20 αγαπημένοι συγγραφείς μάς παρουσιάζουν ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο τους

Γιορτές χωρίς παιδικά χριστουγεννιάτικα βιβλία δεν γίνεται! Κι αν δεν ξέρετε τι να διαβάσετε με τα παιδιά σας αυτές τις μέρες ή ποιο χριστουγεννιάτικο βιβλίο να κάνετε δώρο, ζητήσαμε από 20 αγαπημένους μας Έλληνες συγγραφείς να μας μιλήσουν για το δικό τους χριστουγεννιάτικο βιβλίο αλλά και για εκείνα που αγαπάνε. Δεν μιλάμε όμως μόνο για βιβλία, τους ζητήσαμε να μας πουν και μια αγαπημένη γιορτινή ανάμνηση ή παράδοση. Τους ευχαριστούμε πολύ για τις απαντήσεις τους. Καλές αναγνώσεις και καλές γιορτές!

Γιώτα Αλεξάνδρου, «Ένα αλλιώτικο γράμμα για τον Αϊ-Βασίλη», εικονογράφηση: Έφη Λαδά, εκδόσεις Suaseta

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Ως άνθρωπος και ως παιδαγωγός θεωρώ τη γνωριμία με άλλους πολιτισμούς ως μια ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με διαφορετικά ήθη και έθιμα, μια ευκαιρία που θα μας οδηγήσει στο να εμπλουτίσουμε τις εμπειρίες μας και να διευρύνουμε τον τρόπο σκέψης μας ως μέλη της μεγάλης οικογένειας της Γης. Θέλησα λοιπόν να γράψω μια χιουμοριστική ιστορία όπου ο αγαπημένος όλων των παιδιών Αϊ-Βασίλης γνωρίζει, μέσα από ένα μυστήριο γράμμα και ένα ταξίδι, τα γοητευτικά έθιμα της Πρωτοχρονιάς ενός πολύ διαφορετικού πολιτισμού, του κινεζικού, και μαζί του τα γνωρίζουν φυσικά και τα παιδιά. Εύχομαι να απολαύσουν την ανάγνωση της ιστορίας όσο απόλαυσα εγώ τη συγγραφή της.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Αγαπημένο χριστουγεννιάτικο βιβλίο των παιδικών μου χρόνων είναι το κλασικό πια βιβλίο του Τσαρλς Ντίκενς «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Με συγκινούσε και ακόμα με συγκινεί κάθε φορά που το διαβάζω με το απλό αλλά δυνατό μήνυμά του ότι η ευτυχία είναι στο μοίρασμα, στην αλληλεγγύη.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Τα ωραιότερα Χριστούγεννα τα γιόρτασα πριν από πολλά χρόνια -τότε που ήμουν φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών στην Αλεξανδρούπολη- μαζί με την οικογένεια μιας Αγγλίδας φίλης μου στο Μπέντφορντσιρ, με κυνήγι θησαυρού, με ανταλλαγή δώρων σαν να είμαι μέλος της οικογένειάς τους, με χριστουγεννιάτικη πουτίγκα και γαλοπούλα, με βόλτες στους υπέροχα στολισμένους δρόμους της πόλης και λίγες μέρες αργότερα με επίσκεψη στο μαγευτικό Λονδίνο. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ελλάδας και μου έχει μείνει αξέχαστο.

Αυγή Βάγια, «Ο κουραμπιές Γιεσγιές», εικονογράφηση: Γιώργος Σγουρός, εκδόσεις: Διόπτρα

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Ο κουραμπιές Γιεσγιές γεννήθηκε σαν ιδέα σε μια απλή – και μάλιστα καλοκαιρινή!– καθημερινή στιγμή με τα παιδιά μου. Τρώγοντας καρπούζι, αρχίσαμε μια συζήτηση για έναν φίλο τους που έλεγε πάντα “ναι” σε όλα. Τον αποκαλέσαμε “γιες-γιες”, και από εκεί, οι σκέψεις με ομοιοκαταληξία μας οδήγησαν στον “κουραμπιέ”.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο δεν είναι καν χριστουγεννιάτικο! Μου το χάρισαν όταν ήμουν πέντε ετών, και στο μυαλό μου είναι συνυφασμένο με τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας. Τίτλος του: Ιστορίες για νανούρισμα. Ξεχωρίζω την ιστορία ενός σπουργιτιού που κρύωνε στο χιόνι και ενός κοριτσιού που το φιλοξένησε στο δωμάτιό του για να το βοηθήσει. Αυτή η ιστορία εξακολουθεί να ζεσταίνει την καρδιά μου, φέρνοντάς μου στο νου την ουσία των αληθινών στιγμών.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Τα γενέθλιά μου έχουν μια ξεχωριστή μαγεία. Συμπίπτουν με την παραμονή της Πρωτοχρονιάς – μια μέρα γεμάτη υποσχέσεις για το νέο έτος. Θυμάμαι, ως παιδί, όταν οι γονείς μας έβαζαν εμένα και την αδερφή μου να ξαπλώσουμε το μεσημέρι, ώστε να αντέξουμε το ξενύχτι της βραδιάς. Εγώ, όμως, ποτέ δεν κοιμόμουν. Ξάπλωνα κρυμμένη κάτω από την κουβέρτα και μετρούσα τις σκέψεις μου, σαν να έπαιζα ένα μυστικό παιχνίδι με τον χρόνο.

Η προσμονή για την αλλαγή του έτους πάντα συνοδευόταν από μια γλυκιά μελαγχολία. Το σκοτάδι που έπεφτε νωρίς και η αναμονή της γιορτής έκαναν τον χρόνο να φαίνεται ατελείωτος, αλλά γεμάτος υποσχέσεις. Αυτές οι αναμνήσεις δεν είναι απλώς στιγμές, αλλά ένα ταξίδι σε έναν κόσμο γεμάτο συναίσθημα και μαγεία.

Ευτυχία Γιαννάκη, «Πιτσιμπουίνοι – Μυστήρια Πιτσούγεννα», εικονογράφηση: Σοφία Τουλιάτου, εκδόσεις Ίκαρος

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Το Μυστήριο των Πιτσουγέννων γράφτηκε για να φωλιάσει μέσα του η χαρά, η γλύκα, αλλά και το μυστήριο της πιο ιδιαίτερης περιόδου του χρόνου για τα παιδιά. Δώρα ανακατεύονται, ο Πιτς Βασίλης δεν βρίσκει τον δρόμο και οι λιλιπούτειοι ντετέκτιβ αναγκάζονται να ακολουθήσουν ανάποδα τα ίχνη του προκειμένου να λύσουν τον γρίφο. Δεν είναι όμως μόνο η περιπέτεια που δονεί την καρδιά αυτής της ιστορίας, αλλά η ανάγκη για συμφιλίωση, για αλληλοϋποστήριξη και συνεργασία. «Κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος αυτή την ημέρα», λέει ο Μικρός Μπλε, ο μοναδικός ντετέκτιβ του νησιού και μια μεγάλη αγκαλιά σχηματίζεται για χωρέσει όλους τους ήρωες αυτής της ιστορίας που αναζητούν τη λύση στο μεγαλύτερο μυστήριο, αυτό της αγάπης. Φυσικά, φέτος οι Πιτσιμπουίνοι το γιορτάζουν τραγουδώντας τα Πιτσούγεννα Κάλαντα αποκτώντας το πρώτο τους animation και προαναγγέλλοντας τον δίσκο με τα παιδικά τραγούδια που αναμένεται να κυκλοφορήσει γι’ αυτόν τον μυστήριο μικρόκοσμο:

