Βουτιά στον Αύγουστο με 30+ υπέροχα παιδικά βιβλία

Για να σας βοηθήσουμε να διαλέξετε τα βιβλία που θα διαβάσουν τα παιδιά στις διακοπές τους, απευθυνθήκαμε σε 30+ αγαπημένους μας συγγραφείς παιδικών βιβλίων και τους κάναμε 2 πολύ απλές ερωτήσεις: «γιατί έγραψαν το συγκεκριμένο βιβλίο» και «γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά». Απολαύστε τις απαντήσεις τους και ετοιμάστε τις καλοκαιρινές σας βαλίτσες!

Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου, Μια σταγόνα ομορφιάς, εικονογράφηση: Θέντα Μιμηλάκη εκδ. Καλέντης

Γιατί το έγραψες;

Στην εποχή της εικόνας, με τον καθημερινό βομβαρδισμό –από τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης– αψεγάδιαστων προτύπων εξωτερικής ομορφιάς, συχνά φιλτραρισμένων και κατασκευασμένων, που προβάλλονται και αποτυπώνονται ασυνείδητα στις ψυχές των νεαρών θεατών ως το μοναδικό μέσο για την προσωπική επιτυχία και ευτυχία, ένιωσα την ανάγκη να αναζητήσω ευρύτερα την έννοια της ομορφιάς μέσα μου και γύρω μου. Θέλησα να καταγράψω και να φωτίσω στιγμές της καθημερινότητας –σε διάφορες γωνιές της γης– απλών ανθρώπων που συνειδητά πορεύονται, εργάζονται και σχετίζονται με τη ζωή και τους άλλους με φυσική ευγένεια και αγάπη. Εστίασα, για παράδειγμα, στην ομορφιά των δημιουργικών δυνατοτήτων του εαυτού, του παιχνιδιού με κάθε αφορμή, της επιστήμης που έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο μακριά από σκοπιμότητες, της υπεράσπισης της φύσης και των πλασμάτων της, της ανιδιοτελούς προσφοράς προς τον ενδεή συνάνθρωπο, της άδολης μητρικής αγάπης, της ζωής που ξαναχτίζει τον κόσμο της μέσα από τα συντρίμμια.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Στο βιβλίο μου αυτό, που μπορεί να διαβαστεί από παιδιά και ενήλικες, φωτογραφίζω δεκατρία στιγμιότυπα ομορφιάς. Ο αναγνώστης καλείται να σταθεί στο καθένα από αυτά και να αναρωτηθεί αν συμμερίζεται την ίδια αίσθηση με τη συγγραφέα, αλλά και να αναζητήσει τις δικές του στιγμές ομορφιάς στον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο, στα συναισθήματα, στις πράξεις και στις σχέσεις των ανθρώπων. Προσκαλείται να συνθέσει το δικό του μωσαϊκό ομορφιάς πέρα από επιφανειακά πρότυπα. Η κάθε ιστορία δύναται να αποτελέσει αφορμή για ουσιαστική συζήτηση ανάμεσα σε παιδιά και γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς, διερευνώντας το νόημα της δικής τους ζωής.

Χριστίνα Ανδρέου, Η Λίζα και οι επτά ζωγράφοι, εικονογράφηση: Μαρία Μπαχά, εκδ. Καλειδοσκόπιο

Γιατί το έγραψες;

Το πρώτο δώρο που κάνει ένα παιδί σε κάποιον είναι μια ζωγραφιά. Στη μαμά του, στον μπαμπά του, στη γιαγιά, στον παππού, στον δάσκαλο ή τη δασκάλα… Και νιώθει περήφανο γι’ αυτό το δώρο σαν να έχει χαρίσει απλόχερα τον κόσμο όλο μέσα σε αυτή τη ζωγραφιά. Συνήθως, είναι ένα σπιτάκι με ένα λουλουδάκι πιο ψηλό κι απ’ τη σκεπή, συννεφάκια και γκαζόν και ένας ήλιος που χαμογελά ή δύο ανθρωπάκια με χεράκια και ποδαράκια γραμμούλες που πιάνονται χέρι-χέρι δίπλα στο ουράνιο τόξο… Μπορεί να είναι και μια πεταλούδα ή πολλά καμπυλωτά χελιδονάκια διάσπαρτα στο χαρτί ή και υπέροχες, ακατάστατες, πολύχρωμες, αέρινες μουντζούρες, που αν τύχει και τα ρωτήσεις «τι είναι αυτό;» θα σε κοιτάξουν με απορία και θα σου πουν «μα είναι ένας σκύλος και μια καμηλοπάρδαλη που πίνουνε καφέ, δεν το βλέπεις;». Υποθέτω, πως ο Τζάκσον Πόλοκ ή ο Χουάν Μιρό κάπως έτσι θα απαντούσαν σε μια ανάλογη ερώτηση!

Η παιδική ζωγραφιά έχει αξία ανεκτίμητη. Γιατί μέσα σε αυτή τη ζωγραφιά ένα παιδί αποτυπώνει τα συναισθήματά του με χρώματα και σχήματα, διαχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο με απλούς συμβολισμούς, δίνει μορφή στη φαντασία του και πνοή στη δημιουργικότητά του και πάνω από όλα μοιράζεται με εμάς όλα τα παραπάνω. Ανοίγει την πόρτα του διαλόγου μαζί μας. Χωρίς υπεκφυγές. Με ακαταμάχητη ειλικρίνεια. Πώς γίνεται, λοιπόν, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από αυτό τον υπέροχο τρόπο έκφρασης; Πώς γίνεται να μη δίνουμε περισσότερο χώρο στην Τέχνη στη ζωή των παιδιών μας και στην ενήλικη δική μας, όταν οι ιδιότητές της είναι τόσο μα τόσο ευεργετικές;

Έγραψα τη «Λίζα και τους Επτά Ζωγράφους» έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω. Έχοντας την πεποίθηση πως αν μιλήσεις με απλά λόγια σε ένα παιδί για τον Πικάσο, τη Φρίντα Κάλο, τον Μιρό, τον Βερμέερ, τον Πόλοκ και το Λεονάρντο Ντα Βίντσι και φυσικά το πιο διάσημο πορτραίτο όλων των εποχών αυτό της Μόνα Λίζα, δεν θα βαρεθεί απαραίτητα. Γιατί η ζωγραφική, για ένα μικρό παιδί, είναι κάτι το βιωματικό. Είναι κάτι δικό του, κομμάτι της ζωής του. Πιστεύω πως ακόμη και η βαρύγδουπη «Ιστορία της Τέχνης» μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός παιδιού αν την ντύσεις με χιούμορ, φαντασία, αλλά και συναίσθημα. Άλλωστε, μέσω της Τέχνης μπορείς να μιλήσεις στο παιδί και για άλλα πράγματα χωρίς να τα κατονομάσεις, όπως για παράδειγμα τη σημασία των «Ναι» και τον «Όχι» μας, των «Θέλω» και «Δεν θέλω» μας, χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις, απλά παρακολουθώντας για παράδειγμα την αινιγματική ιστορία της πριγκίπισσας Μόνα Λίζα που δεν χαμογελούσε ποτέ, παρά μόνο όταν ένας ζωγράφος της ζήτησε να τη ζωγραφίσει (ονόματα δεν λέμε)!

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Και κάπως έτσι κατέληξα να σκέφτομαι πως τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν από πολύ νωρίς πως ο κόσμος των χρωμάτων είναι προνόμιο στη ζωή μας και πρέπει να παίζει ενεργό ρόλο σε όλη την πορεία της, είτε ασκώντας το οι ίδιοι, είτε απλά απολαμβάνοντας και εκτιμώντας ένα έργο τέχνης. Και δεν χρειάζονται πολλά διαπιστευτήρια για να το αποκτήσεις αυτό το προνόμιο. Ένα χαρτί, λίγες ξυλομπογιές, καθαρό βλέμμα και ελεύθερο νου. Και, γιατί όχι, ένα βιβλίο που μιλάει για όλα αυτά!

Μαρία Ανδρικοπούλου, Το χρώμα του καλοκαιριού, εικονογράφηση: Βασίλης Κουτσογιάννης, εκδ. Υδροπλάνο

Γιατί το έγραψες;

«Το χρώμα του καλοκαιριού» εγκαινιάζει μια σειρά των εκδόσεων Υδροπλάνο που συστήνει στα παιδιά σημαντικούς Έλληνες εικαστικούς. Εγώ διάλεξα να μιλήσω για τον αγαπημένο μου Νίκο Λύτρα και να ζωντανέψω τον εμβληματικό του πίνακα «Ψάθινο καπέλο» σε μια ιστορία μυθοπλασίας με στοιχεία γνώσεων που την εικονογράφησε αριστοτεχνικά ο Βασίλης Κουτσογιάννης.

