Το λέει η επιστήμη: να γιατί το παιδί σας αντιστέκετε για να ντυθεί (και πώς να αποτρέψετε τη μάχη)

Στέκομαι στην πόρτα, αναπνέω βαθιά και προσπαθώ να θυμηθώ ότι αυτή είναι μια φάση. Υπάρχει μια κόκκινη κάλτσα και μια ριγέ κάλτσα, ένα μωβ tutu πάνω από ένα πουκάμισο με γραβάτα και ο γιος μου κρατάει τα σανδάλια της αδερφής του. Μπορώ να αντιμετωπίσω το πολύχρωμο σύνολο, αλλά έξω έχει κρύο. Έχουμε περάσει 20 λεπτά και τον παρακαλώ να φορέσει τα αθλητικά του παπούτσια. Αργήσαμε για το νηπιαγωγείο. Πάλι.

Είμαι πολύ κουρασμένη από τη μάχη για να κλάψω, αυτή είναι η τέταρτη εβδομάδα του «Ο πόλεμος των ρούχων». Γιατί έχει γίνει τέτοιος αγώνας; Συμβαίνει μόνο σε μένα;

Δεν είσαι μόνο εσύ, μαμά. Υπάρχει λόγος που το παιδί σας τσακώνεται για να ντυθεί το πρωί. Αυτή η μάχη είναι τόσο καθολική όσο και εξαντλητική. Τα νήπια περνούν από το «Αυτονομία έναντι ντροπής και αμφιβολίας», ένα στάδιο ανάπτυξης που επινοήθηκε από τον ψυχαναλυτή Erik Erikson.

Στη Θεωρία της Ψυχοκοινωνικής Ανάπτυξης, κάθε στάδιο της ζωής συνδέεται με έναν ψυχολογικό αγώνα που συμβάλλει σε μια σημαντική πτυχή της προσωπικότητας. Σε αυτό το συγκεκριμένο στάδιο, ένα παιδί είτε μαθαίνει να κυριαρχεί στις δεξιότητες, αποκτώντας αυτοπεποίθηση και ισχυρή αίσθηση του εαυτού του, είτε, σύμφωνα με τη θεωρία, εάν δεν έχει αρκετό χώρο για ανεξαρτησία, μπορεί να αισθάνεται ντροπή και να αρχίσει να αμφιβάλλει για τις ικανότητές του.

Τα νήπια φτάνουν σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησης σχετικά με τον προσωπικό έλεγχο, επειδή ο εγκέφαλός τους έχει αναπτυχθεί αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσει ότι είναι το δικό τους άτομο, κάτι που τα κάνει να ενδιαφέρονται για το σώμα τους. Σε μια μελέτη της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, υπάρχει μια ορισμένη σειρά συμπεριφορών που σχετίζονται με την ανάπτυξη της αυτοαντίληψης στα νήπια:

Φυσική αυτοαναγνώριση: Καταλαβαίνουν ότι έχουν σώμα και είναι δικό τους

Αυτοπεριγραφή: Παρατηρούν και αξιολογούν τι βλέπουν για τον εαυτό τους

Συναισθηματικές αντιδράσεις: Αντιδρούν στις πράξεις και στο περιβάλλον τους

Πώς συνδέεται λοιπόν με εκείνη την πρωινή μάχη; Τα νήπια εξερευνούν τα όρια του προσωπικού τους ελέγχου, επομένως δεν είναι περίεργο που έχουν αρκετά μεγάλα συναισθήματα γι’ αυτό. Αυτό το τρίπτυχο δημιουργεί μια τέλεια καταιγίδα για μεγάλα συναισθήματα, ή όπως συνήθως τα λέμε: ξεσπάσματα.

