Και αν το παιδί μου δεν πάρει ποτέ σχολικούς επαίνους;

Και αν το παιδί μου είναι απλά συνηθισμένο;

Και αν δεν πάρει ποτέ σχολικούς επαίνους;

Και αν δεν σκοράρει ποτέ στο γήπεδο;

Και αν δεν το κουβαλήσουν ποτέ οι συμπαίκτες του στους ώμους του πανηγυρίζοντας για τη νίκη της ομάδας τους;

Και αν δεν έχει τη μικρότερη περιφέρεια μέσης ή τα πιο λαμπερά μαλλιά ή το πιο στιλάτο φόρεμα στη χοροεσπερίδα του σχολείου;

Και αν δεν πάει στο πανεπιστήμιο;

Και αν οι δάσκαλοί του κάποιες φορές με ενημερώνουν ότι αγωνίζεται να τα πάει καλά σε ένα μάθημα ή πως χρειάζεται επιπλέον βοήθεια στα μαθηματικά;

Και αν το παιδί μου είναι απλά συνηθισμένο;

Τελικά, πόση σημασία έχουν όλα αυτά; Ή μήπως υπάρχουν άλλες, πιο σημαντικές ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε όπως:

Το παιδί μου φέρεται με καλοσύνη στους άλλους;

Είναι ευτυχισμένο;

Είναι υγιές; Αγαπάει αρκετά τον εαυτό του για να τον φροντίσει; Είναι ασφαλές; Είναι ελεύθερο;

See Also

«Μαμά, έχω ποίημα»

Υπάρχουν πράγματα που εμπνέουν την αγάπη του; Ένα πάθος, ο Θεός, κάποιος άλλος άνθρωπος; Η μαμά και ο μπαμπάς του; Μια κοινότητα; Ένας καλύτερος κόσμος;

Νιώθει την αγάπη μου σε κάθε στιγμή της ζωής του, ακόμα και όταν δεν είμαι στο πλάι του;

Θα έχει ό,τι χρειάζεται για να τα βγάλει πέρα στη ζωή του, στις απίστευτα ευτυχισμένες μέρες του, στις μεγάλες και σκοτεινές νύχτες του και στις πολλές, απλές, συνηθισμένες μέρες της καθημερινότητάς του;

Και κυρίως αυτό: Μπορεί να δει ό,τι έχω χτίσει για αυτό στη ζωή του και να ξέρει ό,τι εγώ, που έχω την τιμή να είμαι η μητέρα του, γνωρίζω ήδη;

Να ξέρει ότι στις πιο συνηθισμένες στιγμές μας μπορούμε να ανακαλύψουμε τα πιο εκπληκτικά πράγματα, αρκεί να τα αναζητήσουμε.