Η ενασχόληση με το έργο του σπουδαίου ζωγράφου εξελίχτηκε σε μια περιπλάνηση στο κυκλαδίτικο τοπίο που απεικονίζεται συχνά στην εργογραφία του. Κάπως έτσι, συγγραφέας και εικονογράφος, παρασυρμένοι από το φως και το χρώμα των έργων του καταλήξαμε να υμνούμε το ελληνικό καλοκαίρι.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Νομίζω πως τα παιδιά θα αγαπήσουν αυτή την ιστορία, καθώς εύκολα μπορούν να ταυτιστούν με τη μικρή ηρωίδα που απολαμβάνει τη θερινή ξενοιασιά των διακοπών στο εξοχικό σπίτι. Μέσα από το βιβλίο θα γνωρίσουν λίγο καλύτερα κι εμένα, καθώς πολλές αναμνήσεις από καλοκαίρια μου στα ελληνικά νησιά αποτυπώνονται σε αυτό. Είμαι σίγουρη πως θα μαγευτούν και με την εικονογράφηση που θα τα εμπνεύσει για δικές τους ζωγραφιές.

Καλώ, λοιπόν, τους μικρούς αναγνώστες να ανακαλύψουν στην ιστορία τα κρυμμένα στοιχεία της βιογραφίας του ζωγράφου, τους πίνακες, αλλά και στίχους ποιητών που αναφέρονται στο καλοκαίρι. Και να βρουν απαντήσεις σε μικρά μυστήρια: με βάση τις εικόνες σε ποιο μέρος άραγε εξελίσσεται η ιστορία; Τι συμβαίνει με το πορτρέτο; Και ποιο είναι αλήθεια το χρώμα του καλοκαιριού;

Εύη Γεροκώστα, Σημάδια, εικονογράφηση: Ντανιέλα Σταματιάδη, εκδ. Μεταίχμιο

Γιατί το έγραψες;

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι τα Σημάδια δεν τα έγραψα εγώ. Αυτά έγραψαν εμένα. Την ιστορία μου. Μια ιστορία για το δέρμα και τις πέντε αισθήσεις, που γράφονται κι αυτές πάνω του. Γιατί το δέρμα έχει υφή, ήχο, γεύση, μυρωδιά και όραση. Όραση; Ναι. Τα μάτια του δέρματός μας τα σημάδια. Τα σημάδια, που το καθένα έχει τη δική του ιστορία, μικρή ή μεγάλη, ασήμαντη ή σπουδαία, αστεία ή σκοτεινή. Τα σημάδια είναι κάτι που μας συνδέει όλους, μικρούς, μεγάλους και μεσαίους. Για όλα αυτά –και γι’ άλλα– άφησα τα Σημάδια να με γράψουν. Για να τα διαβάζω και να θυμάμαι, για να τα νιώθω και να μαθαίνω απ’ αυτά, για να τους θυμώνω και μετά να συμφιλιώνομαι μαζί τους. Για να τα φυλάω και να τα φιλάω.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Γιατί τα σημάδια είναι σαν τα παιδιά – ζωηρά, απρόβλεπτα, ακούραστα, παράξενα, μοναδικά. Γιατί τα παιδιά προτιμούν τα λίγα λόγια. Γιατί τους αρέσουν τα παραμύθια, όμως τους αρέσουν και οι αληθινές ιστορίες. Γιατί τα παιδιά ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις –ακόμα κι αν δεν έχουν μάθει να διαβάζουν–, ξέρουν και να ξετρυπώνουν τις λεπτομέρειες μέσα από τις εικόνες. Παράξενο. Τα γράφω όλα αυτά και συνειδητοποιώ, για μια φορά ακόμα, ότι αυτό το βιβλίο δεν γράφτηκε μόνο για τα παιδιά, γράφτηκε για όλους. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, ούτε κάποιος ειδικός. Το λένε τα τρίχρονα πιτσιρίκια που άκουσαν πρώτα την ιστορία. Οι ενήλικες που συμμετείχαν στο πρώτο εργαστήριο. Οι γονείς και τα παιδιά που έγιναν ένα μέσα σε μια βιβλιοθήκη – όχι μόνο οι γονείς με τα δικά τους παιδιά αλλά όλα τα παιδιά με όλους τους γονείς. Το λέει ο μικρός Σιχ σ’ ένα χωριό της Εύβοιας. Το λέει ένας μικρός πρίγκιπας που ντρεπόταν για το σημάδι του και τελικά μου το έδειξε, το λέει κι εκείνος που η φωνή του θ’ ακούγεται πάντα στ’ αυτιά μου.

(η εικόνα από μια γειτονιά της Αθήνας μια μέρα που αποφάσισα να δείξω τα σημάδια μου στον ήλιο)

Ελένη Γεωργοστάθη, Μισό σύννεφο στην τσέπη, Μαριλένα Μελισσηνού, εκδ. Καλειδοσκόπιο

Γιατί το έγραψες;

Γράφοντας το Μισό σύννεφο στην τσέπη, θέλησα να μιλήσω για μια κατηγορία παιδιών που συναντάω συχνά στις επισκέψεις μου στις τάξεις: παιδιά αθόρυβα, που μεγαλώνουν στη σκιά χαρισματικών αδελφών, παιδιά που προσπαθούν να σταθούν όρθια στο τοπίο σκληρότητας που είναι από πολλές απόψεις το σχολικό περιβάλλον, παιδιά που η κοινωνικοοικονομική θέση της οικογένειάς τους δεν καθιστά αυτονόητη την πρόσβασή τους σε ευκαιρίες και κοινωνικά αγαθά. Ένα τέτοιο παιδί είναι η ηρωίδα του βιβλίου μου, που θα βρεθεί πρώτη φορά στη ζωή της να κάνει διακοπές σ’ ένα καλοκαιρινό θέρετρο λόγω της περιστασιακής δουλειάς της μητέρας της. Το ελληνικό καλοκαίρι, μια εποχή μαγική και μεταμορφωτική, αλλά και το τοπίο ελευθερίας μιας απέραντης παραλίας, όπου η χαρά του παιχνιδιού σαρώνει σχολικές επιδόσεις, κοινωνικοοικονομικό στάτους και όλα τα σχετικά, μου φάνηκε το ιδανικό σκηνικό για να τοποθετήσω την αργή πορεία της χαμηλότονης, άτολμης και μοναχικής Άννας προς την ανακάλυψη όχι μόνο της δύναμης που κρύβει μέσα της, αλλά και της γενναιοδωρίας, της τρυφερότητας και της ανθρωπιάς των άλλων.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Προτείνω στα παιδιά να διαβάσουν το Μισό σύννεφο στην τσέπη γιατί ξέρω ότι τους αρέσουν οι καλοκαιρινές ιστορίες, τα παιχνίδια στην παραλία, οι μυστικές εξερευνήσεις, τα μυστήρια και οι ανατροπές. Αλλά κι επειδή είμαι σίγουρη ότι θ’ αναγνωρίσουν στις σκέψεις και στα συναισθήματα της ηρωίδας του βιβλίου, της Άννας, κομμάτια τόσο του εαυτού τους όσο και των φίλων και συμμαθητών τους. Γιατί θα ανακαλύψουν τη δύναμη και την αντοχή της γνήσιας φιλίας, ακόμα κι όταν αυτή είναι φαινομενικά αταίριαστη και ξεκινά τυχαία σε μια παραλία. Και επειδή ίσως μπορέσουν να δουν με άλλο μάτι συνομηλίκους τους που ως τώρα τους φάνταζαν αόρατοι, ακατανόητοι και απρόσιτοι.

Μαρία Γιαγιάννου, Οικογένεια Δωματίου, εικονογράφηση: Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Ψυχογιός

Γιατί το έγραψες;

Οι λόγοι για τους οποίους γράφει κανείς ένα βιβλίο μπορούν κάλλιστα να διαφοροποιούνται από τις συνειδητές του προθέσεις. Δηλαδή ξεκινάς θέλοντας κάτι να πεις και να το μεταδώσεις, αλλά κάτω από αυτό κρύβεται (και σταδιακά αποκαλύπτεται) κάτι ακόμα, που δεν είχες ίσως σκοπό να πεις, κι ωστόσο εκείνο μίλησε από μόνο του, έτσι κι αλλιώς. Η Οικογένεια Δωματίου γράφτηκε αφού πρώτα παίχτηκε σε συνθήκες καραντίνας – ένα αυτοσχέδιο προφορικό παιχνίδι ανάμεσα στους τρεις της μικρής μας οικογένειας. Ήταν πραγματικά αποκαλυπτικό το πώς αμέσως η φαντασία μας πέταξε σπίθες, χωρίς κανένα βοήθημα πέραν του κοινού μας χρόνου και χώρου. Είναι λοιπόν τόσο απλό να μοιραστείς τον εσωτερικό σου πλούτο με τους δικούς σου, χωρίς κανένα υλικό βοήθημα; Χωρίς οθόνη; Χωρίς δράση; Χωρίς καν ένα επιτραπέζιο; Μόνο με λέξεις και τις εικόνες που ξεπηδούν από αυτές σαν σιντριβάνια; Αυτή την ανακάλυψη θέλησα αμέσως να μοιραστώ. Ο μυστικός λόγος βέβαια που γράφτηκε φαίνεται πως ήταν άλλος: τι κάνει μία δημιουργός (κι εξίσου κάθε γονέας που είναι και πνευματικός δημιουργός) όταν η μητρότητα/γονεϊκότητα δείχνει να εμποδίζει την πόρτα προς «ένα δικό της δωμάτιο»;

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Για το γέλιο και την έμπνευση που πυροδοτεί! Πιστέψτε με –με ευγνωμοσύνη το διαπίστωσα– δεν συνάντησα μέχρι σήμερα (σχεδόν έναν χρόνο από την κυκλοφορία της Οικογένειας Δωματίου – εκδ. Ψυχογιός) παιδί που να μην περιμένει πώς και πώς να δει ποια έκπληξη, ποιο δώρο, ποια φαντασμαγορία ή ποια ήσυχη όαση του επιφυλάσσει κάθε επόμενη σελίδα του βιβλίου, κάθε Δωμάτιο αυτού του αγαπημένου χαρτόδετου σπιτιού. Οι συζητήσεις για το τι σημαίνει Φαντασία και πώς αυτή συναντιέται με την αγάπη και την οικογενειακή συμβίωση, δίνουν και παίρνουν. Οι ζωγραφιές, οι χειροτεχνίες γεμίζουν από τα όνειρα των αναγνωστών: από τις συνειδητές προθέσεις και κυρίως τα μυστικά τους κελαηδίσματα. Κανονική Μουσική Δωματίου! Αφήστε δε που η εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή εκτοξεύει όλα τα παραπάνω σε μια περιοχή εικαστικής ευαισθησίας και γόνιμης συνάντησης με την ψυχή των αναγνωστών, γονέων και παιδιών.

