«Όταν αρρώστησα, ο έφηβος γιος μου μεταμορφώθηκε σε έναν άνθρωπο γεμάτο σιγουριά και κατανόηση»
Ακόμα και μια δύσκολη περίοδος της ζωής μας μπορεί να κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις, σύμφωνα με το αυτοβιογραφικό κείμενο της Αμερικανίδας συγγραφέα και μητέρας Ann Klotz.
«Όταν γεράσετε εσύ και ο μπαμπάς, εγώ θα σας φροντίζω», μου λέει ο γιος μου, Atticus, την ώρα του δείπνου. Είμαστε μόνο οι δυο μας, γιατί ο μπαμπάς του βρίσκεται εκτός πόλης.
«Κάτι είναι κι αυτό, γιατί μια από τις αδερφές σου είπε ότι θα μας βάλει στο υπόγειο και θα μας ταΐζει γατοτροφές».
«Εγώ πάντως δεν θα το κάνω. Θα σας ταΐζω με σος μήλου και θα αφήνω κοντά σας φαγητό».
«Ευχαριστούμε».
«Κανένα πρόβλημα», λέει, μασουλώντας μια τηγανιτή πατάτα και χαμογελώντας.
«Είσαι πολύ καλός στη φροντίδα ασθενών».
«Το ξέρω – έχω κάνει εξάσκηση».
Θεωρώ τον εαυτό μου υγιή – πού και πού καμία ημικρανία, καμία ψύξη, κανένα πονεμένο γόνατο. Αλλά παρόλο που έχω υψηλή χοληστερίνη, η πίεσή μου είναι χαμηλή και δεν νιώθω άρρωστη. Ωστόσο δύο φορές, μέσα στον τελευταίο χρόνο, ο 12χρονος γιος μου έχει χρειαστεί να εκτελέσει χρέη νοσοκόμας.
Ένα πρωινό του Ιανουαρίου, έπεσα κάτω. Τα μάγουλά μου έγιναν κατακόκκινα, όχι όμως επειδή είχα πιεί κόκκινο κρασί, όπως συμβαίνει συνήθως. Ένιωθα παράξενα, πονούσα παντού. Μετά από ένα μεσημεριανό ύπνο, επέστρεψα στο σχολείο για μια συνάντηση. Καθώς δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω και γενικά δεν ένιωθα καλά, ζήτησα συγγνώμη και έφυγα. Η διαδρομή μέχρι το σπίτι έμοιαζε ατελείωτη. Μόλις μπήκα σπίτι, τηλεφώνησα στον Atticus.
«Μπορείς να με βοηθήσεις να ανεβώ επάνω, αγάπη μου;» του ζήτησα κλαψουρίζοντας περισσότερο από όσο θα ήθελα.
«Μαμά, τι σου συμβαίνει;», με ρώτησε.
«Δεν έχω ιδέα. Απλά δεν νιώθω καλά».
Μόλις ανεβήκαμε τις σκάλες, του έκανε εντύπωση που δεν είχα διάθεση ούτε να φορέσω τις πιτζάμες μου. Σύρθηκα μέχρι το κρεβάτι και του ζήτησα να με σκεπάσει με την κουβέρτα.
«Μήπως θέλεις λίγη τζιτζιμπίρα;», με ρώτησε.
«Ναι, σε ευχαριστώ».
Στην οικογένειά μου, θεωρούμε ότι η τζιτζιμπίρα θεραπεύει τα πάντα. Όταν κάποτε ο σύζυγός μου άφησε να εννοηθεί ότι πρόκειται μόνο για ένα αναψυκτικό χωρίς θεραπευτική αξία, αμφισβήτησα την αιρετική του άποψη καταπίνοντας το ελιξίριο, που φυλάω σε ένα γωνιακό ντουλάπι, ώστε να υπάρχει πάντα στο σπίτι σε περίπτωση που κάποιος ξυπνήσει μέσα στη νύχτα νιώθοντας αδιάθετος.
Έτσι ο γιος μου μου έφερε ένα ψηλό ποτήρι με πάγο και ένα σκουρόχρωμο μπουκάλι. Άνοιξε το καπάκι και έριξε στο ποτήρι το φάρμακο που του είχα ζητήσει. Αγωνίστηκα να πιώ μια γουλιά.
