«Με αγαπάς όσο και τα παιδιά μας;»

Φλερτάραμε για λίγο καιρό. Με το σύζυγό μου γνωριζόμασταν για πολλά χρόνια –είχαμε μεγαλώσει στην ίδια πόλη– έτσι όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε στα είκοσι κάτι μας, τα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα. Μέσα σε έξι μήνες, ήμασταν αρραβωνιασμένοι. Μέσα σε ένα χρόνο, είχαμε παντρευτεί και μετακομίζαμε σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στο Μπρούκλιν. Μέσα σε δύο χρόνια, περιμέναμε το πρώτο μας μωρό. Αυτό ήταν. Αυτός ήταν όλος ο χρόνος που είχαμε για τον εαυτό μας. Μετά βίας μπορώ να τον θυμηθώ.

Με το πρώτο παιδί να μην έχει βγάλει ακόμα τις πάνες του, περιμέναμε ήδη το δεύτερο και ό,τι ακολούθησε ήταν μια τρέλα στέρησης ύπνου και σκληρής δουλειάς. Ριχτήκαμε σε ένα ζογκλερικό νούμερο ισορροπίας καριέρας, παιδιών, λογαριασμών και άλλων υποχρεώσεων. Ο άντρας μου κατάφερε να εξασφαλίσει μία μέρα ρεπό μέσα στην εβδομάδα, στρατηγικά τοποθετημένο ώστε να μπορέσω να αναλάβω έναν επιπλέον πελάτη. Με έβλεπε να ξυπνάω στις 4 το πρωί για να απαντήσω σε μέιλ και να δουλέψω κάποιες προτάσεις μέχρι να ξυπνήσουν και τα παιδιά και να τα ετοιμάσουμε για το σχολείο. Τον έβλεπα να αποκοιμιέται πάνω στο λάπτοπ του αργά το βράδυ, μελετώντας για το πρόγραμμα σπουδών που παρακολουθούσε μετά τη δουλειά.

Λέγαμε στον εαυτό μας ότι όλα αυτά θα τα εξαργυρώναμε κάποια μέρα. Αν περιμέναμε λίγο ακόμα, θα γινόμασταν πιο ευέλικτοι, θα είχαμε περισσότερο χρόνο ως οικογένεια. Η οικογένειά μας, τα παιδιά μας, ήταν η προτεραιότητά μας. Θέλαμε να τους εξασφαλίσουμε μια καλή μόρφωση, ευκαιρίες, να είμαι υγιή και ευτυχισμένα και να μη χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα άλλο πέρα από το να μάθουν πώς να δένουν τα κορδόνια τους ή να παίζουν μπάλα στο πάρκο με τους φίλους τους.

Όταν τα βάζαμε για ύπνο, τσακωνόμασταν. Είναι δύσκολο να το αποφύγεις όταν είσαι τόσο πιεσμένος. Το παραμικρό φαίνεται να είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Νιώθαμε διαρκώς έτοιμη να καταρρεύσουμε. Δεν το λέγαμε, αλλά το νιώθαμε και οι δύο – μέναμε μαζί για τα παιδιά.

Θυμάμαι ότι οι γονείς μου έβαζαν πάντα πρώτη τη σχέση τους, αλλά από τότε που έγινα η ίδια γονιός, δεν μπορούσα να το καταλάβω. Μίλησα σε μια στενή φίλη για τα συναισθήματά μου. Παραδέχτηκε ότι περιστασιακά νιώθει το ίδιο, προσθέτοντας όμως: «Ο άντρας μου είναι ο μοναδικός άντρας που διάλεξα». Το σκέφτηκα ξανά και ξανά, προσπαθώντας να χωνέψω τη σημασία αυτής της φράσης.

Ο άντρας μου ήταν για μένα λιγότερο σημαντικό κομμάτι της οικογένειας από τα παιδιά μου; Πώς είναι η ζωή όταν αγαπάς με αυτό τον τρόπο το σύντροφό σου; Και τότε άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου μια εικόνα, που έπιασε γερές ρίζες.

Τελικά, μια μέρα τού το είπα: «Σε αγαπώ το ίδιο με τα παιδιά». Στην αρχή μου πέταξε: «Ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι τόσο σημαντικός όσο τα παιδιά».

Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να κρατήσω την προσοχή του. «Κι εσύ είσαι δικός μου». Ακολούθησε μια μακρά σιωπή από την πλευρά του και μετά με κοίταξε με υγρά μάτια, χωρίς να πει τίποτα.

See Also

Trends στη διακόσμηση κουζίνας για να εμπνευστείς αν σχεδιάζεις μια αλλαγή

Δεν μπορεί να μου πει το ίδιο, σκέφτηκα, δεν νιώθει όπως εγώ. Συνέχιζα όμως να έχω την ανάγκη να μάθω αν θα μπορούσαμε να έχουμε το μέλλον που ήθελα για εμάς. «Εσύ με αγαπάς το ίδιο με τα παιδιά;».

Άργησε μια αιωνιότητα να απαντήσει. Πήρα μια ακόμα βαθιά ανάσα και ετοιμάστηκα να απαντήσω ότι καταλαβαίνω, ότι εδώ και καιρό αγωνιζόμασταν να τα βγάλουμε πέρα με τη δουλειά και το σπίτι, αλλά με πρόλαβε εκείνος λέγοντας: «Σε αγαπώ όσο και τα παιδιά και όσο όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή μου μαζί».

Δεν λέω ότι αυτή η συζήτηση έλυσε τα πάντα. Δεν τα έλυσε. Αλλά πλέον προσπαθούμε να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο σε εμάς. Μια μέρα ίσως να αφιερώνουμε τον ίδιο χρόνο που αφιερώνουμε και στα παιδιά μας.

Αυτό όμως που συνειδητοποίησα μέσα από τη συζήτηση ήταν ότι και οι δυο μας είχαμε καταλήξει να νιώθουμε λιγότερο σημαντικοί από τα καθημερινά μας ζογκλερικά νούμερα. Υποφέραμε από ένα αίσθημα απόρριψης που είχε παρεισφρήσει χωρίς να το καταλάβουμε. Αυτή η συνειδητοποίηση ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς ένα μονοπάτι που δεν βλέπαμε στο παρελθόν –το μονοπάτι όπου έχουμε την επιλογή να αγαπηθούμε από τον ένα και μοναδικό σύντροφο που επιλέξαμε.