Για τη Γιορτή του Πατέρα τρία εξαιρετικά βιβλία
Γιορτάζουμε στις 18 Ιουνίου τον πιο αγαπημένο μας υπερήρωα – τον μπαμπά μας
Φέτος η Γιορτή του Πατέρα τιμάται στις 18 Ιουνίου. Η Ημέρα του Πατέρα γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1910 αλλά έγινε επίσημη αργία έξι δεκαετίες αργότερα. Τελικά, η μέρα εξαπλώθηκε σε όλες τις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο, καθώς οι άνθρωποι βρήκαν την ευκαιρία να τιμήσουν τις πατρικές φιγούρες στη ζωή τους. Παρατηρείται από ανθρώπους που δίνουν δώρα ή περνούν χρόνο με τους πατέρες τους τιμώντας τους άντρες στη ζωή τους.
Λίγες λοιπόν μέρες πριν από τη φετινή Ημέρα του Πατέρα έχουμε 3 υπέροχα και ξεχωριστά με τον τρόπο τους βιβλία των εκδόσεων Φουρφούρι για να γιορτάσετε μαζί τους αλλά και κάθε μέρα το θαύμα της πατρότητας.
«Μπαμπάς»
HÉLÈNE DELFORGE – QUENTIN GRÉBAN
Το εξαιρετικό δίδυμο Delforge-Greban, μετά τα αγαπημένα μας βιβλία «Μαμά» και «Ερωτευμένοι» καταφέρνει για άλλη μια φορά να δημιουργήσει ένα βιβλίο κομψοτέχνημα υψηλής αισθητικής αλλά και πηγαίων συγκινήσεων. Χορταστικό, στο χαρακτηριστικό μεγάλο μέγεθος που χαίρεσαι να κρατάς στα χέρια σου, το ανοίγεις, αρχίζεις να το ξεφυλλίζεις και μπροστά από τα μάτια σου αλλά και μέσα στην καρδιά σου περνάνε εικόνες και λέξεις δυνατές, οικείες, αληθινές, γεμάτες ειλικρινή συναισθήματα – σαν να ταξιδεύεις στη ζωή σου μέσα από ένα ιδιαίτερο οικογενειακό άλμπουμ. Μόνο που αντί αυτό το άλμπουμ να αφορά αναμνήσεις και εμπειρίες αποκλειστικά προσωπικές σου, καταφέρνει να εμπεριέχει όλες τις πιθανές εκδοχές της πατρότητας.
Τι σημαίνει να είσαι μπαμπάς; Ποιες προσδοκίες έχει ένας πατέρας; Πώς αγαπάει η καρδιά ενός άντρα που γίνεται μπαμπάς από τη μια στιγμή στην άλλη; Τι ικανότητες πρέπει να έχει ένας μπαμπάς; Φοβούνται οι μπαμπάδες; Έχουν αγωνίες; Πώς καταφέρνουν να κάνουν την αγκαλιά τους ασφαλές καταφύγιο για τα παιδιά τους και τους ώμους τους το πιο ψηλό και πολύτιμο παρατηρητήριο σε όλο τον κόσμο;
Στις υπέροχες σελίδες του παρελαύνουν πολυάσχολοι μπαμπάδες, ονειροπόλοι, αγχωμένοι, σοβαροί, χαζομπαμπάδες, αστείοι, ανήσυχοι, αισιόδοξοι, νευρικοί, μονογονείς, χωρισμένοι, μπαμπάδες «ολικής απασχόλησης», μπαμπάδες του κάθε δεύτερου σαββατοκύριακου, μπαμπάδες προετοιμασμένοι ή που έγιναν μπαμπάδες στα ξαφνικά, μπαμπάδες με γιους, με κόρες, με ένα ή με πολλά παιδιά… μπαμπάδες όλων των επαγγελμάτων, των φυλών και των κοινωνικών τάξεων. Ένα πολυπολιτισμικό κολλάζ που προσπαθεί να χωρέσει όλες τις έννοιες, τις σημασίες, τις αποχρώσεις, τους ρόλους, τις ευθύνες, τα συναισθήματα, την εμπειρία του τι σημαίνει να είσαι μπαμπάς.