Ευτυχία Γιαννάκη, Το Πειρατικό Πιτς Radio, εικονογράφηση: Σοφία Τουλιάτου, εκδ. Ίκαρος

Γιατί το έγραψες;

Το Πειρατικό Πιτς Radio αποτελεί το έκτο βιβλίο της σειράς παιδικού μυστηρίου των Πιτσιμπουίνων. Στο κέντρο αυτής της ιστορίας βρίσκεται ένας γρίφος που συνδέεται με τον ήχο, τη μουσική και την αντίληψη ότι για να λύσει κανείς το μυστήριο δεν αρκεί να έχει τα μάτια του ανοιχτά, αλλά και τ’ αυτιά του. Ήθελα να φτιάξω μια ιστορία που θα διατηρεί όλα τα στοιχεία του χιούμορ, της περιπέτειας και της χαράς που χαρακτηρίζουν όλα τα βιβλία της σειράς, διευρύνοντας ταυτόχρονα τα όρια της αναζήτησης, αλλά και του κειμένου με στίχους.

Γι’ αυτό και θα βρει κανείς σε αυτό το βιβλίο μυστήρια στιχάκια, αλλά και τον Ύμνο των Πιτσιμπουίνων που προετοιμάζει τους μικρούς αναγνώστες και τις μικρές αναγνώστριες για το Πιτσιντί που πρόκειται να κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες, μια συλλογή τραγουδιών που θα φωτίσει με έναν διαφορετικό τρόπο τον συναρπαστικό κόσμο του πιο μυστήριου, αλλά και του πιο ασφαλούς νησιού στον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο οι λιλιπούτειοι ντετέκτιβ μυούνται όχι μόνο στο μυστήριο, την παρατηρητικότητα και την επαγωγική λογική διασκεδάζοντας, αλλά και στον πειραματισμό και τα ανεξάντλητα όρια της φαντασίας και του συναισθήματος που είναι τα κλειδιά για να λύσει κανείς τον γρίφο.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Στόχος είναι τα παιδιά να αγαπήσουν την ανάγνωση και να δουν στο βιβλίο τους ανεξάντλητους κόσμους που ανοίγονται μπροστά τους. Το μυστήριο δεν γεννάει φόβο, αλλά γίνεται η αφορμή για να ριχτεί κανείς στη μεγάλη περιπέτεια που είναι η ανάγνωση και ο κόσμος.

Φώτης Γιάντσιος, Ο γενναίος κουρσάρος, εικονογράφηση: Νίκος Γιαννόπουλος, εκδ. Τζιαμπίρης Πυραμίδα

Γιατί το έγραψες;

Το θαλασσινό αεράκι να σου χαϊδεύει τα μαλλιά. Ο ήλιος να λάμπει φωτεινός πάνω από έναν απέραντο ορίζοντα. Το πλοίο να σκίζει τα νερά και ο άνεμος να μας σπρώχνει προς το άγνωστο… Κίνδυνος, χρυσάφι και περιπέτεια, μυθικές χώρες, πανέμορφες πριγκίπισσες και θρυλικά πλάσματα από τα βάθη των ωκεανών… Μα ναι, ποιος, ποια δεν θα ήθελε να ζήσει τη ζωή του πειρατή;

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Αν έχεις ακούσει κι εσύ λοιπόν το κάλεσμα για περιπέτεια, αν νιώθεις τη θάλασσα να σε φωνάζει κοντά της, αν θες να γράψεις και το δικό σου όνομα με χρυσά γράμματα στο κατάστιχο των πιο γενναίων… τότε αυτό το βιβλίο είναι για σένα.

Μα να θυμάσαι… θέλει θάρρος. Θέλει ψυχή, θέλει καρδιά, να ‘σαι κουρσάρος!

Μαρία Δασκαλάκη, Η θεία Πορτοκαλένια και το όρος Τουπουνγκάτο, εικονογράφηση: Σοφία Παπαδοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο

Γιατί το έγραψες;

Αυτό το βιβλίο ξεκίνησε να γράφεται όταν η αδερφή μου πρόσεχε την τρίχρονη τότε κόρη μου όσο εγώ δούλευα. Επιστρέφοντας στο σπίτι, τις έβλεπα και τις δύο τόσο χαρούμενες που αναρωτιόμουν τι έκαναν όσο έλειπα. Λίγα πράγματα μου έλεγαν όμως. Σαν να ήταν η μυστική τους ώρα που δεν ήθελαν να τη μοιραστούν με κανέναν άλλο. Αποκεί ξεκίνησε η ιστορία της θείας Πορτοκαλένιας, μιας ιστορίας αφιερωμένη στη θεία που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Τα παιδιά διαβάζοντας την ιστορία της θείας Πορτοκαλένιας θα αρχίσουν να εξερευνούν τον κόσμο του μαγικού ρεαλισμού. Καθώς η φαντασία τους ενεργοποιείται, θα τα ταξιδέψει σε κόσμους ονειρικούς και μέρη τόσο ελκυστικά, ώστε θα προσεγγίσουν το σημείο ανάμεσα στο υπαρκτό και το ανύπαρκτο. Χωρίς κανόνες και πλαίσια, ο Παντελής και η θεία του – ξεκινώντας από το παιδικό του δωμάτιο– μπορούν να φτάσουν παντού. Επίσης, για τα παιδιά που θα το διαβάσουν θα είναι μια ευκαιρία να ψάξουν τα μέρη που αναφέρονται στο βιβλίο και να τα ανακαλύψουν στον παγκόσμιο χάρτη. Τέλος, στη σελίδα των εκδόσεων Μεταίχμιο μπορούν να βρουν δραστηριότητες βασισμένες στο βιβλίο, αλλά και πολλές πολλές συμπληρωματικές πληροφορίες για τις περιπέτειες της θείας Πορτοκαλένιας!

Μάγια Δεληβοριά, Το μυστικό των Βίκινγκς, εικονογράφηση: Λίλα Καλογερή, εκδ. Διόπτρα

Γιατί το έγραψε;

Το μυστικό των Βίκινγκς, από τις εκδόσεις Διόπτρα είναι το τελευταίο μου βιβλίο και ανήκει στη σειρά Κατάσκοποι της Γεωγραφίας. Τα παιδιά που γίνονται κατάσκοποι της Γεωγραφίας ταξιδεύουν στον κόσμο και με την εφαρμογή Πορτολάνος λύνουν παράξενα μυστήρια, συνεργάζονται, μαθαίνουν και γνωρίζουν τους διαφορετικούς λαούς, την ιστορία και τις συνήθειές τους. Ένα ταξίδι που έκανα πριν χρόνια στη Νορβηγία ήταν η αφορμή να γράψω το βιβλίο που με αφορμή τους Βίκινγκς μιλά για τη φυσική ανάγκη του ανθρώπου για εξερεύνηση. Υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι που τόλμησαν να πάνε πέρα από τα όρια του μέχρι τότε γνωστού τους κόσμου και να ανοίξουν ορίζοντες για όλους μας. Υπήρξαν σπουδαίες γυναίκες εξερευνήτριες που πήγαν κόντρα στην εποχή τους και πάτησαν σε αχαρτογράφητες μέχρι τότε περιοχές.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Υπάρχει μέσα σε όλους μας η δίψα για περιπέτεια και εξερεύνηση σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Στη Νορβηγία οι μικροί κατάσκοποι θα μάθουν για σπουδαίους εξερευνητές και σπουδαίες εξερευνήτριες, θα γνωρίσουν τους Βίκινγκς, θα περιπλανηθούν στα φιόρδ και θα αναζητήσουν ποιο είναι τελικά εκείνο το μυστικό που κρύβεται πίσω από την περιπέτεια της εξερεύνησης;

Ειρήνη Δερμιτζάκη, Επανάσταση στη χώρα των Ζάρζα, εικονογράφηση: Αποστόλης Ιωάννου, εκδ. Κέδρος

