«Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά χωρίς την υποστήριξη στενών συγγενών»
Για τους γονείς που αγωνίζονται καθημερινά να φροντίσουν την οικογένειά τους χωρίς τη βοήθεια παππούδων, γιαγιάδων και αδερφών γράφει η Αμερικανίδα μητέρα τεσσάρων παιδιών Lindsay Pendry, που ακολουθεί το στρατιωτικό σύζυγό της όπου παίρνει μετάθεση.
Άκουσα μια άλλη μαμά να μιλάει για τα σχέδιά της για το Σαββατοκύριακο χάρη «στη μαμά και τον μπαμπά» που θα πρόσεχαν τα παιδιά της (χαίρομαι για αυτήν). Βλέπω γλυκούς παππούδες να περπατούν χέρι χέρι με τα εγγόνια τους πηγαίνοντάς τα στο σχολείο ενώ εγώ ξεφορτώνω βιαστικά τα παιδιά μου από τα καθίσματά τους στο αυτοκίνητο. Έχω φίλους που όποτε πηγαίνουν για ψώνια ή οπουδήποτε αλλού, αφήνουν τα παιδιά τους στο σπίτι κάποιου συγγενή.
Και σκέφτομαι, με κάποια πίκρα, ωραία θα ήταν. Γιατί εγώ ποτέ δεν απολαμβάνω αυτό το είδος της βοήθειας και της υποστήριξης.
Συχνά αναρωτιέμαι πόσο ευκολότερη θα ήταν η ζωή αν είχα έστω και την παραμικρή βοήθεια. Πραγματική βοήθεια. Το είδος της βοήθειας που είναι σταθερή και αξιόπιστη και δεν μου προκαλεί τύψεις. Εντάξει, όλοι έχουμε κάποιον στον οποίο μπορούμε να απευθυνθούμε σε περίπτωση ανάγκης. Αλλά πόσες περιπτώσεις ανήκουν σε αυτή την κατηγορία; Όχι πολλές.
Τις περισσότερες μέρες με κυριεύει μια αίσθηση του τύπου «πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου».
Ξέρετε τι άλλο είναι εκπληκτικό; Να πηγαίνεις σε κοινωνικές εκδηλώσεις (στις οποίες υποτίθεται ότι παραβρίσκονται μόνο γονείς) με ένα διπλό καροτσάκι φορτωμένο με σνακ που προσεύχεσαι να κρατήσουν τα παιδιά σου χαρούμενα για πέντε λεπτά. Δεν έχει ποτέ αποτέλεσμα. Η κόρη μου γκρινιάζει ανυπόφορα γιατί θέλει να συμμετάσχει κι αυτή στη γιορτή. Στο μεταξύ, τα δίδυμά μου εκτοξεύουν κρακεράκια από τα καρότσια τους και γελούν κάθε φορά που τους ρίχνω μια αυστηρή ματιά.
Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχω πάρει και τα τέσσερα μικρά παιδιά μου σε ραντεβού όπου θα έπρεπε να πηγαίνω μόνη (συγγνώμη, γυναικολόγε). Και μια που μιλάμε για ιατρικά ραντεβού, πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι δεν έχω γιατρό. Ζούμε στην ίδια πόλη εδώ και τρία χρόνια, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω ένα σταθερό οικογενειακό γιατρό.
Οι επισκέψεις στον οδοντίατρο γίνονται μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητες – αν ας πούμε δεν μπορώ καθόλου να μασήσω από τη δεξιά πλευρά του στόματός μου, ξέρω ότι μάλλον πρέπει να πάω να το κοιτάξω. Εξάλλου, σε ποιον απευθύνονται οι καθαρισμοί δοντιών και τα ετήσια τσεκάπ; Σε ανθρώπους όπως η Κέιτ Μίντλετον, υποθέτω. Γιατί οι καθημερινές δραστηριότητες γίνονται πολυτέλειες όταν μεγαλώνεις μικρά παιδιά.
Σύμφωνοι, υπάρχουν κέντρα δημιουργικής απασχόλησης. Αλλά ζητούν χρήματα που σε κάνουν να σκεφτείς: «Άστο, απλά θα πάρω μαζί μου τα παιδιά».
Φέτος την ημέρα των γενεθλίων μου είχα το προνόμιο να βρεθώ και με τα τέσσερα παιδιά μου στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου παρόλο που μόνο το ένα ήταν άρρωστο.
Ούτε ο εξάχρονος γιος μου, που ήταν ο ασθενής, δεν μπορούσε να χαλαρώσει. Οι μικρότεροι αδερφοί του πάλευαν να κάνουν κατάληψη στο κρεβάτι του, σπρώχνοντάς τον και φωνάζοντάς του: «κατέβα!». Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν το νοσοκομειακό εξοπλισμό και πετούσαν παιχνίδια στις νοσοκόμες.
Ευτυχώς, έχουμε μια καταπληκτική νταντά. Όταν τελικά αποφασίζουμε ότι ήρθε η ώρα να βγούμε έξω οι δυο μας με το σύζυγό μας ή έχουμε μια υποχρέωση στην οποία δεν μπορούμε να πάρουμε με τίποτα μαζί μας τα παιδιά, το ρίχνουμε έξω. Αλλά δεν θα ήταν ωραίο να μην έπρεπε να πληρώνουμε; Να μην έπρεπε να κοιτάμε το ρολόι σαν τη Σταχτοπούτα; Να τηλεφωνείς στη μαμά, τον μπαμπά, τον αδερφό, την αδερφή ή τα πεθερικά σου γιατί ξέρεις ότι θα τους άρεσε να περάσουν χρόνο με τα παιδιά σου όσο θα σου άρεσε κι εσένα να περάσεις ένα βράδυ χωρίς αυτά;
Το χειρότερο είναι όμως ότι τα παιδιά μας στερούνται περισσότερα από εμάς. Ξέρουμε ότι βλέπουν τους παππούδες των άλλων παιδιών στους αθλητικούς αγώνες και τις σχολικές γιορτές. Και όποτε μας επισκέπτονται συγγενείς, ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά του πώς θα ήταν η ζωή σε καθημερινή βάση αν ζούσαμε κοντά τους.
Σκεφτόμαστε πόσο περισσότερη αγάπη και προσοχή θα απολάμβαναν, αυτήν που απολαμβάνουν οι φίλοι τους. Και πόσο ωραία θα ήταν να περνούσαν τα γενέθλια και τις άλλες γιορτές με ξαδέρφια, παππούδες, θείες και θείους.
Σύμφωνοι, δεν έχουν όλες οι οικογένειες καλές σχέσεις. Κάποιοι θα προτιμούσαν να μη ζουν κοντά σε συγγενείς τους. Το καταλαβαίνω. Αλλά όταν έχεις συγγενείς που θα ήθελες πραγματικά να βρίσκονται κοντά σου, η απόσταση σου φαίνεται μια τεράστια χαμένη ευκαιρία να εισπράξεις και να προσφέρεις υποστήριξη.
Το καταλαβαίνω. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Αλλά έστω κι έτσι, είναι δύσκολα.
Και χαίρομαι πραγματικά για όλους εσάς που έχετε κοντά σας συγγενείς να σας υποστηρίζουν.
