Οι επιπτώσεις/κίνδυνοι του κλάματος ενός μωρού ή αλλιώς “cry it out”

Κατά τον 20ο αιώνα, o επιστήμονας της συμπεριφοράς John Watson ως πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας ανέλαβε την σταυροφορία ενάντια στην αγάπη. Εφήρμοσε το μηχανιστικό παράδειγμα της συμπεριφοράς στην ανατροφή των παιδιών, προειδοποιώντας για τους κινδύνους της υπερβολικής αγάπης της μητέρας. Ο 20ος αιώνας είναι η εποχή που «οι άνδρες της επιστήμης», υποτίθεται ότι γνωρίζουν καλύτερα από τις γιαγιάδες, τις μητέρες και τις οικογένειες για το πώς να μεγαλώσει ένα παιδί. Η πάρα πολύ καλοσύνη σε ένα μωρό υποστηρίζουν ότι θα είχε ως αποτέλεσμα ένα αποτυχημένο ανθρώπινο ον. Είναι αστείο πως οι «ειδικοί» κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο! Αντ ‘αυτού υπάρχουν ενδείξεις (τότε και τώρα) που δείχνουν το αντίθετο να αληθεύει!

Με τη νευροεπιστήμη, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε αυτό που οι πρόγονοί μας θεωρούσαν ως δεδομένο – ότι αφήνοντας τα μωρά να θλίβονται είναι μια πρακτική που μπορεί να βλάψει τα ίδια και τις σχεσιακές ικανότητές τους με πολλούς τρόπους μακροπρόθεσμα. Γνωρίζουμε τώρα ότι αφήνοντας τα μωρά να κλαίνε γίνονται λιγότερο έξυπνα, λιγότερο υγιή αλλά περισσότερο ανήσυχα, μη συνεργάσιμα και αλλοτριωμένα άτομα που μπορεί να περάσουν τα ίδια ή χειρότερα χαρακτηριστικά στην επόμενη γενιά.

Σύμφωνα με μια άποψη της θεωρίας της συμπεριφοράς που αγνοεί εντελώς την ανθρώπινη ανάπτυξη, το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο. Μπορούμε να επιβεβαιώσουμε τώρα ότι προωθώντας την “ανεξαρτησία” σε ένα μωρό οδηγούμαστε σε μεγαλύτερη εξάρτηση. Αντ’ αυτού, δίνοντας στα μωρά αυτό που χρειάζονται οδηγούμαστε σε μεγαλύτερη ανεξαρτησία αργότερα.

Είναι γεγονός ότι αυτοί που φροντίζουν τα μωρά και ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους πριν τα μωρά μελαγχολήσουν, προλαμβάνοντας το κλάμα είναι πιο πιθανό να έχουν παιδιά που είναι ανεξάρτητα στο μέλλον παρά το αντίθετο (π.χ., Stein & Newcomb, 1994).

Θα πρέπει να καταλάβουμε τη μητέρα και το παιδί ως μια αμοιβαία δυάδα. Είναι μια συμβιωτική ομάδα που κάνουν ο ένας τον άλλον υγιέστερο και ευτυχέστερο σε αμοιβαία ανταπόκριση. Αυτό επεκτείνεται και στα υπόλοιπα άτομα που τους περιτριγυρίζουν.

Μια παράξενη δημοφιλή αντίληψη που εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα είναι να αφήνουμε τα μωρά να κλάψουν όταν μένουν μόνα, απομονωμένα σε κούνιες ή άλλες συσκευές. Αυτό προέρχεται από μια παρεξηγημένη αντίληψη για την ανάπτυξη του παιδιού και του εγκεφάλου.

• Οι οργανισμοί των μωρών απορυθμίζονται όταν διαχωριστούν φυσικά από τους ανθρώπους που τους φροντίζουν.
• Τα μωρά εκφράζουν μια ανάγκη μέσω της κίνησης και τελικά, εάν είναι αναγκαίο, μέσω του κλάματος. Ακριβώς όπως οι ενήλικες πίνουν υγρά όταν διψάνε, τα παιδιά αναζητούν αυτό που χρειάζονται την δεδομένη στιγμή. Ακριβώς όπως και οι ενήλικες ηρεμούν όταν η ανάγκη τους ικανοποιείται, έτσι κάνουν τα μωρά.
• Υπάρχουν πολλές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της παραμέλησης στα μωρά.