Γιατί το έγραψες;

Οι ήρωες του βιβλίου ήταν σκίτσα που σκέφτηκα όταν ζωγράφιζα καρτούν στο λύκειο. Ένα αρνί που επαναστατεί, μια πατάτα με προβλήματα όρασης, μια κουλ μπανάνα κ.λπ. Κάποια στιγμή μου γεννήθηκε η ανάγκη να τους αξιοποιήσω (20 χρόνια μετά!!!) και έτσι ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο «Επανάσταση στη χώρα των Ζάρζα». Τα θέματα του βιβλίου, όπως γιατί δεν επαναστατούμε όταν μας αδικούν, ή γιατί συνεχίζεται η αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων και πόσο βλαβερά μπορεί να είναι τα γενετικά τροποποιημένα λαχανικά και φρούτα, εμφανιζόντουσαν ενόσω έγραφα και έδεσαν την ιστορία ακόμα περισσότερο. Η κύρια όμως επιθυμία μου ήταν να γράψω ένα βιβλίο για την αλληλεγγύη και την αντίδραση στην καταπίεση.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Οι μικροί αναγνώστες θα ήθελα να το διαβάσουν γιατί είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει το χιούμορ και την περιπέτεια με τη γνώση. Η ανατροφοδότηση που παίρνω από όσα παιδιά το έχουν ήδη διαβάσει είναι ότι συμπαθούν πάρα πολύ τους χαρακτήρες του βιβλίου και ότι διασκέδασαν και έμαθαν πολλά πράγματα που δεν ήξεραν. Σε όσες παρουσιάσεις έχω κάνει σε σχολεία και φεστιβάλ βιβλίου εισπράττω την αγάπη των παιδιών για το βιβλίο μου και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη. Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι πολύ δύσκολοι κριτές και χαίρομαι που έχουν αγκαλιάσει το βιβλίο με τόσο ενθουσιασμό.

Στέργια Κάββαλου, Πώς κάνει η Ζέβρα, εικονογράφηση: Λία Φωτιάδου, εκδ. Σιελ

Γιατί το έγραψες:
«Πώς κάνει η ζέβρα;» Έλα ντε! Παίζοντας με την κόρη μου, μιλώντας για ζωάκια συνειδητοποίησα ότι όλοι ξέρουμε πώς κάνει η γατούλα, το σκυλάκι, το προβατάκι, ακόμη και το γουρούνι ή το λιοντάρι κι ας μην τα έχουμε δει από κοντά. Η ζέβρα όμως που τρέχει έτσι όμορφη με τις ρίγες της, πώς κάνει; Τι φωνή βγάζει; Δεν είχα ιδέα. Και είπα να το ψάξω. Ψάξε, ψάξε, σκέφτηκα ότι η διαδρομή που έκανα για βρω την απάντησή μου θα είχε ενδιαφέρον να γίνει βιβλίο για παιδιά.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Παιδιά, κάτι σημαντικό. Καμία απορία δεν είναι χαζή ή περιττή. Αν θέλετε απαντήσεις σε όσα σας απασχολούν, να ρωτάτε, να ξαναρωτάτε, να διαβάζετε, να ψάχνετε. Διαβάζοντας το βιβλίο κάτι θα καταλάβετε για το πώς κάνει η ζέβρα όμως το σημαντικό είναι το ταξίδι που κάνει ο ήρωας μου, ο Ράντι, να γίνει δικό σας ταξίδι. Και είναι ένα ταξίδι με απρόοπτα, όπως όλα τα ταξίδια, αλλά και χαρές. Ένα ταξίδι γνώσης.

Εύα Κασιάρου, Ψέμα στο ψέμα και πάλι ψέμα, εικονογράφηση: Αποστόλης Ιωάννου, εκδ. Κέδρος

Γιατί το έγραψες;

• Οι αξίες και οι στάσεις της ζωής μας.
• Οι σκοπιμότητες των αρχών.
• Οι άνθρωποι με μειωμένη αντίληψη που γίνονται πιόνια των άλλων.
• Ο μεγάλος ανταγωνισμός που επικρατεί στα ΜΜΕ για τη διασφάλιση της είδησης, χωρίς να γίνει το φιλτράρισμα της.
• Η λατρεία του χρήματος και της δόξας.
• Το ψέμα.

Αυτά και άλλα προβλήματα που βιώνω και βιώνουμε καθημερινά όλοι μας με απασχολούν και δυστυχώς θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια ακόμα αν δεν αντιδράσουμε.

Τα παραπάνω ήταν και η αφορμή να γράψω αυτό το βιβλίο. Ήθελα να μεταφέρω τον πραγματικό μας κόσμο και την καθημερινότητα μας, σε μορφή μυθιστορήματος, στα παιδιά για να μπορέσουν μέσα από τους ήρωες και την πλοκή της ιστορίας να προβληματιστούν, να συζητήσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Ελπίζω να πέτυχα έστω και εν μέρει τον στόχο μου.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Γιατί μέσα από αυτό θα μάθουν πώς:

• ένα ψέμα μπορεί να αλλοτριώσει και να παρασύρει μια κοινωνία στο χάος
• το κυνήγι της είδησης μπορεί να δώσει παραμορφωμένη εικόνα στα γεγονότα από φιλόδοξους ρεπόρτερ
• εφαρμόζεται στην πράξη η χαρακτηριστική φράση του Κρέοντα από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή: «δεν μπορεί κανείς να γνωρίσει την ψυχή, το φρόνημα και τη γνώμη κανενός ανθρώπου, αν αυτός δεν δοκιμαστεί στην εξουσία και την τήρηση των νόμων»
• οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά σε καταστάσεις ανάλογα με τον χαρακτήρα τους
• το μέλλον για έναν καλύτερο κόσμο είναι στα χέρια τους.

Μαριάννα Κουμαριανού, Ο δράκος που έπλεκε τις λέξεις, εικονογράφηση: Ρένια Μεταλληνού, εκδ. Καλέντης

Γιατί το έγραψες;

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα σε ένα όμορφο χωριό από το οποίο πέρναγε ένα ποτάμι. Ο Αχέροντας. Η διαδρομή στο ποτάμι με μάγεψε. Ήταν η πρώτη φορά που περπατούσα και κολυμπούσα σε ποταμό. Έτσι άρχισα να ψάχνω την ιστορία και τους μύθους για αυτόν αλλά και για τα χωριά που διέσχιζε και τα βουνά που ήταν γύρω του. Τα ονόματα όλα ήταν σα να έβγαιναν από παραμύθι. Το ίδιο και οι μύθοι και οι θρύλοι. Ο ποταμόας από τα βάθη των αιώνων είχε μεγάλη σημασία στις ζωές των ανθρώπων. Έτσι, θέλησα να μιλήσω κι εγώ γι’ αυτόν τον ποταμό. Μία από όλες τις ιστορίες έλεγε πως κάποτε υπήρξε εκεί ένα στοιχειό. Αντί για στοιχειό, εγώ έφτιαξα έναν δράκο. Έναν δράκο καλό, γεμάτο αγάπη που έπλεκε λέξεις και τις άφηνε να κυλούν και να φτάνουν ως τους ανθρώπους…

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Όπως κάθε παραμύθι, έτσι και αυτό, έχει τις όμορφες στιγμές αλλά και τις δύσκολες. Έχει τους καλούς αλλά και τους κακούς. Το φως και το σκοτάδι. Όμως, αυτό το παραμύθι είναι γεμάτο αγάπη, γλυκύτητα και δύναμη. Τη δύναμη του δράκου αλλά και όλων των ανθρώπων που μαζί-ενωμένοι μπορούν και φέρνουν πάντα ένα καλό τέλος.

Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, Η κίτρινη ομπρέλα του Βαλεντίνου, εικονογράφηση: Γιάννης Σκουλούδης, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Γιατί το έγραψες;

Η Κίτρινη ομπρέλα του Βαλεντίνου ήταν ένα κείμενο που είχα αρκετό καιρό μέσα μου και η διαδικασία της γραφής κράτησε πολύ. Έμπαινε και έβγαινε για καιρό στο συρτάρι μέχρι που κάποια στιγμή ήταν έτοιμο να ταξιδέψει. Αν και αφορά τη ζωή που αρχίζει και τελειώνει, δεν ήθελα ένα κείμενο στενάχωρο και μελαγχολικό, αντίθετα, προσπάθησα να γράψω κάτι αισιόδοξο για τον κύκλο της ζωής, για ταξίδια γεμάτα εμπειρίες.

Όπως είχε πει και ο Άρθουρ Σοπενχάουερ «Κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος, το ρολόι της ανθρώπινης ζωής κουρδίζεται για μια ακόμα φορά και επαναλαμβάνει την ίδια μουσική που έχει ήδη παιχτεί αμέτρητες φορές, μοτίβο, μοτίβο και μέτρο, μέτρο, χωρίς σημαντικές παραλλαγές».

