«Λόγω του άγχους μου, πρέπει να κρατάω διαρκώς τον εαυτό μου απασχολημένο»
Αν δείτε μια μαμά να τρέχει πανικόβλητη από τη μία υποχρέωση στην άλλη 24 ώρες το 24ωρο, ίσως να μη φταίει μόνο το φορτωμένο της πρόγραμμα, σύμφωνα με την Αμερικανίδα αρθρογράφο Samantha Angoletta.
Ο κόσμος αναρωτιέται συχνά αν σταματάω ποτέ να κινούμαι. Ρίχνω ποτέ ρυθμούς; Λέω ποτέ «όχι»; Πώς καταφέρνω να συνδυάσω τα πάντα; Η αλήθεια είναι, δεν ξέρω. Έχουμε ποτέ απαντήσεις για τέτοια πράγματα; Απλώς καταφέρνουμε, με κάποιον τρόπο, να βγάλουμε τη μέρα, κάνοντας τα πράγματα που κάνουμε και αφήνοντας όσα δεν μπορούμε να κάνουμε (για καλό ή για κακό) για να τα ξαναπιάσουμε το επόμενο πρωί.
Η ισορροπία είναι ένα άπιαστο όνειρο στη μητρότητα. Δεν υπάρχει. Διαρκώς σπρώχνεις και τραβάς τον εαυτό σου, δίνοντας ό,τι μπορείς και αφιερώνοντας χρόνο στα πράγματα που είναι πιο άμεσα. Συχνά νιώθουμε ότι θυσιάζουμε κάτι για να αναπληρώσουμε κάτι άλλο. Συχνά νιώθουμε ανεπαρκείς, ακόμα και όταν δεν είμαστε.
Αυτές οι προκλήσεις είναι πιο έντονες για μια αγχώδη γυναίκα. Αν προσθέσεις στη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή ένα σύζυγο, τρία παιδιά, ένα απαιτητικό επαγγελματικό πρόγραμμα και ένα νοικοκυριό, θα σκεφτείς ότι αυτά αρκούν για να με σπρώξουν στο χείλος του γκρεμού. Κάποιες φορές, ισχύει. Κάποιες φορές, καταρρέω. Τα χάνω. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει σε όλους μας;
Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν πίσω, πότε πρέπει να σταματήσουν να λένε συνέχεια «ναι», να αρχίσουν να αναλαμβάνουν λιγότερες υποχρεώσεις στη δουλειά και να ζητήσουν κάτι από το σύντροφό τους για να ξεκουραστούν λίγο. Δεν ανήκω σε αυτούς. Το σώμα μου μπορεί να χρειάζεται ξεκούραση, αλλά το μυαλό μου δεν είναι στα καλύτερά του όταν παραμένω ακίνητη. Όταν δεν κάτω τίποτα, όταν τα πάντα γύρω μου είναι ήσυχα, όταν έχω την ευκαιρία να πάρω μια ανάσα, τότε με χτυπάει το άγχος. Γεμίζει το χώρο και αρχίζει να σκάει σαν το κύμα.
Και είναι ανελέητο. Με διαλύει.
Τα τραύματα της παιδικής μου ηλικίας έρχονται στην επιφάνεια. Θα καταφέρω να ξαναχτίσω μια σχέση με τη μητέρα μου ποτέ; Μεγαλώνωντας τα παιδιά μου μήπως θα νιώθουν όπως νιώθω εγώ;
Τότε έρχεται ο πανικός.