Μια ιστορία που έχω συνδέσει με τα Χριστούγεννα: Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Κάρολου Ντίκενς είναι μάλλον η ιστορία που είχα διαβάσει τις περισσότερες φορές ως παιδί την περίοδο των γιορτών. Γενικά ο Ντίκενς συνόδευε την παιδική μου ηλικία για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μια οικογενειακή παράδοση για τα Χριστούγεννα: Η οικογενειακή παράδοση των ημερών δεν ξέφυγε ποτέ από την παράδοση. Φαγητό όλοι μαζί και ανταλλαγή δώρων με την ευχή να μη σπάσει ποτέ αυτή η παράδοση και τη γνώση ότι είναι πολύτιμη επειδή ακριβώς κάποια στιγμή θα σπάσει.

Μαρίνα Γιώτη, «Τι τρέχει με τον Αϊ-Βασίλη, εκδόσεις Διόπτρα

Γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο: Όταν η κόρη μου ήταν 5 χρονών με ρώτησε, χωρίς να το περιμένω, εάν υπάρχει ο Αϊ-Βασίλης. Μάλιστα, με προειδοποίησε να της πω ΟΛΗ την αλήθεια. Της απάντησα, αλλά μέχρι σήμερα νιώθω ότι θα μπορούσα να το είχα χειριστεί καλύτερα. Μπορεί από εκείνη την στιγμή να μου είχε περισσότερη εμπιστοσύνη και το μικρό μας μυστικό να μας έφερνε πιο κοντά, αλλά ένιωσα ότι της έκλεψα νωρίς λίγη από την μαγεία των Χριστουγέννων. Έγραψα λοιπόν αυτό το βιβλίο για να δώσω μια εναλλακτική στου γονείς που τα παιδιά τους αρχίζουν να έχουν απορίες, ώστε να κρατήσουν τη μαγεία χωρίς να πουν ψέματα στα παιδιά τους, αλλά να τους χαρίσουν μια δια βίου πίστη στα αδύνατα που μπορούν να γίνουν δυνατά.

To αγαπημένο σου χριστουγεννιάτικο βιβλίο όλων των εποχών: «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» από τον Κάρολο Ντίκενς και «Το Κορίτσι με τα Σπίρτα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Αξεπέραστα.

Mια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Ανήμερα Πρωτοχρονιά μεσημέρι που μαζεύεται όλη η οικογένεια, ειδικά όταν ζούσε ο παππούς και η γιαγιά μου που μαζευόμασταν ξαδέρφια, θείοι, θείες, όλοι. Τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν οι άδειες καρέκλες στο τραπέζι και μερικά κενά είναι δυστυχώς δυσαναπλήρωτα και ας μην το παραδεχόμαστε.

Αλίνα Ιωάννου, «Ο Σβούρας έριξε το χριστουγεννιάτικο δέντρο», εικονογράφηση: Louise Emma Clarke, εκδόσεις Διόπτρα

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Το βιβλίο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα και βιωματικά μέσα από την ανάγκη μου να αποτυπώσω τη μαγεία των Χριστουγέννων μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, που βλέπει τον κόσμο με αθωότητα, αλλά και με την αίσθηση της απογοήτευσης όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμένει. Μέσα από την περιπέτεια του Σβούρα που ρίχνει κατά λάθος το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ήθελα να προσφέρω στα παιδιά ένα παραμύθι γεμάτο συναισθηματική ένταση, αλλά και μηνύματα που αφορούν τη σημασία του να διορθώνουμε τα λάθη μας, την αξία της οικογένειας, της συγχώρεσης, της κοινής προσπάθειας, και της προσφοράς. Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος γεμάτη αντιφάσεις: από τη μία, η χαρά και η προσμονή, και από την άλλη, οι μικρές απογοητεύσεις που μας υπενθυμίζουν ότι η πραγματική μαγεία στο τέλος είναι η αγάπη, η αποδοχή και η ενότητα, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Το Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που έχω στην καρδιά μου είναι το «The polar express» (Το πολικό εξπρες) του Chris Van Allsburg. Η ιστορία αυτή περνά μηνύματα που μιλούν για τη σημασία της πίστης, της αλληλεγγύης και τη σχέση μας με τα δώρα όπου και αποδεικνύει ότι τα αληθινά δώρα δεν είναι υλικά, αλλά συναισθηματικά και πνευματικά.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Η αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ανάμνηση είναι μαζί με τη γιαγιά μου. Φτιάχναμε μαζί μελομακάρονα και κουραμπιέδες και καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας στην κουζίνα άκουγα δικές της ιστορίες/εμπειρίες από το παρελθόν οι οποίες αποτέλεσαν για μένα μαθήματα ζωής. Κάθε χρόνο, δεν ξεχνώ ποτέ να κάνω το ίδιο μαζί με τα δικά μου παιδιά και να συζητάμε για όσα μας απασχολούν φτιάχνοντας παράλληλα τα αγαπημένα μας χριστουγεννιάτικα γλυκά.

Στέργια Κάββαλου, «Πάει ο παλιός ο χρόνος;» εικονογράφηση: Γιώτα Κοκκόση, εκδόσεις: Υδροπλάνο

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Το «Πάει ο παλιός ο χρόνος;» γράφτηκε γιατί η απορία του ήρωα ήταν πάντα και δική μου. Ξεχνιούνται όσα ζήσαμε, θολώνουν, φεύγουν; Και μετά τι; Η ιστορία λοιπόν είναι για ένα αγόρι που προσπαθεί να μην δει το ρολόι στην αλλαγή. Βρίσκει διάφορα τεχνάσματα, με τη βοήθεια του κολλητού του. Όμως τι πιο ωραίο από το να προχωράμε μπροστά;

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Αγαπώ «Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κυρίου Γουίλομπι» και εγώ και η κόρη μου, επειδή η χαρά είναι για να μοιράζεται και φτάνει για όλους…

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Όσο για ανάμνηση, νομίζω ότι η φορά που είπα τα κάλαντα και έβγαλα τόσα που μου έφτασαν να πάρω το “Hotel” ήταν ξεχωριστή. Το ότι όμως ανήμερα Χριστούγεννα έπλυνα το κόκκινο βελουτέ ρουχαλάκι της κόρης μου, το στέγνωνα στο καλοριφέρ για να της το φορέσω τρεις μέρες μετά ως ρούχο εξόδου από το μαιευτήριο, το νικάει το επιτραπέζιο.