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Διαβάζοντας το βιβλίο, ο κάθε ηλικίας αναγνώστης θα γίνει συνοδοιπόρος σε ταξίδια αυτογνωσίας και ίσως ταυτιστεί με κάποια από αυτά. Μέσα από τη συναρπαστική περιπέτεια της ομπρέλας θα περάσει από κάθε εποχή διαδοχικά. Θα ακολουθήσει ταξιδιάρικα πουλιά, θα ταξιδέψει σε ποτάμια και θάλασσες και θα πλημμυρίσει με ανοιξιάτικα αρώματα. Φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου, θα έχει ολοκληρώσει ένα απολαυστικό ταξίδι ενηλικίωσης.

Κατερίνα Κρις (κείμενο-εικονογράφηση), Η μικρή αλχημίστρια, εκδ. Πατάκη

H αλχημίστρια η μικρή

-για όποιον απορεί-

μας ζήτησε να κάνουμε

την περίληψη αυτή!

Ξέρει καλά πως η ζωή

πολλές φορές είναι πικρή

Έτσι με φόρμουλες καρδιάς

θυμό και λύπη απωθεί!

Αυτό που βλέπετε εδώ

Είναι ένα βιβλίο φωτεινό

είναι ένα εγχειρίδιο σοφό

σε όλα τα παιδιά κάνει καλό!

Γιατί το έγραψες;

Γιατί το έγραψα; Χμ… Μα για όλα τα παιδιά, όπως λέει και η αφιέρωση στην αρχή του βιβλίου!

Κυκλοφορούν πάρα πολλά βιβλία συναισθημάτων που κυρίως ξεχωρίζουν και αναλύουν το κάθε συναίσθημα. Και πολύ καλά κάνουν, για να μάθουν τα παιδιά τι συμβαίνει μέσα τους, να μπορούν να το αναγνωρίσουν. Η Μικρή Αλχημίστρια από την άλλη, λειτουργεί συμπληρωματικά. Βασίζεται στη μετάλλαξη ή μεταστοιχείωση –όπως θα έλεγαν οι αλχημιστές– των συναισθημάτων, συνδυάζοντάς τα και «ανακατεύοντάς» τα! Η χαρά, για παράδειγμα, γίνεται πιο σημαντική όταν της βάλεις και λίγη συγκίνηση. Με μπόλικη προσπάθεια, η χαρά μεταστοιχειώνεται σε περηφάνια! Ή ακόμα, η χαρά αποκτά μεγαλύτερη διάρκεια όταν χαίρεσαι κάθε μέρα για τα πιο μικρά πράγματα. Με λίγα λόγια, το βιβλίο περιέχει «συνταγές» για να γίνουν τα συναισθήματα μας πιο φωτεινά και πολύτιμα! Και δε θα μπορούσαν να λείπουν από το αλχημιστικό εργαστήριο της Μαρλίν και μερικά αντίδοτα και ελιξίρια που μας βοηθούν να κρατήσουμε την «παιδικότητά» μας για περισσότερο καιρό.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Πιστεύω πως τα παιδιά θα διασκεδάσουν πολύ αν γίνουν κι αυτά μικροί αλχημιστές και αλχημίστριες που δοκιμάζουν να ανακαλύψουν τα μικρά και μεγάλα μυστικά της ζωής κάνοντας συνδυαστικές σκέψεις για τα συναισθήματά τους! Μελετώντας το βιβλίο «η Μικρή Αλχημίστρια – ένα (σοφό) εγχειρίδιο συναισθημάτων» μπορούν να μεταλλάξουν τα πιο γκρίζα τους συναισθήματα σε φωτεινά και κυρίως, πιο βαθιά. Μάλιστα, στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα μικρό «αλχημιστικό εργαστήριο» όπου μπορούν κι αυτά να κάνουν τους δικούς τους αλχημιστικούς συνδυασμούς και να φτιάξουν τα δικά τους ελιξίρια, αντίδοτα ή φόρμουλες χαράς!

Είναι πάντως ένα βιβλίο που θα μπορούσαν να διαβάσουν ακόμα και οι μεγάλοι που –συνειδητοποιημένοι ευτυχώς– ψάχνουν να βρουν τη χαμένη τους παιδικότητα!

Έφη Λαδά (κείμενο-εικονογράφηση), Το μικρό νησί, εκδ. Παπαδόπουλος

Γιατί το έγραψες;

«Το μικρό νησί» είναι μια ιστορία για τις αναμνήσεις και πώς η μνήμη μπορεί να διατηρείται ζωντανή. Εκεί βρίσκονται οι στιγμές, οι μυρωδιές, οι παιδικοί μας τόποι, οι αγαπημένοι μας, όλα όσα μας συνθέτουν.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Γιατί θεωρώ πως οι αναμνήσεις, είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής. Οι αναμνήσεις είναι το κέντρο μας. Είναι όλα όσα σπουδαία ζούμε και κρατάμε στην καρδιά μας, όλα όσα μας καθορίζουν.

Δέσποινα Μπογδάνη-Σουγιούλ, Μαρία Κάλλας: Ζώντας μόνο για την Τέχνη, εικονογράφηση: Studded Betrayal, εκδ. Πατάκη

Γιατί το έγραψες και γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Δεν είχα δει τον μπαμπά μου ποτέ να κλαίει, μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1977.

Τα σχολεία τότε ξεκινούσαν τον Οκτώβριο και έτσι ο θάνατος της Μαρίας Κάλλας μας βρήκε ακόμα στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Μας βρήκε μπροστά από μια μεγάλη ασπρόμαυρη τηλεόραση βλέποντας τον θάνατό της να παίζει σε μαυρόασπρο φόντο. Τα μάτια του μπαμπά μου ήταν γεμάτα δάκρυα. Θρηνούσε για τον θάνατο της μεγαλύτερης λυρικής τραγουδίστριας όλων των εποχών.

Η στιγμή αυτή με ακολούθησε μέχρι την ώρα που αποφάσισα να γράψω την ιστορία της, να την απλώσω στ’ άσπρα μου χαρτιά και να μιλήσω στα παιδιά για μια «Θεά» της Τέχνης, της Όπερας, τη Μαρία Κάλλας.

Η ανάγκη μου λοιπόν να αφηγηθώ στα παιδιά τη ζωή και το έργο ενός μύθου όπως ήταν εκείνη με κάνει να γράφω γι’ αυτήν και να έχω στραμμένα τα μάτια μου στα παιδιά και στα παραμύθια που τόσο τους αρέσουν και που τόσα πολλά έχουν να τους αφηγηθούν. Πάντα με το ένα πόδι να πατάει στο πραγματικό και το άλλο πόδι στο φανταστικό και ελπίζοντας ότι κάποτε τα παιδικά βιβλία, οι παιδικές ιστορίες θα αρχίσουν να αλλάζουν χέρια και μάλιστα χέρια ενηλίκων.

Γιώργος Μπουμπούσης, Τόσο θυμό τι να τον κάνω;, εικονογράφηση: Μαρία Μανουρά, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Γιατί το έγραψες;

Το τελευταίο μου βιβλίο έχει τίτλο: «Τόσο θυμό τι να τον κάνω;» και είναι το 5ο βιβλίο της σειράς ΖΩΑΚΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ και αναφέρεται στη διαχείριση του συναισθήματος του θυμού από τα παιδιά. Γενικά πάντα ήθελα να γράψω μια σειρά που θα μιλά στους μικρούς φίλους για τα συναισθήματα, με τρόπο απλό και ελκυστικό, χωρίς διδακτισμό και «πρέπει», χρησιμοποιώντας την εμπειρία μου ως ψυχολόγος αλλά και δάσκαλος. Έφτιαξα λοιπόν έναν κόσμο όπου τα συναισθήματα ζουν μαζί, μαθαίνοντας να αποδέχονται και να βοηθούν το ένα το άλλο.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Ο μικρός φίλος/φίλη μας μπορεί να διαβάσει το βιβλίο του θυμού μόνος του ή να του το αναγνώσει κάποιος ενήλικας. Η ιστορία είναι σύντομη, κατανοητή, ευχάριστη για τα παιδιά και σε συνδυασμό με την ελκυστική εικονογράφηση μπορεί να βοηθήσει τον συναισθηματικό εγγραμματισμό τους. Στην ιστορία του Αρκούδου του Θυμού, οι μικροί αναγνώστες θα μάθουν να διαχειρίζονται και να εκφράζουν το συναίσθημά αυτό με λειτουργικούς τρόπους. Έτσι με μια αφήγηση σύντομη και περιεκτική, αστεία αλλά και προσεκτικά διατυπωμένη, θα γίνει μια καλή πρώτη γνωριμία με το συναίσθημα του θυμού και τις ποικίλες προεκτάσεις του. Ταυτόχρονα μέσα από την παρατήρηση της συμπεριφοράς του αρκούδου θα περάσουν στο παιδί αβίαστα πληροφορίες για την παρατήρηση και τροποποίηση της δικής του συμπεριφοράς τη στιγμή του θυμού του.

