Αυτή είναι η Νο. 1 δεξιότητα για την ανατροφή εξαιρετικά ανθεκτικών παιδιών, σύμφωνα με την Taryn Marie Stejskal, μαμά και ειδικό γονέων-νευροψυχολόγο
Πώς να μάθετε τα παιδιά να διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις ανησυχίες τους
Η Taryn Marie Stejskal έχει περάσει δύο δεκαετίες ερευνώντας τη νευροεπιστήμη της ανθεκτικότητας. Ενώ ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και μοιραζόταν την έρευνά του, οι γονείς συχνά έρχονταν κοντά του και τον ρωτούσαν: «Πώς μπορώ να χρησιμοποιήσω τα ευρήματά σας για να μεγαλώσω ανθεκτικά παιδιά;»
Ως μητέρα μικρών παιδιών, δεν είχε ιδέα για τη γονική μέριμνα. Ανακάλυψε όμως ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη δεξιότητα που ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση και την ανθεκτικότητα των παιδιών της: πώς να «ανησυχώ καλά».
Ο ρόλος μας ως γονείς δεν είναι να αφαιρέσουμε την ανησυχία από τη ζωή των παιδιών μας, αλλά να τους δώσουμε τα εργαλεία για να διαχειριστούν αυτό το άγχος και το φόβο. Δείτε πώς να το κάνετε αυτό, ειδικά αν έχουν την τάση να πανικοβάλλονται:
Αφιερώστε χρόνο για να ανησυχείτε και μετά αφήστε το.
Αντί να λέτε στα παιδιά να μην ανησυχούν, καλέστε τα να αφιερώσουν χρόνο για «συνεδρίες ανησυχίας».
Ρυθμίστε ένα χρονόμετρο για πέντε λεπτά και ζητήστε από το παιδί σας να ανησυχεί για κάθε πτυχή της ανησυχίας του. Μπορούν ακόμη και να γράψουν όλα τα άγχη τους. Στη συνέχεια, μόλις τελειώσει η περίοδος, ζητήστε τους να απαλλαγούν από τις ανησυχίες και να μην τις σκέφτονται πια.
Εάν το παιδί σας αρχίσει να ανησυχεί ξανά, υπενθυμίστε του ότι είχε ήδη την ώρα της ανησυχίας του. Αυτές οι συνεδρίες μπορούν να γίνονται καθημερινά, εάν χρειάζεται.
Δημιουργήστε ένα κουτί ή βάζο ανησυχιών.
Εδώ τα παιδιά σας μπορούν να κρατήσουν τις ανησυχίες τους. Ζητήστε από το παιδί σας να το διακοσμήσει και μετά γράψτε κάθε άγχος σε ένα κομμάτι χαρτί και φυλάξτε το στο δοχείο. Πείτε τους ότι από τη στιγμή που είναι στο κουτί, δεν χρειάζεται να το σκέφτονται πια.
Βάλτε τους να φανταστούν το χειρότερο σενάριο.
Όταν το παιδί σας ανησυχεί, ρωτήστε το: «Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;» Αυτό τα βοηθά να αισθάνονται πιο ασφαλή επειδή συνειδητοποιούν ότι το χειρότερο υποθετικό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο κακό όσο νόμιζαν.
Τους δίνει και προοπτική. Εάν ανησυχούν ότι δεν θα περάσουν ένα τεστ, πείτε τους ότι αν συμβεί αυτό, μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από τον δάσκαλο ή να πάρουν έναν δάσκαλο.
Υπενθυμίζοντας στα παιδιά μας ότι είναι ικανά να χειριστούν ακόμη και το χειρότερο σενάριο, τα βοηθά να καταλάβουν ότι τα περισσότερα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Βάλτε τους να φανταστούν το καλύτερο σενάριο.
Τα παιδιά τείνουν να φαντάζονται μόνο τα χειρότερα δυνατά αποτελέσματα, γι’ αυτό ενθαρρύνετέ τα να επικεντρωθούν σε θετικά αποτελέσματα.
Όταν έκαναν ένα ταξίδι με αερόστατο στο Αλμπουκέρκη, ο γιος της ο Σαμψών, που ήταν πάντα ένα ανήσυχο παιδί, της έκανε ένα εκατομμύριο ερωτήσεις καθ’ οδόν για το τι θα συνέβαινε αν το μπαλόνι τρυπούσε ή τελείωνε ο αέρας. Του είπε να φανταστεί να πετάει στα ύψη πάνω από το έδαφος με τον αέρα στα μαλλιά.
Αυτή η προσέγγιση διδάσκει στα παιδιά να έχουν μια πιο ισορροπημένη διαδικασία σκέψης.
Επισημάνετε και ενισχύστε τα θετικά αποτελέσματα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας με αερόστατο, σηκωθήκανε στον αέρα χωρίς πρόβλημα. Όταν όμως ήρθε η ώρα της προσγείωσης, δεν φυσούσε καθόλου αεράκι. Βρισκόντουσαν απλώς κρεμασμένοι εκεί, πάνω από αυτοκινητόδρομους και σπίτια, και τα καύσιμα τούς τελείωναν.
Καθώς ο πιλότος συζητούσε το νέο του σχέδιο για την προσγείωση, ο Σαμψών γύρισε προς το μέρος της μαμάς του και της είπε: «Είναι ώρα για πανικό;»
Η Taryn Marie Stejskal απάντησε χαμογελώντας: «Όχι. Δεν είναι ώρα για πανικό. Αλλά αν υπάρχει πραγματικός λόγος για πανικό, θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθεις».
Στη συνέχεια, προσγειωθήκανε με ασφάλεια και είδανε μια εκπληκτική θέα. Του είπε ότι παρόλο που ήταν ανήσυχος, στο τέλος αποδείχτηκε μια μεγάλη εμπειρία.
Και τώρα, έχει πάντα κάτι να θυμάται που μπορεί να τον βοηθήσει να νιώθει πιο σίγουρος και ανθεκτικός στο μέλλον.
Η Taryn Marie Stejskal είναι η ιδρύτρια του Resilience Leadership Institute και συγγραφέας του βιβλίου «Οι 5 πρακτικές των εξαιρετικά ανθεκτικών ανθρώπων: Γιατί κάποιοι ανθίζουν όταν άλλοι τα παρατάνε».