Εύα Κασιάρου, «Όνειρο γλυκό σαν κουραμπιές», εικονογράφηση: Γεωργία Στύλου, εκδόσεις: Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Αυτό το παραμύθι διαφέρει από τα άλλα. Είναι ένα βιογραφικό σημείωμα. Η Αλίσα είναι ένα «διαφορετικό» ταρανδάκι από τα άλλα του κοπαδιού της. Το όνειρό της, που είναι γλυκό σαν τους κουραμπιέδες που λατρεύει, είναι να γίνει βοηθός στο έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη. Στέλνει ένα αναλυτικότατο βιογραφικό σημείωμα στον αγαπημένο της άγιο, με πλήρη και ειλικρινή περιγραφή του εαυτού της. Αυτοσαρκάζεται και δεν έχει πρόβλημα με το παχουλό σώμα της, άσχετα αν την κοροϊδεύει μια παρέα «περίεργων ταράνδων».

Ήθελα μέσω της Αλίσας να διαβάσουν οι μικροί αναγνώστες περιστατικά από την καθημερινότητά τους, την ζωή τους: την κοροϊδία για το διαφορετικό και την σωστή αντιμετώπιση, την αγάπη, την ειλικρίνεια, την φιλία, τα ταλέντα που κρύβουν μέσα τους.

Και πως στην χώρα των παραμυθιών το τέλος μιας ιστορίας μπορεί να μην είναι αυτό που περιμένουμε… Γιατί το βιογραφικό σημείωμα της Αλίσας θα φτάσει καθυστερημένα στο σπίτι του Άι Βασίλη και τουλάχιστον για φέτος δεν θα πραγματοποιηθεί το όνειρό της. Θα πρέπει όπως η πρωταγωνίστρια της ιστορίας έτσι και οι μικροί αναγνώστες, να πάρουν σημαντικές αποφάσεις ώστε να γίνουν πραγματικότητα όνειρά τους.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Αγαπημένη μου ιστορία ήταν αυτή του Σκρουτζ. Κάθε φορά που το διάβαζα ένοιωθα συναισθήματα. Στην αρχή θυμό-οργή για την συμπεριφορά του και μετά χαρά- ηρεμία για την αλλαγή του χαρακτήρα του.

Με μάγευε αυτή η αλλαγή και μου έδινε ελπίδα ότι καταστάσεις δύσκολες και χαρακτήρες ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Ποτέ δεν είναι αργά για θαύματα σκεφτόμουν και ακόμα αυτό πιστεύω.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Θυμάμαι με νοσταλγία τα κάλαντα που έλεγα μικρή με τα παιδιά της γειτονιάς μου. Εκείνη την εποχή, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Κατερίνη, είχε πάρα πολύ κρύο και χιόνι. Ντυνόμασταν «σαν κρεμμύδια» και με τα τρίγωνα στα χέρια ξεκινούσαμε πρωί πρωί για να είμαστε οι πρώτοι που θα χτυπήσουμε τις πόρτες των σπιτιών. Με τα λεφτά που μάζευα αγόραζα σοκολάτες για όλη την οικογένεια και τις μοίραζα. Κάποιες φορές δεν περίσσευε για μένα κάποια και με έπιανε το παράπονο. Αλλά πάντα βρισκόταν κάποιοι να μοιραστούν μαζί μου τη δική τους.

Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, «Ο Ρούπερτ Τίκερμπι και το ρολόι των Χριστουγέννων», εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου, εκδόσεις Διόπτρα

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Ήθελα πολύ να γράψω μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Η συγκεκριμένη ιδέα, χόρευε στο μυαλό μου καιρό. Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία , άλλοι για ξεκούραση και διάβασμα και άλλοι για γιορτές και στιγμές με αγαπημένους μας ανθρώπους. Και επειδή όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή ευχηθεί τι καλά θα ήταν να σταματούσε για λίγο ο χρόνος και να κρατούσε η μαγεία των Χριστουγέννων περισσότερο, σκέφτηκα ότι μόνο ένας διάσημος ωρολογοποιός σαν τον Ρούπερτ Τίκερμπι, θα μπορούσε να το κάνει πράξη. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα, για να απολαύσουμε όλοι μας τα Χριστούγεννα λίγο παραπάνω.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Μιας που ανέφερα το διάβασμα, θα μοιραστώ μαζί σας δύο αγαπημένα μου βιβλία, τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Charles Dickens και το «το Αγόρι που το έλεγαν Χριστούγεννα» του Matt Haig. Μαγικές ιστορίες και πολυαγαπημένες.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Μια ιδιαίτερη παιδική χριστουγεννιάτικη ανάμνηση είναι να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στις παραλίες της Αυστραλίας κάτω από τον καυτό ήλιο, όπου μεγάλωσα, καθότι εκεί είναι καλοκαίρι αυτήν την περίοδο. Καλά Χριστούγεννα με αγάπη!

Ιωάννα Κυρίτση-Τζιώτη, «Η μπουγάδα του Άι-Βασίλη», εικονογράφηση: Ελίζα Βαβούρη, εκδόσεις Παπαδόπουλος

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Όλα τα χρόνια που δουλεύω με μικρά παιδιά, έβλεπα τη λαχτάρα τους για τον Αϊ- Βασίλη. Έφτιαχναν λίστες, περίγραφαν το δώρο τους. Όσο τα έβλεπα σκεπτόμουν ότι ο Αϊ-Βασίλης είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που όλοι τους ζητούν να δώσουν κάτι, ενώ αντίθετα αυτοί δεν παίρνουν ποτέ τίποτα. Ίσως αισθάνονται και άβολα όταν τύχει να τους προσφέρουν ένα δώρο. Τόσο άβολα που ξαφνιασμένοι αφήνουν ένα δάκρυ χαράς και ευγνωμοσύνης να κυλήσει από τα μάτια τους. Αυτός ο Αϊ- βασίλης κρύβεται πίσω από την διασκεδαστική ιστορία «Η Μπουγάδα του Αϊ- Βασίλη».

