Πώς να ελαχιστοποιήσουμε τα κρούσματα βίας ανάμεσα στα παιδιά

Στις περιπτώσεις που διαβάζουμε για κρούσματα βίας και bullying συνήθως η βαρύτητα πέφτει στο παιδί που το υφίσταται. Οι συμβουλές και οι οδηγίες εστιάζουν στο πώς να το ξεπεράσει, πώς να νιώσει δυνατός ή δικαιωμένος, πώς να προστατευτεί και πώς να έχει την ασφάλεια ότι δεν θα ξαναβρεθεί στην ίδια δυσάρεστη θέση.

Πόσα όμως στα αλήθεια λέμε και κάνουμε προληπτικά για να μη συμβαίνουν τέτοια κρούσματα. Όσο κι αν θέλουμε να επιρρίψουμε τις ευθύνες στο σχολείο, στο εκάστοτε σχολείο, η κύρια ευθύνη ξεκινάει και καταλήγει στους γονείς και στην οικογένεια.

Τι πρέπει λοιπόν και τι είναι σημαντικό να ξέρουν και να κάνουν οι γονείς;

Να μην φέρνουν τα παιδιά σε επαφή με μορφές βίας

Ειδικά στα πρώτα χρόνιας της ζωής τους είναι σημαντικό και να μεγαλώνουν σε ένα ήρεμο και ειρηνικό περιβάλλον και να μην εκτεθούν σε μορφές βίας. Με τη λέξη βία αναφερόμαστε σε κάθε της έκφανση ή μορφή που μπορεί να πάρει. Είτε είναι σωματική, λεκτική ή ψυχική. Είτε αφορά την άμεση βία προς το ίδιο το παιδί είτε την έμμεση έκθεση του παιδιού σε μορφές ενδοοικογενειακής βίας.

Ακόμα ωστόσο κι έκθεση σε σκηνές βίας είτε αυτές αφορούν ηλεκτρονικά παιχνίδια ή ακατάλληλα τηλεοπτικά προγράμματα μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις.

Τα παιδιά που δεν έχουν εκτεθεί στα ευαίσθητα πρώτα χρόνια της ζωής τους σε μορφές βίας έχουν λιγότερες πιθανότητες να τις αναπαράγουν τα ίδια αργότερα μεγαλώνοντας.

Να μην ενθαρρύνουν και να μην αφήνουν στα παιδιά να εμφανιστούν ή να αναπτυχθούν τάσεις βίας

Η επιθετικότητα μερικές φορές μπορεί να υπάρχει ως έμφυτη τάση σε ένα παιδί, ακόμα κι όταν δεν έχει εκτεθεί (ή νομίζουμε ότι δεν έχει εκτεθεί) σε μορφές βίας – μπορεί να είναι ιδιοσυγκρασιακό του κομμάτι ή μπορεί να έχει ως αφετηρία κάποια ψυχική του εμπειρία. Η επιθετικότητα σε ένα παιδί μπορεί να εκδηλωθεί στον τρόπο που παίζει ή φέρεται στα παιχνίδια, στα αδέρφια του ή αργότερα στους συμμαθητές ή στα παιδιά της ηλικίας του.

Όταν βλέπουμε να συμπεριφέρεται βίαια σε ένα παιχνίδι του συζητάμε μαζί του: το ρωτάμε τι νιώθει όταν το καταστρέφει, ποια ήταν η αιτία. Ακόμα και αν τα παιχνίδια είναι άψυχα, πρέπει να μπαίνουμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε στο παιδί γιατί αυτό που κάνει δεν είναι σωστό.

Όταν βλέπουμε ένα παιδί να παρενοχλεί τον/την αδερφό/ή του στο σπίτι δεν κάνουμε τα στραβά μάτια, ούτε αντίστοιχα όταν το βλέπουμε να έχει επιθετική συμπεριφορά με άλλα παιδιά στην παιδική χαρά λέγοντας – παιδιά είναι θα τα βρούνε.

Η ανοχή σε επιθετικές τάσεις δίνει στο παιδί το μήνυμα ότι αυτό που κάνει δεν είναι κακό και ότι μπορεί να το συνεχίσει. Δεν χρειάζεται να τραυματιστεί κάποιος για να ασχοληθούν οι γονείς με αυτού του είδους τη συμπεριφορά.

See Also

«Μαμά, έχω ποίημα»

Ουσιαστική επαφή και γνώση του παιδιού

Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά που συνήθως εμφανίζουν επιθετικές τάσεις είναι είτε παραμελημένα είτε βρίσκονται τα ίδια υπό πίεση. Η σχέση μας με το παιδί πρέπει να είναι σε αρμονία και ισορροπία με τις ανάγκες, τα χαρακτηριστικά και τα αναπτυξιακά στάδια του, ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκεται. Παίζουμε με το παιδί, συζητάμε, έχουμε επαφή και γνωρίζουμε τους φίλους τους και τις παρέες του, είμαστε σε επαφή με τους δασκάλους του. Πολλές φορές οι εκπαιδευτικοί καλούν τους γονείς ή τους δίνουν ειδικές συστάσεις στις οποίες κωφεύουν, θεωρώντας ότι οι δάσκαλοι υπερβάλουν κι ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Εκτόνωση της ενέργειας με υγιείς τρόπους

Πολλές φορές η επιθετικότητα είναι μια μορφή εκτόνωσης της περίσσειας ενέργειας που έχουν τα παιδιά. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό δίνει μια υγιή εκτόνωση και επιπλέον προσφέρει σημαντικά άλλα οφέλη που καλλιεργούν συνολικά μια πιο ήρεμη προσωπικότητα. Επιπλέον, τα αθλήματα αυτοάμυνας βάζουν την «επίθεση» σε σωστά πλαίσια και δίνουν περισσότερο έμφαση στην οριοθέτηση, στην τήρηση των κανόνων, στην πειθαρχία και σε καμία περίπτωση δεν ενθαρρύνουν την άσκηση βίας αλλά μόνο το αθλητικό πνεύμα και την άμιλλα.

Καλλιέργεια της ενσυναίσθησης και αποδοχή όλων των συναισθημάτων

Το άλφα και το ωμέγα είναι η εξασφάλιση ότι δεν μεγαλώνουμε τα παιδιά με αρνητικά στερεότυπα: «τα αγόρια δεν κλαίνε», «τα αγόρια είναι δυνατά», «αυτά είναι κοριτσίστικα» και αντίστοιχα στερεότυπα για τα κορίτσια «τα αγόρια πάνε καράτε ή ποδόσφαιρο»…. Αφήνουμε τα παιδιά να εκφράζουν τα συναισθήματά τους κι όταν βλέπουμε ότι δυσκολεύονται και δεν μπορούμε να τα βοηθήσουμε, αναζητάμε τη βοήθεια και τη συμβουλή των ειδικών.

Η πρόληψη είναι πάντα η καλύτερη στάση…