Να γιατί αυτή τη φορά δεν πιέστηκα να συγκρατήσω τα δάκρυα στη σχολική γιορτή αποφοίτησης του παιδιού μου

Επιτρέψτε μου να σας βάλω το σκηνικό: στεκόμουν σε ένα γυμναστήριο που μύριζε λίγο υπερβολικά από τη ζέστη και τη συγκίνηση, περιτριγυρισμένη από άλλους γονείς που έμοιαζαν εξίσου εξαντλημένοι και συναισθηματικοί. Ο γιος μου, ο πρωτότοκος μου, το μωρό μου, τελείωνε το δημοτικό. Και επιτρέψτε μου να σας πω, αυτή τη φορά, δεν προσπάθησα καν να συγκρατήσω τα δάκρυα.

Βλέπετε, η γονική μέριμνα μοιάζει λίγο σαν να αγωνίζεσαι σε ένα ολυμπιακό άθλημα για το οποίο δεν εκπαιδεύτηκες ποτέ. Αυτά τα έξι πρώτα χρόνια του σχολείου ήταν σαν μαθήματα με εμπόδια γεμάτα από χαρτί κατασκευής, εκθέσεις επιστήμης (που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πραγματικά Εκθέσεις Γονέων) και εστίες για ψείρες που θα μπορούσαν να συναγωνιστούν μια ταινία τρόμου. Είναι απορίας άξιο που οποιοσδήποτε από εμάς έφτασε ως εδώ με τη λογική του ανέπαφη.

Η χρονιά του νηπιαγωγείου ήταν μια θολούρα από μικροσκοπικά παπούτσια που έμοιαζαν πάντα να είναι σε λάθος πόδια και μεσημεριανά κουτιά που επέστρεφαν περισσότερο «κομπόστ» παρά «υπολείμματα». Ποιος ήξερε ότι ένα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε κάτι τόσο γκροτέσκο; Ήμουν ο υπερβολικά ενθουσιώδης γονέας που γραφόταν σε κάθε ομάδα, έφτιαχνε κεράσματα που άξιζαν μια ανάρτηση Pinterest και ήξερε όλους τους δασκάλους με τα μικρά τους ονόματα.

Όταν φτάσαμε στην πρώτη δημοτικού, η πραγματικότητα ξεκίνησε. Ο ενθουσιασμός του σχολείου είχε εξαντληθεί, τόσο για τον γιο μου όσο και για μένα. Η εργασία για το σπίτι έγινε μια νυχτερινή μάχη θελήσεων, που συνήθως τελειώνει με έναν από εμάς κάτω από το τραπέζι (συχνά εγώ), προσπαθώντας να τον πείσω με κομματάκια σοκολάτας. Ανακάλυψα την τέχνη του κοστουμιού της τελευταίας στιγμής, χάρη σε εκείνες τις θεματικές εβδομάδες που ένιωθα σαν να σχεδιάστηκαν από έναν σαδιστικό σχεδιαστή μόδας. Ημέρα με πιτζάμες; Οκ σίγουρα. «Ντυθείτε σαν την αγαπημένη σας ιστορική φιγούρα;» Με συγχωρείτε ενώ γκουγκλάρω «γρήγορες ιδέες για κοστούμια Λεωνίδα».

Η δευτέρα δημοτικού ήταν όταν άρχισα να κυριαρχώ στην τέχνη της επιλεκτικής προσοχής. Σταμάτησα να εγγράφομαι για τα πάντα και άρχισα να τελειοποιώ την ικανότητα της απόρριψης. Όλοι γνωρίζουμε το σημείο όπου επιβραδύνετε τόσο όσο για να βγουν έξω από το αυτοκίνητο, το μεσημεριανό κουτί να έχει ποικιλία αλλά χωρίς insta inspo, και από τις ομαδικές συνομιλίες απαντάτε μόνο στα σημαντικά. Πιστέψτε με, είναι μια ωραία τέχνη.