Γιώργος Παναγιωτάκης, Αμφίβια, εκδ. Πατάκη

Γιατί το έγραψες;

Σπάνια γνωρίζω από πριν γιατί γράφω ένα βιβλίο. Η ιστορία και τα πρόσωπα που τη ζουν έρχονται και με βρίσκουν και εγώ απλά προσπαθώ να τα βγάλω στο φως με όσο μεγαλύτερη πιστότητα μπορώ. Κοιτώντας όμως προς τα πίσω, μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα ότι τα Αμφίβια γεννήθηκαν από την ανάγκη μου να καταγράψω το «εδώ και σήμερα», όπως το βιώνουν τα παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία. Τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά τους, καθώς βαδίζουν προς την ενηλικίωση και τα μεγάλα τραύματα, που είναι πολύ πιο συχνά από όσο νομίζουμε και μένουν ανοιχτά όσο αδιαφορούμε ή αδυνατούμε να τα αντικρίσουμε με καθαρό βλέμμα. Στο επίκεντρο βρίσκονται μοιραία οι προκλήσεις της ψηφιακής εποχής, καθώς και ζητήματα όπως η αναζήτηση της ταυτότητας, ο έρωτας και η λαχτάρα για ζωή η οποία αποτελεί κινητήρια δύναμη για όλους μας.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Θα έλεγα να το διαβάσουν πρώτα πρώτα για να βυθιστούν στην ιστορία του και –αν όλα πάνε καλά– να την απολαύσουν. Για να μπουν στα παπούτσια της Αλεξάνδρας και του Μαξ, των κεντρικών χαρακτήρων του βιβλίου, και να ζήσουν μια περιπέτεια που διαδραματίζεται σε γνώριμές τους διαδρομές και περιέχει καταστάσεις με τις οποίες θα μπορούσαν να βρεθούν αντιμέτωπα. Δεν κρύβω όμως πως θα ήθελα το βιβλίο μου να λειτουργήσει και ενθαρρυντικά προς τα παιδιά που βιώνουν και εκείνα δυσκολίες. «Εκεί έξω υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος» λέει κάποια στιγμή ένας από τους ήρωες του βιβλίου. Είναι κάτι που το πιστεύω και θέλω να το πιστέψουν και τα παιδιά. 

Σοφία Πανίδου, Βλέπω τον κόσμο όπως είμαι, εικονογράφηση: Κώστας Μαρκόπουλος, εκδ. Παπαδόπουλος

Γιατί το έγραψες;

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε για να δείξει πόσο μοναδικός είναι ο κόσμος μας, και είναι μοναδικός γιατί είμαστε εμείς μοναδικοί! Καθένας λοιπόν λέει μια αλήθεια που ισχύει μόνο για τον ίδιο. Και έρχεται η αλήθεια του άλλου στη διπλανή σελίδα για να μας προβληματίσει. Μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα αντίθετα πράγματα; Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε όσα λένε τα ζώα για τον κόσμο τους ωστόσο σαν άνθρωποι γνωρίζουμε πως η αλήθεια προκύπτει από τη σύνθεση κάθε ξεχωριστής ματιάς. Είναι σημαντικό να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του. Είναι εξίσου σημαντικό να υποψιαστούμε πως η δική μας μάτια δεν είναι η μόνη αληθινή!

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Τα παιδιά θα το διαβάσουν για να απολαύσουν την εικονογράφηση του Κώστα Μαρκόπουλου και το λιτό κείμενο. Θα δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια της φάλαινας και του μυρμηγκιού, της πεταλούδας και της χελώνας! Θα αλλάζουν οπτική γωνία σε κάθε σελίδα. Θα το διαβάσουν για να βρουν την απάντηση στο τι τελικά ισχύει ανάμεσα σε δύο αντίθετες αλλά απόλυτα αληθινές φράσεις! Γιατί τα παιδιά εύκολα θα φτάσουν στο συμπέρασμα πως το κάθε ζώο έχει δίκιο σε όσα εκφράζει, αφού αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα που γνωρίζει. Εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε πως η μεγάλη αλήθεια για τον πλανήτη αποτελείται από αυτές τις άπειρες μικρές. Για τον καθένα μας λοιπόν όλα είναι αλλιώς! Κι έπειτα δεν θα υπάρχει λόγος για εντάσεις μεταξύ τους όταν θα ακούνε απόψεις όπως «το καλύτερο φαγητό είναι το μπριάμ» γιατί θα συμπληρώνουν την φράση… «για σένα»!

Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Ροζάννα, εικονογράφηση: Ζακλίν Πολενάκη, εκδ. Σιελ

Γιατί το έγραψες;

Έγραψα αυτό το παιδικό βιβλίο για όλη την οικογένεια και για κάθε οικογένεια –όχι μόνο για τα παιδιά– προκειμένου να λειτουργήσει ως εργαλείο που γεφυρώνει εποχές, ανθρώπους, συναισθήματα πέρα από κάθε κοινωνική κατηγοριοποίηση. Το βιβλίο έχει δύο θέματα που πραγματεύεται. Το ένα θέμα αφορά τον πρώτο αποχωρισμό: από το σπίτι στο σχολείο, συγκεκριμένα στον παιδικό σταθμό. Βλέπουμε πώς η οικογένεια της Ροζάννας αντιμετωπίζει την κατάσταση και τη βοηθάει στο πρώτο της βήμα. Το άλλο θέμα αφορά την ποικιλομορφία της ζωής που υπερβαίνει τη δυαδικότητα και την αγάπη που δεν έχει φύλο αλλά μπορεί να κρατάει μια οικογένεια –ανεξαρτήτως σύνθεσης– ενωμένη και δυνατή.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Για να ζήσουν μαζί με τη Ροζάννα απλές καθημερινές και αγαπησιάρικες στιγμές, να νιώσουν μαζί της τον προβληματισμό της πρώτης αναχώρησης για το σχολείο αλλά κυρίως να αισθανθούν την τρυφερότητα, τη θαλπωρή και την αγάπη που η Ροζάννα εισπράττει από τις μαμάδες της ώστε να ξεπεράσει κάθε της ανησυχία στο νέο της ξεκίνημα. Με μια πρόταση, το μήνυμα του βιβλίου θα μπορούσε να ήταν τούτο: Ας αφεθούμε στις ευεργεσίες του μοιράσματος, ας πορευτούμε από τη διαφορετικότητα στην οικουμενικότητα. Καλό καλοκαίρι και καλά αναγνωστικά ταξίδια!

Κώστας Στοφόρος, Το γκαμπί του βασιλιά και το μυστήριο του Παλέριο, εικονογράφηση: Λίλα Καλογερή, εκδ. Διόπτρα

Γιατί το έγραψες;

Έγραψα το βιβλίο κυρίως για να μοιραστώ την αγάπη μου για ένα μάλλον άγνωστο μέρος της Ιταλίας, έναν τόπο που πραγματικά θα ήθελα έστω για λίγο να ζήσω κάποτε. Αν σε αυτό προσθέσετε την αδυναμία μου στις αστυνομικές περιπέτειες και στο σκάκι, θα έχετε όλους τους λόγους. Μαζί με την υπέροχη εμπειρία να ανήκεις σε μια ομάδα συγγραφέων που έγραψαν τους «κατασκόπους της Γεωγραφίας».

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Νομίζω τα παιδιά θα το βρουν διασκεδαστικό και ταυτόχρονα μέσα από τις σελίδες του θα μάθουν πράγματα, θα ταξιδέψουν σε μια χώρα όπως η Ιταλία και θα ανακαλύψουν τα πολλά κοινά που έχουμε. Όσοι αγαπούν το σκάκι έχουν έναν λόγο παραπάνω να το διαβάσουν αφού το μυστήριο αφορά έναν από τους κορυφαίους σκακιστές όλων των εποχών!

Ελένη Τασοπούλου, Αυτό που κρύβεται στα δέντρα, εκδ. Καστανιώτη

Γιατί το έγραψες;

Πάντα με απασχολούσε αυτή η υποσυνείδητη διχοτόμηση που ξεκινάει από τις σχολικές αίθουσες για να μη σταματήσει ποτέ: από τη μία παιδιά που είναι ή θα μπορούσαν να είναι φίλοι μας, και από την άλλη παιδιά που εκ των προτέρων, πριν ακόμα αλλάξουμε δυο κουβέντες μαζί τους, έχουν απορριφθεί από εν δυνάμει φίλοι, έχουν φάει Χ από την αρχή. Κι όλα αυτά μέσα στο μυαλό μας και χωρίς πολλά πολλά: από δω οι πιθανότητες, από κει εκείνοι οι «απίθανοι» τύποι που δεν αξίζουν ούτε να τους δώσεις μια ευκαιρία. Θέλησα λοιπόν να ανιχνεύσω αν μπορεί να γίνει αλλιώς. Και πού μπορεί να φτάσει, πόσο δύσκολη είναι και πόσο μακριά μπορεί να πάει μια φιλία ανάμεσα σε «αταίριαστα» παιδιά. Και συνάμα ήθελα να ανιχνεύσω, έστω λίγο, την πιο δύσκολη από όλες τις σχέσεις, εκείνη που έχουμε με αυτούς που «έφυγαν». Ο θάνατος κόβει το νήμα της; Την σταματάει αμετάκλητα και οριστικά και δεν απομένει τίποτα εκεί; Η Εύα, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, θα βρει τις δικές της απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Όχι με τρόπο εύκολο. Ούτε ανώδυνο. Οπωσδήποτε όμως, λυτρωτικό.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Επειδή τα παιδιά δεν αρκούνται στις εύκολες απαντήσεις, αυτές που έχουμε παγιώσει πολλοί ενήλικοι μέσα στο κεφάλι μας, τις έχουμε τσιμεντάρει και δεν τις αλλάζουμε ποτέ, νιώθοντας νανουριστικά ασφαλείς μαζί τους. Τα παιδιά όμως δεν θέλουν να κοιμηθούν, θέλουν να μάθουν τα πώς και τα γιατί, διαμορφώνουν απόψεις αλλά και αναθεωρούν, αμφισβητούν ετοιμοπαράδοτα υποδείγματα και τα γκρεμίζουν, αλλάζουν μέσα τους αλλάζοντας και τον κόσμο. Σε αυτά απευθύνεται το βιβλίο, προσκαλώντας τα να δουν τις «αταίριαστες» φιλίες και τα παραμερισμένα παιδιά του σχολείου τους –και όχι μόνο– από μια άλλη οπτική γωνία, με μια διαφορετική ματιά. Ίσως ανακαλύψουν ότι εκεί που τους μάθαμε ότι δεν υπάρχει τίποτα, εκεί που οφείλουν γρήγορα και άσκεφτα να προσπεράσουν και να πάνε παρακάτω, εκεί μπορεί απροσδόκητα να βρουν κάτι πολύτιμο, κάτι που το κρατάς για όλη σου τη ζωή. Ίσως ανακαλύψουν πως σε «Αυτό που κρύβεται στα δέντρα», αξίζει να δώσουν μια ευκαιρία.

