«Τρέμω στην ιδέα ότι τα παιδιά μου στην εφηβεία θα κάνουν τα ίδια λάθη με μένα»
H Rita Templeton, ως μητέρα δύο παιδιών που πλησιάζουν σε αυτή την «κρίσιμη» ηλικία, μοιράζεται τους χειρότερους φόβους της.
Τρέμω στην ιδέα να είμαι μητέρα εφήβων. Το βλέπω να έρχεται, πράγμα που με κάνει να θέλω να κλειδώσω τα παιδιά μου στα δωμάτιά τους μέχρι να είναι πλέον αρκετά μεγάλα για να κάνουν καλές επιλογές, να κατανοήσουν απόλυτα τις συνέπειες των πράξεών τους, να μην παρασύρονται από τη γνώμη των φίλων τους. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν είναι καλά παιδιά –προσπαθώ να τα μεγαλώσω με το σωστό τρόπο και ελπίζω ότι όλο και κάτι τους μένει– ή ότι μου έχουν αποδείξει, με κάποιον τρόπο, ότι δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη μου.
Το πρόβλημα είναι ότι σκέφτομαι τη δική μου εφηβεία και το πόσο λίγα γνώριζαν οι άλλοι για την πραγματική ζωή μου τότε.
Σε γενικές γραμμές, έδειχνα να είμαι ένα υγιές παιδί: καλοί βαθμοί, έπαινοι, μέλος του σχολικού συμβουλίου, ευγενική και με σεβασμό, δημοφιλής και εξωστρεφής. Κάθε Κυριακή πήγαινα στην εκκλησία. Στα τέσσερα τελευταία χρόνια του σχολείου μου, πήρα μόνο μία αποβολή – επειδή μιλούσα σε μια συνέλευση.
Αλλά η μητέρα μου μας μεγάλωνε μόνη της, δουλεύοντας σε δύο δουλειές και πηγαίνοντας στο σχολείο για να βελτιώσει τη ζωή μας. Έλειπε πολλές ώρες και εγώ δεν της είχα δώσει προειδοποιητικά σημάδια ότι έπρεπε να προσέχει περισσότερο τη συμπεριφορά μου. Ήμουν τύπος και υπογραμμός στο σπίτι. Ποτέ δεν επέστρεψα πιο αργά από την ώρα που μου είχε ζητήσει να γυρίσω.
Και αυτό ακριβώς είναι που με τρομάζει περισσότερο: Κάποιος θα έπρεπε να παρέμβει στην εφηβεία μου, αλλά κανένας δεν είχε καταλάβει ότι ήταν απαραίτητο. Έκανα τρομερά κακές επιλογές, εμπλεκόμουν σε κάθε είδος επικίνδυνης συμπεριφοράς και, ειλικρινά, είμαι τυχερή που έφτασα στην ενηλικίωση αλώβητη. Ταυτόχρονα όμως ήμουν τόσο καλή στο να το κρύβω, στο να δίνω την εντύπωση ότι είναι το υπεύθυνο παιδί που η μαμά μου και οι δασκάλοι μου ήθελαν να είμαι.
Τρομάζω γιατί έχασα την παρθενιά μου προτού ακόμα αδιαθετήσω – από έναν άντρα που ήταν αρκετά μεγάλος για να έχει δικαίωμα ψήφου και αρκετά μεγάλος για να αγοράζει αλκοόλ. Τρομάζω γιατί θεωρούσα ότι αυτό ήταν cool και επειδή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κανένας φυσιολογικός ενήλικας δεν θα ελκυόταν σεξουαλικά από ένα κορίτσι στην προεφηβεία.
«Άσε με να σε αφήσω έγκυο», έλεγε αναπνέοντας βαριά μέσα στο αυτί μου, με την ανάσα του να μυρίζει μπίρα, γιατί έπινε τις ώρες που ήμουν στο σχολείο. Νόμιζα ότι ήταν ρομαντικό, ότι ήταν ο τρόπος του να μου πει ότι θα ήθελε να είμαστε για πάντα μαζί. Τρομάζω γιατί δεν μου φάνηκε καν λάθος. Μου κάνει εντύπωση που δεν κατέληξα να έχω ένα παιδί στα δεκατέσσερά μου.
