«Η ψυχοθεραπεία με έκανε καλύτερη μαμά και σύζυγο»

Το να γίνω μαμά ήταν κάτι που πάντα επιθυμούσα – αλλά δεν γνώριζα πόσο θα επηρέαζε την ψυχική μου υγεία, ειδικά όταν ήμουν ακόμα φρέσκια στον γάμο μου και έχοντας ένα νεογέννητο στα χέρια μας. Τα παιδικά τραύματα και πολλές άλλες σκιές μου ήρθαν στο προσκήνιο. Πολλά από τα οποία, που νόμιζα ότι είχα γιατρέψει, επανεμφανίστηκαν. Ήξερα ότι η θεραπεία ήταν μια επιλογή και ότι η θεραπεία για τις μαμάδες (ιδιαίτερα τις νέες μαμάδες) θα μπορούσε να προσφέρει την υποστήριξη που τόσο χρειαζόμουν, αλλά δεν ήμουν έτοιμη να κάνω αυτό το βήμα ακόμα—ή μάλλον φοβόμουν ότι θα μιλούσε για ανικανότητα ως προς το να είμαι καλή μητέρα και σύζυγος.

Έτσι, συνέχισα την τωρινή μου κατάσταση της μητρότητας και του γάμου, νιώθοντας ότι τραβήχτηκα προς πολλές κατευθύνσεις και νιώθοντας ότι έπρεπε να απαντήσω σε όλους εκτός από εμένα.

Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει κάποτε: «Μερικές φορές δεν ξέρω τι να κάνω με όλη αυτή τη γυναίκα που είμαι. Δεν ξέρω τι να κάνω με όλα αυτά τις ιδιότητες που κουβαλάω». Ένιωσα σιγά σιγά τον εαυτό μου να μπαίνει στην ίδια πραγματικότητα της αποτυχίας να εξισορροπήσει ποια ήμουν ως γυναίκα ανάμεσα σε αυτό που ήμουν ως μητέρα, σύζυγος, κόρη, αδερφή, φίλη, υπάλληλος και πολλά άλλα.

Έμαθα να καταπιέζω τις ανάγκες και τα συναισθήματά μου – τα οποία, με τη σειρά τους, με γέμισαν με μια αδιαχείριστη ποσότητα αγανάκτησης.

Θυμάμαι να υπάρχω στο κρεβάτι μου για ένα μεγάλο μέρος της φάσης μετά τον τοκετό μου, το μωρό στο καλάθι του ακριβώς δίπλα μου. Έτρωγα σε εκείνο το κρεβάτι, άλλαζα πάνες σε εκείνο το κρεβάτι, έβλεπα τηλεόραση σε εκείνο το κρεβάτι, δούλευα σε εκείνο το κρεβάτι και κοιμόμουν και έκλαψα σε αυτό το κρεβάτι. Γιατί δεν μπορούσα να βρω την ενέργεια να προχωρήσω πέρα ​​από αυτό το κρεβάτι. Και ήμουν περικυκλωμένη από ένα σύννεφο που ήταν πάντα έτοιμο να ξεσπάσει σε μια μοχθηρή καταιγίδα.

Δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Δεν ένιωθα ότι οι ανάγκες μου ικανοποιούνταν. Θυμάμαι να μαλώνω συνεχώς με τον άντρα μου και να αισθάνομαι παρεξηγημένη. Μην με παρεξηγείτε, ήταν και σίγουρα εξακολουθεί να είναι τεράστια βοήθεια σε αυτό το θέμα της μητρότητας. Αλλά μέσα στη νεωτερικότητα όλων αυτών, δεν μπορούσα να δω πίσω από ένα πονεμένο σώμα, ένα ακατάστατο σπίτι και τη σκιά μιας γυναίκας που δεν είχε κάνει ντους εδώ και μέρες. Οι ανάγκες μου έμοιαζαν με χαμηλή προτεραιότητα σε σύγκριση με τις ανάγκες του μωρού μου και τις ανάγκες του νοικοκυριού μας και της προηγούμενης δουλειάς μου. Έμαθα να καταπιέζω τις ανάγκες και τα συναισθήματά μου – τα οποία, με τη σειρά τους, με γέμισαν με μια αδιαχείριστη ποσότητα αγανάκτησης.

Ήμουν εξαντλητικά συγκλονισμένη, οξύθυμη, σε αιχμή και όχι μια εκδοχή του εαυτού μου που αναγνώριζα ή αγαπούσα. Ήθελα να γίνω καλύτερη – όχι μόνο για τον γιο μου και τον σύζυγό μου, αλλά και για τον εαυτό μου. Ήθελα να εκτιμήσω ποιος ήμουν όταν κοιτούσα στον καθρέφτη. Ήθελα να χαμογελάω και να γελάω πιο συχνά, να μην απομονώνομαι από όλους τους γύρω μου. Και έτσι, αποφάσισα να δοκιμάσω τη θεραπεία. Ήμουν διστακτικός (λόγω μιας δυσμενούς εμπειρίας στο κολέγιο), αλλά εν μέσω της απώλειας της βάσης μου, πήρα την απόφαση να κάνω ένα άλμα πίστης. Και ήταν ένα από τα καλύτερα άλματα που έχω κάνει ποτέ.