Γιώργος Τσακνιάς, Ένα καλαμάρι επιθυμεί να πάει στο φεγγάρι, εικονογράφηση: Ιφιγένεια Καμπέρη, εκδ. Παπαδόπουλος

Γιατί το έγραψες;

Μου αρέσει πολύ να γράφω αστείους στίχους. Όταν, μάλιστα, οι στίχοι αυτοί ακολουθούν μια συγκεκριμένη, δομημένη φόρμα (σονέτο, χάικου, λίμερικ κ.ο.κ.), ακριβώς επειδή καταβάλλω προσπάθεια να ακολουθήσω τις επιταγές και τους περιορισμούς της φόρμας αυτής στο μέτρο και/ή στην ομοιοκοταληξία, η ιστορία προκύπτει «από μόνη της» — ασυνείδητα, για την ακρίβεια. Έτσι, και πιο ενδιαφέρουσα είναι και πιο αστεία — ελπίζω, τουλάχιστον. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις τρεις φόρμες που ανέφερα ως παράδειγμα, οι δύο (τα χάικου και τα λίμερικ) ξεκίνησαν ως αυτοσχέδια σκωπτικά, σατιρικά (και, ενίοτε, ιερόσυλα) ποιηματάκια.

Μια μέρα, λοιπόν, έγραψα ένα λίμερικ — έτσι, χωρίς λόγο. Τα λίμερικ έχουν πέντε στίχους με συγκεκριμένο αριθμό συλλαβών και ρυθμό, και ρίμα: ο πρώτος στίχος ομοικοαταληκτεί με τον δεύτερο και τον πέμπτο, ο τρίτος με τον τέταρτο. Έπειτα, έγραψα άλλο ένα λίμερικ. Το πρώτο έτυχε να έχει για ήρωα κάποιο ψάρι, παρασύρθηκα λοιπόν κι έβαλα ψάρι και στο δεύτερο. Για να μην τα πολυλογώ, πέρασα όλη εκείνη τη μέρα γράφοντας λίμερικ με ήρωες ψάρια και θαλασσινά. Το μεσημέρι της μέρας εκείνης, έφαγα τονοσαλάτα. Την επόμενη μέρα, τα ξαναείδα, μου άρεσαν, και τα έστειλα στη φίλη μου τη Χριστίνα Παπαδοπούλου, που εκδίδει πολύ ωραία βιβλία για παιδιά.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Ο βασικός λόγος για να διαβάσει κάποιο παιδί το «Καλαμάρι» είναι ότι έχει πλάκα. Νομίζω (ελπίζω) ότι διακρίνεται από ένα είδος χιούμορ, το οποίο τα παιδιά κατά κανόνα εκτιμούν: το nonsense humor, δηλαδή το χιούμορ που δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό, δεν σατιρίζει, δεν διδάσκει, είναι απλώς διασκεδαστικό. Είναι χιούμορ πηγαίο και αυθόρμητο, που προέρχεται από ελεύθερους συνειρμούς. Και ίσως παρακινήσει μερικά παιδιά, όπως τον φίλο μου τον Παύλο, να αυτοσχεδιάσουν και να φτιάξουν τα δικά τους λίμερικ — με ψάρια ή με οποιονδήποτε άλλο ήρωα.

Ακριβώς το ίδιο πνεύμα πηγαίου χιούμορ νομίζω πως διατρέχει και την εικονογράφηση του βιβλίου από την Ιφιγένεια Καμπέρη.

Ευλαμπία Τσιρέλη, Οικογένεια Άντερσον, εικονογράφηση: Αλέκος Παπαδάτος, εκδ. Ίκαρος

Γιατί το έγραψες;

Η Οικογένεια Άντερσον είναι ένα βιβλίο που έγραψα πρώτα για να διασκεδάσω. Δημιουργώντας τον κόσμο και τους ήρωες, πέρασα υπέροχα. Τους γνώρισα εις βάθος, τους αγάπησα και ονειρεύτηκα πολλές φορές να ζούσα κι εγώ σε ένα τέτοιο σπίτι με τρομερά μυστικά και κρυφές πόρτες, κοντά σε ένα πυκνό δάσος και μια γοητευτική ακτή ‒ όλα μεγάλο κομμάτι της δικής μου παιδικής ηλικίας. Ήθελα όμως, μέσα από αυτή την ιστορία, να μιλήσω και για κάποια πράγματα που από παιδί με απασχολούνˑ όπως η σκοτεινή πλευρά μας, όταν δηλαδή δεν είμαστε πάντα χαρούμενοι ‒και αυτό είναι εντάξει‒, οι αδελφικές σχέσεις και οι αναμνήσεις με τα αδέρφια μας που είναι πολύτιμες για όλη τη μετέπειτα ζωή μας, οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, η βοήθεια προς τους αδύναμους, το πώς πρέπει εμείς πρώτοι να κάνουμε παρέα αυτούς που οι άλλοι απορρίπτουν, να είμαστε πάντα έτοιμοι να βγούμε μπροστά γι’ αυτούς, η εμπιστοσύνη και πώς αυτή χτίζεται, η καλοσύνη των ξένων, αλλά και η σημασία της τέχνης στη ζωή μας, η συζήτηση, το μοίρασμα, η επαφή με τη φύση.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Ξέρω πως τα παιδιά, όπως και οι μεγαλύτεροι που θα γνωρίσουν το βιβλίο, θα βρουν μέσα του ένα μεγάλο κομμάτι τους. Θα ανακαλύψουν ότι έχουν πολλά κοινά με τους ήρωες, τους εμφανείς αλλά και τους (στην αρχή) αφανείς. Θα λαχταρήσουν να ζήσουν σε αυτή την έπαυλη που αποτελεί ένα αρχετυπικό σχεδόν μοτίβο της παιδικής ηλικίας, και σίγουρα θα διασκεδάσουν με το σκωτσέζικο τοπίο και το ιδιόμορφο καλοκαίρι, στο δάσος Ίνσλευ και στην ακτή Φιόνα με το δεντρόσπιτο και τη μικρή σπηλιά, τα μεγάλα δωμάτια στην Άλμπα Χάους με τις μυστικές πόρτες και όλα τα υπέροχα που φτιάχνει η παιδική φαντασία… Η Έμιλι, ο Χένρι και ο Άρθουρ, αλλά και οι άλλοι ήρωες που δεν μπορώ εδώ να αποκαλύψω, θα γίνουν οι καλύτεροί τους φίλοι, και θα δουν πως στο σκοτάδι καμιά φορά κρύβονται τα πιο φωτεινά πράγματα…

Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου, «Πουλάκι απ’ την Ανατολή», εικονογράφηση: Αχιλλέας Ραζής, εκδ. Υδροπλάνο

Γιατί το έγραψες και γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Μια φωτογραφία φίλης μ’ ένα οικογενειακό κειμήλιο φερμένο από τη Σμύρνη, ήταν η αφορμή για να γραφτεί το κείμενο αυτού του βιβλίου. Το σφυρήλατο πουλάκι «ζωντάνεψε», πέταξε από το μπακιρένιο ταψί που στόλιζε και άρχισε να κελαηδά όσα θυμόταν κι έζησε. Κι η πένα μου πήρε φωτιά για να σας παρουσιάσει –σαν σε μικρή ταινία με καρτ ποστάλ εποχής που βλέπαμε στo view master μας μικροί– μια πόλη μοναδική. Μια πόλη που αγαπήθηκε πολύ και η απώλειά της στιγμάτισε τη νεότερη ιστορία του Ελληνισμού.

