Μεγαλώνοντας το «δυσκολότερο μωρό στον κόσμο»
Αν το πρώτο παιδί ήταν παιχνιδάκι για τη Lesley Miller, το δεύτερο την έκανε να νομίζει ότι
ζει έναν εφιάλτη.
Κάποτε ήμουν η καλύτερη μαμά στον κόσμο. Μέχρι που γέννησα το γιο μου. Για να είμαι ειλικρινής, τον πρώτο χρόνο της ζωής του όλα πήγαν κατά διαόλου.
Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο πρωινό στα τέλη του Ιουλίου με κάθε λεπτομέρεια. Το πρωινό περιμένει ακόμα πάνω στο τραπέζι, ενώ επιθέματα στήθους μουσκεύουν την μπλούζα της πιτζάμας μου. Όλα τρέχουν – το στήθος μου, τα δεκατέσσερα κυπελάκια της Anna που βρίσκονται διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία του σπιτιού και τα μάτια μου – γιατί είμαι ταυτόχρονα χαρούμενη και λυπημένη.
Το μωρό χασμουριέται, η πρώτη ένδειξη ότι ετοιμάζεται για ύπνο, οπότε τον βάζω στο κρεβατάκι του μόλις ο σύζυγός μου φεύγει για τη δουλειά. Είναι η πρώτη του μέρα στο γραφείο και είμαι αρκετά αγχωμένη.
Ακουμπάω το γιο μου απαλά δίπλα σε μια συσκευή λευκού θορύβου σε ένα τέλεια συσκοτισμένο δωμάτιο. Παραζαλισμένος καθώς είναι από το μητρικό γάλα, χαϊδεύω τα μαγουλάκια του και τον αφήνω με ένα γεμάτο σιγουριά «Όνειρα γλυκά, αγοράκι μου». Ήδη ξέρω πώς ακριβώς να κοιμίζω τα μωρά. Έχω διαβάσει βιβλία, γνωρίζω όλες τις σχετικές θεωρίες και τις έχω κάνει πράξη. Δεν είμαι νέα στην πιάτσα.
Όταν λοιπόν αρχίζει πάλι να κλαίει, μόλις 28 λεπτά αργότερα, ξαφνιάζομαι. Στο μυαλό μου, οτιδήποτε συντομότερο της μίας ώρας δεν θεωρείται ύπνος, οπότε μπαίνω στο δωμάτιο με μια πιπίλα. Δεν έχω προλάβει ούτε καν να αδειάσω το πλυντήριο πιάτων, πόσο μάλλον να βουρτσίσω τα δόντια μου ή να ντύσω τη μεγάλη του αδερφή. Όχι, τα 28 λεπτά δεν μετρούν. Είναι απλώς ένα τυχαίο γεγονός.
Αλλά το ίδιο συμβαίνει και το επόμενο πρωί, και το μεθεπόμενο. Σύντομα αρχίζει να συμβαίνει και στο δεκατιανό ύπνο και στον απογευματινό και στο νυχτερινό. Κάθε μέρα που περνάει ένας ακόμα υπνάκος χαραμίζεται, μέχρι που ο γιος μου φτάνει τριών εβδομάδων με ελάχιστο ύπνο. Ο μόνος ύπνος που ξέρει είναι των 28 λεπτών, ενώ εγώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Δεν μπορώ να τον αποκοιμίσω, δεν μπορώ να τον κρατήσω ξύπνιο, και η μόνη ώρα που δεν κλαίει είναι όταν τον θηλάζω ή τον κρατάω αγκαλιά. Ας μη μιλήσουμε και για τα ταξίδια μας με το αυτοκίνητο.
Οι μήνες περνούν, σύντομα είναι τεσσάρων μηνών και εξακολουθεί να μην κοιμάται, σχεδόν καθόλου. Αποφασίζω να είμαι θαρραλέα. Όταν ο κόσμος με ρωτάει τι κάνουμε, τους απαντάω την αλήθεια: Τα πράγματα είναι δύσκολα στο σπίτι. Τα σχόλια δεν είναι ενθαρρυντικά.
«Είναι ακόμα νεογέννητο: έτσι κάνουν τα νεογέννητα», λέει μια μαμά.
«Και το δικό μου μωρό ήταν έτσι, και στα τρία χρόνια του συνεχίζει να μην κοιμάται καλά», λέει μια άλλη.
«Δεν δοκιμάζεις να τον κρατήσεις ενώ βάζεις σκούπα; Υπάρχουν πολλοί βολικοί μάρσιπποι στις μέρες μας», λέει μια τρίτη, η λιγότερο κατατοπιστική, που είναι σαφές ότι δεν έχει δοκιμάσει να βάλει σκούπα με ένα μωρό πέντε κιλών δεμένο στο στήθος της και ένα κοριτσάκι που επίσης θέλει αγκαλιά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνει κανένας είναι ότι στην πραγματικότητα δεν αναζητώ συμβουλές ανατροφής ή εκπαίδευσης ύπνου ή μη εκπαίδευσης ύπνου. Αναζητώ μια επιβεβαίωση. Κάποιον να με καταλάβει και να μου πει: «Ναι, είναι δύσκολα. Δεν είναι το καλύτερο μωρό. Γκρινιάζει όλη την ώρα. Έχεις κάθε λόγο να νιώθεις εξαντλημένη και απογοητευμένη».
