Μένουμε σπίτι… από συνειδητή επιλογή και με αίσθημα ευθύνης
Και προσπαθούμε να το κατανοήσουμε, να το αποδεχθούμε και να το εξηγήσουμε στα παιδιά μας
Μένουμε σπίτι. Όλοι καταλαβαίνουμε τους λόγους. Σεβόμαστε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Συνειδητοποιούμε τον κίνδυνο. Φερόμαστε υπεύθυνα και συνειδητά.
Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίσουμε όσο γίνεται τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Πώς όμως να διατηρήσεις τη ρουτίνα όταν όλη η καθημερινότητα έχει ανατραπεί.
Όταν είτε προσπαθείς να δουλέψεις από το σπίτι είτε πηγαίνεις στη δουλειά σου μετά φόβου Θεού είτε είσαι σε «άδεια» με όλη την ανασφάλεια για ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται… το επαγγελματικό σου πρόγραμμα έχει τιναχθεί στον αέρα.
Τα παιδιά από την άλλη δεν βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τους γονείς τους. Προσπαθούν να διατηρήσουν την επαφή με το σχολείο με φωτοτυπίες στην αρχή και τώρα καλωδιωμένα σε μια οθόνη να αναπληρώσουν χαμένες ώρες χωρίς ωστόσο να προχωράνε την ύλη… Για όλα τα υπόλοιπα οφέλη του σχολείου, δεν το συζητώ καν έχουν μπει όλα στον πάγο.
Όπως στον πάγο έχουν μπει οι υπόλοιπες δραστηριότητες τους, η κοινωνική τους ζωή, η απλή καθημερινότητα.
Από 0 (σχεδόν) έως 18 … η ζωή των παιδιών έχει έρθει τούμπα.
Στην αρχή το είδαν όλο αυτό σαν μια πρόκληση, σαν μια αλλαγή. Στα παιδιά αρέσουν οι προκλήσεις και σε ένα βαθμό τα περισσότερα προσαρμόζονται εύκολα.
Με τους γονείς να προσπαθούν να τα ενημερώσουν (ανάλογα με την ηλικία τους) για τα νέα δεδομένα, για τους κινδύνους, για τα μέτρα προστασίας, για το αίσθημα υπευθυνότητας και ατομικής ευθύνης, διατηρώντας παράλληλα την ψυχραιμία τους και προσπαθώντας να μην εκφράσουν όλο το άγχος και την ανασφάλεια που ίδιοι αισθάνονται, τα παιδιά προσπαθούν να νιώσουν ήσυχα και προστατευμένα.
Αλλά πόσο εύκολο ή εφικτό είναι κάτι τέτοιο όταν όλα μοιάζουν τόσο ίδια αλλά και τόσο διαφορετικά.
Οι ιδέες για δραστηριότητες τελειώνουν. Το ίδιο και οι αντοχές και η υπομονή, αμφότερων γονιών και παιδιών.
Όμως μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και κάτι εξαιρετικά θετικό, που θα μας κάνει όλους –όποια μορφή και να έχει η οικογένειά μας– να βγούμε πιο δυνατοί στο τέλος αυτής της περιπέτειας.
Το να γίνει το σπίτι, κι ό,τι συμβολίζει η οικογένεια, ξανά ο πυρήνας, να γίνει το κέντρο της ζωής μας. Το σπίτι όχι ως οι τοίχοι, ή ως κλουβί, αλλά ως εστία και ως καταφύγιο. Κι η οικογένεια όχι ως ένας θεσμός ή μια σειρά ατόμων, αλλά η ενσάρκωση της αγάπης και της προστασίας. Εκεί που είμαστε και νιώθουμε ασφαλείς.
Μια στέρεη και προστατευτική αγκαλιά που μας χωράει και μας δέχεται και μας προσφέρει θαλπωρή και σιγουριά.
Είναι σημαντικό αυτές τις μέρες να μη νιώθει κανείς το σπίτι του φυλακή, αλλά να το νιώθει ως το πιο ασφαλές σημείο του κόσμου…
Η σκέψη αυτή θα μας δώσει τη δύναμη και την ενέργεια τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά να μη μετράμε μέρες αλλά να ζούμε στιγμές. Να μην υπάρχουμε αλλά να συνυπάρχουμε. Να μην βιώνουμε μόνο αλλά και να συμβιώνουμε. Γιατί όλο αυτό το ζούμε όλοι μαζί. Δεν είναι συνέπεια ούτε τιμωρία. Είναι μια περίεργη περιπέτεια. Είναι ένας κίνδυνος. Είναι κάτι εξαιρετικά κρίσιμο και δυσάρεστο. Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον και μένουμε σπίτι για να μην μπορέσει κανένας ορατός ή αόρατος εχθρός και κανένας κίνδυνος –όσο αυτό είναι στο χέρι μας– να μας το στερήσει….