Πώς θα μάθουμε στα παιδιά μας να διαφωνούν με ψυχραιμία
Πρόκειται για μια μεγάλη πρόκληση για κάθε γονιό, σε μια κοινωνία όπου συνήθως ακούγεται όποιος φωνάζει περισσότερο.
Στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά και στην καθημερινή ζωή, εκείνοι που διαφωνούν δίνουν συνήθως έμφαση στην ένταση της φωνής τους και όχι στα επιχειρήματά τους. Αρκεί λοιπόν τα παιδιά μας να παρακολουθήσουν ένα δελτίο ειδήσεων ή να βρεθούν μπροστά σε έναν οικογενειακό καβγά για να πάρουν το λάθος παράδειγμα. Πώς θα τους διδάξουμε όμως την τέχνη της ψύχραιμης διαφωνίας;
«Μαθαίνοντας να παρουσιάζουν τα επιχειρήματά τους αποτελεσματικά, τα οποία επιχειρήματα πρέπει να βασίζονται στη λογική, τα παιδιά μας θα νιώσουν ότι ακούγεται η φωνή τους, ακόμα και αν τελικά δεν πάρουν αυτό που θέλουν», σχολιάζει σχετικά ο Mike McCurley, δικηγόρος με ειδίκευση σε θέματα οικογενειακού δικαίου.
Και ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας τους είναι η ψυχραιμία.
Μπορεί το αυθεντικό πάθος να αποτελεί βασικό συστατικό μιας διαφωνίας, αλλά αν ένα επιχείρημα βασίζεται στο συναίσθημα, δεν θα εισακουστεί. «Όταν ο θυμός παίρνει το πάνω χέρι, η λογική παραμερίζεται», σχολιάζει ο McCurley.
Επιπλέον, μια αποτελεσματική διαφωνία στηρίζεται σε κάποιες αρχές, που μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας και μέσα από τα λόγια και μέσα από τις πράξεις μας. «Μια αποτελεσματική διαφωνία σέβεται και τις δύο πλευρές, λαμβάνει υπόψη της το ακροατήριο και δεν ξεφεύγει από το θέμα – διατηρώντας ένα στόχο σε όλη τη διάρκειά της», εξηγεί η δικηγόρος Nicole H. Sodoma. Επιπλέον, «σε μια δίκη δεν στηριζόμαστε μόνο σε ένα επιχείρημα για να αποδείξουμε κάτι ή να κερδίσουμε την υπόθεση. Η τέχνη της δικηγορίας, αλλά και της γονεϊκότητας, έγκειται στην ισορροπία ανάμεσα στα καλύτερα επιχειρήματά μας και τους βασικούς στόχους μας».
Η Sodoma έχει τρεις γιους και οι διαφωνίες στο σπίτι περιστρέφονται συνήθως από κάτι που θέλουν να αγοράσουν τα παιδιά μέχρι τους βαθμούς στο σχολείο. Βασικό της μέλημα; Να κρατήσει τις διαφωνίες στο επίπεδο της συζήτησης και να μην τις αφήσει να κλιμακωθούν σε καβγάδες.
«Αποτελεσματικές είναι οι συζητήσεις που οδηγούν σε διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς ώστε να καταλήξουν σε μία λύση», σχολιάζει η ίδια. «Όταν τα παιδιά μου μού παρουσιάζουν την άποψή τους, απολαμβάνω να τα πειράζω λέγοντάς τους ότι αν ήταν μάρτυρες σε μια υπόθεση στο δικαστήριο, θα τους έτρωγα για πρωινό».
Όπως προσθέτει ο McCurley, μπορούμε να προτείνουμε στα παιδιά μας και μια βασική «συνταγή επιτυχίας» για τις διαφωνίες τους: Πρώτα να εκφράσουν την επιθυμία τους και μετά να προσπαθήσουν να τη στηρίξουν εκθέτοντας τα επιχειρήματά τους. Ως γονείς, με τη σειρά μας, οφείλουμε να τα ακούσουμε με προσοχή και να σεβαστούμε όλα όσα μας πουν, ακόμα και αν η ετυμηγορία μας είναι… σε βάρος τους. «Αυτό που μου έλεγε η μητέρα μου είναι ότι πρέπει να μιλάμε στους άλλους όπως θέλουμε να μας μιλούν. Και να τους ακούμε όπως θέλουμε να μας ακούν», σχολιάζει ο ίδιος.
Έτσι, ακόμα και αν ένα παιδί «χάσει τη δίκη», θα νιώσει ότι οι γονείς του άκουσαν την άποψή του με προσοχή, πράγμα που είναι από μόνο του ένα μεγάλο κέρδος.
Τέλος, καθώς τα παιδιά μας πλησιάζουν προς την εφηβεία και αρχίζουν να χρησιμοποιούν κινητά και social media, είναι σημαντικό να τους επισημάνουμε ότι και το μέσο επικοινωνίας μετράει σε μια επιτυχημένη διαφωνία. Το καλύτερο μέσο, σε μια τέτοια περίπτωση, είναι η face-to-face επαφή, με το τηλέφωνο να έρχεται δεύτερο. Η επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων και sms πρέπει να αντιμετωπίζεται ως έσχατη λύση.
«Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, ο εύκολος τρόπος σπάνια είναι και ο καλύτερος», καταλήγει ο McCurley.