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Διαχρονικά το αγαπημένο Χριστουγεννιάτικο βιβλίο ήταν και είναι οι ιστορίες για παιδιά του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (εκδ. Άγκυρα) Στις σελίδες του ένας κόσμος μαγικός, άγνωστος που με γέμιζε συναισθήματα. Μου το δώρισε ο νονός της μικρής μου αδελφής. Σαν εκπαιδευτικός γνώριζε από παιδική ψυχολογία. Μαζί με μια υπέροχη κούκλα που έφερε στη βαφτισιμιά του έφερε κι ένα βιβλίο σε εμένα που ήμουν μεγαλύτερη. Πόσο με σημάδεψε εκείνο το βιβλίο. Πόσο με συντρόφεψε! Σίγουρα περισσότερο από την πιο όμορφη, άψυχη κούκλα του κόσμου.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση:

Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω στολίσει χριστουγεννιάτικα δέντρα. Στο σπίτι… στο νηπιαγωγείο… Σίγουρα πάρα πολλές. Όμως ένα στόλισμα μια παραμονή Χριστουγέννων, είναι αυτό που έχει μείνει στη θύμηση μου, αυτό που πάντα το αναπολώ με αγάπη. Πρέπει να ήμουν περίπου πέντε χρονών. Οι δύο αρκετά μεγαλύτερες αδελφές μου με εμένα μάλλον να τις μπερδεύω παρά να τις βοηθάω, αναλάβαμε να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Για να φαίνεται καλύτερα από το από τον δρόμο, το ανεβάσαμε σε ένα χαμηλό τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο. Όλα μπήκαν με τη σειρά. Τα λαμπάκια, η κορυφή, οι μπάλες που φτιαγμένες από λεπτό γυαλί, έπρεπε να τις πιάνεις απαλά και να τις κρέμας σιγά με προσοχή. Από κάτω η φάτνη που τρυπώνοντας ένα λαμπάκι από την αχυρένια στέγη της έμοιαζε μαγική. Περήφανες κάνοντας ένα βήμα πίσω χαζεύαμε το δημιούργημά μας. Τέλειο ήταν. Ειδικά το φως που αχνοφαινόταν μέσα από την πάχνη που είχαμε βάλει στα κλαδιά. -Ελάτε να φάτε κορίτσια, μας φώναξε η κυρία Μαρίνα η μαμά μας, μπαίνοντας. Και σαν καλή νοικοκυρά, βγάζοντας το φις από την πρίζα τύλιξε προσεκτικά το καλώδιο από τα φωτάκια στο πόμολο της πόρτας της σαλοτραπεζαριας. Άντε και του χρόνου, όμορφο το φτιάξατε, σχολίασε, κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Φραπ! Γκρουπ! Φραπ! Ακούστηκε και το δέντρο μας με όλα του τα στολίδια σωριάστηκε στο πάτωμα. Καταστροφή! Απαρηγόρητες μας βρήκε να κλαίμε γύρω του, ο πατέρας μας ο κύριος Σταμάτης σαν ήλθε αργά στο σπίτι, όταν πια είχε κλείσει η αγορά. Μπρος πίσω έφυγε με το αυτοκίνητο ο καημένος νυχτιάτικα. Ποτέ δεν κατάλαβα πού μπόρεσε να βρει ανοικτά μαγαζιά εκείνη την ώρα. Υποπτεύομαι πως κάποιοι πωλητές εκεί στα καροτσάκια της οδού Αιόλου, είχαν παραβιάσει το εορταστικό ωράριο. Πάντως ο καλός μας, εκείνο το ίδιο βράδυ, μας έφερε καινούργια στολίδια, ακόμα πιο όμορφα από τα σπασμένα. Στολίδια που τα κρεμάσαμε αμέσως στο δέντρο που ξαναστήσαμε από την αρχή. Σ’ εκείνο το αξέχαστο επεισοδιακό δέντρο. Το ίδιο αξέχαστο με τους ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να δουν τα μάτια μας χαρούμενα, στεγνά από δάκρυα. Τους αγαπημένους γονείς μας. 

Μαρία Λοΐζίδου, «Το Χριστούγεννο», εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου, εκδόσεις Ψυχογιός

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Η ιστορία του Χριστούγεννου γεννήθηκε στη χούφτα ενός μικρού χεριού, εκεί όπου γεννιέται η αθωότητα και η αγνότητα. Όταν έγραφα την ιστορία, ένιωθα μια μελαγχολία για το πώς τα Χριστούγεννα κατάντησαν μια γιορτή αναμέτρησης και επίδειξης ύλης σε σχέση με τα Χριστούγεννα που θυμόμουν εγώ ως παιδί. Το Χριστούγεννο, αυτό το μυστήριο πλάσμα, αντιπροσωπεύει το αυθεντικό πνεύμα των Χριστουγέννων που ενώ αποδυναμώνεται όταν οι άνθρωποι το ξεχνούν, ανακτά την δύναμή του όταν πραγματοποιεί την αλτρουιστική ευχή ενός παιδιού «όλοι οι άνθρωποι να έχουν ένα Χριστούγεννο» στο σκοτάδι. Μεγαλώνει και σπάζει σε μυριάδες κομμάτια που φωλιάζει στις καρδιές όλων και τους ζεσταίνει. Κι αυτή είναι το πραγματικό νοήμα των Χριστουγέννων, η δύναμη της αγάπης και της προσφοράς.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Μου αρέσουν τόσα πολλά χριστουγεννιάτικα βιβλία που δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο ως το πιο αγαπημένο μου. Ίσως, λίγο περισσότερο από όλα, αγαπώ το βιβλίο «Ένα χριστουγεννιάτικο γουρουνάκι» γιατί πέρα από την υπέροχη γραφή της J.K. Rowling, αναφέρεται στη διαχείριση της απώλειας και πόσο πολύτιμο είναι να έχουμε όλους αυτούς που αγαπούμε δίπλα μας.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Η αγαπημένη στιγμή των Χριστουγέννων ήταν όταν μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο και ανταλλάσσαμε ευχές. Εκείνη την ώρα ένιωθα τις ευχές να στροβιλίζουν στο δωμάτιο και να ζεσταίνουν την καρδιά μου. Για αυτό το λόγο και την συμπεριέλαβα στην ιστορία του Χριστούγεννου.

Αναστασία Μπαλάσκα, «Ο έξυπνος καλικάντζαρος», εικονογράφηση: Βασίλης Γρίβας, εκδόσεις: Σιελ

