«Αγαπώ πολύ τα βιβλία που έχουν ένα twist, κάτι λοξό, κάτι αναπάντεχο και ανατρεπτικό» Σοφιάννα Θεοφάνους
Η Σοφιάννα Θεοφάνους μιλάει με την Αγγελική Λάλου με αφορμή το βιβλίο της «Το κορίτσι και Το Κορίτσι»
Με αφορμή το βιβλίο της «Το κορίτσι και Το Κορίτσι» (εικονογράφηση: Λέλα Στρούτση, εκδόσεις: Πουά) μιλήσαμε με τη συγγραφέα και πολλά άλλα Σοφιάννα Θεοφάνους κι εκείνη μας ξενάγησε στο υπέροχο σύμπαν της.
Θες να μας συστήσεις στο Κορίτσι και το Κορίτσι;
«Το κορίτσι και Το Κορίτσι» είναι μια μικρή συμβολική ιστορία για το μεγάλωμα και το Momentum. Τη στιγμή εκείνη που για πρώτη φορά αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου μέσα από το βλέμμα ενός τυχαίου άλλου, πέραν από αυτό της μαμάς σου ας πούμε και των πολύ δικών σου ανθρώπων,
Θες να μας μιλήσεις λίγο για το κορίτσι με το όνομα Σοφιάννα;
Ευχαρίστως, είμαι κι εγώ ένα κορίτσι που μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει γράφοντας, παίζοντας, σπουδάζοντας συνεχώς. Ένα κορίτσι που δεν κάθεται εύκολα σε γενικές γραμμές, ένα κορίτσι που μονίμως ψάχνεται και νομίζω ότι θα ψάχνεται μέχρι και μετά τη σύνταξη. Ελπίζω τότε να συνεχίζω να γράφω και να ασχολούμαι περισσότερο με την κηπουρική.
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψεις το τελευταίο σου παιδικό βιβλίο;
Η αφορμή ήταν το όνειρο της Σεμίνας, μιας μικρής φίλης μου που ήθελε να της γράψω μια ιστορία. Στην πορεία αυτή η ιστορία πέρασε από πολλά στάδια μέχρι να γίνει δική μου και να βρω κι εγώ τον εαυτό μου εκεί μέσα. Για να πω την αλήθεια, δεν το κατατάσσω στα αμιγώς παιδικά βιβλία. Είναι μια ιστορία που απευθύνεται περισσότερο σε όσους έχουν βιώσει και κατανοήσει αυτό το Momentum, σε μεγαλύτερης ηλικίας κοινό και σε ενήλικες. Βεβαίως, το θέμα είναι διαχρονικό και από αυτήν την άποψη είναι και για παιδιά. Γενικά, προσπαθώ ό,τι γράφω να έχει μια ηλικιακή ευελιξία.
Πότε ένιωσες να «χάνεις» για πρώτη φορά τον εαυτό σου;
Εγώ προσωπικά πολλές φορές, αλλά έτσι όπως στην ιστορία του βιβλίου κάπου στα δεκαέξι. Ωραία εποχή και δύσκολη ταυτόχρονα.
Ως ηθοποιός πώς βιώνεις αυτό το «χάσιμο του εαυτού» – είναι κάτι λυτρωτικό ή επώδυνο;
Α, όχι. Εκεί δεν χάνω τον εαυτό μου. Στην σκηνή φροντίζω να υπάρχει μια συνοχή και συνεκτικότητα μέσα μου, εκεί υπάρχει ένας πολύ συγκροτημένος εαυτός που εξερευνά, αγγίζει και ανακαλύπτει μικρές εκδοχές του. Έχω πολύ σαφή όρια και συγκεκριμένα. Χρειάζομαι τον εαυτό μου και μετά το τέλος μιας παράστασης, για αυτό και τον κρατάω γερά, τον αφήνω στα πλαίσια που ορίζονται από ένα σωρό συντεταγμένες, σκηνοθέτης, έργο, συνθήκη, συνάδελφοι. Λυτρωτικό ή επώδυνο μπορεί να γίνει όταν αναγνωρίζονται συγκεκριμένα κομμάτια του εαυτού μου πάνω στη διαδικασία και πάνω στη στιγμή, σε μια στιγμή. Και όχι πάντα, δεν χρειάζεται να γίνεται πάντα.
Πώς είναι να γράφεις όπερα για παιδιά, ποιες οι διαφορές από το παιδικό θέατρο και ποιο σε ευχαριστεί περισσότερο ως δημιουργική διαδικασία;
Είναι διαφορετικές ευχάριστες διαδικασίες, αλλά όχι πολύ μακρινές. Και στις δύο πάντως περιπτώσεις το κείμενο είναι το όχημα και τη δραματουργία την αναλαμβάνει η μουσική και η εικονογράφηση αντίστοιχα. Και κάπου εκεί αρχίζει το σβήσε-γράψε. Πάντως δεν γράφω τίποτα που να μην μπορεί να γίνει είτε όπερα είτε βιβλίο. Μια όπερα σίγουρα θα θέλω να την κάνω βιβλίο κι ένα βιβλίο όπερα.