«Ας καλέσουμε το γιατρό, μαμά», πρότεινε ο Atticus, παίρνοντας στα χέρια του το κινητό μου. «Δρ. Μ., σωστά;».
Υπερβολικά άρρωστη για να ασχοληθώ, ένευσα.
«Πού είναι ο μπαμπάς;», ψέλλισα.
«Έχει πάει για ένα μασάζ. Θα αργήσει».
Αμέσως μετά τον άκουσα να λέει: «Δρ. Μ., είμαι ο Atticus, ο γιος της Ann Klotz. Η μαμά μου είναι πολύ άρρωστη». Αφού έκανε μια παύση, γύρισε και με ρώτησε: «Μαμά, μήπως έχεις πυρετό;».
«Ίσως».
Η μεγαλύτερη αδερφή μου –αυτή που σκόπευε να με κλείσει στο υπόγειο– ήρθε στο υπνοδωμάτιο, καθώς ακόμα δεν είχε επιστρέψει στο πανεπιστήμιο από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές. Ο Atticus, αφού την ενημέρωσε συνοπτικά, επέστρεψε γρήγορα στη συνομιλία του με το γιατρό.
Εγώ ζήτησα περισσότερες κουβέρτες και μετά παραδόθηκα στην υπνηλία που με πολιορκούσε.
Η κόρη μου πρόσθεσε μερικά ακόμα σκεπάσματα. Κλείνοντας το τηλέφωνο, ο γιος μου είπε: «Θα βρω το θερμόμετρο».
Η γρίπη με ισοπέδωσε: τρόμαξα από το πόσο νωθρή έγινα, πόσο αδιάφορη ήμουν για το σχολείο μου, την οικογένειά μου, για οτιδήποτε εκτός από τον ύπνο. Μια επίσκεψη στο γιατρό λίγες μέρες μετά κατέληξε στα επείγοντα περιστατικά, για να αντιμετωπιστεί η αφυδάτωση που είχα πάθει, αλλά η ανάρρωση πήρε πολλές εβδομάδες. Ταπεινωμένη από το πόσο ευάλωτη ένιωθα, με συγκίνησε η πρωτοβουλία του Atticus να με φροντίσει. Μπορεί να μην απολαμβάνει να διαβάζει για το σχολείο, αλλά σε μια κατάσταση κρίσης είναι ένα αγόρι στο οποίο μπορώ να βασιστώ.
Μόλις λίγους μήνες μετά τη γρίπη, γύρω στις 5 το πρωί, ξύπνησα νιώθοντας το δωμάτιο να γυρίζει. «Γιατί ζαλίζομαι ενώ κοιμάμαι;», αναρωτήθηκα. Όταν προσπάθησα να ανασηκωθώ, ένιωσα το κρεβάτι να φεύγει από τη θέση του. Ξαφνιασμένη, ξάπλωσα ξανά. Τι συνέβαινε; Λίγα λεπτά αργότερα, ανακάθισα πάλι και σιγά σιγά σύρθηκα μέχρι το μπάνιο. Δεν είχα ξανανιώσει τόσο παράξενα. Ο Δρ. Μ. έλειπε, από ό,τι ήξερα, σε ταξίδι, το ίδιο και ο σύζυγός μου. Εκείνη τη μέρα είχα μια σημαντική εκδήλωση στο σχολείο. Τι έπρεπε να κάνω; Επέστρεψα στο κρεβάτι και έστειλα μήνυμα σε κάποιον να πάει τον Atticus στο σχολείο. Στις επτά το πρωί, έστειλα μήνυμα στο γιο μου.
«Μπορείς να έρθεις λίγο εδώ;».
«Τι συμβαίνει;» απάντησε αμέσως, φτάνοντας στο κρεβάτι μου σε λίγα λεπτά.
«Μου φαίνεται αρρώστησα ξανά», είπα, κρύβοντας το πόσο παράξενα ένιωθα. «Στο σχολείο θα σε πάει η Anna. Θέλω να ταΐσεις όλα τα ζώα και να ετοιμάσεις πρωινό. Μπορείς να μου φέρεις λίγη τζιτζιμπίρα;».
«Ναι», απάντησε, με τον αέρα της εμπειρίας.