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Αυτό το βιβλίο το έγραψα για τον μπαμπά μου, που λείπει τα τελευταία 21 Χριστούγεννα. Παραμύθια ο μπαμπάς μου δεν μας είχε διαβάσει ποτέ. Κάθε Χριστούγεννα, όμως, μας μιλούσε για τους καλικάντζαρους. Κι όχι απλά μας μιλούσε γι’ αυτούς, αλλά μας έβαζε και να τους ψάξουμε. «Έρχονται οι καλικάντζαροι. Δεν τους βλέπετε; Να εκεί, πίσω από τον θάμνο. Κρύβονται για να μην τους δούμε. Τώρα που θα βγείτε έξω, να προσέχετε. Μπορεί να πάνε να σας ξεγελάσουν ή να σας βάλουν τρικλοποδιά». Έτσι, έμαθα κι εγώ να βλέπω τους καλικάντζαρους και χρόνο με τον χρόνο άρχισα και να τους συμπονώ και λίγο. Ρωτούσα λοιπόν τον μπαμπά μου, μα δεν υπάρχει κάποιος έξυπνος ανάμεσα τους, να τους πει ότι το δέντρο θα είναι ολόκληρο όταν γυρίσουν πίσω; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, θα τη βρείτε σε αυτό το βιβλίο.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Αν με ρωτούσατε πριν λίγα χρόνια, θα σας έλεγα σίγουρα τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς. Από το 2020 όμως, αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών έγινε το εικονογραφημένο βιβλίο της Hiroko Motai, «Εκατοντάδες χιλιάδες Αγιοβασίληδες». Τώρα που ο γιός μου πλησιάζει στην ηλικία της αμφισβήτησης του Αϊ-Βασίλη, ανυπομονώ να το διαβάσω μαζί του για να του εξηγήσω γιατί ο Άγιος Βασίλης ζει μέσα μας. Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Όταν ήμουν περίπου 10, και ήξερα πια ότι οι γονείς μου έφερναν τα χριστουγεννιάτικα δώρα, πήγαμε με τον μπαμπά μου στο μεγάλο παιχνιδάδικο της γειτονικής πόλης για να διαλέξουμε «το δώρο του Αϊ-Βασίλη», που ο μπαμπάς μου θα αγόραζε μετά από λίγες μέρες και θα το βρίσκαμε την πρωτοχρονιά τυλιγμένο κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στη διαδρομή για εκεί, ο μπαμπάς μου μας προετοίμασε, και μας είπε ότι φέτος ήταν μια δύσκολη χρονιά και ο Αϊ-Βασίλης δε θα μπορούσε να φέρει πολύ ακριβά δώρα. Στο παιχνιδάδικο, τα μάτια μου έπεσαν σε ένα αρμόνιο. Πήγα χαρούμενη κοντά του, αλλά είδα ότι η τιμή του ήταν ακριβή, ακόμη και για τις εύκολες χρονιές του Αϊ-Βασίλη. Οπότε, αποφάσισα να μη διαλέξω αυτό, αλλά κάτι άλλο, πολύ πιο οικονομικό. Το αρμόνιο, που ακόμα έχω, μου θυμίζει ότι ο μπαμπάς μου με έβλεπε και με αγαπούσε τόσο ώστε να κάνει ακόμα και τις πιο δύσκολες χρονιές να φαίνονται εύκολες!

Δέσποινα Μπογδάνη-Σουγιούλ, «Χριστουγεννιάτικα Μπλεξίματα», Εικονογράφηση: Κατερίνα Χαδουλή, εκδόσεις: Υδροπλάνο

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Ο παππούς μου ήταν ο συνθέτης Μιχάλης Σουγιούλ. Και μπορεί εσείς να τον γνωρίζετε ως Μιχάλη Σουγιούλ αλλά εκείνος ξεκίνησε την μουσική του πορεία με ένα ψευδώνυμο που νόμιζε ότι θα του επέτρεπε να κρυφτεί από την οικογένειά του- που δεν τον φανταζόταν μουσικό αλλά αντιθέτως τον φανταζόταν δικηγόρο. Το ψευδώνυμό του ήταν Μικαέλ Ντε Σολέγιο και έμοιαζε σα να έχει ταξιδέψει αυτό το ψευδώνυμο από την Αργεντινή.

Αυτό είναι το όνομα που χρησιμοποιώ και εγώ για να δώσω σάρκα και οστά στον ήρωα της ιστορίας μου «Χριστουγεννιάτικα Μπλεξίματα». Η ιστορία αυτή αφορά σε ένα πραγματικό συμβάν που πάλι είχε ως πρωταγωνιστή τον παππού μου όταν σε μια από τις συναυλίες που έδινε με την ορχήστρα του κάποιος μπήκε στο καμαρίνι του και του έκλεψε το ακορντεόν που του είχε κάνει δώρο ένας θαυμαστής του. Το νήμα βέβαια ξετυλίγεται και απλώνεται με έναν τρόπο που μπαινοβγαίνει ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό… και φυσικά δε θα σας φανερώσω το τέλος!

 Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Αχ φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω αλλά η αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ιστορία ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και ο λόγος που μου άρεσε ήταν γιατί κάθε χρονιά που το διαβάζαμε μας κινητοποιούσε όλους να δουλέψουμε και να προσπαθήσουμε να δώσουμε ό,τι περισσότερο μπορούσαμε για όλους τους ανθρώπους που εκείνες τις μέρες μας είχαν ανάγκη. Και σκέφτομαι καμιά φορά πόσο κουμπώνει αυτή η ιστορία τόσα χρόνια μετά σε μια εποχή που μεγάλη θλίψη μου προκαλεί με όσα συμβαίνουν γύρω μου. Μέσα όμως σε αυτή τη θλιβερή και δύσκολη πραγματικότητα των καιρών μόνο ένα φάρμακο υπάρχει… να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο που έχουμε!

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Στα χρόνια που ήμουν μικρή το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν το στολίζαμε τόσο νωρίς όπως κάνουμε τώρα. Το σίγουρο όμως είναι ότι όλοι στο σπίτι περιμέναμε τη στιγμή του στολισμού γιατί η μαμά μου επέμενε να το στολίζουμε μόνο εγώ και αδελφή μου και εκείνη όσο ώρα διαρκούσε ο στολισμός να παίζει πιάνο, να τραγουδάει όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ήξερε ξανά και ξανά. Το αστείο είναι ότι εγώ και η αδελφή μου επίτηδες στολίζαμε το δέντρο όσο πιο αργά μπορούσαμε με στόχο να ακούμε όσο γίνεται περισσότερο τη μαμά μας να τραγουδάει και να παίζει πιάνο. Πού και πού κρυφογελούσαμε με τη σκανταλιά μας και εκείνη μας έλεγε κάνοντας τη θυμωμένη:

«Έχω καταλάβει τι κάνετε και σας προειδοποιώ ότι είμαι ικανή να παίζω πιάνο και να τραγουδάω τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια μέχρι τη νύχτα. Εσείς να δω πώς θα αντέξετε!». Και δώσ’ του γέλια εμείς…

Μάνος Μπονάνος, «Κάλαντα καβάλα σε καμήλα», εικονογράφηση: Βασίλης Σελιμάς, εκδόσεις: Ίκαρος

