Όταν γίνεσαι μαμά καταλαβαίνεις πια τις αγωνίες της δικής σου μαμάς
Λες κι ένας εσωτερικός διακόπτης γυρίζει μέσα σου αυτόματα… με ένα κλικ
Όποια σχέση κι αν έχεις με τη μαμά σου, όσο κι αν θες ή δεν θες να της μοιάσεις και να την αντιγράψεις, όταν γίνεσαι μαμά έρχεται από μόνη της εκείνη η στιγμή που ακόμα κι αν δεν δώσεις δίκιο ή δεν δικαιολογήσεις απόλυτα όλες τις επιλογές και όλες τις της αποφάσεις μπορείς πλέον ξεκάθαρα να τη νιώσεις και να μπεις στη θέση της. Γιατί απλούστατα πια είσαι στη θέση της. Κι αυτό το επικό μότο της «όταν γίνεις κι εσύ μάνα θα δεις» που τόσο σου έσπαγε τα νεύρα όταν το άκουγες, τώρα κουμπώνει μέσα σου τόσο γλυκά που έχει εξαφανίσει όλο τον εκνευρισμό και την ένταση που πριν σου προκαλούσε.
Από το «τι θα μαγειρέψω πάλι αύριο», που άκουγες ξανά και ξανά με το πού μάζευε σχεδόν τα πιάτα από το μεσημεριανό τραπέζι και σε έκανε να απορείς και να σκέφτεσαι «μα καλά πια τόσο δύσκολο είναι να επιλέξεις ένα φαγητό για την επόμενη μέρα». Τώρα ξέρεις ότι αυτή η ερώτηση έχει μέσα της τόση φροντίδα, τόση έγνοια και τόση αγάπη αλλά και τόσα δεδομένα που πρέπει να λάβει υπόψη της. Καταρχάς να σκεφτεί όλες τις προτιμήσεις των μελών – τι τρώει και τι δεν τρώει ο καθένας. Πότε έκανε τελευταία φορά το αγαπημένο φαγητό του ενός και πότε του άλλου… Έφαγαν μες στην εβδομάδα όλα όσα πρέπει: όσπρια, λαχανικά, ψάρι; Αυτή η ερώτηση που παλιά σε ξένιζε τώρα σε φέρνει αντιμέτωπη με στατιστικές, διλήμματα, και πολλές συνταγές… Κι αν στις μέρες μας έχει στη διάθεσή σου άπειρες συνταγές από τις κουζίνες όλου του κόσμου… ακόμα προσπαθείς να ανακαλύψεις το «μυστικό» συστατικό που απογείωνε τα «θεϊκά» γεμιστά ή τον μουσακά της μαμάς σου…
Το «μαλακτικό ρούχων» και άλλες ιστορίες αγάπης… Πέρα από τον κόπο που ξέρεις πλέον στην πράξη ότι κρύβεται πίσω από τα καθαρά ρούχα των παιδιών (που δεν παραμένουν καθαρά για πολύ), η φροντίδα για τα ρούχα είναι μια μορφή τρυφερότητας, μια προέκταση αγάπης και δεν είναι μόνο αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» αν βγεις έξω με λερωμένα ρούχα, είναι το νοιάξιμο για το παιδί που αφορά κάθε του λεπτομέρεια και που –κακά τα ψέματα– όταν το παίρνεις αγκαλιά θέλεις να μοσχοβολάει καθαριότητα… κι ας είναι για λίγο!
Η αγωνία που δεν τελειώνει ποτέ… Κι η χαρά… αλλά την αγωνία τότε δεν την καταλάβαινες. Για το αν χτύπησες, αν έχεις πυρετό, αν σε πονάει η κοιλιά σου, μέχρι το αν έγραψες καλά στο διαγώνισμα… και το τι ώρα θα γυρίσεις το βράδυ… Κι όσο κι αν λες «όχι, εγώ θα είμαι χαλαρή και δεν θα έχω τόσο άγχος», λες και η αγωνία αυτή είναι έμφυτη ή ραμμένη στο μητρικό dna και με το που αποκτάς παιδί γεννιούνται μέσα σου (και πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα) ένα εκατομμύριο αγωνίες, φόβοι, ανασφάλειες και γυρίζεις στην παιδική σου ηλικία και σκέφτεσαι και πάλι ψύχραιμη ήταν η μαμά σου και μια χαρά σε μεγάλωσε…
Κι αφού λοιπόν δεν μπορούμε να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο σε πολλά –και δεν χρειάζεται άλλωστε– ας αξιοποιήσουμε την εμπειρία της μαμάς μας σε συνδυασμό με το δικό μας μητρικό ένστικτο και ας απολαύσουμε τη μητρότητα όσο περισσότερο μπορούμε και όσο λιγότερο ενοχικά γίνεται!
