«Ο πρώτος καιρός της μητρότητας είναι ο πιο δύσκολος»

Την περασμένη εβδομάδα δήλωσα συμμετοχή για έναν αγώνα 15 χιλιομέτρων – μια κίνηση που σόκαρε και μπέρδεψε σχεδόν όλους όσοι με γνωρίζουν. Βλέπετε, δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό μου δρομέα αυτή την περίοδο. Για λίγο καιρό πριν από τα παιδιά έτρεχα περιστασιακά και μπορούσα να φτάσω τα έξι χιλιόμετρα προτού αρχίσω να νιώθω ότι θα πεθάνω από την κούραση, αλλά έχω πλέον αφήσει πίσω μου στο παρελθόν αυτή τη φάση.

Γιατί λοιπόν δεσμεύτηκα να τρέξω δεκαπέντε χιλιόμετρα τον επόμενο Ιανουάριο; Καταρχήν, ο αγώνας είναι στο Μάουι, πράγμα που κάνει πιο δελεαστική την ιδέα. Τρέχω με μια φίλη, ως μέρος μιας κοινής συμφωνίας να βελτιώσουμε τη φυσική μας κατάσταση στα 30-κάτι μας, και ως μια ευκαιρία να δούμε τον εαυτό μας να πετυχαίνει ένα στόχο που αρχικά έμοιαζε ανέφικτος. Καθώς έχουμε μπροστά μας έξι μήνες μέχρι την ώρα του αγώνα, έχουμε ξεκινήσει την προπόνηση. Και είναι πολύ δύσκολη.

Για μένα, τα πρώτα πέντε λεπτά του τρεξίματος είναι τα χειρότερα. Εντάξει, για να είμαι δίκαιη, τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα δεν είναι τόσο άσχημα. Το αεράκι μπερδεύει τα μαλλιά μου, η καρδιά μου αρχίζει να επιταχύνει. Νιώθω δυνατή και υπέροχη.

Και μετά αρχίζω να πονάω. Στην αρχή λίγο – ένα τσίμπημα στα πλευρά μου ή μια ενόχληση στα γόνατα. Μειώνω ταχύτητα – ίσως ξεκίνησα πολύ απότομα, έτσι δεν είναι; Κοιτάω στα αριστερά μου και αναγνωρίζω τα λουλούδια του γείτονα που μένει τρία σπίτια πιο κάτω από το δικό μου.

Έχω διανύσει μόλις 150 μέτρα και ολόκληρο το σώμα μου έχει αρχίσει ήδη να διαμαρτύρεται.

Τα επόμενα 4 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα είναι καθαρή αγωνία. Σφίγγω τα δόντια καθώς οι πνεύμονές μου αρχίζουν να καίνε και ρίχνω μια γρήγορη ματιά γύρω μου να δω αν είμαι μόνη. Θα με παρεξηγούσε κάποιος από τους γείτονες αν τα παρατούσα και γύριζα στο σπίτι;

Μόνο η θέληση με κάνει να συνεχίσω ενώ ο ιδρώτας μουσκεύει την μπλούζα μου. Το σώμα μου ουρλιάζει αλλά το μυαλό μου είναι υπερβολικά πεισματάρικο – λέει στον πόνο να το βουλώσει: πρέπει να τρέξουμε.

Σιγά σιγά γίνομαι πιο αποφασιστική. Δεν θα σας πω ψέματα αποκαλώντας το η «ευφορία του δρομέα», είναι κάτι λιγότερο εντυπωσιακό από αυτό. Αλλά το σώμα μου υποτάσσεται στο καθήκον. Το μυαλό μου αρχίζει να ταξιδεύει πέρα από τον πόνο. Επιμένω. Επιβιώνω.

