«Δεν σκόπευα να στολίσω δέντρο φέτος – μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο γιος μου θα γίνει ενήλικας σε περίπου 3 χρόνια»

Είχα ήδη αποφασίσει: αυτά τα Χριστούγεννα, δεν επρόκειτο να ασχοληθώ με το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η ζωή παραείναι πολυάσχολη, το πρόγραμμά μου είναι υπερφορτωμένο και ειλικρινά, το να τραβήξω κουτιά με στολίδια και να ξεμπερδεύω φωτάκια έμοιαζε με περισσότερη ταλαιπωρία από ό,τι άξιζε. Το κάναμε κάθε χρόνο και σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να το παραλείψουμε αυτή τη φορά. Τελικά, είναι απλώς ένα δέντρο, σωστά;

Τότε, μια σκέψη με ακινητοποίησε – ή με κινητοποίησε.

Σε μόλις τρεισήμισι χρόνια ο γιος μου θα γίνει 18. Θα ενηλικιώνεται.

Αλλά είναι ακόμα εδώ τώρα — παίζει βιντεοπαιχνίδια στο άλλο δωμάτιο, ζητάει σνακ, αφήνοντας τα παπούτσια του στο διάδρομο σαν να είναι δουλειά του. Αλλά μια μέρα σύντομα, το σπίτι θα είναι πιο ήσυχο. Η παράδοση στον στολισμό του δέντρου που θεωρώ δεδομένη θα αφορά λιγότερο τα χέρια του που κρεμούν στολίδια στα ψηλά σημεία –που παλιά τον σήκωνα για να τα φτάσει και τώρα φτάνει ψηλότερα από μένα– και περισσότερο για εμένα να το κάνω μόνη μου – ή καθόλου.

Αυτή η συνειδητοποίηση χτύπησε περίεργα μέσα μου.

Ο χρόνος με τα παιδιά μας είναι απατηλός. Οι μέρες είναι ατελείωτες όταν είναι μικρές, αλλά τα χρόνια περνούν τόσο γρήγορα που μόλις και μετά βίας παρατηρείς μέχρι που ξαφνικά μετράς αντίστροφα. Αισθάνομαι ότι μόλις χθες του έδινα πλαστικά στολίδια για να μην σπάσει τα γυάλινα, βλέποντας το πρόσωπό του να φωτίζεται όταν το δέντρο άστραψε για πρώτη φορά. Τώρα, τον βλέπω να μεγαλώνει σε νεαρό άνδρα, ενώ αναρωτιέμαι πότε πέρασαν τα χρόνια.

Όταν κοιτάζω πίσω, τα Χριστούγεννα ήταν πάντα διαφορετικά εξαιτίας του. Η διακόσμηση του σπιτιού δεν έχει να κάνει με τις τέλεια τακτοποιημένες γιρλάντες ή τη διακόσμηση που αξίζει το Instagram. Είναι για την εμπειρία. Είναι να βγάλεις αυτό το ακατάστατο κουτί με στολίδια και να γελάσεις (ή να δακρύσεις από συγκίνηση) με αυτά που έφτιαχνε στην προσχολική ηλικία. Πρόκειται για το ξεμπέρδεμα των φώτων ενώ μου θυμίζει για εκατοστή φορά ότι έπρεπε να τα είχα τυλίξει καλύτερα πέρυσι. Έχει να κάνει με τη ζεστή σοκολάτα, την κλασική χριστουγεννιάτικη μουσική και τη στιγμή που ανάβουμε το δέντρο και λέμε, «Ουάου!» παρόλο που μπορεί να είναι λίγο στραβό και ίσως να λείπουν με τα χρόνια και μερικά κλαδιά.

Και όταν σκέφτομαι να το παραλείψω, έστω και για ένα χρόνο, νιώθω σαν να αφήνω μια πολύτιμη στιγμή να περάσει.

Η αλήθεια είναι ότι τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά όταν έχεις παιδιά στο σπίτι. Η μαγεία που φέρνουν στην εποχή κάνει όλη την προσπάθεια —η διακόσμηση, το ψήσιμο των γλυκών, ακόμη και οι ατελείωτες λίστες υποχρεώσεων— να νιώθεις ότι αξίζει τον κόπο. Αλλά αυτή η μαγεία είναι φευγαλέα.

Έτσι και φέτος, θα κατεβάσω το δέντρο από το πατάρι. Θα τον αφήσω να σκάψει τα στολίδια και να τα κρεμάσει σε όλα τα λάθος μέρη. Θα ενεργοποιήσω το “Jingle Bell Rock” και θα κάνω τις αστείες μου γκριμάτσες όταν θα παραπονιέται για τις μουσικές μου επιλογές. Θα απολαμβάνω κάθε χαοτική, χαρούμενη, ατελή στιγμή μας – γιατί θα είναι άλλη μία δική μας στιγμή.

Γιατί κάποια μέρα, νωρίτερα από όσο θα ήθελα, δεν θα είναι εδώ για να με βοηθήσει να στολίσω το δέντρο. Κάποια μέρα, θα είμαι μόνο εγώ και αυτό το ακατάστατο κουτί με στολίδια, και θα ήθελα να μπορούσα να ξαναζήσω αυτές τις μέρες που το σπίτι μου ήταν γεμάτο από τα γέλια του και η καρδιά μου ήταν γεμάτη από το είδος της χριστουγεννιάτικης μαγείας που προέρχεται μόνο όταν έχεις παιδιά μέσα στο σπίτι.

Προς το παρόν, όμως, έχω αυτά τα Χριστούγεννα. Και για αυτά τα Χριστούγεννα, θα στολίσουμε το δέντρο.

Ακόμα κι αν γέρνει προς τα αριστερά και τα στολίδια δεν ταιριάζουν. Ακόμα κι αν δεν είχα αρχικά «διάθεση».

Γιατί αυτή είναι μία στιγμή που δεν θα ήθελα να παραλείψω όσο έχω την ευκαιρία να την ζω και να την απολαμβάνω. Και αξίζει κάθε προσπάθεια.