Πώς θα ενθαρρύνουμε το νήπιό μας να παίξει μόνο του

Το ατομικό παιχνίδι δεν είναι κάτι δυσάρεστο και ανεπιθύμητο. Αντιθέτως, δίνει το περιθώριο σε ένα νήπιο να γίνει πιο ανεξάρτητο. Επιπλέον, το ατομικό παιχνίδι είναι αναπόφευκτο όταν ένα μικρό παιδί είναι μοναχοπαίδι ή έχει μεγάλη διαφορά ηλικίας από τα αδέρφια του. Γιατί πόσες ώρες μέσα στην ημέρα μπορούμε να αφιερώσουμε στο παιχνίδι με το νήπιό μας, ακόμα και οι πιο αφοσιωμένοι ή λιγότερο πολυάσχολοι γονείς; Και πόσα play dates μπορούμε να κανονίσουμε μέσα στην εβδομάδα με οικογένειες φίλων;

Ένα νήπιο δεν χρειάζεται μόνο το παιχνίδι με τους γονείς και με άλλα παιδιά, αλλά και το ατομικό παιχνίδι. Οι παρακάτω συμβουλές θα μας βοηθήσουν να του προσφέρουμε ευνοϊκές συνθήκες ώστε να μάθει να παίζει μόνο του και, κυρίως, να το απολαμβάνει.

1. Δημιουργούμε έναν ασφαλή και κατάλληλο χώρο παιχνιδιού στο σπίτι. Φροντίζουμε να μην υπάρχει τίποτα επικίνδυνο στο εσωτερικό του (π.χ. βάζουμε προστατευτικά στις πρίζες και στις γωνίες των επίπλων, απομακρύνουμε εύθραυστα και βαριά αντικείμενα), ώστε να μη χρειάζεται να επιβλέπουμε το νήπιό μας κάθε δευτερόλεπτο του παιχνιδιού του.

2. Του προσφέρουμε τα σωστά παιχνίδια. Αυτά τα αντικείμενα δεν είναι καν απαραίτητο να είναι παιχνίδια! Ένα νήπιο μπορεί να διασκεδάσει εξίσου, για παράδειγμα, με κατσαρολάκια, πλαστικά σερβίτσια και κουπ πατ για μπισκότα. Ιδιαίτερα αν συνδυάζονται με μη τοξικά υλικά, όπως το αλάτι και το αλεύρι. Δείτε εδώ και μια συνταγή για να φτιάξετε σπιτική, ακίνδυνη πλαστελίνη.

3. Αποδεχόμαστε την ιδέα ότι το σπίτι μας θα λερωθεί. Οι πιο διασκεδαστικές δραστηριότητες για ένα νήπιο, αυτές που μπορεί να το κρατήσουν απασχολημένο για ώρες και να το εμπνεύσουν να εξερευνήσει τον κόσμο, λερώνουν. Περιέχουν χρώματα, μπαχαρικά, ζυμάρια, χώμα, άμμο… Ένα σπίτι λερωμένο και ακατάστατο είναι, συχνά, το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε για να προσφέρουμε στο νήπιό μας ευκαιρίες για διασκέδαση και μάθηση.

4. Απομακρυνόμαστε σιγά σιγά από το νήπιό μας. Αν μέχρι σήμερα το παιδί μας έχει μάθει να μας έχει διαρκώς κοντά του, την πρώτη φορά που το αφήνουμε να παίξει μόνο του καθόμαστε σε κοντινή απόσταση, την οποία σταδιακά αυξάνουμε. Παρεμβαίνουμε σε ειδικές περιπτώσεις, π.χ. για να βεβαιωθούμε ότι είναι ασφαλές, ταυτόχρονα όμως θέτουμε κάποια όρια στη μεταξύ μας επικοινωνία στη διάρκεια του ατομικού παιχνιδιού, ώστε το νήπιο να μην είναι προσκολλημένο πάνω μας.

See Also

Μμμμμ μύρισε πορτοκάλι και είναι για καλό (της υγείας μας)!

5. Βάζουμε το ατομικό παιχνίδι στο καθημερινό πρόγραμμα του νηπίου. Τα πολύ μικρά παιδιά έχουν ανάγκη από ένα σταθερό πρόγραμμα για να νιώθουν ασφάλεια. Προγραμματίζοντας λοιπόν μια δραστηριότητα σε μια συγκεκριμένη ώρα καθημερινά, προσφέρουμε στο παιδί μας την απαραίτητη σιγουριά ώστε να μην αναζητά διαρκώς την καθησυχαστική παρουσία μας στη διάρκειά της.

6. Δεν παρεμβαίνουμε συνέχεια στο παιχνίδι του. Όσο απελπιστικό κι αν μας φαίνεται το να το παρακολουθούμε για ώρα να προσπαθεί να ταιριάξει δύο τουβλάκια, δεν ενδίδουμε στον πειρασμό να το βοηθήσουμε. Ακόμα και αν νευριάζει με τις απανωτές αποτυχίες του. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Μόνο έτσι θα μάθει να στέκεται στα πόδια του και θα αναπτύξει, διά της δοκιμής και του λάθους, τις δεξιότητές του.