Αντί να βάζετε τις φωνές στα παιδιά σας, πείτε τους αυτή τη φράση

Ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι γονείς αισθανόμαστε συχνά ότι φτάνουμε στα όριά μας, νιώθουμε έτοιμοι να εκραγούμε και κάποιες φορές, πράγματι, δεν αποφεύγουμε μια έκρηξη οργής μπροστά στα παιδιά μας, με δυνατές φωνές και κουβέντες που γρήγορα μετανιώνουμε.

Αυτά τα ξεσπάσματα εκτός του ότι λειτουργούν ως ένα μέσο εκτόνωσης για μαμάδες και μπαμπάδες συνήθως δεν έχουν κανένα άλλο όφελος, αντιθέτως μπορεί να συνοδεύονται από ενοχές και να διαταράξουν τις οικογενειακές σχέσεις.

Ωστόσο η συμβουλή που δίνει η Αμερικανίδα αρθρογράφος Annie Reneau ίσως μάς βοηθήσει να αποφύγουμε τις φωνές την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά των παιδιών μας.

Όπως υποστηρίζει η ίδια, αν εξαιρέσουμε κάποιες παθολογικές διαταραχές συμπεριφοράς τα περισσότερα παιδιά προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους γονείς τους και να κάνουν το σωστό. Αλλά δεν καταφέρνουν πάντα να συμβιβάσουν τα παρορμητικά «θέλω» τους με την επιθυμία τους να κάνουν τους γονείς τους περήφανους για εκείνα.

Το αποτέλεσμα; Κάποιες φορές τα παιδιά μας αμελούν να ολοκληρώσουν μια εργασία τους, παρόλο που τους το έχουμε ζητήσει επανειλημμένα. Ή «χαζολογούν» αντί να μαζέψουν τα παιχνίδια τους. Ή γίνονται επιθετικά απέναντι στα αδερφάκια τους.

Η πρώτη μας αντίδραση, τότε, ίσως να είναι να τους βάλουμε τις φωνές. Αλλά σύμφωνα με τη Reneau, υπάρχει ένας πιο εποικοδομητικός τρόπος να αντιμετωπίσουμε μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά τους.

Καταρχήν, να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε ότι πίσω από κάθε ανεπιθύμητη συμπεριφορά κρύβεται ένας προσωπικός αγώνας του παιδιού – ας πούμε, ο αγώνας του να συμβιβάσει τα δικά του «θέλω» με εκείνα των γονιών του. Και σε δεύτερη φάση, να του πούμε την παρακάτω φράση:

«Το ξέρω ότι προσπαθείς να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς αυτή τη στιγμή. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω εγώ σε αυτό;».

«Με αυτές τις δύο φράσεις, διατυπωμένες έστω διαφορετικά, ζητάμε από τα παιδιά μας να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους χωρίς να τα ταπεινώσουμε ή να τα ντροπιάσουμε. Τους υπενθυμίζουμε ότι κατά βάθος είναι καλοί άνθρωποι, που θέλουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και πως είμαστε πλάι τους για να τα βοηθήσουμε σε αυτή την προσπάθεια», σχολιάζει η αρθρογράφος.

Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται κάποιες φορές στην πράξη, ας αναλογιστούμε το εξής: Αυτή δεν είναι μια από τις αποστολές μας ως γονείς; Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να είναι ο καλύτερος εαυτός τους; Να τα καθοδηγήσουμε έτσι ώστε να αναπτύξουν το κίνητρο και τα εργαλεία να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους, σε κάθε περίσταση; Βάζοντάς τους τις φωνές ή μιλώντας τους υποτιμητικά σίγουρα δεν τα κινητοποιούμε να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Και αν τελικά, με τις φωνές και τις απειλές, καταφέρουμε να τα κάνουμε να αλλάξουν συμπεριφορά, τότε το μοναδικό κίνητρό τους είναι ο φόβος: ένα λάθος κίνητρο.

See Also

«Φάρσα ή κέρασμα;» εμείς για την περίσταση σας κερνάμε «φοβερές» παιδικές ταινίες και βίντεο με τους αγαπημένους τους ήρωες

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μας ως γονείς είναι να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας αληθινό σεβασμό, όχι να τα κάνουμε να πειθαρχούν από φόβο. Μόνο έτσι μαθαίνουν, ουσιαστικά, να αυτοπειθαρχούν, μια δεξιότητα που θα αποδειχθεί μακροπρόθεσμα χρήσιμη στη ζωή τους.

«Αν δεν αντιμετωπίζω το παιδί μου σαν να προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί και αν δεν του περνάω το μήνυμα ότι βρίσκομαι πλάι του για να το βοηθήσω να πετύχει, τότε τι του διδάσκω ως γονιός;», διερωτάται η Reneau. «Ότι είναι “ελαττωματικό” από κατασκευής;».

Όλοι μας προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, αλλά συχνά δυσκολευόμαστε και κάποιες φορές αποτυγχάνουμε. Πόσο μάλλον τα παιδιά μας, που ακόμα αναπτύσσουν βασικές δεξιότητες. Αν προσπαθήσουμε να το θυμόμαστε αυτό ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές και τους περνάμε αυτό το μήνυμα στη μεταξύ μας επικοινωνία, τότε θα βάλουν τα δυνατά τους, με τη δική μας καθοδήγησης, να κάνουν πράγματι ό,τι καλύτερο μπορούν, σε κάθε περίπτωση.

Φυσικά, όλα αυτά είναι δύσκολα στην πράξη, δεδομένου ότι όλο μας είμαστε άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες. Αν όμως δεν προσπαθήσουμε να δώσουμε εμείς το παράδειγμα στα παιδιά μας, λειτουργώντας ως πρότυπα ψυχραιμίας, αυτοελέγχου και επιείκειας ακόμα και τις στιγμές που το μυαλό μας θολώνει από την κούραση και την απογοήτευση, τότε ποιος θα το κάνει;