Λόγω της θεραπείας και του τρόπου με τον οποίο εφαρμόζω τις συνεδρίες μου στη ζωή μου, νιώθω πιο γεμάτη. Με βοήθησε πάρα πολύ να μπορώ να επεξεργάζομαι τα συναισθήματά μου δυνατά και να ακούω τις σκέψεις μου έξω από το μυαλό μου.

Η θεραπεία με βοήθησε να αναγνωρίσω τα συναισθηματικά ερεθίσματα και τις αλλαγές μου. Με βοήθησε να γίνω πιο υπομονετική και στοργική. Έχει επιβραδύνει τις αντιδράσεις μου και μου έχει δώσει τα εργαλεία για να βρω κατανόηση έξω από τη δική μου οπτική γωνία.

Σε μια από τις πρώτες μου συνεδρίες, ο θεραπευτής μου μίλησε για την ανανέωση της ενέργειάς μου. Ανέφερε πώς όταν το απόθεμα ενέργειας παλιώνει, δεν παράγει στον ίδιο βαθμό. «Φρεσκάρεις την ενέργειά σου ή προσπαθείς να εξαντλήσεις κάθε απόθεμα;» Το οποίο μετέφρασα ως, «Προσπαθείς για τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου, ή δίνεις ακόμα κι όταν δεν έχεις τίποτα να δώσεις;»

Σπάω τους κύκλους του τραύματος που έχουν ταξιδέψει στην οικογένειά μας από γενιά σε γενιά.

Συνειδητοποίησα ότι είχα συνηθίσει τόσο πολύ να δίνω ακόμα και όταν ήμουν σε άδεια δεξαμενή. Πάντα παραμερίζω τις ανάγκες μου μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι όλοι οι άλλοι φροντίζονταν. Αλλά τελικά, αδικούσα τον εαυτό μου (και όλους γύρω μου). Η θεραπεία με έμαθε να αγαπώ το απόθεμά μου. Μου έμαθε ότι είναι εντάξει να γεμίζω πρώτα τις μπαταρίες μου πριν δώσω σε άλλα.

See Also

Δέκα τρόποι πρόληψης της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης

Και το να δίνω από γεμάτες μπαταρίες έχει κάνει τόσα πολλά για μένα ως μαμά και ως σύζυγο, κάτι που επέτρεψε στη χαρά να επιστρέψει στη μητρότητα και στον γάμο για μένα. Δεν ζω πλέον στην άκρη ή ανάμεσα στις εκρήξεις. Δεν ενδίδω πλέον στο συνεχές άγχος μου. Τώρα, εξασκούμαι να ριζοβολώ τον εαυτό μου στις στιγμές και να τις απολαμβάνω αντί να ανησυχώ για τα τι-αν του αύριο.

Η επικοινωνία μου με τον άντρα μου έχει βελτιωθεί και έχουμε μάθει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον πολύ καλύτερα. Η υπομονή μου και η ικανότητά μου να δεθώ με τον γιο μου έχουν αυξηθεί. Νιώθω καθησυχασμένη ότι καθώς μαθαίνω και ξεμαθαίνω, σπάω τους κύκλους του τραύματος που έχουν ταξιδέψει στην οικογένειά μας από γενιά σε γενιά.

Τώρα δεν δίνω στο παιδί μου τα τραύματά μου. Και δεν επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη που με επηρέασαν αρνητικά στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Μαθαίνω να είμαι καλύτερος γονιός, καλύτερη σύζυγος και καλύτερος άνθρωπος. Επικοινωνώ ανοιχτά και ειλικρινά. Είμαι ευάλωτη – και δεν απολογούμαι συνεχώς για αυτό πια. Τώρα, ταξιδεύω στα όμορφα και κατανοητά μέρη της μητρότητας και του γάμου με χάρη και ευκολία.

Η θεραπεία μπορεί να μην λειτουργεί το ίδιο για όλους και μπορεί να είναι δύσκολο να κοιτάξω πέρα ​​από την αρνητική χροιά που συχνά συνδέεται με αυτήν, αλλά μπορώ να πω ότι έχει κάνει τη διαφορά στη ζωή μου. Μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος για να βρείτε κάποιον που ταιριάζει καλά (όπως ήταν η εμπειρία μου), αλλά μην το αφήσετε αυτό να σας αποθαρρύνει. Κάποιος είναι εκεί έξω που είναι πρόθυμος (και έτοιμος) να σας βοηθήσει.

Εάν αισθάνεστε κουρασμένοι ή αδύναμοι, σας ενθαρρύνω να βρείτε κάτι θετικό που λειτουργεί για εσάς. Ίσως είναι θεραπεία ή εναλλακτική λύση (όπως θεραπεία κειμένου). Ίσως είναι να γράφεις ημερολόγιο ή απλά να μιλάς με έναν φίλο που σου δίνει σοφία. Ό,τι κι αν είναι, βεβαιωθείτε ότι σας επιτρέπει να ανανεώσετε το απόθεμα της ενέργειάς σας και να δώσετε από ένα γεμάτο φλιτζάνι – όχι από ένα άδειο. Θα ευχαριστήσετε τον εαυτό σας στο τέλος.