Οι μήνες συνεχίζουν να περνούν χωρίς πολύ ύπνο. Το μωρό μου μεγαλώνει, αλλά δεν κλαίει λιγότερο. Η ευαισθησία του και το πείσμα του επίσης φαίνεται να μεγαλώνουν, όποιες μεθόδους κι αν δοκιμάζουμε. Σύμφωνοι, έχουμε και κάποιες στιγμές με όμορφα χαμόγελα και η αγάπη μου για εκείνον είναι δυνατή και προστατευτική, αλλά ταυτόχρονα δεν τον πολυσυμπαθώ. Κάποιοι φίλοι με ρωτούν μήπως πάσχω από επιλόχειο κατάθλιψη και ενώ δεν μπορώ να το αποκλείσω, πιστεύω ότι απλά έχω ξεμείνει από αποθέματα. Η φασαρία και οι απαιτήσεις με πνίγουν, χωρίς να βλέπω φως στο τούνελ. Θα είναι ποτέ ο γιος μου χαρούμενος; Θα είμαι ποτέ εγώ χαρούμενη;
Όταν γίνεται επτά μηνών, τηλεφωνώ στους γονείς μου για βοήθεια. Έχω ανάγκη από ένα 24ωρο χωρίς φωνές. Οι παππούδες καταφτάνουν χωρίς να κάνουν ερωτήσεις. Με το σύζυγό μου απολαμβάνουμε ένα Σαββατοκύριακο προσωπικού χρόνου και ξεκούρασης, αλλά το καλύτερο έρχεται με την επιστροφή μας στο σπίτι. Η μαμά μου, μια γητεύτρια μωρών, με διαβεβαιώνει ότι πέρασε τέλεια με τα παιδιά, συμπληρώνοντας ωστόσο: «Είναι δύσκολο μωρό. Πιστεύω ότι είναι πιο δύσκολο από όσο ήσασταν ποτέ εσύ και τα αδέρφια σου».
Αργότερα, όταν λέω στο σύζυγό μου τι μου είπε, χαμογελάω πιο πλατιά από όσο έχω χαμογελάσει εδώ και μήνες.
Τα λόγια της μητέρας μου είναι ένα σημείο καμπής για μένα, εν μέρει γιατί επιβεβαιώνουν τα συναισθήματά μου, αλλά και γιατί με κάνουν να επαναπροσδιορίσω κάποια πράγματα. Μέχρι τότε πίστευα ότι το μεγαλύτερο μέρος της συμπεριφοράς των παιδιών έχει να κάνει με την ανατροφή τους. Πλέον, ενώ συνεχίζω να πιστεύω ότι οι μπαμπάδες και οι μαμάδες παίζουν βασικό ρόλο στο πώς μεγαλώνει ένα παιδί, θεωρώ επίσης ότι τα παιδιά γεννιούνται με κάποιες προδιαγεγραμμένες ρυθμίσεις.
Η κόρη μου, η πρωτότοκη, με είχε κάνει να πιστέψω λανθασμένα ότι ο τρόπος με τον οποίο τη μεγάλωσα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καλόβολη συμπεριφορά της και στην ευκολία της στον ύπνο. Αλλά ο ερχομός του γιου μου έδειξε κάτι διαφορετικό. Εκ των υστέρων, δεν είναι πυρηνική φυσική. Κάποια παιδιά είναι καλύτερα στα μαθηματικά, άλλα στην ανάγνωση και άλλα στον αθλητισμό. Κάποια είναι από τη φύση τους χαριτωμένα και άλλα πιο δύσκολα.
Το δυσκολότερο μωρό του κόσμου γίνεται δύο ετών σε λίγες εβδομάδες και οι δυο μας έχουμε κάνει πολύ δρόμο μέχρι εδώ. Συνεχίζει να περνάει πολύ χρόνο στην αγκαλιά μου και κλαίει περισσότερο από όσο η αδερφή του στην ηλικία του, πλέον όμως παίζει μόνος του και κοιμάται σαν πουλάκι. Οι έντονες προτιμήσεις του στα ρούχα και το φαγητό με ταλαιπωρούν, αλλά οι αγκαλιές του είναι καλύτερες από εκείνες ενός μωρού κοάλα.
Δεν πιστεύω πλέον ότι είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, αλλά στο μυαλουδάκι του είμαι εγώ τα πάντα για εκείνον. Πλέον προσπαθούμε να μην τον χαρακτηρίζουμε δύσκολο ή πεισματάρη. Απλά, τον φωνάζουμε Owen. Και δεν χωράει αμφιβολία ότι η ισχυρή προσωπικότητα και η επιμονή του μια μέρα θα αλλάξουν τον κόσμο.
Αρκεί, πρώτα, να με αφήσει να τον αφήσω από την αγκαλιά μου.