Πως ακριβώς επιδρά το να αφήνουμε τα μωρά να κλαίνε στα ίδια τα μωρά και την δυάδα;

Οι νευρώνες πεθαίνουν. Όταν το μωρό στρεσάρεται, η τοξική ορμόνη κορτιζόλη απελευθερώνεται. Είναι ένας δολοφόνος του νευρώνα.

Διαταραγμένη αντίδραση στρες μπορεί να καθιερωθεί ως ένα πρότυπο ζωής όχι μόνο στον εγκέφαλο με το σύστημα αντίδρασης στο στρες, αλλά και στο σώμα μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου, ένα νεύρο που επηρεάζει τη λειτουργία σε πολλαπλά συστήματα (π.χ., πέψη).

Η αυτορρύθμιση θα υπονομευθεί. Τα μωρά εξαρτώνται απόλυτα από τους ανθρώπους που τους φροντίζουν για να μάθουν πώς να αυτό-ρυθμίζονται. Η φροντίδα που ικανοποιεί τις ανάγκες του μωρού πριν στρεσαριστεί συντονίζει μελωδίες στο σώμα και τον εγκέφαλο για ηρεμία.

Η εμπιστοσύνη υπονομεύεται. Όπως ο Erik Erikson τόνισε, το πρώτο έτος της ζωής είναι μια ευαίσθητη περίοδος για την ίδρυση της αίσθησης εμπιστοσύνης στον κόσμο, τον κόσμο του ανθρώπου που μας φροντίζει και του κόσμου του ίδιου μας του εαυτού. Όταν οι ανάγκες του βρέφους καλύπτονται χωρίς στρες, το παιδί μαθαίνει ότι ο κόσμος είναι ένα αξιόπιστο μέρος, ότι οι σχέσεις είναι υποστηρικτικές, και ότι ο εαυτός είναι μια θετική οντότητα που μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Όταν οι ανάγκες του βρέφους απορρίπτονται ή αγνοούνται, το παιδί αναπτύσσει ένα αίσθημα δυσπιστίας για τις σχέσεις και τον κόσμο. Και η αυτοπεποίθηση υπονομεύεται. Το παιδί μπορεί να περάσει μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να καλύψει το εσωτερικό κενό.

Η ευαισθησία του ανθρώπου που φροντίζει μπορεί να υποστεί βλάβη. Όταν ο άνθρωπος που φροντίζει μαθαίνει να αγνοεί το κλάμα του μωρού, κατά πάσα πιθανότητα θα μάθει να αγνοεί τις πιο λεπτές σηματοδοτήσεις των αναγκών του παιδιού.

Η ανταπόκριση του ανθρώπου που φροντίζει στις ανάγκες του μωρού σχετίζεται με τα περισσότερα αν όχι όλα τα θετικά αποτελέσματα του παιδιού. Σχετίζεται με την ευφυΐα, έλλειψη επιθετικότητας ή κατάθλιψης, αυτορρύθμιση, κοινωνική ικανότητα.
Αλλά δεν είναι φυσιολογικό για τα μωρά να κλαίνε;

Όχι. Τα μωρά έχουν «κατασκευαστεί» για να περιμένουν το ισοδύναμο της «εξωτερικής μήτρας» μετά τη γέννηση. Ποια είναι η εξωτερική μήτρα; Το να θηλάζεις όταν ζητηθεί, το να ικανοποιούνται οι ανάγκες άμεσα κ.λπ. Όταν τα μωρά έχουν δυσφορία, σηματοδοτεί ότι η ανάγκη δεν έχει ικανοποιηθεί, μια ανάγκη των ταχέως αναπτυσσόμενων συστημάτων.

Τι σηματοδοτεί το συνεχές κλάμα του μωρού;

Δείχνει την έλλειψη εμπειρίας, γνώσης ή / και την έλλειψη υποστήριξης αυτών που φροντίζουν το μωρό. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας για όλα αυτά που τα μωρά χρειάζονται και να μάθουμε τις πρακτικές που ανακουφίζει από το κλάμα του μωρού. Μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.

πηγή: http://www.psychologytoday.com/blog/moral-landscapes/201112/dangers-crying-it-out

Μετάφραση: Κωνσταντίνα Μαργαρίτη