Πώς και δεν έχεις εικονογραφήσει παιδικό σου βιβλίο;
Α, δεν έχει τύχει. Η Λέλα μου είχε πει ότι θα μπορούσα πάντως. Το κάνω για τον εαυτό μου περισσότερο. Όταν ήμουν μικρή ήθελα να φτιάχνω κόμικς. Η ζωή με οδήγησε αλλού, αλλά το κρατάω μέσα μου ως μελλοντικό σχέδιο προς υλοποίηση.
Τι σου αρέσει να εικονογραφείς;
Μάνγκα. Αυτό κυρίως κάνω, γιαπωνέζικης νοοτροπίας σχέδια. Επίσης, εικονογραφώ τις πρόβες και ζωγραφίζω πολλές νεράιδες, μονόκερους και τέτοια για ανίψια, παιδιά φίλων και γενικά μικρούς ανθρώπους.
Ποια εμπειρία σου ως ηθοποιός θα σου μείνει αξέχαστη και ποιος είναι ο ρόλος που θα μείνει για πάντα μέσα σου;
Έχω πολλές τέτοιες, αλλά το «Υπόγειο» του Ντοστογέφσκι που κάναμε στην Πειραματική του Εθνικού με τον Νίκο Γιαλελή και την Ελένη Μποζά, κρατάει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Και νομίζω θα την κρατάει πάντα.
Τι σου αρέσει να διαβάζεις – ποια τα αγαπημένα σου παιδικά βιβλία ως παιδί και ποια ως πιο… μεγάλο παιδί;
Γενικά διαβάζω πολύ και πολλά είδη αλλά το αγαπημένο μου είναι το horror, phantasy genre. Αγαπώ πολύ τα βιβλία που έχουν ένα twist, κάτι λοξό, κάτι αναπάντεχο και ανατρεπτικό, βιβλία που δημιουργούν κόσμους και κυρίως δεν είναι διδακτικά.
Από το Αχ Φαντάσματα ποιο ήταν το πιο αγαπημένο σου φάντασμα;
Ω! Τα αγαπώ όλα τα φαντάσματα και για αυτό το βιβλίο έχω όνειρο να γίνει όπερα! Οι περισσότεροι αγαπούν την Μπέλλα τη Φαγού. Αλλά εγώ νομίζω ότι έχω στην καρδιά μου την Μαργκώ την κακομαθημένη, πολύ πονεμένο φάντασμα.
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τη Λέλα Στρούτση στην εικονογράφηση του κοριτσιού;
Εξαιρετική! Δημιουργική, ήρεμη και αρμονική. Κι ελπίζω και σε άλλα!
Ποιες είναι οι μέχρι τώρα αντιδράσεις για το νέο σου βιβλίο;
Δεν ξέρω… πώς το καταλαβαίνεις αυτό; Μπορώ να πάρω ως μέτρο σύγκρισης τους φίλους μου ας πούμε ή σε αυτούς που το έχουν πάρει κι έχουμε μιλήσει. Σε αυτό το δείγμα που έχω καλές είναι, έχει εγείρει φιλοσοφικές και υπαρξιακές συμφωνίες και διαφωνίες. Είναι το συμβολικό του πράγματος βλέπεις που δημιουργεί ανακάτεμα. Κατά τα άλλα δεν ασχολούμαι καθόλου με τα social media γιατί μπερδεύομαι, κουράζομαι και γεμίζει το κεφάλι μου με άχρηστα πράγματα. Οπότε δεν ξέρω από εκεί μεριά τι γίνεται, δυστυχώς. Ίσως αργότερα επιτέλους να αποφασίσω να ασχοληθώ λίγο πιο σοβαρά γιατί χρειάζεται και αυτό. Απλά, είναι δουλειά κανονική!
Πώς φαντάζεσαι την παρουσίασή του;
Αυτή είναι μια ερώτηση πολύ καίρια και που δεν μπορώ να απαντήσω συγκεκριμένα, γιατί τις παρουσιάσεις που κάνω, τις περνάω από σαράντα κύματα και συνήθως είναι σαν μικρά μονόπρακτα θεατρικά, γιατί δεν το έχω πολύ να μιλάω. Αυτό το ξέρουν όλοι πια. Μου είναι πιο εύκολο να «σκηνοθετήσω» ένα βιβλίο παρά να μιλήσω για αυτό. Ίσως να αλλάξει αργότερα, αλλά γενικά δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για αυτά που γράφω.
Τα επόμενα σχέδιά σου;
Αυτό που είναι το αμέσως επόμενο, είναι ένα εφηβικό θεατρικό έργο που γράφω για το Εθνικό θέατρο στα πλαίσια του εργαστηρίου «Νέες Φωνές» και πρέπει να έχει ολοκληρωθεί τον Ιούνιο. Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να γράφει κάποιος; Να σηκώσει το χέρι του!
