«Το βιβλίο είναι η αρχή για να κάνουμε εποικοδομητικές συζητήσεις, να μιλήσουμε για πιο ευαίσθητα θέματα αλλά και για να γελάσουμε» Αλεξάνδρα Γεωργιάδου

Η «Οίτη, η σκυλίτσα που ήθελε να πετάξει» είναι ένα ιδιαίτερο παιδικό βιβλίο που με ενσυναίσθηση, χιούμορ και τη δύναμη της φαντασίας πραγματεύεται το δύσκολο θέμα της απώλειας. Με αφορμή το πρώτο της βιβλίο, η Αλεξάνδρα Γεωργιάδου μιλάει στο childit.gr και την Αγγελική Λάλου.

«Οίτη, η σκυλίτσα που ήθελε να πετάξει» (εικονογράφηση: xMx graphics, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις LeBee Publications) θες να μας πεις λίγα περισσότερα για αυτό το πρώτο σου βιβλίο; Γιατί το έγραψες, και ποια η αφορμή-έμπνευση;

Η ιστορία αυτή γεννήθηκε την ίδια στιγμή που χάθηκε η Οίτη μας. Η μποξερίνα μας, που υπήρξε στην οικογένειά μας πριν ακόμη από τα παιδιά. Ήθελα, λοιπόν να δημιουργήσω μια ιστορία για την αποδοχή της απώλειας, ώστε να μιλήσω στα παιδιά μου γι’ αυτή. Ήθελα η ιστορία αυτή να μην περιλαμβάνει καμιά αρπαγή, ή οτιδήποτε θα είχε να κάνει με μια απότομη ή βίαιη κατάσταση. Ο στόχος μου ήταν να αποτυπώσω το γεγονός πως όταν κάποιες καταστάσεις έρχονται στη ζωή τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε, επιλέγουμε να τις αποδεχόμαστε και να προχωράμε. Δεν σημαίνει ότι αυτές οι καταστάσεις δεν περικλείουν στεναχώρια, κλάματα, πόνο. Όμως το βιβλίο είναι ένα εργαλείο ώστε ακόμη και αυτά τα δυσφορικά συναισθήματα να γίνονται αιτία για να συνδεθείς με τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, και να αντλείς δύναμη ώστε να προχωρήσεις, γιατί πάντα πρέπει να προχωράς.

Πώς επιλέγεις κάθε φορά το υλικό των ιστοριών το οποίο θες να πλάσεις – τι είναι αυτό που σε συγκινεί περισσότερο;

Η επιλογή γίνεται μέσα από έμπνευση που μου δίνουν τα παιδιά μου και οι συζητήσεις μας, μέσα από συζητήσεις, ιστορίες και ανησυχίες γονιών αλλά και μέσα από ιστορίες, γεγονότα της καθημερινής ζωής από ανθρώπους άγνωστους σε εμένα.

Ποιες είναι για σένα οι 3 σημαντικότερες αξίες πάνω στις οποίες έχετε στηρίξει την πορεία σου;

Σεβασμός, σεβασμός και σεβασμός. Αυτός είναι και ο πυρήνας του βιβλίου. Καθώς μιλάει για ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα και ο στόχος μου ήταν να προσεγγιστεί με απόλυτο σεβασμό και αγάπη για τους αναγνώστες.

Ποια ήταν τα αγαπημένα σου παιδικά βιβλία, ποια διάβασες περισσότερα στα παιδιά σου και τώρα ποια βιβλία προτιμάς να διαβάζεις περισσότερα;

Εδώ υπάρχει μια πολύ όμορφη και αστεία ιστορία. Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι τις μεγαλύτερες αδερφές μου να μου φέρνουν κλασικά λογοτεχνικά βιβλία θέλοντας να με εισάγουν στον κόσμο του βιβλίου. Η ίδια μόλις έβλεπα ότι το βιβλίο ήταν παχύ-παχύ, με ένα σάλτο βρισκόμουν στην τελευταία σελίδα διαβάζοντας το τέλος. Αργότερα και προς τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού πήγαινα θυμάμαι στη δανειστική βιβλιοθήκη της περιοχής μου, όπου επέλεγα βιβλία που θα μιλούσαν για κορίτσια αμαζόνες και μυστικές υπηρεσίες (αγαπημένοι μυστικοί 7). Στο Λύκειο πλέον, έγινε αυτό που λέμε έρωτας με το βιβλίο. Έχοντας την πίεση των Πανελληνίων, έψαχνα κάτι που θα ξεκουράζει το μυαλό μου από τον όγκο της πληροφορίας που έπρεπε να αποθηκεύσω. Αυτό λοιπόν δεν ήταν τίποτε άλλο από το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων, όσο κι αν ακούγεται τρελό. Χάρη στον τότε καθηγητή των φιλολογικών μου, ο οποίος με έκανε να αγαπήσω αληθινά το βιβλίο και τη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείο, διάβαζα βιβλία ως τρόπο για να ξεκουραστώ από τα διαβάσματα των πανελληνίων. Τότε ήταν που είχε τρυπώσει για τα καλά στο δωμάτιο μου ο Καζαντζάκης, ο Σαίξπηρ αλλά και ποίηση. Ούσα πλέον φοιτήτρια είχε γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου να πηγαίνω βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, στην Πρωτοπορία, στον Ελευθερουδάκη, αλλά και στα βιβλιοπωλεία με τα μεταχειρισμένα να χαζεύω και να αγοράζω, ό,τι μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Έτσι, λοιπόν και στο σπίτι προσπαθούμε να διαβάζουμε πολύ με τα παιδιά, χωρίς πίεση, καθώς το διάβασμα πρέπει να είναι απόλαυση.

Ως μαμά έχεις χρησιμοποιήσει παιδικά βιβλία για να μιλήσεις για «δύσκολα θέματα» στα παιδιά σου;

Συνέχεια, το βιβλίο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Υπάρχουν στο σπίτι σε διάσπαρτα σημεία. Σχεδόν παντού. Το βιβλίο είναι η αρχή για να κάνουμε εποικοδομητικές συζητήσεις, να μιλήσουμε για πιο ευαίσθητα θέματα αλλά και για να γελάσουμε και να περάσουμε καλά. Βέβαια, το σημαντικό, σε συνέχεια του βιβλίου, είναι όταν μιλάω για τις δικές μου εμπειρίες στα παιδιά σε θέματα που μπορεί να με δυσκόλεψαν ως παιδί, με μοναδικό στόχο να αποδομήσω στο μυαλουδάκι τους αυτές τις καταστάσεις και να τους δώσω να καταλάβουν ότι αυτό που μπορεί να βιώνουν τα ίδια δεν είναι κάτι που δεν το έχει βιώσει ένας ενήλικας, όπως η μαμά ή ο μπαμπάς.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Οι παρουσιάσεις του βιβλίου μου, με την ελπίδα ότι η ιστορία της Οίτης θα φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερες αγκαλιές, απαλύνοντας τον πόνο και χαρίζοντας μια αχτίδα φωτός.