Και κάπως έτσι με άλλοτε σταθερά κι άλλοτε μετέωρα βήματα, και κάποιες χρονιές επιβαρυμένες από την πανδημία του κορωνοϊού, πέρασαν η τρίτη, η τετάρτη κι η πέμπτη δημοτικού. Με ορόσημα, με άπειρες εργασίες, διαβάσματα, διαγωνίσματα αλλά και εκδρομές, σχολικές παραστάσεις και παιδικές φιλίες που βάδιζαν χέρι χέρι με αγωνίες, χαρές, φόβους, νίκες, ήττες και μια υπέροχη πρώτη ύλη για σημαντικές γνώσεις, δεξιότητες και διά βίου αναμνήσεις.

Και τώρα, να ‘μαστε στο τέλος της έκτης δημοτικού. Όλες οι στιγμές των 6 χρόνων του δημοτικού κάνουν φλας μπακ. Το χάος των ξυπνημάτων, τα βιαστικά πρωινά, οι άστοχες εργασίες για το σπίτι – κάθε κομμάτι αποτελεί πλέον ένα πολύτιμο παζλ στο ταξίδι της οικογένειάς μας. Καθώς καθόμουν εκεί, βλέποντάς τον να περπατά με σιγουριά σε αυτή τη σκηνή, δεν ήταν μόνο το ορόσημο που πέτυχε που με εντυπωσίασε, ήταν η συσσώρευση όλων εκείνων των μικρών στιγμών – το γέλιο, τα δάκρυα, οι αγκαλιές, οι διασκεδαστικές συζητήσεις αργά το βράδυ και ναι, ακόμη και οι θεραπείες για τις ψείρες.

Έτσι, όταν ο διευθυντής άρχισε να μιλά για ανθεκτικότητα και ανάπτυξη, και όταν οι δάσκαλοι του γιου μου μοιράστηκαν ειλικρινείς αναμνήσεις, δεν υπήρχε κανένας περιορισμός. Τα δάκρυα κυλούσαν ελεύθερα, ένα μείγμα υπερηφάνειας, νοσταλγίας και ένας υπαινιγμός του «πώς τα καταφέραμε;»

Δείτε Επίσης

Η Kate Middleton εξομολογείται: «Δεν έχω βγει ακόμα από το τούνελ»

Υπάρχει μια ανεπιτήδευτη ομορφιά στην αναγνώριση όλης της ακαταστασίας και των θριάμβων που έχουν επιτευχθεί αυτά τα τελευταία χρόνια. Είναι σαν να έχουμε αποφοιτήσει και οι δύο. Από το μικρό μου αγόρι εξελίσσεται σε έναν εκκολαπτόμενο έφηβο και εγώ εξελίσσομαι από αυτή τη μαμά που προσπαθούσε μανιωδώς να τα κάνει όλα σε μια ελαφρώς σοφότερη, έτοιμη για μάχη ενός μελλοντικού μαθητή μέσης εκπαίδευσης.

Καθώς σκούπιζα τα δάκρυά μου και έδινα στον γιο μου μια μεγάλη μαμδίστικη αγκαλιά, ένιωσα ένα κύμα ευγνωμοσύνης. Για κάθε χυμένο κουτί χυμού, κάθε κατάρρευση πριν το διαγώνισμα μαθηματικών, ακόμα και εκείνη τη φοβερή έκθεση βιβλίου για το «ο ψεύτης παππούς» που παραλίγο να μας τσακίσει και τους δύο.

Ας γιορτάσουμε λοιπόν στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς το όμορφο χάος της ανατροφής των παιδιών – και όλα τα δάκρυα για τα οποία δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να αισθανόμαστε άσχημα που κυλάνε ή θα κυλήσουν από τα μάτια μας.

Να θυμάστε, μαμάδες και μπαμπάδες, αφήστε αυτά τα δάκρυα ελεύθερα. Είναι μια απόδειξη του απίστευτου, άγριου ταξιδιού το οποίο διανύουμε. Και επιπλέον, το κλάμα στις σχολικές εκδηλώσεις είναι ένα είδος τιμής μας, σωστά;