια σπουδαία έκπληξη! Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τα περισσότερα project καθώς δεσμευόμαστε από αυστηρά συμβόλαια. Μπορούμε όμως πλέον να μιλήσουμε για ένα πολύ σημαντικό σημείο της συνεργασίας αυτής! Μια πολύ μεγάλη σειρά 50+ βιβλίων που έχουμε αναλάβει και οι δύο από το καλοκαίρι, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και θα κυκλοφορήσει στα Αγγλικά και στα Αραβικά, στην Ευρώπη, στην Ασία και αργότερα και στην Αμερική! Για την ώρα δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω.Τα υπόλοιπα θα τα αποκαλύψουμε όταν έρθει η ώρα.

Ποιον ήρωα παραμυθιού θα θέλατε να γνωρίσετε από κοντά και ποιον θα θέλατε να εικονογραφήσετε;

Κριστίν: Το τέρας της βροχής θα ήθελα να γνωρίσω!! Και θα ήθελα κάποια στιγμή να εικονογραφήσω και εγώ, την Μελίνα και το τέρας, με τον δικό μου τρόπο!

Νίκος: Την τοσοδούλα! Την αγαπώ πολύ αυτή την ιστορία! Και τον μικρό πρίγκηπα! Και τις δύο ιστορίες τις έχω εικονογραφήσει και τις κρατάω αποκλειστικά για μένα, στην ιδιωτική μου συλλογή.

Μιλήστε μας για το Τέρας της βροχής;

Κριστίν: Το τέρας της βροχής είναι μια ιστορία που γράψαμε παρέα, την εικονογράφησε ο Νίκος και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη! Είναι μια ιστορία για τη διαφορετικότητα, την αποδοχή και την φιλία. Είναι φορές που δυστυχώς κρίνουμε επιφανειακά και με προκατάληψη τους ανθρώπους γύρω μας με μοναδικό κριτήριο την εξωτερική τους εμφάνιση.

Νίκος: Η ιδιαιτερότητα της Μελίνας, που δεν μπορεί να δει, είναι αυτή που της επιτρέπει να πλησιάσει το τέρας χωρίς φόβο και να το ακούσει. Αυτό είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι…

Θα δούμε στο μέλλον άλλη τέτοια συνεργασία σας;

Κριστίν: Ναι! Αυτή την περίοδο γράφουμε ξανά μαζί! Δεν είναι κάτι που θέλουμε να κάνουμε άμεσα ή βιαστικά. Το απολαμβάνουμε πολύ και θα το αφήσουμε να πάρει τον χρόνο του!

Πόσο μοιάζουν ή πόσο διαφέρουν τα στιλ εικονογράφησης των δυο σας μεταξύ τους; Από πού αντλεί ο καθένας σας έμπνευση; Κι έχετε δει με τα χρόνια να έχετε επηρεάσει ο ένας το στιλ του άλλου;

Κριστίν: Νομίζω πως έχουμε ένα πολύ διαφορετικό στυλ εικονογράφησης! Ο τρόπος που σκιτσάρουμε, τα χρώματα που επιλέγουμε, ο τρόπος που «σκηνοθετούμε» τη δράση, είναι πολύ διαφορετικός! Ο Νίκος αγαπάει τα σκοτεινά και τα έντονα χρώματα, είναι μελαγχολική και συναισθηματική η τέχνη του. Εγώ προτιμώ τα φωτεινά χρώματα, μου αρέσουν οι «καθαρές» και λιτές γραμμές. Είμαι πιο τυπική σαν χαρακτήρας και έτσι είναι και η τέχνη μου. Με τα χρόνια επηρεαζόμαστε όλο και περισσότερο ο ένας από τον άλλο ωστόσο είναι τόσο διαφορετικές οι προσωπικότητες μας που δεν πιστεύω πως θα «συναντηθούμε» ποτέ εικαστικά!

See Also

Συστήνοντας την Emily Dickinson στα παιδιά

Σας δίνω την ευκαιρία να κάνετε μεταξύ σας από μία ερώτηση σε αυτή τη συνέντευξη – τι θα ήθελε ο Νίκος να ρωτήσει την Κριστίν και τι η Κριστίν τον Νίκο;

Κριστίν: Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες δουλεύοντας στον χώρο του βιβλίου; Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ξεκινήσει στον χώρο αυτό;

Νίκος: Όταν διαπίστωσα πως υπήρχαν άνθρωποι του χώρου, ή και τριγύρω από αυτόν, που είχαν άσχημη άποψη για μένα χωρίς να με γνωρίζουν, χωρίς να έχουν μιλήσει μαζί μου, χωρίς να έχουν συνεργαστεί μαζί μου. Ήταν δύσκολο για μένα να δεχτώ πως κάποιος μπορεί να σχηματίσει μια άποψη για εμένα χωρίς να δοκιμάσει να με γνωρίσει πρώτα. Αυτό μου δημιούργησε αρκετά προβλήματα στο ξεκίνημά μου, αλλά ήταν και αυτό που με έκανε πιο δυνατό. Τότε πήρα την απόφαση να σταθώ στα πόδια μου ανεξάρτητος μακριά από παρέες και…ομάδες. Και αυτό θα συμβούλευα και τους νέους που θέλουν να ξεκινήσουν σε τούτο τον χώρο. Να στέκονται στα πόδια τους και να σέβονται το κοινό τους που τους στηρίζει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο για ένα καλλιτέχνη…και το μόνο αληθινό και έντιμο.

Νίκος: Ποιες ήταν οι αγαπημένες σου στιγμές από το 2019 επαγγελματικά;

Κριστίν: Κάθε βιβλίο που εικονογραφώ είναι σημαντικό και ξεχωριστό για μένα! Η συνεργασία με τις Εκδόσεις Λιβάνη ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και κυρίως η στιγμή που κράτησα στα χέρια μου «Το τέρας της βροχής». Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη παρουσίαση για «Το τέρας της βροχής» στην Κυπαρισσία! Ήταν τόσο μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου, η αγάπη των παιδιών! Δεν το περίμενα πραγματικά! Ήταν πολύ δυνατή αυτή η παρουσίαση! Δεν νομίζω πως θα την ξεχάσω ποτέ!

Με τι χρώματα θα ζωγραφίζατε τα παιδιά σας και ποια εικόνα της οικογενειακής σας καθημερινότητας θα θέλατε να ζωγραφίσετε ως «εξώφυλλο»;

Νίκος: Σαν εξώφυλλο θα μας σχεδίασα όλους μαζί, παρέα με το γάτο μας που πριν λίγο καιρό «χάσαμε» στο μπαλκόνι του σπιτιού μας την Ερέτρια, πάνω από τη θάλασσα. Αυτή η εικόνα μου έχει μείνει πολύ δυνατή στο μυαλό μου…

Κριστίν: Θα ζωγράφιζα την κόρη μας με ένα δυνατό μαύρο χρώμα, γιατί είναι τόσο δυνατή η προσωπικότητά της, τόσο μυστηριώδης που μοιάζει να καλύπτει τα πάντα γύρω της. Τον γιο μας που είναι τόσο ξεκάθαρος, ήρεμος και ευθύς χαρακτήρας με ένα καθαρό λευκό.

Αν ήταν η ζωή σας παραμύθι τι τίτλο θα είχε;

Νίκος, Κριστίν «Τα τέρατα της βροχής».

Περισσότερα για την Κριστίν: εδώ

Περισσότερα για τον Νίκο: εδώ