Τρομάζω γιατί σχεδόν στα δεκαέξι μου λιποθύμησα σε ένα σπιτικό πάρτι και ξύπνησα ζαβλακωμένη, με ένα χέρι να κλείνει ερμητικά το στόμα μου και τα γόνατά μου ορθά ανοιχτά, υπερβολικά ζαλισμένη για να διαμαρτυρηθώ. Αργότερα είπα στον εαυτό μου ότι δεν ήταν βιασμός γιατί τον γνώριζα τον τύπο και ότι εγώ είχα καταλήξει να μεθύσω και να πω ψέματα στη μαμά μου ότι θα περνούσα τη νύχτα μου στο σπίτι μιας φίλης. Τρομάζω γιατί ήμουν υπερβολικά αφελής για να καταλάβω ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ξένος για να θεωρηθεί βιασμός και πως για ένα βιασμό δεν φταίει ποτέ το θύμα.
Τρομάζω γιατί άραζα σε σπίτια φίλων μεγαλύτερης ηλικίας, όπου τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών, κάθε είδους, σνιφάρονταν και καπνίζονταν και πωλούνταν. Τρομάζω γιατί μέχρι να γίνω δεκαεπτά, είχα δοκιμάσει τα περισσότερα. Τρομάζω γιατί είδα έναν από εκείνους τους «φίλους» τόσο φτιαγμένο που έσπασε μια σειρά από παράθυρα με τη γυμνή γροθιά του. Κρας! Κρας! Κρας! Κρας! Ανίκητος και αδιάφορος για το ρυάκι αίματος που άφηνε πίσω του ή για τα σπασμένα γυαλιά που ορθώνονταν στα γόνατά του σαν αγκάθια.
Τρομάζω γιατί τα παιδιά μου ίσως να μην έχω μια κολλητή όπως εγώ η οποία θα τα κρατήσει μακριά από περισσότερους μπελάδες. Ειλικρινά, η κολλητή μου ήταν μια σωστή φίλη. Οι γονείς της τη θεωρούσαν ατίθαση, αλλά εκείνη έμενε πάντα νηφάλια, πιθανότατα για να με προσέχει. Τρομάζω όμως γιατί προτού ακόμα πάρει δίπλωμα οδήγησης, θεωρήσαμε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να παίρνουμε το αυτοκίνητο αφήνοντας να οδηγήσει όποιος είχε πιει λιγότερο.
Τρομάζω γιατί τα παιδιά μου μεγαλώνουν σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον, όπου ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταγράψει οποιοδήποτε ανόητο κασκαντεριλίκι ή οποιαδήποτε κακή απόφαση, και όπου αρκεί να απαθανατιστεί σε βίντεο μια στιγμή λανθασμένης κρίσης για να καταστραφεί η ζωή ενός ανθρώπου.
Τρομάζω γιατί τώρα συνειδητοποιώ, εκ των υστέρων, πόσο απίστευτα τυχερή ήμουν να αποφύγω τις σοβαρές συνέπειες των κακών επιλογών που έκανα. Τρομάζω γιατί τα παιδιά μου δεν θα έχουν την ίδια τύχη αν πέσουν θύματα των ίδιων τάσεων να πάρουν λανθασμένες αποφάσεις.
Η εφηβεία των παιδιών μου είναι μπροστά μου, και πρέπει να αντιμετωπίσω τους φόβους που με περιμένουν. Δεν μπορώ να τα κλείσω σε ένα γυάλινο κλουβί, το ξέρω. Δεν μπορώ να κρυφτώ κάτω από τα σκεπάσματα στο κρεβάτι και να κοιμηθώ για να ξυπνήσω όταν ενηλικιωθούν. Ελπίζω να αρχίσουν να ασχολούνται με το σκάκι και την κηπουρική, αλλά ακόμα και έτσι κανένας δεν μου υπόσχεται ότι δεν θα βάλουν τον εαυτό τους σε μπελάδες – δεν χρειάζεται να πάω μακριά: αρκεί να ανατρέξω στη «διπλή ζωή» της δικής μου εφηβείας για να το καταλάβω.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι ειλικρινής για τους φόβους μου, να τους πω πόσο πολύ ελπίζω να θυμούνται τις συμβουλές μου και να προσευχηθώ ότι θα με ακούσουν.