Λίγα λεπτά αργότερα, τον άκουσα να μιλάει στο τηλέφωνο.
«Εντάξει, ευχαριστώ ΔΡ. Ρ., το κατάλαβα».
Το έκλεισε και ήρθε στο δωμάτιο.
«Τηλεφώνησες στη Δρ. Ρ.;».
«Κάποιος πρέπει να φροντίσει αυτή την κατάσταση, μαμά. Μου λέει ότι μάλλον αφυδατώθηκες ξανά και πρέπει να πιείς πολύ νερό. Πάω κάτω να σου φέρω. Μείνε στο κρεβάτι. Η γιατρός θα σου γράψει ένα φάρμακο κατά της ναυτίας. Τηλεφώνησα στην Erin, για να το αγοράσει πηγαίνοντας στη δουλειά.
Έμεινα άφωνη. Η Δρ. Ρ. είναι η παιδίατρος του Atticus κα οικογενειακή φίλη, που μας αναλαμβάνει όταν λείπει ο οικογενειακός γιατρός μας. Η Erin είναι η βοηθός μου στη δουλειά.
«Σε ευχαριστώ», κατάφερα να πω. Ο γιος μου, που αφήνει τα ρούχα του σε μια στοίβα στο πάτωμα, που γκρινιάζει όταν πρέπει να βγάλει βόλτα τα σκυλιά μας, που μπαίνει με το ζόρι να κάνει ντους και που περνάει ώρες βλέποντας τηλεόραση ενώ παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια, αποδείχτηκε ότι είναι ικανός στην επίλυση προβλημάτων και τη φροντίδα άλλων. Ανέκαθεν ήταν ομιλητικός, εκδηλωτικός και συναισθηματικός, αλλά η καινούρια αυτή ικανότητά του να παίρνει πρωτοβουλίες με εντυπωσίασε. Μπορεί όχι μόνο να φροντίσει τον εαυτό του, αλλά και εμένα.
Πέντε ποτήρια νερό αργότερα, άρχισα να συνέρχομαι. Η αφυδάτωση δεν είναι αστεία.
Μέσα από εκείνες τις ασυνήθιστες ασθένειες, γνώρισα μια άλλη εκδοχή του μικρότερου παιδιού μου. Καθώς από τότε που γεννήθηκε ήταν η αδυναμία των δύο μεγαλύτερων αδερφών του, έμαθε να τα έχει όλα έτοιμα. Ακόμα μου ζητάει να του φέρω ένα ποτήρι νερό ενώ μπορεί εύκολα να σηκωθεί και να το πάρει μόνος. Είναι καλομαθημένος και στο παρελθόν ανησυχούσα μήπως εξαρτάται υπερβολικά από εμάς. Ωστόσο, σε αυτές τις ασθένειες έδειξε ότι σε μια κατάσταση κρίσης μπορεί να είναι ψύχραιμος, ικανός, συναισθηματικός αλλά και αποτελεσματικός. Είναι αυτό που η μητέρα μου θα έλεγε σοφός. Έριξα μια κλεφτή ματιά στον άνθρωπο στον οποίο εξελίσσεται και, προς μεγάλη μου ικανοποίηση και κάποια έκπληξη, είδα ότι το υστερότοκο μωρό μου θα είναι μια χαρά.
Τον ρώτησα αν έχει σκεφτεί ποτέ να γίνει γιατρός.
«Όχι βέβαια», αντέδρασε ο Atticus. «Δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζω άρρωστους ανθρώπους».
Όταν νευριάζω με εργασίες που αφήνει ανολοκλήρωτες, θυμάμαι ότι σε μια σημαντική περίσταση ο Atticus είναι καλύτερος στην επίλυση προβλημάτων από ό,τι ήμουν εγώ στα δώδεκα. Μπορεί να μην απολαμβάνει να περιποιείται τους άλλους, αλλά είναι καλός σε αυτό. Και καθώς δεν έχω καμία διάθεση να τρώω γατοτροφές, ελπίζω ότι όταν θα έχουμε ξεκουτιάνει, θα είναι το παιδί που θα μας φροντίζει, φέρνοντάς μας τζιτζιμπίρα και χαμογελώντας καλοπροαίρετα.
