Οι μαμάδες της γενιάς των Millennials έχουν χτίσει το δικό τους «χωριό»
«Χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί», λέει το γνωστό αφρικανικό ρητό. Η Kate Schweitzer σε ένα συγκινητικό κείμενο ευχαριστεί το δικό της «χωριό» –τους φίλους της, αλλά και τους ευγενικούς αγνώστους– για την ανεκτίμητη βοήθεια που της έχουν προσφέρει.
Οι μαμάδες αναγνωριζόμαστε για το έργο μας. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν και επέτειοι όπως η Γιορτή της Μητέρας. Ζω για την ημέρα που όλοι –από το νήπιό μου μέχρι το σύζυγό μου, τη μητέρα μου και το σερβιτόρο που μου φέρνει το brunch– θα μου βγάλουν το καπέλο για την εκπληκτική δουλειά που κάνω ως μαμά.
Όσο όμως κι αν θα ήθελα να πάρω όλα τα εύσημα (και αν ρωτήσετε το σύζυγό μου, θα σας πει ότι τα παίρνω ήδη), ξέρω ότι δεν θα στεκόμουν καν στα πόδια μου, πόσο μάλλον να παραμένω μια πλήρως λειτουργική μαμά δύο παιδιών, χωρίς το σύστημα υποστήριξής μου. Χωρίς το «χωριό» μου.
Στις μέρες μας, λέγεται ότι το «χωριό» έχει πεθάνει. Ότι τα άτομα της γενιάς μας, που έχουμε απομακρυνθεί από το πατρικό μας και επικοινωνούμε με smartphones, δεν έχουμε πλέον γύρω μας μια κοινότητα να μας περιβάλλει με αγάπη. Σε κάποιο βαθμό αυτό αληθεύει – κάποια πρωινά που ξυπνάω, βρίζω τον εαυτό μου που ζω τόσο μακριά από τους γονείς και τα αδέρφια μου. Αλλά με ένα συνδυασμό προσπάθειας και τύχης, έχω καταφέρει να δημιουργήσω μια «εκδοχή του χωριού για Millennials», χωρίς την οποία θα ήμουν χαμένη.
Σε όλους αυτούς, θα ήθελα να πω «ευχαριστώ».
Ευχαριστώ που μου συμπαραστέκεστε, χωρίς ποτέ να το κάνετε θέμα. Που απλά το κάνετε.
Ευχαριστώ που όχι απλά μου προσφέρετε, γενικά, βοήθεια, αλλά γίνεστε συγκεκριμένοι: «Θα σου φέρω φαγητό την Τρίτη το βράδυ – τι τραβάει η όρεξή σου;», «Θα πάω τα παιδιά σου στο πάρκο για να προλάβεις να κάνεις ένα ντους», «Δεν χρειάζεται να σηκωθείς, εγώ θα αλλάξω την πάνα του μωρού».
Ευχαριστώ που απαντάτε στα μηνύματα από το κινητό μου, είτε είναι 3 το απόγευμα και τρέχετε να προλάβετε μια προθεσμία στη δουλειά είτε 3 το πρωί και ο ήχος ειδοποίησης σας βγάζει από ένα βαθύ και απολαυστικό ύπνο.
Ευχαριστώ που μου λέτε ότι είμαι στις ομορφιές μου, ότι το σώμα μου παραμένει ωραίο. Συχνά το ξεχνάω αυτή την περίοδο.
Ευχαριστώ που μου κάνετε κομπλιμέντα για το στήθος μου με έναν τρόπο που δεν είναι καθόλου χυδαίος.
Ευχαριστώ που αποσπάτε την προσοχή μου από τις δύσκολες στιγμές και μου θυμίζετε τις ωραίες. Ευχαριστώ που μου δίνετε την έξτρα ώθηση που χρειάζομαι για να τα βγάλω πέρα τις ημέρες που μοιάζουν ατελείωτες.
Ευχαριστώ που εν μέσω ενός ξεσπάσματος του παιδιού μου, μού φωνάζετε ότι κάνω καλή δουλειά και ότι είναι καλό κορίτσι.
