«Ζωγραφίζω στο πάτωμα, όπως τα παιδιά» Αλέκος Φασιανός
Ο μεγάλος Έλληνας ζωγράφος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών
«Όταν δεν ζωγραφίζω είμαι δυστυχής». «Αν δεν έχεις έμπνευση και το πιο ωραίο ατελιέ να έχεις, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Κάνεις όλο τα ίδια. Και οι εμπνεύσεις έρχονται σπάνια». «Ζωγραφίζω στο πάτωμα, όπως τα παιδιά» μερικές φράσεις του από συνέντευξή του στο Βήμα στον κύριο Νίκο Μαστροπαύλο.
Και πολλές γνώσεις με την τέχνη να μην είχες, σίγουρα γνώριζες το όνομά του – ακόμα κι αν δεν ήσουν ειδήμων μπορούσες να αναγνωρίσεις το έργο του, καθώς το ύφος του ήταν μοναδικό, ιδιαίτερο και μπορούσες να το ξεχωρίσεις. Από τους πιο αναγνωρίσιμους και αγαπητούς Έλληνες ζωγράφους, καταξιωμένος, βραβευμένος και με πολλές διεθνείς εκθέσεις στο βιογραφικό του.
Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1935 στην περιοχή της Πλάκας στην Αθήνα. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το διάστημα 1956-1960 στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη Βυζαντινή εικονογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην École des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Clairin και Dayez.
Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται στο Παρίσι και την Αθήνα. Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο και αλλού. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο.
Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο (Αμερική του Κάφκα σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, 1975, Ελένη του Ευριπίδη, 1976, Όρνιθες του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.). Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του. Το 1999 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ σε τιμητική (μη εκλόγιμη) θέση. Απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών στις 16 Ιανουαρίου 2022.
Κλείνουμε με δύο ακόμα φράσεις του από τη συνέντευξή του στον Μαστροπαύλο: «Είναι κάποια πράγματα που γίνονται αναπόφευκτα, σαν να έχουν προγραφεί από παλιά. Θυμάμαι, όταν ήμουν στη Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγράφιζα στο δάπεδο, μπροστά στους συμμαθητές μου». «Πολλές φορές έκλαιγα, κρυφά, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι ζωγραφική. Μου άρεσε όμως να απλώνω ένα χρώμα έντονο, ένα κόκκινο ή ένα μπλε σε μια μεγάλη επιφάνεια που να παριστάνει κάτι».
Αλλού διαβάζουμε: «Από πολύ μικρός προσπαθούσα να αντιγράψω τις εικόνες, όμως ήθελα να κάνω και δικές μου, να εκφράσω το δικό μου κόσμο, όπως κιόλας είχε διαπλαστεί από όλα όσα έβλεπα».