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Η ιδέα για το «Κάλαντα καβάλα σε καμήλα» προέκυψε εν μέσω πανικού, δεν σκόπευα καθόλου να γράψω ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο. Βλέπεις, ήμουν κι εγώ ένα παιδί που δυσκολευόταν την περίοδο των γιορτών. Έτσι, όταν μου ζητήθηκε από τη νηπιαγωγό της κόρης μου να γράψω μια χριστουγεννιάτικη ιστορία, δεν ήθελα καθόλου. Κι όταν τελικά αναγκάστηκα –την απολύτως τελευταία στιγμή– να το κάνω, κατάλαβα πως η ιστορία που είχα να μοιραστώ με τα παιδιά ήταν ακριβώς αυτή: ενός παιδιού που περνάει τα Χριστούγεννα εντελώς διαφορετικά, καθόλου ιδανικά, τελείως έξω από τα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας για τις γιορτινές μέρες. Μα πως υπάρχει αξία σε αυτή τη δυσκολία, υπάρχουν διέξοδοι για το μυαλό και την καρδιά, και πως οι άνθρωποι αντέχουμε και μεγαλώνουμε και γιαίνουμε, αρκεί να υπάρχει αγάπη.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Το αγαπημένο χριστουγεννιάτικο βιβλίο μου είναι ένα που μετέφρασα πριν από μερικά χρόνια, το «Ο παππούς μου ο Αϊ-Βασίλης» του Michael Morpurgo. Το αγάπησα γιατί περιγράφει μια οικογενειακή παράδοση που συνοψίζει κατά τη γνώμη μου όλα όσα γιορτάζουμε –ή θα έπρεπε να γιορτάζουμε– τα Χριστούγεννα. Τον κύκλο της ζωής, τη γέννηση και την αναγέννηση και τη συνέχισή της, την αγάπη για τον άνθρωπο αλλά και την έμπρακτη φροντίδα για τον κόσμο που ζούμε και τα πλάσματά του. Είναι ένα βιβλίο που με συγκίνησε βαθιά και στο οποίο επιστρέφω κάθε χρόνο όταν πλησιάζουν οι γιορτές.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: ε; Χμμμ… Να τρώω χουρμάδες!

Μανώλης Νικόλτσιος, «Η καινούρια στολή του Αϊ-Βασίλη», εικονογράφηση Αποστόλης Ιωάννου, εκδόσεις Καστανιώτης

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Πάνε χρόνια και οριακά δεν θυμάμαι αν είχα κάτι στο μυαλό μου όταν έγραφα τη συγκεκριμένη ιστορία. Σίγουρα με διασκέδαζε και σίγουρα διασκεδάζω, ακόμα, όταν την διαβάζω. Μάλλον αυτή η ιστορία γράφτηκε για να γελάμε… ΧΟ ΧΟ ΧΟ!

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Δεν νομίζω ότι είναι μόνο ένα! Σταθερά στο μυαλό μου έρχεται μια έκδοση του Μολυβένιου Στρατιώτη με έντονα χρώματα στην εικονογράφηση, που είχα ως παιδί και την οποία δυστυχώς έχω χάσει.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Κάθε φορά νιώθω «άβολα» που το κάνουμε, αλλά αφού ολοκληρώσουμε το στόλισμα του δέντρου και ανάψουμε τα φωτάκια, ακολουθεί η «Τελετή του Αστεριού», δεν μπορώ να πω περισσότερα!

Σταυρούλα Παγώνα, «Ο κουρέας των Χριστουγέννων», εικονογράφηση: Βασίλης Γρίβας, εκδόσεις: Ελληνοεκδοτική

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Ο Κουρέας των Χριστουγέννων γεννήθηκε από την ανάγκη μου να ξανασυναντηθώ με το καλό που έχουμε όλοι μέσα μας. Είχα την τύχη να γνωρίσω ανοιχτόκαρδους ανθρώπους, όπως ο Κυρ Στέφανος, στην πορεία της ζωής μου και ο τρόπος που με επηρέασαν ήταν μοναδικός! Έτσι, σήμερα που οι άσχημες ειδήσεις μας κυκλώνουν από παντού, ένιωσα την ανάγκη να επαναφέρω στην επιφάνεια το πρότυπο ενός ανθρώπου απλού, ανεπιτήδευτου, ανοιχτόκαρδου, αθώου –αλλά όχι αφελούς– που ξέρει να εκτιμά τις μικρές ομορφιές της ζωής! Σκέφτηκα λοιπόν πως, ενόψει των Χριστουγέννων, ίσως ο κυρ Στέφανος καταφέρει να μας μεταδώσει λίγη από την ομορφιά του.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Αγαπημένα μου Χριστουγεννιάτικα αναγνώσματα, τα οποία όμως τα ανακάλυψα κάπως μεγάλη, στην εφηβεία, είναι οι ιστορίες του Παπαδιαμάντη. Η Ελλάδα του τότε, οι απλοί άνθρωποι που κρύβουν μέσα τους κοιτάσματα καλοσύνης και ανθρωπιάς, ο κόπος και ο μόχθος των φτωχών, η ελληνική μας παράδοση, δοσμένα όλα με μια γλώσσα τόσο ποιητική και συνάμα απλή, είναι εικόνες που θα τις έχω για πάντα μέσα μου…

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Θυμάμαι τη μαμά μου να μαγειρεύει στην κουζίνα χριστουγεννιάτικα γλυκά (ο μπακλαβάς της είναι το κάτι άλλο…) και στη σόμπα να ζεσταίνονται φλούδες από πορτοκάλι και μανταρίνι. Θυμάμαι την παραδοσιακή βασιλόπιτα που στα μέρη μας ήταν μια κανονική πίτα, με φύλλο και γέμιση από κοτόπουλο, και την αγωνία για το φλουρί… Και τέλος, θυμάμαι τη χαρά μου όταν έβρισκα το δώρο κάτω από το δέντρο… Τότε, τα δώρα ήταν σπάνια, και αυτό τα έκανε ακόμη πιο σημαντικά και αξέχαστα… Ίσως γι’ αυτό ακόμη και σήμερα τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή! 

Ελένη Σβορώνου, «Δωρομπερδέματα», εικονογράφηση: Βασίλης Κουτσογιάννης, εκδόσεις: Suseata

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Τα Δωρομπερδέματα προέκυψαν από ένα πιγκ πογκ ιδεών με τα στελέχη των εκδόσεων Suseata. Αγάπησα αμέσως τη διαδικασία! Είναι πολύ ωραίο να συζητάς την αρχική ιδέα σου, που ήταν η εστίαση στη σχέση παππούδων και εγγονών σήμερα, με μια δημιουργική ομάδα. Ουσιαστικό ρόλο έπαιξε η είσοδος στην ομάδα του καλλιτέχνη –εικονογράφου, του Βασίλη Κουτσογιάννη. Το «κόψε-ράψε» που ακολούθησε έχτισε σιγά σιγά το κοινό μας όνειρο για μια εναλλακτική χριστουγεννιάτικη ιστορία όπου ο Άγιος Βασίλης αποφασίζει να νοιαστεί για τους παππούδες όσο νοιάζεται και για τα παιδιά. Στην ουσία βέβαια με ενδιέφερε αυτή αυτή η σχέση παππούδων και εγγονών. Είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική υγεία παιδιών και ηλικιωμένων. Την ώρα που τα παππουδόγιαγια κάνουν υπερωρίες σε babysitting κάτι πολύτιμο συμβαίνει για τη ζωή τους και τη ζωή όλης της κοινωνίας.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο διήγημα, θα πω, όχι βιβλίο είναι το Χριστόψωμο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Δεν είναι ούτε χαρούμενο ούτε λαμπερό, συγγνώμη γι’ αυτό! Είναι βαρύ και ασήκωτο αλλά από τα τραγικά της ζωής αναδύεται η ελπίδα. Η άτεκνη γυναίκα έχει τραβήξει του Χριστού τα πάθη…. Κι έρχεται ο Παπαδιαμάντης να ζυμώσει αυτό το πικρό Χριστόψωμο που προορίστηκε για εκείνη.

Μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Θυμάμαι τη μαμά μου προ-παραμονή Πρωτοχρονιάς να κλείνει τη συρόμενη πόρτα που χώριζε το σαλόνι από την τραπεζαρία. Ήταν από αυτές τις πόρτες που είχαν τα παλιά διαμερίσματα, με κάτι θολά παχιά τζάμια, ριγέ και μια κλειδαριά που δε λειτουργούσε ποτέ. Στο σαλόνι μόνη της, η μητέρα ιερουργούσε. Εμείς, ο αδερφός μου κι εγώ, έπρεπε να πιούμε το εξαφανιζόλ και να πάμε στα κρεβάτια μας. Η ιέρεια ετοίμαζε τις προσφορές, το κέρασμα για τον Άγιο Βασίλη. Γλυκό βύσσινο και νερό, σερβιρισμένα στον ασημένιο δίσκο. Πού να μας κολλήσει ύπνος όμως εμάς; Κι αυτή η ημιδιάφανη ξεκλείδωτη πόρτα σκέτος πειρασμός! Αλλά τελικά ο Μορφέας νικούσε τον Πειρασμό. Την άλλη μέρα, την κρίσιμη ώρα, η πύλη της ευτυχίας άνοιγε για να αποκαλύψει το γλυκό μισοφαγωμένο και το ποτήρι άδειο. Και φυσικά τα δώρα κάτω από το δέντρο. Αχ τι βιαστικός που ήταν πάντα ο Άγιο! Δεν έτρωγε ποτέ όλο το γλυκό!

Λίνα Σωτηροπούλου, «Πίκο και Λόλα: Ένα τέλειο δώρο», εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια, εκδόσεις Μεταίχμιο

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Ένα τέλειο δώρο είναι ο τίτλος του βιβλίου και προσπαθούσα να σκεφτώ ποιο είναι το τέλειο δώρο για να το βάλω σε ένα βιβλίο. Ό,τι σκέψεις και αν έκανα, ένα πράγμα με έκανε να χαμογελάω όταν το σκεφτόμουν και δεν ήταν τίποτα άλλο από τους φίλους μου. Γιατί τι να τα κάνεις τα πολλά παιχνίδια αν δεν έχει φίλους να παίξεις μαζί τους; Αν όμως έχεις καλούς φίλους κοντά σου είναι το καλύτερο δώρο. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα στο μυαλό μου για να γράψω τη χριστουγεννιάτικη περιπέτεια του Πίκο και της Λόλας με τίτλο «Ένα τέλειο δώρο». Κάτι που κάνουμε κάθε χρόνο λοιπόν είναι να κάνουμε ένα μεγάλο “οικογενειακό” τραπέζι και στη λίστα των καλεσμένων είναι πρώτα από όλους … οι φίλοι μας.

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Σχετικά με το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο, ειδικά όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, προτιμούσα πάντα εκείνο που έπιαναν με τα μικρά τους χεράκια, άλλοτε στην τύχη άλλοτε όχι, αλλά δεν είχε καμία σημασία τελικά τι βιβλίο ήταν. Ήταν όμως εκείνο που διαλέγανε και το διαβάζαμε ξανά και ξανά ΑΓΚΑΛΙΑ !!!

Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia), «Η Μάγια στο δάσος των Χριστουγέννων», εικονογράφηση: Σοφία Τουλιάτου, εκδόσεις Καστανιώτη

Γιατί έγραψα το βιβλίο: «Η Μάγια στο δάσος των Χριστουγέννων» είναι μέρος μιας σειράς με ιστορίες της Μάγιας… Είναι γραμμένο για να τιμήσω τη σχέση ενός παιδιού με τον κόσμο του παιχνιδιού, με το πώς φαντάζεται τα πάντα, καθώς παίζει, σε άλλες διαστάσεις από τις κανονικές, και το μέτρο χάνεται και το ορίζει μόνο η κατεύθυνση και το πού θέλω να φτάσω. Ο στόχος του να δω πού πάει η ιστορία, τι κρύβεται στην επόμενη σελίδα, και άρα πώς οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, ή όχι, την ώρα του παιχνιδιού και πώς αυτό εντάσσεται στο παιχνίδι των παιδιών και στην ιστορία που πλέκουν στο κεφάλι τους… Το σπουδαίο είναι ότι συχνά τα παίρνει ο ύπνος και έτσι το παιχνίδι ή η ιστορία μένει πάντα σε μια εκκρεμότητα, χωρίς να πειράζει καθόλου… Επίσης, Μάγια είναι η κόρη μου, και οι ώρες που παίξαμε μαζί όταν ήταν μικρή ήταν ατελείωτες. Με κάποιον τρόπο ήθελα να μιλήσω και γι’ αυτό!
Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Θα σου πω ένα χωρίς λόγια γιατί εκείνα με λόγια είναι άπειρα κι όλα αγαπημένα… Ο Χιονάνθρωπος του Raymond Briggs… Οι εικόνες διαβάζονται και είναι πολύ όμορφο ν’ ακούς ένα παιδί να διηγείται την ιστορία παρατηρώντας άλλα πράγματα κάθε φορά και εντάσσοντάς τα στην αφήγηση.
Αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση ή οικογενειακή παράδοση: Πάντα θα θυμάμαι τα κάλαντα που λέγαμε στις γειτονιές του Βύρωνα με τον αδερφό μου, και άλλα δύο αδερφάκια που έμεναν δίπλα μας. Μπαίναμε σε σπίτια, χτυπούσαμε κουδούνια, ανεβαίναμε σε τρόλεϊ, μπουκάραμε σε καταστήματα, και ύστερα σχολιάζαμε τη διάθεση του οικοδεσπότη ή της οικοδέσποινας κάθε φορά, γέλια και ξενοιασιά… Κι ύστερα θυμάμαι το στόλισμα του δέντρου με χειροποίητα στολίδια, ή στολίδια πολύ διαφορετικά από τα τυποποιημένα σημερινά, τη φάτνη, τα λαμπάκια που παιζόταν αν θα ανάψουν ή όχι την κάθε χρονιά, τα βαμβάκια που στερεώναμε πάνω στο δέντρο… και επειδή και τότε, στη διαδικασία του στολίσματος, φανταζόμουν να γίνομαι μικρό στολίδι κι εγώ και να μπαίνω ανάμεσα στα κλαδιά του δέντρου, θέλησα να γράψω ένα βιβλίο γι’ αυτό. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το παιδί που υπήρξαμε και πρέπει με τον τρόπο του ο καθένας να το τιμά. 

Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου, «Ο Άγιος Βασίλης ήρθε αλλιώς», εικονογράφηση: Νίκη Λεωνίδου, εκδόσεις: Υδροπλάνο

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Έγραψα αυτό το βιβλίο για να θυμίσω στον εαυτό μου και στους αναγνώστες κάθε ηλικίας ποιο είναι το ουσιαστικό, το διαχρονικό μήνυμα αυτών των γιορτινών ημερών. Ήθελα να μιλήσω για όλους εμάς που δεν ζούμε μια ζωή πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, που μπορούμε να εκτιμήσουμε και να απογειώσουμε τα όνειρα γιατί δεν εθελοτυφλούμε μπροστά στην πραγματικότητα. Για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που δεν αφήνονται να παρασυρθούν από το ορμητικό ποτάμι του καταναλωτισμού και των γυαλιστερών περιτυλιγμάτων, αλλά μπορούν να χαίρονται με την ουσία των πραγμάτων και ταυτόχρονα να νοιάζονται για το τι συμβαίνει γύρω τους. Για τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν με το «εγώ» και το «θέλω» αλλά μαθαίνουν από μικρά, από το παράδειγμα των μεγαλύτερων, να σέβονται, να αγαπούν, να επιδιώκουν την καλοσύνη και την ομορφιά. Έγραψα μια ιστορία που διαδραματίζεται τις μέρες των Χριστουγέννων, αλλά ο απόηχός της μας ακολουθεί όλο το χρόνο, κάθε χρόνο…

Αγαπημένο χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Αγαπημένα βιβλία έχω αμέτρητα, αγαπημένο «χριστουγεννιάτικο» -τώρα που το σκέφτομαι- κανένα! Τα βιβλία ήταν και είναι κλασικό και πάντα ευπρόσδεκτο δώρο κάθε Χριστούγεννα, από τα παιδικά μου χρόνια. Αλλά το θέμα τους δεν ήταν ποτέ… χριστουγεννιάτικο. Και δεν θυμάμαι να ζήτησα ποτέ κάποιο βιβλίο τέτοιας θεματολογίας. Υπάρχει, άλλωστε, καλύτερη και πιο κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία από αυτήν της Γέννησης του Χριστού;

Αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ανάμνηση: Αγαπημένη Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση είναι κάθε στιγμή γαλήνης και χαράς με τους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπώ, αλλά και πολλές στιγμές μοναχικές, όταν το υπόλοιπο σπίτι «κοιμάται» και εγώ γράφω ή σχεδιάζω μόνο με τις αναλαμπές από τα πολύχρωμα φωτάκια που αναβοσβήνουν. Όταν ήμουν παιδί, τα καλύτερα Χριστούγεννα ήταν αυτά που ο πατέρας μου δεν όργωνε τους ωκεανούς, αλλά βρισκόταν ξέμπαρκος στο σπίτι μας και ανοίγαμε όλοι μαζί τα δώρα κάτω από το στολισμένο καράβι και δέντρο, στο σαλόνι. Ως ενήλικη θυμάμαι έντονα κάποιες στιγμές πριν τα Χριστούγεννα στην Κρήτη, στο Μακρύ Γιαλό, καθώς σουρούπωνε, με το Λιβυκό πέλαγος μπροστά στα μάτια μας ν’ αφρίζει και να τραγουδάει Ερωτόκριτο και τη γιαγιά με τον παππού να ψήνουν κάστανα στο τζάκι. Τα ψητά κάστανα με καρύδια και μέλι ήταν σκέτη αμβροσία μετά από μια κουραστική μέρα στο χωράφι για να μαζέψουμε τις ελιές.

Γιολάντα Τσορώνη – Γεωργιάδη, «Ένα παράξενο χριστουγεννιάτικο δέντρο», εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια, εκδόσεις: Σαββάλας

Γιατί έγραψα το βιβλίο: Το «Ένα παράξενο χριστουγεννιάτικο δέντρο» γεννήθηκε από προσωπικό μου βίωμα: Στην περιοχή γύρω από τον σταθμό του Μετρό «Δουκίσσης Πλακεντίας» ζούσε για πολλά χρόνια, κάτω από μια γέρικη ελιά, ένας άστεγος. Ήταν άκακος και πάντα χαμογελαστός. Παρά το ότι οι περίοικοι είχαν ενδιαφερθεί πολλές φορές να ειδοποιήσουν τις αρμόδιες υπηρεσίες για να τον περιθάλψουν, εκείνος αρνιόταν πεισματικά να εγκαταλείψει την ελιά του. Δέχτηκαν λοιπόν τη θέλησή του και τον συνέδραμαν ολοχρονίς, όπως μπορούσε ο καθένας. Ιδιαίτερα κάθε που πλησίαζαν Χριστούγεννα στόλιζαν τα κλαδιά της ελιάς του με δέματα και κουτιά που εύκολα καταλάβαινε κανείς πως περιείχαν τρόφιμα και γλυκά. Το κίνητρο λοιπόν των γειτόνων να κάνουν τον αναξιοπαθούντα συνάνθρωπό τους κοινωνό της γιορτινής ατμόσφαιρας και η ιδέα τους να στολίσουν με καλοσύνη το δέντρο του, υπήρξε η αφορμή να γεννηθεί το «Ένα παράξενο χριστουγεννιάτικο δέντρο».

Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο: Τα πιο πολλά παιδάκια της γενιάς μου δεν είχαμε, για πολλούς λόγους, τη δυνατότητα άμεσης πρόσβασης σε βιβλία. Δεν μας πείραζε όμως, αφού την εγγενή ανάγκη του ανθρώπου για παραμύθια κάλυπταν οι γιαγιάδες μας. Θυμάμαι πως όλη τη διάρκεια του δωδεκαημέρου, η γιαγιά μου στο χωριό μάζευε στο παραγώνι κάθε βράδυ όλα εμάς τα παιδιά της ευρύτερης οικογένειας και, αφού μας έδινε ψημένες στη θράκα φέτες ψωμιού -ζυμωμένου από τα χεράκια της-, λαδωμένες και πασπαλισμένες με ρίγανη, άρχιζε τις ιστορίες για καλικατζάρους. Μας έλεγε πως είχαν στενόμακρο κεφάλι, μουστάκια και σουβλερά γένια, μακριά μαλλιά, πόδια τράγου και χέρια μαϊμούς. Μας περιέγραφε πώς πριόνιζαν το δέντρο της ζωής, πώς έβγαιναν από τα έγκατα της γης, τις σκανταλιές που σκαρφίζονταν και τους τρόπους που επινοούσαν οι χωρικοί για να τους αντιμετωπίσουν. Η φαντασία μας οργίαζε από τις διηγήσεις. Μεγαλώνοντας διάβασα πολλά βιβλία με θέματα της εορταστικής περιόδου και κάποια από αυτά μου άρεσαν πολύ. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω πως, τώρα που (παρα)μεγάλωσα, κανένα από εκείνα δε «ζει» πλέον μέσα μου. Οι αφηγήσεις της γιαγιάς μου μόνο, γιατί αυτές με συνδέουν με την παιδική μου ηλικία.