Ευχαριστώ που καταλαβαίνετε πότε πραγματικά χρειάζομαι μια συμβουλή –πότε θέλω να μου πείτε ότι κάνω λάθος και πώς θα το επιδιορθώσω– και πότε απλά θέλω κάποιον να υποστηρίξει τις πράξεις μου. Κυρίως, όμως, ευχαριστώ που αναγνωρίζετε ότι κάποιες φορές δεν έχει σημασία τι θέλω εγώ.
Ευχαριστώ το χωριό μου που ζει μακριά.
Ευχαριστώ που μας επισκέπτεστε.
Ευχαριστώ που δεν με κάνετε να νιώθω τύψεις γιατί δεν απαντώ στα emails σας.
Ευχαριστώ για όλα τα ωραία δώρα που μας στέλνετε με το ταχυδρομείο –με κάνουν να συνειδητοποιώ πόσο συχνά μας σκέπτεστε– και που δεν περιμένετε να σας στείλω άμεσα μια ευχαριστήρια κάρτα.
Ευχαριστώ για τα περιστασιακά μηνύματα τύπου «είδα αυτό και μου θύμισε εσένα» και για τα αστεία memes στα οποία με κάνετε tag.
Ευχαριστώ που είστε πάντα δίπλα μου όταν σας χρειάζομαι, ακόμα και αν δεν είστε, κυριολεκτικά, εδώ.
Ευχαριστώ τους ξένους, τα μέχρι πρότινος άγνωστα μέλη του χωριού μου.
Ευχαριστώ που μου χαμογελάτε με κατανόηση, με νοσταλγία, με χαμόγελα τύπου «τα έχω περάσει κι εγώ».
Ευχαριστώ που όταν περιμένω –με ένα μωρό στο μάρσιπο και ένα καροτσάκι γεμάτο κατεψυγμένα– σε μια ατελείωτη ουρά στο σουπερμάρκετ και ανοίγει ένα καινούριο ταμείο, μου παραχωρείτε τη σειρά σας.
Ευχαριστώ τον υπάλληλο του κούριερ που, από τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι έχω ένα ευερέθιστο σκύλο και ένα μωρό που κοιμάται, συμφώνησε να μη χτυπάει το κουδούνι μου παρά μόνο αν είναι απολύτως απαραίτητο.
Ευχαριστώ που επιμένετε να παραχωρήσετε τη θέση σας στο τρένο σε εμένα και το παιδί μου, ακόμα και αν σας λέω «δεν πειράζει, είμαστε μια χαρά». Είναι σαν να ξέρετε ότι νιώθω αμήχανα να μου κάνουν χάρες.
Ευχαριστώ που όταν σας παίρνω τηλέφωνο να διαπραγματευτώ μια χρέωση στην πιστωτική κάρτα μου και ακούτε τις φωνές του μωρού μου στο βάθος, σταματάτε τη συζήτηση για να μου δώσετε συγχαρητήρια και με ρωτάτε πώς είναι.
Ευχαριστώ που μου επισημαίνετε ότι δεν χρειάζεται να ζητάω συγγνώμη όταν το νήπιό μου χώνεται μπροστά σας στο πεζοδρόμιο.
Ευχαριστώ που κάνετε πάντα “like” στις αναρτήσεις μου στην ομάδα γονέων στο Facebook, που μοιράζεστε μια εμπειρική συμβουλή σας και που πάντα προσθέτετε ένα emoji στα μηνύματά σας, παρόλο που δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ από κοντά.
Κυρίως, χωριό μου, ευχαριστώ για όλα τα πράγματα για τα οποία δεν μπορώ να αρχίσω να σας ευχαριστώ –είτε γιατί έχασα το λογαριασμό στην προσπάθειά μου να κρατήσω τα παιδιά μου ζωντανά είτε γιατί είναι τόσο μνημειώδη, ώστε οποιαδήποτε προσπάθεια να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου θα είναι λίγη. Σας ευχαριστώ που είστε μέρος της κοινότητάς μου. Ελπίζω να είμαι κι εγώ ένα κομμάτι της δικής σας.