Το να ντυθεί είναι ένας θεμελιώδης δείκτης ανεξαρτησίας για ένα μικρό παιδί. Στο Montessori Life, ένα τριμηνιαίο περιοδικό από την American Montessori Society, η Montessori ειδικός Stephanie Woo εξηγεί, «Ανεξαρτησία είναι η ικανότητα να κάνεις κάτι μόνος σου χωρίς να είσαι βάρος για τους άλλους. Η ανεξαρτησία δεν μπορεί να δοθεί – αναπτύσσεται εσωτερικά, χτίζεται με την πάροδο του χρόνου και βασίζεται σε ικανότητες. Κάθε νέα ικανότητα καθιστά δυνατά νέα επίπεδα ανεξαρτησίας. Κάθε φορά που ένα παιδί κατακτά κάτι, αυτή η μαεστρία οδηγεί σε νέες δυνατότητες».

Αλλά είναι άλλο να το καταλαβαίνεις αυτό και άλλο πράγμα να το αντιμετωπίζεις αυτή τη στιγμή και να διατηρείς την αρμονία. Είναι ενσωματωμένο στα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας ότι μπορούν να είναι αυτόνομα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ιδιαίτερα ικανοί για ορθολογική λήψη αποφάσεων. Έτσι, ακόμα κι αν μπορούν να ντυθούν μόνα τους (κάπως ), εξακολουθούν να χρειάζονται βοήθεια για να κάνουν επιλογές για το τι πρέπει να φορέσουν ή να περιορίσουν όλες τις επιλογές τους.

Δείτε πώς να κάνετε το παιδί σας να ντυθεί (χωρίς μάχη)

Η Julia King, συν-συγγραφέας του How to Talk So LITTLE Kids Will Listen, λέει ότι μια στρατηγική είναι να δίνετε σε ένα παιδί όλες τις πληροφορίες ώστε να αποφασίσει τι να κάνει, δίνοντάς του την ανεξαρτησία που λαχταρά και την ευκαιρία να αναπτυχθεί στις ικανότητές του.

Τρία απλά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ ενός ξεσπάσματος ή μιας νίκης για όλους:

Αναγνωρίστε τα συναισθήματα για να συνδεθείτε και να ηρεμήσετε: «Μου φαίνεται ότι είσαι θυμωμένο που βρέχει σήμερα επειδή θέλεις να φορέσεις σανδάλια».

Προσφέρετε επιλογές: «Βλέπω κόκκινα αθλητικά παπούτσια και μπλε μπότες βροχής. Και τα δύο είναι καλά για τις βροχερές μέρες. Ποιο θα ήθελες να φορέσεις;»

Προσκαλέστε τα να λύσουν προβλήματα μαζί σας: «Χρειάζομαι να κρατάς τα πόδια σου στεγνά ενώ εσύ θέλεις να μπορείς να κουνάς τα δάχτυλά σου. Έχεις ιδέα για το πώς μπορούμε να κάνουμε και τα δύο;»

Ο γιος μου πρότεινε να φορέσει τις μπότες βροχής στο αυτοκίνητο και μετά στο νηπιαγωγείο, να φορέσει τα σανδάλια πάνω από τις κάλτσες του. Είχε την ελευθερία επιλογής να κουνάει τα δάχτυλά του όλη μέρα και είμαι σίγουρη ότι τα βρεγμένα πόδια δεν θα είναι λόγος για κρυολόγημα. Ήταν ένα win-win που του έδωσε την αυτονομία που διατήρησε και ενίσχυσε τη σχέση μας – μια δεξιότητα που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.

Συμπέρασμα: Η άρνηση του μικρού σας να ντυθεί δεν είναι δικό σας λάθος, μαμά. Αλλά είναι δική σας δουλειά να βοηθήσετε να καλλιεργήσει τη φυσική τους ώθηση να είναι ανεξάρτητο. Την επόμενη φορά που θα τσακωθεί για να ντυθεί, ξεκινήστε δοκιμάζοντας ένα από τα παραπάνω βήματα και δείτε τι θα συμβεί.