«Βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, μου κόβεται η ανάσα»
Η Katie Bingham-Smith έχει την αίσθηση ότι οι δείκτες των ρολογιών έχουν τρελαθεί να γυρίζουν από τότε που έγινε μαμά. Νιώθετε το ίδιο κι εσείς;
Θηλάζω το πρωτότοκό μου παιδί και κοιτάω το ρολόι στην άλλη άκρη του δωματίου. Λέει 2:32 το πρωί. Ο γιος μου είναι ακριβώς 24 ωρών κι εγώ βρίσκομαι στο νοσοκομείο. Προσπαθώ να του δείξω πώς να θηλάζει, αλλά δεν έχω τίποτα να του διδάξω ακόμα: ούτε εγώ το έχω ξανακάνει στο παρελθόν. Είμαστε και οι δύο μαθητευόμενοι, αλλά θα εκπαιδευτούμε μαζί. Νιώθω ότι γέννησα πριν από ένα λεπτό αλλά ότι τον γνωρίζω εδώ και μια ζωή. Γραπωνόμαστε ο ένας από τον άλλο και τελικά βρίσκουμε το δρόμο μας.
Και μετά, κάθομαι στο σαλόνι μου και ο γιος μου περιφέρεται βγάζοντας παιχνίδια από το κουτί τους και πετώντας τα. Τελευταία έχει γίνει πιο απαιτητικός, διαρκώς θέλει κάτι. Αυτό είναι κάτι που λατρεύω και ταυτόχρονα δεν μπορώ να αντέξω. Είμαι εξαντλημένη και χρειάζομαι ένα διάλειμμα περισσότερο από όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Η φροντίδα του γιου μου αλλά και η αδερφούλα του που μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου, με κουράζουν και δεν κοιμάμαι ποτέ αρκετά. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα έχει μεγαλώσει και δεν θα με χρειάζεται για τα πάντα. Στο σύντομο διάστημα που έχω περάσει με το γιο μου, μου έχει ήδη διδάξει ότι μπορείς να νιώθεις ότι έχεις φτάσει στα όριά σου με κάποιον και ταυτόχρονα ότι τον αγαπάς τόσο πολύ, που πονάς. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω στον ίδιο, φυσικά.
Και μετά σκύβω από πάνω του και τα παπούτσια του είναι σε λάθος πόδι. Έχω το μικρότερο αδερφό του στα γόνατά μου ενώ προσπαθώ να του δείξω πώς να δένει τα κορδόνια του. Έχει απογοητευτεί γιατί δεν μπορεί να το κάνει μόνος, ταυτόχρονα όμως δεν θέλει τη βοήθειά μου. Αυτή τη στιγμή έχω αγκαλιά ένα μωρό και δύο νήπια και το κλάμα του με φέρνει στα όριά μου. Έτσι, του δένω τα παπούτσια, γιατί πρέπει, επιτέλους, να βγούμε από το σπίτι. Θέλω να αλλάξω αέρα. Θέλω τα παιδιά μου να πατήσουν τα πόδια τους στη γη. Θέλω να δω μερικά δέντρα, να πάρω μια δόση καφεΐνης και, γαμώτο, μια ανάσα. Να φορτίσω λίγο τις μπαταρίες μου, για να μπορέσω να συνεχίσω να αντέχω το βάρος της μητρότητας.
Και μετά ο πρωτότοκός μου πηγαίνει στην 4η δημοτικού. Θέλει να πάει στο σχολείο του cupcakes με τα Angry Birds, για να γιορτάσει τα γενέθλιά του, και ξενυχτάω για να του τα φτιάξω. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου όταν βάλω τα παιδιά μου στο κρεβάτι, μπορούν να περάσουν εκεί όλη τη νύχτα τους, χωρίς να με ξυπνήσουν μέχρι το πρωί. Δεν αισθάνομαι πια τόσο εξουθενωμένη, με αποτέλεσμα να έχω την ενέργεια να φτιάξω cupcakes εν κοιμούνται. Το επόμενο πρωί που ξυπνάει, πετάει από τη χαρά του για τα cupcakes και μου ζητάει να του τα κουβαλήσω στην τάξη του. «Νιώθω πολύ άβολα», μου λέει. Έτσι, την ώρα που του τα κουβαλάω, ξέρω ότι πιθανότατα είναι η τελευταία χρονιά που μου ζητάει να φέρω κεράσματα στο σχολείο για τα γενέθλιά του.
Και μετά είναι έντεκα και καβαλάει το παλιό του ποδήλατο. Το καλοκαίρι αρχίζει να δουλεύει με τον παππού του για να μαζέψει χρήματα να αγοράσει ένα καινούριο mountain bike. Κάνει οικονομίες. Μέχρι τον Σεπτέμβριο, έχει αρκετά για να το αγοράσει μόνος του, με μεγάλη περηφάνεια. Μιλάει στον πωλητή για ποδήλατα και βλέπω σ’ αυτόν τη σπίθα ενός μεγαλύτερου αγοριού. Ενός άντρα. Κάποιου που γνωρίζει τόσο πολλά για τα ποδήλατα. Για κάποιο λόγο, από εκείνη την ημέρα μου φαίνεται διαφορετικός.
Πλέον είναι 14 ετών και ετοιμάζεται να πάει στην πρώτη του σχολική χοροεσπερίδα. «Θέλεις να πας λουλούδια στη συνοδό σου;», τον ρωτάω. «Όχι», μου απαντάει αμέσως. «Κανένας δεν το κάνει αυτό, μαμά. Τι χαζό». Έτσι τον αφήνω μαζί με ένα φίλο του σε ένα σημείο του δρόμου και με παρακαλούν να φύγω, οπότε παρκάρω λίγο πιο κάτω για να τους βλέπω ενώ περιμένουν τα ραντεβού τους.
Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Πού πήγε αυτό το μικρό αγόρι; Τη μια μέρα διδάσκουμε στα παιδιά μας πώς να δένουν τα παπούτσια τους και την επομένη τα βλέπουμε να ετοιμάζονται για τον πρώτο τους χορό και συνειδητοποιούμε ότι όπως εκείνα έχουν μάθει πολλά από εμάς, έτσι κι εμείς έχουμε μάθει πολλά από εκείνα.
Μια μέρα, πιάνουμε το παιδί μας να κάνει κάτι τόσο απλό, όπως το να φτιάχνει ένα σάντουιτς ή να χτενίζεται. Το ξέρει ότι το παρακολουθούμε, αλλά δεν έχει ιδέα ότι θυμόμαστε την πρώτη φορά που το κρατήσαμε στα χέρια μας. Δεν γνωρίζει ότι νιώθουμε μια μαχαιριά ενοχής για όλες εκείνες τις φορές που χρειάστηκε να βρεθούμε μακριά του. Δεν μπορεί να φανταστεί πόσο πολύ το αγαπούμε. Δεν συνειδητοποιεί ότι το βλέπουμε ταυτόχρονα ως μωρό, νήπιο, μικρό παιδί και ως τον άντρα ή τη γυναίκα που γίνεται.
Δεν έχει ιδέα ότι μας κόβει την ανάσα.
