«Η στιγμή που βεβαιώθηκα ότι είχαμε μεγαλώσει έναν καλό άνθρωπο»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτήν για ένα γονιό, σύμφωνα με την ανώνυμη μαρτυρία του Αμερικανού πατέρα ενός 17χρονου αγοριού, που παραθέτουμε όπως δημοσιεύτηκε στο Fatherly.com
Πριν από λίγες εβδομάδες, μας επισκέφτηκαν οι γείτονές μας τρελαμένοι γιατί ο σκύλος τους είχε καταφέρει να το σκάσει από το σπίτι. Καθώς είχε νυχτώσει και ο σκύλος ήδη έλειπε για περίπου μία ώρα, ήταν πραγματικά αναστατωμένοι. Φυσικά, προσφερθήκαμε με την οικογένειά μου –η σύζυγός μου, εγώ και ο 17χρονος γιος μας– να τους βοηθήσουμε να τον ψάξουν και να σαρώσουμε την περιοχή μέχρι να βρούμε κάποιο ίχνος του.
Ψάξαμε για περίπου 45 λεπτά μέχρι που, επιτέλους, εντοπίσαμε το σκύλο όχι πολύ μακριά από τη γειτονιά μας. Ήμασταν ενθουσιασμένοι –κλαίγαμε από χαρά– που είχαμε καταφέρει να βρούμε το αγαπημένο τους κατοικίδιο.
Αφού επιστρέψαμε όλοι σπίτια μας, ο γείτονάς μας ήρθε και μας χτύπησε την πόρτα. Ήθελε να προσφέρει στο γιο μου κάποια χρήματα ως ανταμοιβή που τον είχε βοηθήσει να βρει το σκύλο του. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο γιος μου τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: «Ευχαριστώ, αλλά δεν χρειάζεται. Δεν μπορώ να δεχτώ αυτά τα χρήματα. Αυτό κάνουν οι γείτονες – βοηθούν ο ένας τον άλλο». Νομίζω ότι ο γείτονάς μου ξαφνιάστηκε, ενώ εγώ έλαμπα από περηφάνια. Είπαμε «καληνύχτα» και πήγε σπίτι του.
Ρώτησα το γιο μου τι τον είχε κάνει να απορρίψει τα εύρετρα, και εκείνος μου απάντησε: «Εσύ μου το έμαθες πριν από χρόνια, μπαμπά. Ότι οι γείτονες βοηθούν ο ένας τον άλλο».
Ο γιος μου κοντεύει να γίνει 18 ετών και να φύγει για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Πωπω, αυτό το παιδί θα γίνει καλός άνθρωπος». Παρόλο που μέχρι τότε δεν το γνώριζα, υπήρχαν μάλιστα και στιγμές που αμφέβαλλα, συνειδητοποίησα ότι όλα τα μαθήματα που του είχα διδάξει με τα λόγια και τις πράξεις μου είχαν πιάσει τόπο. Ο γιος μου άκουγε ό,τι του έλεγα.
Ένιωσα καλός πατέρας, γιατί αυτό το γεγονός μου έδειξε ότι καθώς μεγάλωνε του είχα διδάξει σωστά πώς να συμπεριφέρεται στους άλλους και στον εαυτό του. Και, το πιο σημαντικό, αυτό το γεγονός ήταν η απόδειξη ότι όλα αυτά τα χρόνια, του είχα δώσει το καλό παράδειγμα. Η αντίδρασή του στην προσφορά του γείτονά μας ήταν τόσο αυθόρμητη, που κατάλαβα ότι δεν το είχε κάνει για να μας εντυπωσιάσει, αλλά επειδή πίστευε ότι αυτό ήταν το σωστό.
Έχω έναν ακόμα γιο, μικρότερο σε ηλικία, ο οποίος την ώρα που συνέβη αυτό βρισκόταν στην προπόνηση στο μπάσκετ. Όταν του είπαμε τι είχε συμβεί με το σκύλο, απογοητεύτηκε αληθινά που δεν ήταν κι αυτός για να βοηθήσει. Από περιέργεια, τον ρώτησα τι θα είχε κάνει αν ο γείτονας είχε προσφέρει σε εκείνον την ίδια αμοιβή. Απάντησε ότι δεν θα είχε δεχτεί τα χρήματα. Για ακόμα μία φορά, δεν το είπε επειδή ήξερε ότι αυτή ήταν η «σωστή απάντηση» – αλλά επειδή ήξερε ότι αυτό ήταν το σωστό πράγμα που έπρεπε να κάνει. Και οι δύο γιοι μου με έκαναν πολύ περήφανο εκείνη τη μέρα.
