«Γιατί σταμάτησα να συγχαίρω τον εαυτό μου για την επιτυχία των παιδιών μου» εξομολογείται η συγγραφέας και μαμά 3 παιδιών Christina Crawford
Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες των παιδιών μας είναι δικές τους, έχουμε ως γονείς κάποια ευθύνη ή… «μερίδιο», αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε τα διακριτά όρια για να νιώθουμε όλοι λιγότερη πίεση
Σε μια εξομολόγηση που μας θυμίζει πολλά, η Christina Crawford γράφει στο scary mom:
Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι, με απλά λόγια, πετυχημένο. Είναι σταρ σε όλα τα αθλήματα και πρότυπο μαθητή, είναι πειθαρχημένος, αποφασιστικός και εργατικός. Έτσι, είναι εύκολο για μένα να δώσω στον εαυτό μου ένα μεταφορικό χτύπημα στην πλάτη όταν κερδίζει την πρώτη θέση σε ένα τουρνουά σκακιού ή σκοράρει ένα touchdown. Αισθάνομαι ότι η λίστα με τα επιτεύγματά του και η γενική «καλή» συμπεριφορά του είναι απόδειξη του πόσο εξαιρετική μαμά είμαι, σε κάποιο βαθμό, ακόμη και υπεύθυνη γι’ αυτά τα επιτεύγματα.
Αλλά μετά συνέβη κάτι που γκρέμισε αυτή την γελοία ψευδαίσθηση που διατηρούσα: τα θαλάσσωσε. Ο γιος μου είπε κάτι εξαιρετικά αγενές σε μια φίλη μου. Δεν πρόκειται να μοιραστώ όλες τις λεπτομέρειες για να προστατεύσω το απόρρητό του, αλλά ας πούμε απλώς ότι θλίβομαι.
«Λυπάμαι πολύ», ξέσπασα στη φίλη μου αφού συνέβη. Εκείνη φαινόταν μπερδεμένη και με ρώτησε γιατί ζητούσα συγγνώμη εφόσον δεν είχα η ίδια κάνει κάτι κακό. Μετά είπε τα όλο νόημα λόγια που θα άλλαζαν τη ζωή μου για πάντα: «Το παιδί σου δεν είσαι εσύ».
Όσο προφανής κι αν είναι αυτή η δήλωση, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Ως μαμά, νιώθω τόσο βαθιά και διαρκή αγάπη και σύνδεση με τα παιδιά μου που είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τον εαυτό μου από αυτά. Νιώθω ότι είναι προέκταση της ύπαρξής μου, όπως το χέρι μου είναι ένα εξάρτημα στον κορμό μου. Όταν τους συμβαίνει κάτι, το βιώνω σαν να συμβαίνει σε μένα. Φυσικά, ένιωσα ότι μπορούσα να πάρω τα εύσημα για τα επιτεύγματα των παιδιών μου ή θα έπρεπε να ντρέπομαι για κάτι αρνητικό που έκαναν ή είπαν.
«Σε μεγάλωσα έτσι ώστε να έχεις καλύτερη συμπεριφορά και μας ντρόπιασες και τους δύο!» Είπα θυμωμένη στον γιο μου μετά το περιστατικό. Το πρόβλημα ήταν ότι έβλεπα την κατάσταση ως μια άμεση αντανάκλαση του εαυτού μου και όχι αυτού που ήταν: ένα λάθος που έκανε. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένη στην αμηχανία μου για το πώς η συμπεριφορά του με έκανε να φαίνομαι που δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν είχε καμία σχέση με εμένα, αλλά αντίθετα είχε να κάνει με το γεγονός ότι είναι ένα προεφηβικό παιδί που μαθαίνει πώς να πλοηγείτε σε περίπλοκες δυναμικές φιλίας.
Η συγκλονιστική δήλωση της φίλης μου με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αν όλα τα επιτεύγματα των παιδιών μου δεν έχουν καμία σχέση με εμένα, τότε ούτε οι αποτυχίες τους έχουν. Δεν μπορώ να λάβω τα εύσημα για την εύθυμη ιδιοσυγκρασία τους ή τη ροπή τους προς την ακαδημαϊκή επιτυχία ούτε να δεχτώ την ευθύνη για τις ελλείψεις τους. Φυσικά, οι γονείς επηρεάζουν την εξέλιξη των παιδιών τους, αλλά τελικά τα παιδιά μας είναι αυτά που είναι, καλώς ή κακώς.
Κάθε φορά που είμαι σε δημόσιο χώρο και ένα από τα παιδιά μου κάνει κάτι λάθος, νιώθω ντροπή γιατί πάντα υποθέτω ότι οι άνθρωποι γύρω μου είναι τρομοκρατημένοι και με κρίνουν ότι είμαι ο τύπος γονέα που επιτρέπει σε ένα παιδί να συμπεριφέρεται έτσι. Είμαι ευαίσθητη και ανησυχώ για το πώς με αντιλαμβάνονται, γιατί — ας είμαστε ειλικρινείς — ο αγώνας του να μη νιώθει ντροπή μια μαμά είναι πραγματικός. Αλλά γενικά, το παιδί μου έχει απλώς μια αντίδραση, συνήθως κατάλληλη για την ηλικία. Η υπέρβαση των ορίων και η εκτροπή από την πεπατημένη είναι μέρος της ενηλικίωσης και του τρόπου με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν για τον κόσμο γύρω τους. Ασκώ υπερβολική πίεση στα παιδιά μου να είναι «καλά» όλη την ώρα, κάτι που δεν είναι δίκαιο για εκείνα.
Κάνω τεράστια αδικία στα παιδιά μου όταν τα βλέπω ως αντανάκλαση του εαυτού μου. Η ταυτότητά μου δεν μπορεί να εξαρτάται από τα επιτεύγματα ή τις αποτυχίες των παιδιών μου, επειδή δεν αφήνει περιθώρια για την ανθρωπιά ή την ατομικότητά τους, ή τα λάθη, τις γκάφες και τις λανθασμένες στροφές που ταιριάζουν στην πορεία με την εφηβεία. Είναι δύσκολο να εξισορροπήσω την αναμφισβήτητη ικανοποίηση τού να βλέπω τον εαυτό μου στις επιτυχίες των παιδιών μου, αλλά να συγκρατώ τον εαυτό μου όταν τα πράγματα πάνε αναπόφευκτα στραβά.
Μαθαίνω από τα λάθη μου και τώρα, όταν τα παιδιά μου βιώνουν μια νίκη ή μια ήττα, αντιστέκομαι στην παρόρμηση να συγχαρώ ή να επικρίνω τον εαυτό μου επειδή είναι επίτευγμα ή λάθος βήμα του παιδιού μου, όχι δικό μου, και αυτό πραγματικά μειώνει την πίεση.
Η Christina Crawford είναι συγγραφέας με έδρα το Ντάλας και μαμά τριών άγριων μικρών αγοριών. Τα λόγια της έχουν εμφανιστεί στα Newsweek, HuffPost, Health Magazine, Parents, Scary Mommy, Today Show Parents και πολλά άλλα. Μπορείτε να την ακολουθήσετε στο Twitter όπου γράφει (αναμφισβήτητα) αστεία ανέκδοτα για τη ζωή της στο @Xtina_Crawford
