«Πώς σε αλλάζει το να μεγαλώνεις γιους»
Ένα κείμενο που θα αγγίξει ιδιαίτερα τις «αγορομάνες», αλλά όχι μόνο αυτές, γράφει η Αμερικανίδα αρθρογράφος και μπλόγκερ Christine Organ.
Το να μεγαλώνεις γιους σε αλλάζει.
Σε αλλάζει με τον τρόπο που η μητρότητα αλλάζει όλες μας αλλά και λίγο διαφορετικά – με τρόπους που σχεδόν δεν προσέχεις, ενώ συμβαίνουν αυτές οι αλλαγές, μέχρι που γυρίζεις να κοιτάξεις πίσω σου και μετά βίας αναγνωρίζεις τον εαυτό σου.
Το να μεγαλώνεις γιους σου μαθαίνει να κρατάς την ανάσα σου και να κλείνεις τα μάτια σου και να φυλάς τα «να προσέχεις» για πραγματικά σημαντικές στιγμές.
Μαθαίνεις να αγαπάς σειρές ταινιών όπως οι Star Wars και Avengers –που μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν είχες δει ποτέ– και προτού καλά καλά το καταλάβεις, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέσαι πώς θα τελειώσει μια ιστορία και τι υμβαίνει στο παρασκήνιο. Ανακαλύπτεις, έκπληκτη, ότι έχεις ακόμα και αγαπημένο σούπερ ήρωα από τους Avengers, παρόλο που μέχρι πριν από πέντε χρόνια δεν ήξερες ούτε τα ονόματά τους.
Γίνεσαι ιδιαίτερα ευαίσθηση στους «τζάμπα μάγκες» και σχεδόν ουρλιάζεις κάθε φορά που ακούς κάποιον να ξεστομίζει μια φράση όπως «γίνε άντρας», «φέρσου σαν άντρας» ή «μην κάνεις σαν κοριτσάκι».
Αντιλαμβάνεσαι έντονα την ευθύνη που έχεις να μάθεις τους γιους σου να είναι ευγενικοί και να παραμείνουν τρυφεροί.
Εξοικειώνεσαι με το χώμα και με τα παιχνίδια πάλης στο σπίτι και με τη φασαρία. Συνηθίζεις τη μυρωδιά του προεφηβικού ιδρώτα και αναζητάς τρόπους να υπενθυμίζεις ευγενικά στους γιους σου να χρησιμοποιούν σαπούνι και –για όνομα του Θεού– λίγο αποσμητικό.
Γίνεσαι εξπέρ στο Minecraft και σε άλλα ηλεκτρονικά παιχνίδια και μαθαίνεις νέες ποπ επιτυχίες από τα κομμάτια που παίζουν ως σάουντρακ.
Συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι να δείξεις στους γιους σου πώς θα συμπεριφέρονται καλά σε μια γυναίκα. Δεσμεύεσαι να τους μάθεις να βάζουν πλυντήριο (με το «σωστό» τρόπο). Τους λες ένα εκατομμύριο φορές να μαζέψουν τις κάλτσες τους από το πάτωμα.
Μεγαλώνοντας γιους καταλαβαίνεις ξανά και ξανά και ξανά πόσο ανόητα είναι όλα αυτά τα στερεότυπα για τα αγόρια και τα κορίτσια. Ανησυχείς που τα παιδιά σου μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που θα προσπαθήσει να τα κάνει διαφορετικά από ό,τι είναι.
Μεγαλώνοντας γιους εξοικειώνεσαι με τον κίνδυνο, αρχίζεις να φοβάσαι λιγότερο το άγνωστο. Νιώθεις ταυτόχρονα πιο θαρραλέα και πιο τρομοκρατημένη από όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.
Μαθαίνεις να μην τρέχεις στο γήπεδο κάθε φορά που ένας συμπαίκτης του γιου σου τον χτυπάει στη διάρκεια ενός αγώνα.
Αρχίζεις να λες πράγματα όπως: «κάνε έξυπνες κινήσεις» αντί για «κατέβα αμέσως!» όταν τα παιδιά σου σκαρφαλώνουν στα ψηλότερα κλαδιά ενός δέντρου ή στην κορυφή ενός λόφου. Γιατί, άλλωστε, θέλεις πραγματικά να γνωρίσουν τον κόσμο – όσο τρομακτικό κι αν σου φαίνεται αυτό.
Ναι, το να μεγαλώνεις γιους σε αλλάζει.
Η καρδιά σου γίνεται λίγο πιο σκληρή, αλλά και λίγο πιο τρυφερή και πολύ μεγαλύτερη. Γιατί μέσα από τους γιους σου, ανοίγεται ένας εντελώς καινούριος κόσμος και για σένα.
(Και φυσικά, ως μαμά, ξέρεις ότι όλα αυτά τα πράγματα θα μπορούσαν να ισχύουν και για τις κόρες.)
