Όλοι κοιτάζουν το μωρό, αλλά ποιος προσέχει τη μαμά;
Πώς να μη σας κάνει η μητρότητα αόρατη
Πότε γίνουμε αόρατες; Είναι η στιγμή που οι δικοί μας άνθρωποι λένε «έρχομαι να δω το μωρό …»;
Οι νέες μαμάδες δεν νοιώθουν ότι χρειάζονται μεγάλη προσοχή, θέλουν οι άνθρωποι να είναι μαζί με το παιδί τους, να το βλέπουν να το κρατάνε, αλλά θέλουν και σε εκείνες να προσφέρουν πού και πού ένα κράτημα!
Κι είναι αυτό που θα κάνει τη διάφορα, σε δέκα χρόνια το μωρό δεν θα θυμάται ποιος τα κράτησε τις πρώτες μέρες της ζωής του, αλλά η μητέρα θα θυμάται για πάντα ποιος την στήριξε εκείνες τις μέρες.
Χρειάζεται μια ανθρώπινη κοινότητα για να μεγαλώσει ένα παιδί, αλλά το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για τη μητέρα. Το να γίνεις μητέρα είναι πάντα μια νέα εμπειρία – είτε είναι το πρώτο ή το τέταρτο παιδί σου.
Η μητρότητα μπορεί να είναι τρομακτική, συντριπτική, μοναχική, κουραστική, εξαντλητική και ιδιαίτερα σκληρή.
Η μητρότητα είναι συνεχής λήψη αποφάσεων, δημιουργία μνήμης και επιλογή του τι είναι σωστό και τι λάθος.
Στόχος μας είναι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, ώστε να νιώθουν αγάπη και ευτυχία. Εμείς, ως μητέρες, κάνουμε ό, τι μπορούμε με όσα μέσα διαθέτουμε. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε μόνες σε αυτή την προσπάθεια.
Είναι οκ να νιώθετε ώρες ώρες ασφυξία. Είναι εντάξει να ζητήσετε βοήθεια. Είναι κάτι παραπάνω από εντάξει, μπορεί να είναι η καλύτερη απόφαση που θα κάνετε ποτέ. Μια μητέρα που είναι ισχυρή δεν είναι αυτή που ποτέ δεν ζητά βοήθεια, είναι εκείνη που καταλαβαίνει όταν τη χρειάζεται και έχει το θάρρος να την εκφράσει.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους, μια δική μας κοινότητα. Οι άνθρωποι που μπορούν να μας βοηθήσουν, να μας κάνουν να γελάμε, να μας αγαπάνε, να ενδιαφέρονται για εμάς, να μας στηρίζουν, να μας βλέπουν.
Και το όμορφο πράγμα είναι ότι ένα σύστημα υποστήριξης δεν χρειάζεται να περιέχει είκοσι από τους πιο κοντινούς φίλους ή μόνο την οικογένειά σας.
Ένας ξένος στο σούπερ μάρκετ που προσφέρει ένα χαμόγελο κατανόησης όταν το παιδί σου κλαίει ανήκει στην «κοινότητά» σας.
Το προσωπικό στο νηπιαγωγείο που καταπραΰνει το παιδί που σας κλαίει όταν φεύγετε ανήκει στην «κοινότητά» σας
Ο γείτονάς σας που έρχεται και διαβάζει ένα βιβλίο για τα παιδιά σας, ώστε να μπορείτε να κάνετε ένα διάλειμμα στο μπάνιο, ανήκει στην «κοινότητά» σας.
Ο κόσμος μας ξεχνάει τις μητέρες
Περνάμε μέσα από τις ρωγμές.
Και σε αυτό, μαθαίνουμε τον ρόλο μας … τη θέση μας στην οικογενειακή μας μονάδα … να ερχόμαστε πάντα τελευταίες.
Οι κοινωνίες, δεν μπορούμε να βάζουν τη μητέρα τελευταία.
Τα μωρά μας χρειάζονται.
Να είμαστε υγιείς.
Να γνωρίζουμε ότι είμαστε άξιες και να το αναγνωρίζει και ο κόσμος.
Για να γνωρίζουμε ότι η μητρότητα, ενώ είναι φυσική, μπορεί μερικές φορές να νιώθει σαν τον λιγότερο φυσικό ρόλο στη ζωή μας.
Και αυτό αξίζει την προσοχή.
Οι μητέρες αξίζουν προσοχή.
Δεν είμαστε μόνο μια μήτρα.
Δεν είμαστε μόνο το όχημα για μια νέα και πολύτιμη ζωή.
Είμαστε μητέρες.
Και χρειαζόμαστε μια ολόκληρη κοινότητα υποστήριξης για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε εντάξει.
(αφορμή για το άρθρο δύο δημοσιεύσεις στο mother.ly mother.ly)