Κάπου γύρω στα πέντε λεπτά, είμαι στα καλύτερά μου. Όχι ότι τα πράγματα γίνονται εύκολα, αλλά δεν μοιάζουν πλέον αδύνατα. Σταματάω να αναζητώ ένα λόγο να τα παρατήσω και αρχίζω να παρατηρώ τον ήλιο που ξεπροβάλλει πίσω από τις κορυφές των δέντρων, την ησυχία ενός κόσμου που μόλις έχει αρχίσει να ξυπνάει. Εκεί όπου κάποτε υπήρχε χώρος μόνο για πόνο, τώρα χωρούν η δύναμη, η ομορφιά και η επιμονή.

Στο πέμπτο λεπτό, γίνομαι δρομέας.

Αν η μητρότητα είναι ένας μαραθώνιος, η αρχική περίοδος αντιστοιχεί στα πρώτα πέντε λεπτά τρεξίματος.

Είναι η χειρότερη.

Αρχίζει αρκετά αθώα. Σου εναποθέτουν στα χέρια το γλυκό μωρό σου για πρώτη φορά και νιώθεις ευφορία. Καταφέρνεις να κρατήσεις μακριά τον πόνο και την εξάντληση και συνειδητοποιείς ότι αυτή τη στιγμή περίμενες τόσο καιρό. Μετράς τα μικροσκοπικά δάχτυλα των χεριών και των ποδιών του και τις βλεφαρίδες που είναι πιο λεπτές απ’ το μετάξι. Είναι μαγεία.

Και μετά σε σηκώνουν να πας στην τουαλέτα για πρώτη φορά και νιώθεις σαν να έχει πάρει το σώμα σου φωτιά. Η πλάτη σου πονάει και διαμαρτύρεται, αλλά σφίγγεις τα δόντια και σέρνεσαι προς τον προορισμό σου. Όμως τα πράγματα δεν βελτιώνονται από τη στιγμή που φτάνεις εκεί.

Κανένας δεν σε είχε προειδοποιήσει για αυτό. Βλέπεις διαρκώς γύρω σου γυναίκες να γίνονται μητέρες: κάποιες από τις καλύτερές σου φίλες είναι ήδη έμπειρες μαμάδες. Αλλά κανένας δεν σε προειδοποίησε για το πόσο πονάει.

Μετά από μία με δύο μέρες, επιστρέφεις από το μαιευτήριο στο σπίτι. Τώρα εξαρτάται από εσένα το αν θα κρατήσεις το μωρό σου ζωντανό, γιατί δεν έχεις ιατρική παρακολούθηση 24 ώρες το 24ωρο. Παρά τα βιβλία που έχεις διαβάσει και το γεγονός ότι όταν πήγαινες λύκειο είχες δουλέψει για ένα διάστημα ως νταντά, τίποτα δεν σε προετοίμασε για αυτό. Το πρώτο βράδυ στο σπίτι, η κόρη σου αρνείται να κλείσει έστω και για ένα λεπτό τα μάτια της. Αντιθέτως θηλάζει για ώρες, ενώ εσύ γκουγκλάρεις με το αριστερό χέρι φράσεις όπως «παγκόσμιο ρεκόρ για μεγαλύτερη διάρκεια θηλασμού» και «μπορεί μια θηλή να ξεκολλήσει;». Όταν ξημερώνει, είσαι ακόμα ξύπνια. Τα κατακόκκινα μάτια σου πονούν.

Επιτέλους, το μωρό αποκοιμιέται. Το σώμα σου χαλαρώνει ανακουφισμένο, και ετοιμάζεσαι να κλείσεις τα μάτια σου όταν, ξαφνικά, το τρίχρονο παιδί σου ορμάει στο δωμάτιο.

«Θέλω ένα μάφιν, μαμά» δηλώνει. Βογκώντας σέρνεσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι ενώ αναρωτιέσαι για μια στιγμή, μπορώ να παραιτηθώ από τη μητρότητα;

See Also

Πάνω από 13 εκατομμύρια μωρά γεννιούνται πολύ νωρίς κάθε χρόνο. Πρόσβαση σε ποιοτική φροντίδα παντού!

