Το καλοκαίρι που μας έφερε πιο κοντά: Πώς το εφηβάκι μου και εγώ ανακαλύψαμε ξανά ο ένας τον άλλον
Αν νιώθετε να χάνετε την επαφή με το παιδί σας στην εφηβεία, το καλοκαίρι είναι η ιδανική εποχή να ξαναδεθείτε
Ως γονιός, έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι το παιδί σου δεν είναι πια το μικρό άτομο που κάποτε κολλούσε στο πόδι σου και σε ακολουθούσε παντού. Αντίθετα, έχει μεγαλώσει σε έφηβο με τις δικές του σκέψεις, απόψεις και μια κοινωνική ζωή που συχνά φαίνεται αδιαπέραστη. Αυτό το καλοκαίρι που πέρασε, ωστόσο, συνέβη κάτι εξαιρετικό – ξαναδεθήκαμε με έναν τρόπο που δεν πίστευα ποτέ δυνατό.
Η σχέση μας ήταν τεταμένη τα τελευταία δύο χρόνια. Η κόρη μου, η Έμιλυ, ήταν 14 ετών και ήταν βαθιά στη δίνη της εφηβείας. Οι συνομιλίες που κάποτε κυλούσαν ελεύθερα είχαν περιοριστεί σε μονοσυλλαβικές αποκρίσεις και νεύματα με τα μάτια. Το χάσμα μεταξύ μας το ένιωθα τεράστιο και ανησυχούσα ότι μπορεί να μην επανασυνδεθούμε ποτέ.
Μετά ήρθαν οι καλοκαιρινές διακοπές που αρχικά φοβόμουν. Είχαμε κλείσει ένα ταξίδι δύο εβδομάδων σε ένα εξοχικό σπίτι δίπλα στη λίμνη, κάτι που ήταν μια αγαπημένη οικογενειακή παράδοση. Αλλά φέτος, ο ενθουσιασμός της Έμιλυ για το ταξίδι ήταν ανύπαρκτος. Θα προτιμούσε να μείνει σπίτι, κολλημένη στο τηλέφωνό της και να κάνει παρέα με φίλους.
Οι πρώτες μέρες ήταν προκλητικές. Η Έμιλι δάκρυζε, προσπαθούσα να αφουγκραστώ τη διάθεσή της και η σιωπή μεταξύ μας φαινόταν να γινόταν όλο και πιο δυνατή με κάθε λεπτό. Τότε συνειδητοποίησα ότι οι εξαναγκαστικές συζητήσεις δεν θα είχαν αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμασταν και οι δύο ήταν χρόνος – χρόνος προσαρμογής, χρόνος για να είμαστε ο εαυτός μας και χρόνος για να αφήσουμε τη σχέση μας να επιδιορθωθεί φυσικά.
Την τέταρτη μέρα κάτι άλλαξε. Αποφάσισα να κάνω καγιάκ μόνη μου και καθώς ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω, η Έμιλυ με εξέπληξε ρωτώντας αν μπορούσε να έρθει μαζί μου. Η καρδιά μου χοροπηδούσε. Περάσαμε τις επόμενες δύο ώρες κωπηλατώντας σιωπηλά, απολαμβάνοντας τη γαλήνια ομορφιά γύρω μας. Ήταν ένα μικρό αλλά σημαντικό βήμα.
Από εκεί άρχισαν να αλλάζουν οι μέρες μας. Ανακαλύψαμε μια αμοιβαία αγάπη για τζόκινγκ νωρίς το πρωί, παρακολουθώντας την ανατολή του ηλίου μαζί νιώθοντας μια κοινή ευγνωμοσύνη στη σιωπή. Δουλέψαμε πάνω σε ένα δύσκολο παζλ που μας πήρε το καλύτερο μέρος της εβδομάδας για να το ολοκληρώσουμε, κατά τη διάρκεια του οποίου μοιραστήκαμε ιστορίες, γέλια, ακόμη και λίγα δάκρυα. Της έμαθα πώς να ψαρεύει και μου έδειξε μερικές νέες χορευτικές κινήσεις για τα αγαπημένα της τραγούδια.
Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, είδα την Έμιλυ όχι απλώς ως κόρη μου αλλά ως δικό μου άνθρωπο. Έμαθα για τα όνειρά της, τις ανασφάλειές της και την άποψη της για τον κόσμο. Αυτή, με τη σειρά της, με έβλεπε πέρα από τον ρόλο του πειθαρχικού γονέα. Είδε τα τρωτά μου σημεία, τα ενδιαφέροντά μου και τις ιστορίες από τη νιότη μου που δεν είχα μοιραστεί ποτέ πριν.
Δεν ήταν όλα λιακάδες και ουράνια τόξα, είχαμε ακόμα τις διαφωνίες μας, αλλά ακόμα και εκείνες οι στιγμές ήταν διαφορετικές. Μάθαμε να επικοινωνούμε –πραγματικά να επικοινωνούμε– καταλαβαίνοντας ότι είναι εντάξει να υπάρχουν διαφορές και ότι ο σεβασμός των προοπτικών του άλλου ήταν ζωτικής σημασίας.
Η έξοδος από το εξοχικό ήταν γλυκόπικρη. Ήξερα ότι επιστρέφαμε στην πολυάσχολη ζωή μας γεμάτη με μαθήματα, δουλειά και κοινωνικές υποχρεώσεις. Αλλά ήξερα επίσης ότι τα θεμέλια που είχαμε ξαναχτίσει ήταν γερά. Το καλοκαίρι ήταν μια υπενθύμιση ότι όσο μακριά κι αν νιώθουμε από τα παιδιά μας που βρίσκονται στην εφηβεία, υπάρχει πάντα ελπίδα για επανασύνδεση και ανακάλυψη.
Τώρα, πίσω στο σπίτι, βρίσκουμε χρόνο ο ένας για τον άλλον. Συνεχίζουμε το πρωινό μας τζόκινγκ τα Σαββατοκύριακα και έχουμε κάνει παράδοση να δουλεύουμε μαζί παζλ. Ο δεσμός που σφυρηλατήσαμε εκείνο το καλοκαίρι όχι μόνο άντεξε αλλά γινόταν όλο και πιο δυνατός κάθε μέρα που περνούσε. Κοιτάζοντας πίσω, είμαι ευγνώμων για εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν μια εποχή εκ νέου ανακάλυψης και σύνδεσης, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και μέσα στα ταραχώδη εφηβικά χρόνια, υπάρχουν πάντα ευκαιρίες να δεθείτε και να έρθετε πιο κοντά ως γονιός και παιδί. Για όσους αγωνίζονται να συνδεθούν με τους εφήβους τους, λέω το εξής: να είστε υπομονετικοί, να είστε παρόντες και να δώσετε χώρο στην ατομικότητά τους. Το ταξίδι μπορεί να είναι προκλητικό, αλλά οι ανταμοιβές είναι αμέτρητες.