Ιστορίες ειπωμένες σαν μικρές εξομολογήσεις, διανθισμένες με διάσπαρτα ποιητικά κείμενα, συγκροτούν ένα λυρικό παραμύθι που θα μπορούσε να είχε τίτλο «μια φορά κι έναν καιρό ο μπαμπάς…» και διαβάζοντάς το μπορείτε να το συμπληρώσετε προσθέτοντας τη δική σας ιστορία για τον δικό σας μπαμπά.
Ένα βιβλίο μοναδικό που μπορεί να γίνει πολύτιμο δώρο σε όσους είναι μπαμπάδες, σε όσους μπορεί και θέλουν να γίνουν, αλλά και σε όλα τα παιδιά που αγάπησαν και αγαπούν τους μπαμπάδες τους.
Για να σας βάλουμε στο πνεύμα του βιβλίου, μοιραζόμαστε μαζί μας δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Για μένα, η δουλειά μου, ο ρόλος μου,
ως πατέρας, ήταν…
…να σε προστατεύω.
Να κρατώ τα δάχτυλά σου για να σε βοηθώ
στα πρώτα σου βήματα.
Να σου μαθαίνω να δένεις τα κορδόνια σου,
να τακτοποιείς το δωμάτιό σου, να αποφεύγεις
τις τοξικές σχέσεις,
να ξεδιαλέγεις τα σκουπίδια, να διασχίζεις τον δρόμο…
Να σου επαναλαμβάνω «6 φορές το 8, 48».
Να σε ενθαρρύνω, να σε μαλώνω, να σε χειροκροτώ,
να σου ψιθυρίζω «σ’ αγαπώ»,
να σε κανακεύω, να σου βάζω τη φωνή καμιά φορά,
να σε ταΐζω, να σε πλένω, να σε βγάζω βόλτα,
να σε καθοδηγώ, να σε αναζητώ,
να σε φροντίζω, να σου σκουπίζω τη μύτη,
να σε παρηγορώ,
να σου βάζω όρια, να σέβομαι κάθε σου επιλογή.
Να σου εξηγώ πώς γίνονται τα άστρα και τα μωρά.
Να έχω παρουσία και εμπλοκή, ανοιχτά αυτιά.
Είχα καταλάβει τα πάντα, αλλά και τίποτα.
Δουλειά μου είναι να σε αφήσω να πετάξεις
με τα δικά σου φτερά».
«Το λεξικό μου δεν έκανε δα καμιά τεράστια προσπάθεια
για να μου δώσει τον ορισμό της λέξης «πατέρας».
Πατέρας. Ουσιαστικό. Άνδρας που έχει αποκτήσει
ή υιοθετήσει παιδί ή παιδιά.
Προδήλως ορθόν. Ποιητικώς; Μηδέν.
Κι όμως, δεν μπορεί κανείς να αρνθεί
το ενδεχόμενο κάποιας δόσης αλήθειας
σε αυτό το λήμμα.
Ας συνεχίσουμε.
Αντίθετο: μητέρα.
Αντίθετο;
Αντίθετα δεν είναι το γιν και το γιανγκ,
το γεμάτο και το άδειο,
το ζεστό και το κρύο, το μαλακό και το σκληρό;
Αντίθετα όπως…
Η μαμά μαγειρεύει, ο μπαμπάς μαστορεύει;
Η μαμά παρηγορεί, ο μπαμπάς επιπλήττει;
Η μαμά ασχολείται με οικογενειακές δουλειές,
ο μπαμπάς παίζει;
Δεν είμαστε αντίθετοι,
είμαστε συμπληρωματικοί,
συνεργοί, συνέταιροι,
σύντροφοι στα δύσκολα.
Πατέρας. Ουσιαστικό.
Άνδρας που έχει αποκτήσει
ή υιοθετήσει παιδιά.
Άτομο που κάνει οτιδήποτε δυνατό
για να τα βοηθήσει να μεγαλώσουν και να ευτυχήσουν».
Τόσο κειμενικά όσο και σε εικονογράφηση, το βιβλίο επιχειρεί και επιτυγχάνει να αγκαλιάσει και να αναδείξει όλα τα είδη μπαμπάδων, τονίζοντας μέσω της διαφορετικότητας την ανάγκη της συμπερίληψης και της κατάργησης των στερεοτύπων – αν και δεν είναι «κλασικό» παιδικό βιβλίο, μπορείτε να το διαβάσετε με τα παιδιά σας και να γίνει αφορμή για να συζητήσετε μαζί τους τη δική σας διαδρομή και το πώς βιώνετε τη γονεϊκότητα.
Μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο εδώ
«Μια φορά κι ένα παιδί – Το βέλος»
Η Αντιγόνη Βουτσινά μετά το «Μια φορά κι ένα παιδί – Η σπείρα» όπου τόλμησε να θίξει πρότυπα και συμπεριφορές τοξικής ανατροφής και «δύσκολης» μητρότητας, επανέρχεται και με παρόμοια φιλοσοφία συνεχίζει τον προβληματισμό της και την εξυγίανση της ανατροφής θίγοντας τοξικές συμπεριφορές που μπορεί να εμφανιστούν ως προς την πατρότητα.
Το βιβλίο αναφέρεται συγκεκριμένα στη σχέση πατέρα-γιου αλλά μπορεί να διαβαστεί και τους δύο γονείς ως προς τη σχέση με τα παιδιά τους και των δύο φίλων. Αν είχες τραυματική εμπειρίες στην παιδική σου ηλικία, τόσο το «Μια φορά κι ένα παιδί – Το βέλος» όσο και το «Μια φορά κι ένα παιδί – Η σπείρα» θα σε βοηθήσουν να τις επεξεργαστείς, να κατανοήσεις και ίσως και να συγχωρέσεις τους γονείς σου. Τόσο η μητέρα του πρώτου βιβλίου όσο και ο μπαμπάς του δεύτερου ξεκινάνε από αγάπη. Μπορεί η αγάπη να πληγώνει; Μπορεί η αγάπη να γίνει τοξική; Μπορεί η αγάπη να καταστρέψει τη γονεϊκή σχέση και τον δεσμό με το παιδί; Ναι μπορεί, αν συνδέεται με προσδοκίες, αν δεν είναι άδολη αλλά προσφέρεται μόνο ως ανταμοιβή, μια ανταμοιβή ωστόσο που έχει να κάνει με την ικανοποίηση των επιθυμιών-αναγκών των γονιών και όχι του παιδιού.
Γιατί να κάνετε δώρο αυτό το βιβλίο και μάλιστα στη Γιορτή του Πατέρα; Επειδή κάθε άντρας, είτε είναι ήδη μπαμπάς είτε θα γίνει, έχει πρώτα απ’ όλα υπάρξει γιος. Χρειάζεται πολλή αυτογνωσία, πολλή εξάσκηση και ίσως και πολλή θεραπεία για να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα κομμάτια των γονιών μας που κουβαλάμε μέσα μας και πολλή συνειδητή προσπάθεια για να τα αναδεικνύουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι υγιές πριν γίνουμε γονείς να έχουμε συγχωρήσει μέσα μας τους δικούς μας για όλα τα πιθανά λάθη που μπορεί να έκαναν. Αυτό το βιβλίο υπάρχει για να αγαπήσουμε και να αγκαλιάσουμε το εσωτερικό μας παιδί αλλά λειτουργεί και ως υπενθύμιση ώστε το δικό μας ταξίδι γονεϊκότητας, κι εν προκειμένω πατρότητας, να χρησιμοποιούμε την αγάπη που δεν βλάπτει αλλά που σέβεται και αποδέχεται το παιδί ως ξεχωριστή οντότητα με δικά του όνειρα και χαρακτηριστικά.
Η εναρμονισμένη εικονογράφηση της Φιλάνθης Γεωργανά συμπληρώνει το κείμενο με τρόπο που όσα δεν δόθηκαν λεκτικά να μπορεί ο αναγνώστης, εφόσον το επιθυμεί, να τα ανακαλύψει και να τα ξεκλειδώσει.
Επειδή και τα πιο δύσκολα θέματα προσεγγίζονται πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά μέσα από ένα παραμύθι, η σειρά αυτή έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό στη βιβλιογραφία για γονείς και χαιρόμαστε πολύ που οι εκδόσεις Φουρφούρι την τόλμησαν. Περιμένουμε με ανυπομονησία το τρίτο βιβλίο της σειράς.
Μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο εδώ
«Ο μπαμπάς μου»
Κλείνουμε το αφιέρωμα αυτό με ένα βιβλίο που εδώ και λίγα χρόνια βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας. Το κείμενο είναι σύντομο, αλλά συμπυκνωμένο. Λιτό και μεστό, εστιάζει στην αλήθεια των συναισθημάτων. Μέσα από το ειλικρινές κι άδολο παιδικό βλέμμα της ηρωίδας –και κατ’ επέκταση της συγγραφέως και εικονογράφου Soosh– η μοναδική σχέση ανάμεσα στο παιδί (που τυχαίνει απλώς να είναι κορίτσι) και τον μπαμπά του ξεδιπλώνεται τόσο ανάγλυφα που ξεφυλλίζοντας τις σελίδες μπορούμε να την ψηλαφίσουμε.
Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, ένα κοριτσάκι κι ο μπαμπάς της. Ένα μικρό λοιπόν κορίτσι που μας παρουσιάζει τον μπαμπά της. Έναν μπαμπά τεραστίων διαστάσεων – γιατί έτσι τεράστιο βλέπουν τα παιδιά τον μπαμπά τους, ό,τι μέγεθος κι αν έχει εκείνος στα αλήθεια. Ήδη από το εξώφυλλο νιώθεις μια πρώτη έλξη και θες να το πάρεις στα χέρια σου. Ο τίτλος του, «Ο μπαμπάς μου», καταλαβαίνεις ότι μιλάει για τον μπαμπά σου, για τον μπαμπά του μπαμπά σου ή για τον μπαμπά του παιδιού σου – για τους μπαμπάδες όλου του κόσμου!
Καθώς τεράστιος είναι ο θαυμασμός που έχουν τα παιδιά για τον μπαμπά τους αλλά και τεράστια είναι η αγάπη που του τρέφουν.
Και πώς να μην τον αγαπάει έτσι δυνατά η ηρωίδα μας τον μπαμπά της αφού εκείνος την αγαπάει επίσης με έναν μοναδικό τρόπο και καταφέρνει να τις το δείξει έμπρακτα και να τις το εκφράσει, με λόγια ή χωρίς. Την κάνει να γελάει. Τη φροντίζει. Τη στηρίζει. Την παρηγορεί. Την αγκαλιάζει. Περνάει χρόνο μαζί της.
Της το δείχνει είτε είναι δίπλα της είτε λείπει και είναι μακριά. Της το αποδεικνύει με το να της μαθαίνει τον κόσμο. Με το να τις λέει τις πιο όμορφες και τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Να τη βοηθάει όποτε το χρειάζεται αλλά και να της δίνει τη δύναμη να φτάσει μέχρι τα αστέρια.
Αλλά και το παιδί αγαπάει τον μπαμπά της και του το δείχνει εξίσου. Είναι δίπλα του όταν τη χρειάζεται. Τον φροντίζει και τον βοηθάει με τη σειρά της όταν το έχει ανάγκη.
Είναι ένα βιβλίο για το μαζί! Για το ζούμε και μεγαλώνουμε μαζί. Αφορά τον δεσμό του παιδιού με τον μπαμπά του – αλλά του μπαμπά με το παιδί του. Του κάθε παιδιού και του κάθε μπαμπά. Όταν υπάρχει καθαρή κι ανόθευτη αγάπη. Τότε κάθε μπαμπάς είναι υπερήρωας – όπως κι ο μπαμπάς αυτού του βιβλίου!
Το βιβλίο διαβάζεται με όλες τις αισθήσεις: αγγίζουμε τις χαρακιές στον τοίχο με τις οποίες μετράνε τον χρόνο και το κοινό τους μεγάλωμα. Ακούμε τους ήχους των γέλιων, των ψιθύρων, της φωνής τους. Μυρίζουμε τις μυρωδιές και γευόμαστε τις γεύσεις από τα φαγητά που μαγειρεύουν. Βλέπουμε με τα μάτια αλλά κυρίως με τα μάτια της καρδιάς όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα πιο ασήμαντα που περιλαμβάνει η καθημερινότητά τους. Ένας μπαμπάς που δεν φοβάται να σταθεί δίπλα στο παιδί του, δεν φοβάται να χαμηλώσει και να έρθει στο ύψος του παιδιού, δεν φοβάται να μικρύνει για να αφήσει χώρο στο παιδί να χωρέσει μαζί του. Και κυρίως ένας μπαμπάς που δεν φοβάται να τσαλακώσει τα στερεότυπα που θέλουν τους μπαμπάδες αμέτοχους ή να μην μαγειρεύουν ή να μην ξέρουν να ράβουν ή να ασχολούνται με δουλειές και δραστηριότητες που θεωρούνται «γυναικείες» ή «υποχρεώσεις» της μαμάς.
