«Μαμάδες, ας σταματήσουμε να απολογούμαστε για την κατάσταση του σπιτιού μας»
Μια μητέρα δύο μικρών παιδιών, η Erin Sturm, έχει κουραστεί να ζητάει «συγγνώμη» που το σπίτι της είναι γεμάτο σκόρπια παιχνίδια και ψιχουλάκια στο πάτωμα.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι μια φίλη με μικρά παιδιά, οι πρώτες της κουβέντες είναι:
«Με συγχωρείς για την ακαταστασία!»
«Συγγνώμη, το σπίτι μου έχει τα χάλια του!»
Οι μαμάδες, ιδιαίτερα εκείνες με μικρά παιδιά, απολογούνται διαρκώς για την εικόνα του σπιτιού τους. Είναι ένας άγραφος κανόνας όταν έχουμε επισκέπτη. Πρέπει να τον κεράσεις κάτι… και να ζητήσεις συγγνώμη για την ακαταστασία. Να τον ρωτήσεις τι κάνει… και να απολογηθείς που δεν πρόλαβες να συμμαζέψεις. Αλλά γιατί να συμβαίνει αυτό;
Δεν μπορώ να κρίνω κανέναν γιατί έχω πιάσει και τον εαυτό μου να λέει τα ίδια πράγματα όταν κάποιος έρχεται σπίτι μου. Ακόμα και μετά από πολλές ώρες καθαριότητας, κοιτάω το σπίτι μου και προσπαθώντας να φανταστώ τι θα σκεφτόταν κάποιος, νιώθω ότι θα έπρεπε να κάνω περισσότερα. Πάντα κάτι βρίσκεται στη λάθος θέση. Πάντα υπάρχει ένας λεκές που χρειάζεται καθάρισμα. Πάντα πρέπει να γίνει κάτι παραπάνω.
Όλες οι μαμάδες κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Γι’ αυτό, ας δηλώσουμε ανακωχή.
Δεν θα με ενοχλήσει η ακαταστασία σας αν δεν σας ενοχλήσει η δική μου. Σας υπόσχομαι να μη σχολιάσω την κατάσταση του σπιτιού σας. Δεν θα σκεφτώ ποτέ ότι η εικόνα του λέει κάτι για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνετε τα παιδιά σας ή για την επαγγελματική ηθική σας.
Γιατί και οι δύο ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι. Το σπίτι μας υποφέρει. Το χαλί μας έχει λεκέδες που δεν μπορούμε να καθαρίσουμε. Οι ανοξείδωτες συσκευές μας έχουν πάντα δαχτυλιές. Η μπογιά έχει ξεφλουδίσει από τους τοίχους. Το γρασίδι χρειάζεται κούρεμα, η μπουγάδα περιμένει πλύσιμο και ο νεροχύτης της κουζίνας είναι σπάνια άδειος.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι τα παιδιά μας είναι χαρούμενα.
Το χαλί μας έχει λεκέδες γιατί φτιάξαμε πλαστελίνη μαζί τους στο σαλόνι. Το ψυγείο με τις δαχτυλιές είναι επίσης γεμάτο με τις ζωγραφιές τους. Η μπογιά έχει ξεφλουδίσει γιατί οι τοίχοι μας γίνονται πίστες για αυτοκινητάκια. Το γρασίδι είναι ακούρευτο γιατί προτιμάμε να παίξουμε με τα παιδιά μας μπάλα στην αυλή. Η μπουγάδα δεν τελειώνει ποτέ γιατί αφήνουμε τα παιδιά μας να λερωθούν. Τα πιάτα συσσωρεύονται στο νεροχύτη γιατί μαγειρεύουμε σπιτικό φαγητό για την οικογένειά μας.
Είναι δύσκολο να είσαι μητέρα. Και πολύ μοναχικό. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας στο σπίτι μόνες μας. Χρειαζόμαστε μια κοινότητα. Έχουμε ανάγκη από άλλες γυναίκες που θα μας καταλάβουν. Γυναίκες που επίσης κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν καθημερινά για την οικογένειά τους. Οι γυναίκες που προσπαθούν και επιτυγχάνουν, που προσπαθούν και αποτυγχάνουν και προσπαθούν ξανά. Γυναίκες που μοιράζονται τους ίδιους φόβους, τις ίδιες χαρές και το ίδιο δέος από την ανατροφή καλών ανθρώπων.
Είμαι διατεθειμένη να στερηθώ εμπειρίες με τα παιδιά μου γιατί υπάρχουν πατατάκια στο πάτωμα ή πιάτα στοιβαγμένα στο νεροχύτη; Το να δείχνει το σπίτι μου τέλειο είναι πιο σημαντικό από το να περνάω χρόνο μαζί τους;
Η απάντηση για μένα είναι όχι.
Δεν με νοιάζει αν το σπίτι μου είναι ακατάστατο όταν με επισκέπτεται κάποιος. Δεν θα απολογηθώ για αυτό, ούτε καν θα το προσέξω. Θα προσποιηθώ ότι δεν είδα τις κάλτσες στο πάτωμα ή τις δαχτυλιές στα παράθυρα. Το ξέρω ότι δεν με επισκέπτεστε για αυτό το λόγο.
Με επισκέπτεστε για να πούμε τα νέα μας. Για να μοιραστούμε μια αστεία ιστορία. Για να νιώσουμε ότι κάποιος άλλος με καταλαβαίνει. Για να περάσουμε λίγο χρόνο παρέα σε αυτή την υπερβολικά γλυκιά, υπερβολικά σύντομη ζωή.
Γιατί ποιος ενδιαφέρεται για το βρόμικο πάγκο της κουζίνας, όταν γελάμε και περνάμε όμορφα; Αυτό που θα θυμόμαστε στο μέλλον δεν θα είναι τα σκόρπια ψίχουλα.