Το χρώσταγα στη μία μου ρίζα, που ήρθε ρακένδυτη και πονεμένη από τον Πόντο μετά την καταστροφή και τον διωγμό και συνέχισε τη ζωή ανθίζοντας και καρποφορώντας στη Νέα Σμύρνη. Το χρώσταγα στα παιδιά. Οφείλουμε να τα μυήσουμε στην ιστορία με τρόπους δημιουργικούς, ανοιχτόμυαλους και ανοιχτόκαρδους, κινητοποιώντας την κρίση, το συναίσθημα και την αισθητική τους. Το χρώσταγα στη γειτονιά μου, τον Φάρο της Άνω Νέας Σμύρνης, «σύνορα» με Μπραχάμι και Δάφνη, στα παιδικά μου χρόνια. Το χρώσταγα σε όλες τις αφηγήσεις και τις μνήμες, τις μουσικές και τα τραγούδια, τις γεύσεις και τις μυρωδιές της Μικρασίας, με τις οποίες ζυμώθηκα από μικράκι.

Ο Αχιλλέας Ραζής έντυσε με τις εξαίσιες εικόνες του τις λέξεις μου. Ένα ονειρικό ταξίδι από τη Σμύρνη στη Νέα Σμύρνη ξεκινά. Για την ιστορία που δεν ξεχνιέται και για τη ζωή που συνεχίζεται.

Χριστίνα Φραγκεσκάκη, Το ποδήλατό του, εικονογράφηση: Πέτρος Μπουλούμπασης, εκδ. Καλειδοσκόπιο

Γιατί το έγραψες;

Δεν σχεδιάζω συνήθως από πριν τα βιβλία που θα γράψω. Τις πιο πολλές φορές αναδύεται με δύναμη ένας ρυθμός, ρυθμός όμως που με τριγυρίζει καιρό και που στη συνέχεια θα «γεννήσει» την εναρκτήρια πρόταση και θα ακολουθήσει την ιστορία. Πίσω από τον ρυθμό μπορεί να βρίσκεται μια εμβληματική εικόνα της καθημερινής ζωής, κάποιο προσωπικό βίωμα, κάτι που είδα , που άκουσα ή που διάβασα. Έχω γράψει ιστορίες μετουσιώνοντας λογοτεχνικά, μια είδηση στην εφημερίδα φερειπείν, ένα συμβάν, όχι όποιο κι όποιο αλλά εκείνο που διαβάζοντάς το ένιωσα κάποιου τύπου συγκίνηση, ένα χτυποκάρδι. Μερικές φορές τα συμβάντα είναι οδυνηρά, μας ξεπερνούν.

Το ποδήλατό του γράφτηκε τον πρώτο καιρό του πολέμου στη Συρία και της έλευσης στη χώρα μας των προσφύγων. Ακολούθησαν κι άλλοι πόλεμοι, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις πατρίδες τους, ξεριζώθηκαν. Είναι αυτονόητο πως η δημιουργία θα στρέψει το βλέμμα της και σε αυτή την πτυχή της καθημερινότητας.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Το ποδήλατο ως ισότιμος πρωταγωνιστής της ιστορίας, η χαρά της απόκτησής του, οι ανέμελες μέρες πριν από τον πόλεμο με το ποδήλατο στο κέντρο της ζωής, οι βόλτες και τα παγωτά, το μακρύ ταξίδι προς αναζήτηση νέας πατρίδας με το ποδήλατο αγκαλιά, το σπίτι και το ποδηλατάδικο που αφήνουν πίσω τους οι ήρωες, είναι στοιχεία με τα οποία τα παιδιά-αναγνώστες μπορούν να ταυτιστούν και να κατανοήσουν έτσι πως πριν από τον πόλεμο υπάρχει μια καθημερινότητα που σφύζει από ζωή, υπάρχει χαρά και μικρά απλά πράγματα που νοηματοδοτούν τον χρόνο που περνά. Υπάρχει μια πατρίδα και οι άνθρωποι που τους λέμε πρόσφυγες την αγαπούν, την νοσταλγούν και ελπίζουν πως θα κάποτε θα ξαναβρούν.

Άλκηστη Χαλικιά, Σαν διακοπές ρεύματος, εικονογράφηση: Μαρία Μπαχά, εκδ. Ίκαρος

Γιατί το έγραψες;

Όταν γράφουμε ένα βιβλίο, γινόμαστε οι ήρωες του και ζούμε τις ζωές τους. Έγραψα το «Σαν Διακοπές Ρεύματος», μετά από την πανδημία, από την ανάγκη να βρεθώ στη φύση, μακριά από τις οθόνες, να νιώσω να ξυπνούν όλες μου οι αισθήσεις από τις μυρωδιές και τους ήχους του δάσους, να τρέξω, να σκαρφαλώσω στα δέντρα, να σκαλίσω, να παρατηρήσω, να με τσιμπήσουν ζουζούνια, να καθίσω στο χώμα, να πιάσω φιλίες με τα πουλιά. Επίσης, μού είχαν λείψει πολύ οι άνθρωποι. Μέσα από τα τραγούδια που υπάρχουν στο cd του βιβλίου, συνεργάστηκα με πολλούς υπέροχους καλλιτέχνες, κάποιους τους γνώριζα ήδη και με άλλους ήρθα κοντά χάρη σ’ αυτή τη δουλειά. Ήταν μια φανταστική περιπέτεια δημιουργίας για μένα και συνεχίζει να είναι σε κάθε παρουσίαση που τα παιδιά συμμετέχουν με ενθουσιασμό.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Παιδιά, πρέπει να γνωρίσετε τον Γιωργή! Έχει συνέχεια τις πιο πρωτότυπες ιδέες για παιχνίδι. Είμαι σίγουρη ότι θα λατρέψετε το Σχολείο της Φύσης που πηγαίνει κι εκεί γνωρίζεται με τον Άγγελο. Η κυρία Μυρτώ είναι μια ειδική περίπτωση δασκάλας. Να, δείτε, πώς χειρίστηκε το θέμα του Βαλσαμάκη. Δεν θα σας πως ποιος είναι ο Άι Κοτσύφης, ούτε τι έγινε στο Καταφύγιο. Θα σας πω μόνο πως τελειώνοντας το βιβλίο, το τραγούδι που λέει «Φίλοι με τη Φύση, με τη Φύση Φίλοι», θα σας κολλήσει στο μυαλό κι αν βρεθείτε σε καμιά παρουσίαση, θα μάθετε και την χορογραφία του!

Καλό καλοκαίρι!

Κυριάκος Χαρίτος, Για Φαντάσου, εικονογράφηση: Ντανιέλα Σταματιάδη, εκδ. Μεταίχμιο

Γιατί το έγραψες;

Το Για Φαντάσου δεν γράφτηκε με κάποιο σκοπό. Γράφτηκε όπως κάθεται κανείς σε ένα πιάνο και αρχίζει να παίζει εμμονικά μια μελωδία. Κάθε φορά η αρχή του θέματος είναι ίδια αλλά μετά αλλάζει ανάλογα με το πού πηγαίνουν τα δάχτυλα. Όλες αυτές οι παραλλαγές μαζεύτηκαν και έφτιαξαν μια συλλογή από απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα… «Τι θα γινόταν αν…» . Αυτό είναι το βιβλίο. Δεν είχε κανένα σκοπό. Ένα μελωδικό ερώτημα είναι που διασκεδάζει απαντώντας στον εαυτό του.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαβάσει ένα παιδί το Για Φαντάσου όπως και κανένα άλλο βιβλίο. Κανένας άλλος λόγος πέρα από την ίδια του την επιθυμία. Αν δηλαδή το ανοίξει, αρχίσει να το διαβάζει και θέλει να συνεχίσει. Με τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει κανένας λόγος να φάει κανείς ένα αβοκάντο εκτός αν δοκιμάσει ένα αβοκάντο και του αρέσει. Ναι, προφανώς οι διατροφολόγοι θα σου αναλύσουν όλα τα θρεπτικά του στοιχεία αλλά η ανάγνωση δεν λειτουργεί έτσι. Ελπίζω πάντως αν το διαβάσει να περάσει καλά. Να το ευχαριστηθεί και να χορτάσει.

Μαριλίτα Χατζημποντόζη, Το ξωτικό κι ο δράκος, εικονογράφηση: Αγγελική Ρελάκη, εκδ. Μεταίχμιο

Γιατί το έγραψες;

Το ξωτικό κι ο δράκος είναι ένα βιβλίο μυθοπλασίας, περιπέτειας και εντάσσεται στην αξιοθαύμαστη σειρά Μικρές Καληνύχτες των εκδόσεων Μεταίχμιο. Το βιβλίο αυτό έχει δύο ήρωες πολύ αγαπητούς στα παιδιά, μια φαντασμαγορική εικονογράφηση που θα εντυπωσιάσει και θα εκτοξεύσει την φαντασία των παιδιών στα ύψη.

Γιατί να το διαβάσουν τα παιδιά;

Θα μοιραστώ μαζί σας τη γνώμη του μικρού μου φίλου-αναγνώστη που μου είπε: Μα αυτό το βιβλίο είναι καλύτερο κι από το λούνα παρκ!!! Είναι το πιο κολακευτικό σχόλιο για έναν συγγραφέα που γράφει για παιδιά (το πιο απαιτητικό κοινό κατά τη γνώμη μου). Καλή σας διασκέδαση λοιπόν, με την αγάπη μου ολάκερη.