Τότε μαζί με το επόμενο κύμα σκάνε και οι μητρικές ενοχές. Υποτίθεται ότι θα έμενα σπίτι να μεγαλώσω τα παιδιά μου, ότι θα γέμιζα τις μέρες μου μόνο με τις δικές μου και τις δικές τους ανάγκες. Χωρίς ηλεκτρονικά μηνύματα, χωρίς κινητά. Μόνο με χειροτεχνίες και παιχνίδι στο πάρκο και μουσεία. Περνάω αρκετό ποιοτικό χρόνο μαζί τους; Φτιάχνουμε παρέα αναμνήσεις που θα θυμούνται για πάντα; Το ξέρουν ότι η καρδιά μου πάει να σπάσει από αγάπη για εκείνα; Θα με μισήσουν που δουλεύω στον υπολογιστή; Μισούν το γεγονός ότι κάποιες φορές, ενώ παίζουν στο πάρκο, εγώ τσεκάρω το κινητό μου;
Και μετά με πλημμυρίζουν οι ενοχές για τις προσωπικές μου σχέσεις. Δεν μπορώ να είμαι παντού ταυτόχρονα. Είμαι μόνο ένας άνθρωπος. Πλέον έχω και μια ανιψιά, που είναι η προσωποποιημένη τελειότητα και θέλω να ξέρει πόσο την αγαπάω και θέλω να ξέρει και η αδερφή μου πόσο θέλω να τη βοηθήσω, να τη συμπαρασταθώ καθώς ζούμε παρέα πλέον τη μητρότητα. Και θέλω οι παππούδες μου να ξέρουν πόσο σημαντικοί είναι για μένα. Και θέλω τα παιδιά μου να αποκτήσουν όσο περισσότερες αναμνήσεις γίνεται με την ευρύτερη οικογένειά τους. Και θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο μόνο με το σύζυγό μου, που τον αγαπάω τόσο ώστε πονάει η καρδιά μου. Θέλω να είμαι καλή φίλη, γιατί οι φίλοι μου είναι καλοί μαζί μου. Θέλω να είμαι καλή εργοδότρια, γιατί οι εργαζόμενοί μου είναι κι αυτοί σαν οικογένεια για μένα. Είναι πολλοί, και ξέρω ότι κάποιον θα απογοητεύω.
Και μετά έρχονται και τα υπόλοιπα. Θα ξεπληρώσω ποτέ το φοιτητικό μου δάνειο; Οι δουλειές στο σπίτι, η φροντίδα του κήπου, η συντήρηση του αυτοκινήτου. Οι επισκέψεις στον παιδίατρο. Μια δική μου επίσκεψη στον οδοντίατρο που εκκρεμεί. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που πρέπιε να κάνουμε. Υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας ότι θα τα κάνουμε, αλλά η λίστα παραμένει κολλημένη στο ψυγείο. Να με στοιχειώνει. Να με κάνει να χάνω τον ύπνο μου καθώς σκέφτομαι εμμονικά το καθετί που ανέβαλα για μία ακόμα μέρα..
Δεν είναι εύκολο να ζεις έτσι. Ακούγεται εξαντλητικό, και είναι. Πάντα ήμουν μια εξωστρεφής προσωπικότητα, που έλεγε πάντα «ναι, πάμε», αλλά τα αίτια είναι βαθύτερα. Είναι ένα μυαλό που δεν ησυχάζει ποτέ. Αν σταματήσω να κινούμαι, αρχίζουν να με κυριεύουν οι σκέψεις, που είναι ανησυχητικές και εμμονικές. Είναι πιο κουραστικό για μένα να ξεκουράζομαι παρά να κάνω κάτι, όσο κουρασμένη κι αν νιώθω.
Το μόνο πράγμα που με βοηθάει να διατηρήσω μια επίφαση κανονικότητας είναι να είμαι διαρκώς απσχολημένη, αλλά συχνά νιώθω ότι βρίσκομαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Γίνομαι νευρική και ανυπόμονη. Τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Το ξέρω και το προσπαθώ. Αξίζω καλύτερα, το ίδιο και η οικογένειά μου.
Μου αξίζει να απολαύσω μια σπάνια στιγμή σιωπής στο κατά τα άλλα χαοτικό νοικοκυριό μου ή να χαλαρώσω στον ήλιο στις διακοπές ή να ενδώσω σε ένα καλό βιβλίο πριν από τον ύπνο, χωρίς να με κυριεύουν οι σκέψεις, κλέβοντάς μου την ξεκούραση και εμποδίζοντάς με να ευχαριστηθώ μια στιγμή που ανήκει στον εαυτό μου.
Τα φάρμακα βοηθούν. Το ίδιο και η ψυχοθεραπεία. Οι φίλοι και η οικογένεια και τα αξιαγάπητα παιδιά μου βοηθούν, αλλά τίποτα δεν λύνει εντελώς το πρόβλημα. Συνεχίζω να μην κοιμάμαι καλά. Οι σκέψεις μου συνεχίζουν να στριφογυρίζουν ανεξέλεγξτες. Τα χειρότερα σενάρια παίζουν στο μυαλό μου, όσο κι αν προσπαθώ να «σκέφτομαι θετικά».
Το άγχος είναι μια καθημερινή μάχη. Γνωρίζω πολλούς που μπορούν πραγματικά να το καταλάβω. Έχουμε αρχίσει να ανοιγόμαστε, για να νιώσουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο, λιγότερο μόνοι σε αυτό τον αγώνα. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι και ελπίζω κάποτε το μυαλό μου να μου δώσει πραγματικά μια μέρα ρεπό.