Όλοι λατρεύουν ένα χαριτωμένο νεογέννητο, αλλά κανένας δεν δείχνει να αναγνωρίζει πόσο καταραμένα δύσκολο είναι. Ο ύπνος είναι άπιαστο όνειρο. Το μυαλό σου θολώνει και βαραίνει από την εξάντληση. Δεν θυμάσαι πια πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγες, κοιμήθηκες, άλλαξες ρούχα.

Η καρδιά σου σφυροκοπά. Ο λαιμός και οι ώμοι σου πονούν που κουβαλάς τρία κιλά όπου κι αν πας. Σε κυριεύει μια μόνιμη ζαλάδα και παρά την αγάπη που νιώθεις για το παιδί σου, σου λείπει η διαύγεια της ζωής που είχες στο παρελθόν.

Μια μέρα, κοιτάς στο ημερολόγιο και συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει ακριβώς τρεις εβδομάδες από τότε που γέννησες. Απομένουν 17 χρόνια και 47 εβδομάδες μέχρι την ενηλικίωση. Θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Είναι πολύ περισσότερο δύσκολο και αργό από ό,τι όταν το έβλεπες να το κάνουν οι άλλοι.

Μόνο η θέληση σε κάνει να συνεχίσεις. Ολόκληρο το σώμα σου ουρλιάζει και διαμαρτύρεται αλλά η καρδιά σου είναι υπερβολικά πεισματάρα. Μπορεί στο τρέξιμο να είναι το μυαλό αυτό που κουμαντάρει το σώμα, αλλά στη μητρότητα η καρδιά ελέγχει και τα δύο.

Είναι η καρδιά σου που σε κάνει να πηγαινοέρχεσαι στο σπίτι ενώ το ρολόι δείχνει δύο, τρεις, τέσσερις το πρωί. Η αγάπη σου είναι αυτή που σε κάνει να τηλεφωνήσεις σε σύμβουλους θηλασμού και να επισκεφτείς τον παιδίατρο, με δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά σου, για να του εξηγήσεις ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά και πως δεν φεύγεις από το ιατρείο αν δεν σε βοηθήσει να το φτιάξεις.

Η αγάπη της μητέρας είναι μια ισχυρή δύναμη. Είναι θαρραλέα και αδιαπραγμάτευτη. Το μεγαλύτερό της, ίσως, χάρισμα είναι ότι μας βοηθάει να συνεχίσουμε ενώ κάθε άλλο κομμάτι μας απαιτεί να τα παρατήσουμε, κι αυτό ισχύει κυρίως τον πρώτο καιρό.

Όμως τα πράγματα βελτιώνονται. Όχι με τη μία ή μετά από ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό ορόσημο, αλλά σταδιακά, κάτι αλλάζει. Το σώμα σου σταματάει να αντιστέκεται τόσο πολύ και μπαίνει σε ένα ρυθμό. Η στέρηση ύπνου υποχωρεί κάπως και το μυαλό σου αρχίζει να σκέφτεται και άλλα πράγματα πέρα από τον πόνο. Στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν γίνονται ποτέ ευκολότερα (σπόιλερ: ποτέ δεν θα είναι εύκολα), αλλά πλέον δεν χρειάζεται να μαζέψεις όλη την προσοχή σου για να βάλεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Βρίσκεις χώρο και για άλλα πράγματα: για χαμόγελα και γελάκια μετά το μπάνιο, για αγκαλιές με το μεγάλο αδερφό στον καναπέ το πρωί, ίσως ακόμα και για ένα δείπνο με τον άντρα σου χωρίς τα παιδιά.

Καθώς το βήμα σου γίνεται πιο σταθερό και η αναπνοή σου ομαλοποιείται, το καταλαβαίνεις: είσαι μητέρα.

Απλά πρέπει να τα βγάλεις πέρα τα πρώτα πέντε λεπτά.