Γιατί το παιδί μου κλαίει κάθε φορά που φεύγω απο κοντά του;
Είναι φυσιολογικό το μικρό μου να κλαίει κάθε φορά που απομακρύνομαι και να θέλει να με ακολουθήσει
Αναρωτιέστε γιατί το μικρό σας κλαίει κάθε φορά που αποφασίζετε να απομακρυνθείτε από αυτό και θέλει να σας ακολουθεί όπου κι αν πάτε; Είναι φυσιολογικό. Είναι μια αντίδραση που ονομάζεται άγχος αποχωρισμού και εκδηλώνεται γύρω στην ηλικία των 10 μηνών και κορυφώνεται μεταξύ του 13ου και 18ου μήνα. Μετά την ηλικία αυτή το άγχος αρχίζει να μειώνεται και τελικά εξαφανίζεται. Το βρέφος, δεν έχει αναπτύξει την ικανότητα ακόμη να καταλαβαίνει ότι αν η μαμά του χαθεί από το οπτικό του πεδίο δεν σημαίνει ότι έχει εξαφανιστεί για πάντα. Για αυτό τον λόγο νιώθει ανησυχία, δυσφορεί και μπορεί να κλαίει, να φωνάζει, να καρφώνει το βλέμμα του στην πόρτα, ακόμα και να την κλωτσά και μετά να κάθεται απογοητευμένο αγνοώντας τα παιχνίδια του και κάθε άλλο που μέχρι πριν μπορεί να απολάμβανε. Η αντίδραση αυτή σίγουρα φέρνει τους γονείς σε δύσκολη θέση και τους στενοχωρεί.
Η συμπεριφορά τους όμως είναι αυτή που θα καθορίσει το εάν το παιδί θα καταφέρει να ξεπεράσει επιτυχώς την φάση αυτή. Οι γονείς δηλαδή που για να καθησυχάσουν το παιδί περιορίζουν τις δραστηριότητές τους και μένουν στο σπίτι ή οι γονείς που φεύγουν κρυφά από το παιδί, τελικά αυξάνουν ακόμη περισσότερο την ανησυχία του. Ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος είναι να εξηγούν στο παιδί, όσο μικρό και αν είναι, ότι θα λείψουν για λίγο και ότι θα επιστρέψουν. Αυτό που είναι επίσης βοηθητικό είναι να παραμένει το παιδί στο σπίτι του, σε ένα οικείο περιβάλλον και με γνωστά του πρόσωπα.
Οι γονείς αυτό που θα είναι καλό να αποφεύγουν είναι το μεγάλο διάστημα απουσίας της μητέρας στην περίοδο της κορύφωσης του άγχους αυτού, δηλαδή μεταξύ 13ου και 18ου μήνα. Βέβαια, κάθε παιδί έχει τον δικό του χρόνο ανάπτυξης αλλά σε κάθε περίπτωση εάν το άγχος αυτό παραμένει και μετά τα 2 έτη οι γονείς έχουν να διερευνήσουν τους λόγους για τους οποίους το μικρό τους δυσκολεύεται τόσο πολύ να αυτονομηθεί.
Κάποιοι από τους λόγους αυτούς θεωρούνται οι εξής:
-Οι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες. Η έντονη ανάγκη του παιδιού να βρίσκεται συνέχεια μαζί με την μητέρα του μπορεί να έχει προέλθει από αγχογόνες καταστάσεις για το παιδί, όπως ο θάνατος ενός συγγενή, κάποια αλλαγή στο οικογενειακό περιβάλλον όπως μετακόμιση, διαζύγιο κ.ά.
–Η συμπεριφορά των ίδιων των γονιών. Τα παιδιά παρατηρούν και μιμούνται τα «σημαντικά» γι’ αυτά πρόσωπα που κυρίως είναι οι γονείς τους. Αν λοιπόν ένας γονιός είναι γεμάτος φόβους υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το παιδί να εκδηλώσει φόβο απέναντι σε νέες καταστάσεις, όπως για παράδειγμα το σχολείο. Πολλές φορές οι γονείς με το να είναι υπερπροστατευτικοί κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται ανασφάλεια όταν βρίσκονται μόνα τους, χωρίς αυτούς.
Ένα παιδί με άγχος αποχωρισμού, είναι συνήθως ευερέθιστο, δύσκολο στο φαγητό, αποφεύγει να μένει σε ένα δωμάτιο μόνο του, και ακολουθεί τη μητέρα παντού. Παράλληλα μπορεί να εμφανίζει και φόβους για το σκοτάδι ή άλλες παράξενες ανησυχίες για τέρατα που φοβάται μην επισκεφτούν το δωμάτιό του.
Τα παιδιά αυτά μοιάζουν λυπημένα, κλαίνε εύκολα και παραπονιούνται ότι δεν τα αγαπάει κανείς.
Αυτό που έχουν να κάνουν οι γονείς είναι αρχικά να αναγνωρίσουν τα συμπτώματα αυτά και εάν χρειαστεί να ζητήσουν την βοήθεια κάποιου ειδικού.
ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
MSC “Έλεγχος του στρες και προαγωγή της υγείας”, Ιαττρικής Αθηνών
Ειδίκευση στη συστημική-οικογενειακή ψυχοθεραπεία